All Chapters of คุณสามีเป็นมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

๒๑ก็ไปหาเอาใหม่ริมฝีปากหยักได้รูปกดจูบลงบนต้นคอก่อนจะลากอย่างแผ่วเบามาหยุดที่แผ่นหลังขาวเนียน ปลายจมูกโด่งและริมฝีปากฝังจูบลงอย่างหลงใหล ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้อยู่กับบริเวณเอวคอดกิ่วก่อนจะลากต่ำลงไปหยุดที่สะโพกกลมกลึง บีบเคล้นแผ่วเบาก่อนจะกวาดสายตามองใบหน้าจิ้มลิ้มของคนที่หลับไหลเพราะเกินจะต้านทานความเหน็ดเหนื่อยได้อีกต่อไป มุมปากหยักผุดรอยยิ้มบางๆ ทั้งที่ไม่เคยพ่ายแพ้ให้กับอะไร แต่มาแพ้ให้กับเด็กดื้อตาใส เวลาเมาข้าวฟ่างอ้อนเก่ง เหมือนอย่างวันนั้นที่เป็นครั้งแรกของเราทั้งคู่ เธอน่ารักเกินกว่าจะลืมได้ลงครืด~ ครืด~ ขณะที่สำรวจคนบนเตียงเดียวกัน โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกยังจุดที่มีขวดไวน์ราคาแพงวางอยู่กระตุ้นให้ดวงตาคมกริบหันไปมองอัตโนมัติ คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากัน ดูจากเวลาที่ไม่น่าจะมีใครติดต่อมาเวลานี้ทำให้ความอยากรู้ทำงานขึ้นมาทันทีอลันก้าวขาลงจากเตียงด้วยสภาพที่สวมเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบพอหมิ่นเหม่ ขายาวก้าวไปยังโต๊ะกระจกหน้าโซฟาก่อนจะถือวิสาสะหยิบมือถือเครื่องหรูขึ้นมาเปิดอ่านข้อความที่ถูกส่งเข้ามาเมื่อสักครู่แชมป์ : ขอโทษฟ่างกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ด้วยนะ ขอโทษที่ทำ

๒๓ผู้ชายของข้าวฟ่างดวงตากลมสวยกวาดมองออกไปรอบๆ ร้านอาหารที่อลันพามาทานข้าว น่าแปลกใจทั้งที่ที่นี่เป็นโรงแรมขึ้นชื่อ ถ้าพูดถึงที่พักหากไม่ได้ทำการจองไว้ล่วงหน้าก็อาจจะไม่ได้เข้าพักด้วยซ้ำทว่าในตอนนี้กลับไม่มีใครมานั่งทานอาหาร มีความรู้สึกคล้ายกับว่าจะไม่มีใครเข้ามายุ่งในโซนนี้ และเวลานี้เลย “ฟ่างชอบโซนที่ผมเลือกไหมครับ หรืออยากเปลี่ยนโต๊ะใหม่” อดไม่ได้ที่จะกวาดสายตามองไปยังโต๊ะที่คนพามาเลือกไว้ข้าวฟ่างไม่มีข้อโต้แย้งเพราะโต๊ะที่เขาเลือกนั่ง เป็นมุมที่ดีและสวยมาก จะมีก็แต่อย่างอื่นที่เธอข้องใจ กำลังคิดว่ามันจะเกี่ยวข้องกับเขาเช่นกัน“ทำไมวันนี้ไม่มีใครลงมามาทานอาหารเลย ความจริงมันก็น่าจะมีบ้าง”“ก็ฟ่างกลัวการเป็นข่าวไม่ใช่เหรอครับ”“แปลว่าลันรู้เรื่องนี้งั้นเหรอ?”“ผมก็แค่ตามใจฟ่าง ทำให้ได้ทุกอย่างที่ฟ่างพอใจก็แค่นั้นเอง” “อ๋อ ที่กล้าพูดแบบนั้นออกมาเพราะที่แท้ก็จัดการล่วงหน้าเอาไว้แล้วสินะ” มาเฟียหนุ่มยิ้มมุมปาก จากนั้นก็เลือกที่จะโอบคนตัวเล็กไปนั่งในตำแหน่งที่เขาเตรียมเอาไว้ให้แทน“คนของผมกำลังไปเชิญผู้จัดการส่วนตัวของฟ่างมาทานข้าวกับเราที่นี่นะครับ” “ลันบอกลูกน้องตอนไหน” เธอมอง

๒๕โดนอ่อยอันดายืนกำหมัดแน่น สุดท้ายเพื่อนสนิททั้งสองคนจำต้องดึงแขนและพาออกมาจากตรงนั้นเพราะเกินกว่าจะหน้าด้านทนอยู่ตรงนั้นได้อีกต่อไป ข้าวฟ่างนั่งอมยิ้มอย่างชอบใจ ไม่รู้ตัวว่าเผลอกระตุกกอดท่อนแขนแกร่งของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะมองว่าอลันเป็นพวกเดียวกับเธอ เขาช่วยเธอไม่ให้ต้องเสียหน้า ไม่รู้เหมือนกันว่ามาเฟียหนุ่มจะรู้หรือเปล่าว่าการวางตัวแบบนี้ ยืนหยัดที่จะอยู่ฝ่ายเดียวกันแบบนี้ต่อหน้าคนบางประเภทที่จ้องจะหาเรื่องมันช่างเป็นอะไรที่ดีต่อใจ“พี่แองจี้ นั่งค่ะ ทานข้าวด้วยกัน” คนถูกเรียกยิ้มแห้ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมหย่อนตัวลงนั่งร่วมโต๊ะแต่โดยดี “สรุป พี่แองจี้กับลันรู้จักกันอย่างเป็นทางการหรือยังคะ ฟ่างต้องแนะนำไหม” ตากลมใสมองคนทั้งสองสลับกันไปมา ผู้จัดการดารามีท่าทีเกรงใจอยู่มาก ต่างจากอีกฝ่ายที่ทำตัวสบายๆ และเป็นกันเอง“ผมรู้จักคุณแองจี้ผ่านทางคนที่รู้จักน่ะครับ จริงๆ ก็ยังไม่เคยคุยอะไรกันมากมาย แต่ต่อไปนี้ก็อาจจะได้คุยกันมากขึ้นนะครับ” อลันมองสบตากับคนที่รู้ตื้นหนาบางอยู่ในระยะหนึ่ง แองจี้อาจจะรู้จักเขาในมุมที่ไม่ได้ถูกต้องเท่าไหร่ แต่เมื่อไหร่ที่ผู้จัดการดาราไม่ได้ทำตัวล้ำเส้นหรื

๒๗สถานการณ์บังคับ“เฮียต้องตัดสินใจแล้วครับ” ลูกน้องคนสนิทส่งเสียงกดดันพลอยกระตุ้นให้คนที่เพิ่งตกอยู่ในสถานการณ์คับขันของจริงกระตุกแขนคนตัวโตกว่า แววตาสั่นระริก เธอกลัวก็จริง แต่ทุกอย่างมันต้องไม่ลงเอยแบบนี้ จะหนีก็ต้องหนีด้วยกัน จะให้เธอเอาตัวรอดคนเดียวแล้วปล่อยเขาตามชะตากรรม ไม่มีทางทำแบบนั้นได้แน่ๆ“ผมให้โอกาสฟ่างได้ตัดสินใจ…”“ไปด้วยกัน คำตอบเดียวของฟ่างคือไปด้วยกัน!” เสียงตอบกลับชัดเจนจนแววตาของคนฟังหลุดความพอใจ อลันหันไปสบตาลูกน้องคนสนิทพร้อมกับรั้งร่างบางกลับคืนสู่อ้อมแขน จากนั้นคนที่เผลอสอดแขนเข้าไปโอบรัดเอวสอบอย่างไม่รู้ตัวก็พลอยสบายใจขึ้น รู้เพียงว่าอลันไม่ตัดสินใจเหมือนอย่างตอนแรกแล้วแน่ๆ จากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลยปังๆๆๆ “กรี้ดดดด” เสียงร้องยังดังแข่งกับเสียงปืนที่ดังเล็ดลอดเข้ามาในรถ คนที่ถูกโอบกอดหลับหูหลับตาอย่างเอาเป็นเอาตายแทบไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปได้ยินเสียงของอลันหันไปสั่งลูกน้องเป็นระยะ ไม่สามารถจับใจความเนื้อหาได้เพราะมวลสมองถูกรบกวนด้วยเสียงปืนที่ยังคงสาดเข้ามาอย่างต่อเนื่องรถหรูหมุนเปลี่ยนทิศทางเป็นพัลวันตามการควบคุมพวงมาลัยของคนที่เป็นพลขับ ก่อนที่สติจะกร

๒๙ เมียท้องอยู่ เมื่อไม่สามารถทำอะไรตามใจตัวเองไปซะทุกอย่างได้ ไหนจะสถานการณ์ในตอนนี้ที่ไม่สามารถต่อรองหรือว่าเรียกร้องอะไรได้เลยทำให้ข้าวฟ่างจำต้องเดินขึ้นมาบนกระท่อมกลางป่า หย่อนสะโพกลงนั่งบนพื้นพร้อมกับตากลมสวยที่กวาดมองออกไปรอบๆ บริเวณอีกครั้ง จนกระทั่งคนตัวสูงเดินมาหย่อนตัวลงข้างๆ อดไม่ได้ที่จะปรายตามองเพราะมันใกล้จนใช้คำว่านั่งเบียดได้เสียด้วยซ้ำ “ทำไมต้องนั่งใกล้ขนาดนี้ด้วย” “ผมไม่อยากห่างฟ่างนี่ครับ” คนตอบอวดรอยยิ้มให้เปื้อนบนใบหน้าหล่อเหลา ตรงข้ามกับใบหน้าบึ้งตึงของอีกคนจนเหมือนจงใจแกล้งกัน “ไม่ต้องนั่งใกล้ขนาดนี้ก็ได้ค่ะ” “แล้วถ้าเจ้าของที่นี่กลับมา แล้วเขาเป็นคนไม่ดีแบบที่เรากลัว แล้วยิ่งถ้าเขาเข้าถึงตัวฟ่างก่อนผม แบบนั้นผมต้องเสียใจมากแน่ๆ” “ก็ไหนบอกว่าจะคุยเองไงคะ ไหนบอกว่าเคลียร์ได้” “ใช่ครับ ผมเคลียร์ได้ แต่เราก็ต้องป้องกันตัวเอาไว้ก่อนอยู่แล้ว ฟ่างว่าผมพูดถูกไหม” “พูดจากลับไปกลับมามากกว่า ไม่เห็นมีอะไรที่มันน่าเชื่อถือได้เลย” คนบอกเชิดใบหน้ากลับ ยิ่งเห็นบรรยากาศโดยรอบที่ใกล้มืดเต็มทีก็ยิ่งใจหาย อยากกลับบ้านใจจะขาดเลยก็ว่าได้ “หิวไหมครับ เราไปหาอะไรกินกันด