บททั้งหมดของ ตำรับรักโอสถ ท่านหมอเคร่งครัดกับฮูหยินปากไว: บทที่ 11 - บทที่ 20

โรงหมอบำรุงกายใจของท่านหมอเทวดาอวี้เหยียนกลับมาสู่ความสงบได้เพียงชั่วข้ามคืน หลังจากที่ซูฉิงถูกเตือนเป็นครั้งที่ 2 ซูฉิงพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมปากและวาจาของตัวเอง เพราะรู้ดีว่าโอกาสสุดท้ายนั้นมีค่าต่อการบรรลุภารกิจบำบัดความเย็นชาของท่านหมอแต่ความสงบนั้นก็ดำรงอยู่ได้ไม่นานนัก ในเช้าวันต่อมา บุคคลที่จะนำพาความวุ่นวายบทใหม่มาสู่โรงหมอก็ปรากฏตัวขึ้น เธอคือ เถียนเถียนเถียนเถียนเป็นศิษย์น้องอายุเพียง 17 ปี ที่ถูกส่งมาจากสำนักแพทย์ในชนบทเพื่อมาช่วยงานอวี้เหยียนในช่วงฤดูเก็บเกี่ยวสมุนไพร เธอมีใบหน้าที่กลมมนน่ารัก ดวงตาใสซื่อราวกับลูกกวางแรกเกิด มีท่าทางที่ซื่อตรงและขยันขันแข็งอย่างที่สุด เถียนเถียนมาถึงโรงหมอพร้อมกับความตื่นเต้น เธอเคยได้ยินชื่อเสียงของท่านหมอเทวดาอวี้เหยียนมานาน และพร้อมที่จะเรียนรู้วิชาการแพทย์ที่นี่อย่างเต็มที่ แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจที่สุดคือ... การมีอยู่ของซูฉิงขณะที่เถียนเถียนกำลังทำความสะอาดโต๊ะในห้องเก็บยา เธอก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของคนงานที่เดินผ่านมา “เจ้าได้ยินเรื่องฮูหยินซูฉิงหรือไม่ นางกล้าพูดเรื่องพลังหยางที่อ่อนแอต่อหน้าบัณฑิตผู้ทรงศีลธรรมเลยนะ แต

เถียนเถียนสังเกตเห็นว่าท่านหมอเทวดาผู้เย็นชายอมให้ซูฉิงใช้พื้นที่ปลูกสมุนไพรติดกับห้องทำงานส่วนตัวของเขาท่านหมอเทวดาไม่เคยไล่ซูฉิงออก แม้คำพูดของนางจะแปลประหลาดเพียงใดก็ตาม (ซึ่งเถียนเถียนเข้าใจว่าเป็น การเปรียบเปรยที่ลึกซึ้ง)ซูฉิงมักจะเตรียมน้ำซุปหรือชาบำรุงให้ท่านหมอเทวดาเสมอในสายตาของเถียนเถียน ซึ่งมาจากชนบทและมีความคิดที่ซื่อตรง นี่คือรูปแบบความสัมพันธ์ที่เรียกว่า ความรักลึกซึ้งที่ซ่อนเร้นอย่างไม่ต้องสงสัยเย็นวันนั้น ขณะที่ซูฉิงกำลังสกัดสารจากรากสมุนไพรที่เธอเรียกว่า รากเย็นศิลา อยู่ในโรงยา เถียนเถียนก็เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าที่จริงจังและเต็มไปด้วยความลับ “ศิษย์พี่ซูฉิงเจ้าคะ” เถียนเถียนกระซิบเสียงเบา “ข้ามีเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตจะเรียนถามท่านเจ้าค่ะ”“ศิษย์น้อง เจ้าจะถามข้าเรื่องการบำรุงสมุนไพรชนิดใดอีกหรือ ข้าว่าวันนี้ข้าสอนเจ้าเรื่องการทะลวงที่มั่นคงไปเยอะแล้วนะ” ซูฉิงตอบอย่างขบขันเถียนเถียนรีบส่ายหน้า “ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าอยากจะถามท่านเรื่องการครองเรือนเจ้าค่ะ”ซูฉิงชะงัก เธอหยิบ หลอดแก้วยาวๆ ที่ใช้สำหรับสกัดสารขึ้นมาถือไว้ แล้วมองเถียนเถียนด้วยความสนใจ “เรื่องการครองเร

“พอแล้ว ซูฉิง ข้า... ข้าไม่ได้หมายความว่าเจ้าบ้าผู้ชาย ข้าแค่หมายความว่า... เจ้าควรจะรักษาจรรยาบรรณ” อวี้เหยียนกล่าวอย่างตะกุกตะกัก“จรรยาบรรณของข้าคือการรักษาคนไข้ให้หายขาดเจ้าค่ะ” ซูฉิงยืนยันอย่างหนักแน่น “และการรักษาอาการเคร่งเครียดของท่าน... ก็คือภารกิจสำคัญที่สุดของข้าในโรงหมอแห่งนี้”เถียนเถียนเดินเข้าไปกอดซูฉิงทันที “ศิษย์พี่ซูฉิง ท่านช่างกล้าหาญที่สุดเลยเจ้าค่ะ ท่านยอมรับข้อกล่าวหาอันน่าอับอายนี้เพื่อปกป้องความรู้ทางการแพทย์”อวี้เหยียนมองภาพศิษย์น้องของเขากำลังกอดสตรีที่เพิ่งละเมิดกฎเหล็กอย่างชัดเจน แล้วก็รู้สึกว่าโลกของเขากำลังพังทลายลง ซูฉิงไม่ได้ถูกควบคุมเลยแม้แต่น้อย แต่เธอกลับยึดครองโรงหมอของเขาด้วยความทะลึ่ง และความเข้าใจผิดอวี้เหยียนตัดสินใจยอมจำนนในสถานการณ์นี้อย่างสิ้นเชิง “พอแล้ว พวกเจ้าจงกลับไปทำงานของพวกเจ้าเดี๋ยวนี้” อวี้เหยยียนสั่งเสียงดัง ก่อนจะหันไปมองซูฉิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความพ่ายแพ้ “ซูฉิง... ข้า... ข้าจะไม่ลงโทษเจ้าในครั้งนี้ เพราะ... ข้ายังต้องการความรู้ของเจ้าอยู่ แต่จงจำไว้ เจ้าเหลือโอกาสสุดท้ายเพียงครั้งเดียวเท่านั้น จงใช้มันอย่างมีสติ”ซูฉิงโค

“ท่านหมอ ท่านหมอโบราณท่านนี้... ท่านช่างเป็นผู้ที่กล้าหาญในการวาดภาพจริงๆ” ซูฉิงพึมพำกับตัวเอง อาการกำเริบของเธอทำให้เธอไม่สามารถควบคุม ความคิดทะลึ่ง ที่แล่นเข้ามาในหัวได้อย่างทันท่วงทีซูฉิงรีบเอามือปิดปากแน่น เธอท่องกฎเหล็กข้อที่ 1 วาจาสุภาพ ซ้ำๆ อยู่ในใจ ราวกับคาถาป้องกันตนเอง “สงบสติไว้ซูฉิง มันคือวิชาการ มันคือความรู้ มันคือชีววิทยาที่ต้องได้รับการเคารพ ห้ามคิดถึงท่านหมอ ห้ามคิดถึงมุกตลก ห้ามคิดถึงการละเมิดกฎเหล็กครั้งสุดท้าย” เธอพึมพำกับตัวเองเสียงเบาที่สุดแต่ยิ่งเธอพยายามควบคุม อาการกำเริบก็ยิ่งรุนแรงขึ้น ภาพวาดในตำราเริ่มถูกตีความในหัวของเธอด้วยศัพท์เฉพาะทางที่แฝงความทะลึ่ง “ท่านหมอโบราณท่านนี้ลืมพูดถึงความสำคัญของโครโมโซม X และ Y ในการกำหนดเพศของบุตรไปได้อย่างไร ท่านมัวแต่เน้นเรื่องการผสานหยินหยางเท่านั้นเอง ทั้งๆ ที่องค์ประกอบทางพันธุกรรมนี่แหละคือกุญแจสำคัญในการสร้างชีวิตที่สมบูรณ์” ซูฉิงพึมพำเธอพยายามอธิบายภาพวาดระบบสืบพันธุ์ด้วยคำศัพท์ที่ไม่ทะลึ่ง แต่ก็ล้มเหลวโดยสิ้นเชิง ถ้าข้าพูดว่าอวัยวะสืบพันธุ์มันจะผิดกฎไหมนะ ถ้าอย่างนั้นข้าต้องใช้ศัพท์ที่ดูหรูหรากว่านี้ซูฉิงพลิ

ความทะลึ่งในใจของซูฉิงเริ่มถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกสงสารและเห็นใจอย่างแท้จริง เธอตระหนักว่าอวี้เหยียนไม่ได้เป็นแค่เป้าหมายในการปั่นป่วนของเธอเท่านั้น แต่เขาคือบุรุษหนุ่มที่แบกรับภาระของการเป็นหมอเทวดาผู้เคร่งครัดไว้บนบ่า เธอเห็นอวี้เหยียนยกมือขึ้นนวดขมับอย่างช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวหลายครั้ง ท่าทางของเขาแสดงออกถึงความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ “ท่านหมอ...” ซูฉิงพึมพำเบาๆ “ท่านต้องการการดูแลที่มากกว่าแค่ชาบำรุงของข้าแล้วนะเจ้าคะ...”ขณะที่ซูฉิงกำลังมองอวี้เหยียนด้วยความรู้สึกที่อ่อนโยน ทันใดนั้น... เหตุการณ์ที่ทำให้ซูฉิงต้องประหลาดใจที่สุดก็เกิดขึ้น อวี้เหยียนหันซ้ายหันขวาอย่างรวดเร็วเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบตำราเล่มหนึ่งออกมาจากหีบไม้จันทน์ที่เพิ่งเก็บไปเมื่อครู่ มันคือ ตำราว่าด้วยการบำรุงแก่นแท้ของชีวิต เล่มนั้นอวี้เหยียนเปิดตำราเล่มนั้นอย่างเงียบๆ และเริ่มจ้องมองไปยังภาพวาดระบบสืบพันธุ์และอวัยวะภายในที่ซูฉิงเพิ่งเปิดดูเมื่อไม่นานมานี้ เขาจ้องมองภาพวาดนั้นด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด แต่สนใจอย่างชัดเจน ไม่ใช่ด้วยความโกรธหรือความอับอาย แต่เป็นด้วยความอยากรู้อยากเห