All Chapters of คุณสามีเป็นมาเฟีย: Chapter 41 - Chapter 50

๓๗เช็กของไหม?พอมาถึงคอนโดมิเนียมที่ข้าวฟ่างอยู่ ก็ใช่ว่าอลันจะยอมปล่อยเธอให้ขึ้นไปตามลำพัง ข้ออ้างสารพัดที่จะยกขึ้นมาเพื่อให้เขาได้ขึ้นไปบนห้องกับเธอแกร๊ก~ “…แค่นี้ไหมคะที่ต้องการ ฟ่างกลับถึงห้องอย่างปลอดภัยแล้ว แบบนี้สบายใจแล้วใช่ไหม” ตากลมตวัดขึ้นสบตากับคนที่สูงกว่า แต่อลันหลบสายตาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปหาอย่างอื่นแทน “หิวไหมครับ สั่งอะไรมาทานก่อนไหม” “ฟ่างกินอิ่มจากในรถแล้ว” “งั้นผมขอกินน้ำหน่อยได้ไหมครับ รู้สึกคอแห้ง” ถามว่าเธอรู้ทันเขาไหม แน่นอนว่ารู้ รู้ดีเลยว่าใครบางคนแค่ถ่วงเวลาเพื่อให้ได้อยู่กับเธอก็แค่นั้นเอง “ที่บอกว่าตามใจฟ่าง ยอมให้ฟ่างมาอยู่ที่คอนโด คงไม่ได้คิดที่จะตามฟ่างมาอยู่ที่นี่หรอกใช่ไหมคะ” อลันทำท่าครุ่นคิด แต่แค่แว๊บเดียวก็หันกลับมามองใบหน้าจิ้มลิ้มของคนที่รอคำตอบจากเขาก่อนจะยิ้มน้อยๆ ยอมเลิกแกล้งเธอสักที “ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ ผมบอกแล้วไงว่าผมตามใจฟ่าง ให้เวลาฟ่างได้จัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อน ผมไม่เร่งรัดครับ แต่ติดปัญหาอะไรโทรหาผมนะ ไม่ต้องเกรงใจเลย” “ขอบคุณนะคะลัน” “ขอบคุณเรื่องอะไรครับ”“ก็..ทุกเรื่องนั่นแหละค่ะ” เธอสบตาเขาอย่างจริงจัง เอ

๓๙คิดถึงอีกแล้ว NC++“ถามแบบนี้แปลว่าหึงหรือเปล่าครับ” อลันเอ่ยถามพร้อมกับแนบริมฝีปากลงไปจูบเบาๆ ที่ขมับบาง จากนั้นก็ลากไปจูบที่แก้ม ลมร้อนพ่นเบาๆ เป่ารดที่ข้างหู ข้าวฟ่างเชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อยตอบรับความรู้สึกแปลกใหม่ที่มันสอดแทรกเข้ามา กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ครั้งนี้ก็เช่นกัน“ที่เฉไฉไม่ยอมตอบเพราะไม่อยากตอบหรือเปล่าคะ”“แล้วถ้าตอบตามความจริงจะโกรธหรือเปล่าครับ” รู้เลยว่าคำตอบมันอยู่ที่ปฏิกิริยาหลังคำถาม เจ้าของร่างบางเอียงตัวหลบ ยกมือขาวมาดันใบหน้าของเขาออกห่างทันที“ไหนบอกว่าจะยอมเปิดเผยตัวตนของตัวเองไงคะ เท่าที่เห็นลันไม่ทำตามที่พูดเลย”“ไม่เคยจีบใครเลยครับ”“ไม่เคยเลยเหรอคะ” เธอมองหน้าเขาอย่างไม่เชื่อ อยากจะลงลึกค้นหาความหมายว่าคำพูดของเธอมันเชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหน แต่ก็จับอะไรเขาไม่ได้เลย มองนานๆ ก็เป็นเธอที่แก้มแดง“ไม่เคยครับ ส่วนมากจะมีแต่คนมาตามผมเองมากกว่า ฟ่างเป็นคนแรกที่ผมตามจีบนะ”“เหอะ! งั้นเหรอคะ” ข้าวฟ่างเชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อย มุมปากเหยียดยิ้ม ติดใจคำว่าผู้หญิงตามเขาเองมากกว่าคำพูดที่บอกว่าเธอเป็นคนแรกที่เขาตามจีบเลย “หึงผมเหรอครับ” “เป

@คอนโดมิเนียมของแองจี้“น้องฟ่าง ทำไมถึงมาหาพี่เช้านักล่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ” แองจี้กวาดสายตามองใบหน้าสวยหวานของคนที่เป็นที่รักของใครต่อใคร มองสภาพการแต่งกายและท่าทีเหนื่อยๆ ที่เหมือนจะยังไม่ได้นอนแว๊บหนึ่งที่ความกลัวเกาะกินในใจ ไม่ต่างจากคนทำผิดที่ลึกๆ รู้ดีแก่ใจ“ไปไหนมาคะ แล้วที่มาหาพี่ถึงที่นี่มีอะไรหรือเปล่า”“ฟ่างอยากมาคุยกับพี่แองจี้ตรงๆ” น้ำเสียงที่จริงจังของคนตรงหน้า เป็นสัญญาณที่ทำให้แองจี้เริ่มคิดแล้วว่ามันต้องมีเรื่องอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้นเด็กในสังกัดคงไม่มองเธอด้วยสายตาแบบนี้ สายตาที่แปลกไป “น้องฟ่างอยากคุยเรื่องอะไร”“ฟ่างต้องถามพี่มากกว่าว่าพี่มีอะไรจะบอกฟ่างไหม”“มะ..หมายถึงเรื่องอะไร พี่ไม่เข้าใจ” การหลบสายตา การแสดงออกว่าไม่กล้าสู้หน้าตอนที่เอ่ยคำนี้ส่งผลให้ข้าวฟ่างเค้นเสียงหัวเราะออกมาทันที“จะให้ฟ่างเป็นคนพูดจริงๆ เหรอคะ ฟ่างนึกว่าพี่แองจี้อยากจะสารภาพออกมาเองซะมากกว่า แย่กว่าที่ฟ่างคิดไว้อีกนะคะ” คนที่ถูกตำหนิแบบอ้อมๆ นั่งเชิดหน้า เธอคิดว่าเรื่องบางเรื่องที่เธอปิดบังเอาไว้มันจะจบไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะไม่เห็นคนที่รู้เรื่องนี้พูดอะไร “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าพี่ไม่พู

๔๓ขอโทษนี่เหรอที่บอกว่ารัก นี่เหรอที่บอกว่ารู้สึกดีต่อกัน ห่างกันไม่กี่วันทุกอย่างมันกลับตาลปัตรแบบนั้น แล้วยังจะให้พูดอะไรอีก มันไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วจริงๆ “ฮึก!” มวลน้ำตาหลั่งไหลออกจากตาก่อนที่ร่างบางจะชนเข้ากับร่างสูงโปร่งของใครบางคน สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมสะอาดสะอ้านจากกายหนา แว๊บหนึ่งที่เงยหน้าขึ้นมองสบตา เห็นว่าผู้ชายคนนั้นหรี่ตามองเธอ เหมือนกำลังจะถามอะไรสักอย่างแต่ข้าวฟ่างผละตัวออกมาก่อน เธอไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุยกับใครตอนนี้ อยากหนีออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ไม่อยากเผยความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็นเลย“เดี๋ยว!” ไคเลอร์ดึงแขนลูกน้องของอลันที่กำลังวิ่งตามผู้หญิงที่กำลังร้องไห้ออกไป“เฮียเลอร์” ลูกน้องของอลันก้มหน้าลง ทั้งที่อยากรีบทำตามคำสั่งของนายแต่ไคเลอร์รั้งเอาไว้แบบนี้ใครจะกล้าไปต่อ “เกิดอะไรขึ้น นั่นเมียไอ้ลันไม่ใช่เหรอ”“ครับ พอดีมีปัญหานิดหน่อย เฮียลันให้ผมตามไป”“ปัญหาอะไร” ลูกน้องคนสนิทของอลันเงียบปาก ถามว่ากลัวเฮียเลอร์ไหม แน่นอนว่ากลัวทุกคนนั่นแหละ แต่ย่อมกลัวเฮียลันมากกว่าอยู่แล้ว“หึ! เลี้ยงลูกน้องได้ดีจริงๆ แล้วนายมึงอยู่ไหน”“อยู่ด้านในครับ”“ถ้าถามไม่ตอบ กูก็

๔๕เมียกู@หลายวันต่อมา ร่างบอบบางที่อยู่ในชุดเดรสสีดำตัวยาวเลยเข่า สวมหมวกแก๊ปสีดำครอบบนศีรษะทุยเล็ก บนใบหน้าสะสวยที่แต่งหน้าเบาๆ สวมทับด้วยแว่นกันแดดสีเดียวกันก้าวออกมาจากคอนโดหรูในเวลาเช้าตรู่ ด้วยความที่อยากรู้ว่าคนที่หายออกไปจากชีวิตเธอหลายวันแล้ว เขายังห่วงใยกัน ยังตามดูแลเธอแบบที่น้องชายของเขาบอกหรือเปล่า เลยต้องพิสูจน์ด้วยการพาตัวเองออกมาจากห้อง หากเขาติดตามเธอจริงๆ แม้เธอจะอำพรางตัวแบบนี้เขาก็ต้องรู้อยู่ดีว่านี่คือเธอ บีเอ็มคันงามวิ่งบนท้องถนนขับเคลื่อนออกมาจากคอนโดก่อนจะตรงไปยังเส้นทางที่นัดหมายเอาไว้ ยอมรับว่าบ่อยครั้งที่เผลอมองกระจกหลังเผื่อว่าจะแอบเห็นใครสักคนที่พยายามติดตามตัวเธอแบบที่คิด มันไม่มีจังหวะไหนที่พิสูจน์ได้จนกระทั่งดาราสาวมาถึงร้านอาหารที่เธอจองไว้แล้ว สวมแมสปิดใบหน้าอีกชั้น คนที่ไม่ได้โด่งดังอะไรมากนักอย่างเธอก็คงไม่มีใครจำได้แล้วจากที่หันมองด้านหลังเพื่อจับพิรุธใครบางคนอยู่หลายครั้ง ในตอนที่มาถึงร้านอาหาร ข้าวฟ่างเก็บอาการทุกอย่างแล้วสนใจสถานการณ์ตรงหน้าแทน ร่างบางหย่อนสะโพกลงบนโต๊ะที่จองเอาไว้ก่อนจะทำตัวปกติด้วยการสั่งอาหาร รอไม่นานคนที่เธอนัดห