All Chapters of คุณสามีเป็นมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

๒๘น้อยใจโทรศัพท์ไม่ได้มีติดตัวมาด้วยกันทั้งคู่ นี่สินะเขาเรียกว่าเจองานหยาบของจริงข้าวฟ่างเดินลุยเข้าไปในป่าเพื่อหนีเอาตัวรอดตามที่อลันออกความเห็น ผละตัวหลีกหนีจากเขาด้วยการรักษาระยะห่าง ลึกๆ ยังไม่โอเคที่เขาปิดบังตัวตนของเขาทั้งที่ผ่านมาเขาทำเหมือนใจดีกับเธอมาโดยตลอด การมีใครก็ไม่รู้ตามไล่ยิงเหมือนผักปลาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องปกติแน่ ทุกการกระทำมันต้องมีเหตุผลด้วยกันทั้งนั้น มันอยู่ที่เขานั่นแหละที่ไม่คิดจะบอกความจริงเธอ“โอ๊ย!” ริมฝีปากอวบอิ่มร้องออกมาทันทีที่เรียวขาเนียนถูกกิ่งไม้ขีดข่วนเข้าเพราะความไม่ทันระวังตัว เลือดสีแดงซึมพร้อมกับรอยข่วนกระตุ้นให้แพขนตางอนยาวกระพริบถี่ขึ้น คงเพราะอาชีพของเธอมันจำเป็นต้องใช้ร่างกายอวดโฉมเลยทำให้รู้สึกแย่ เพราะที่ผ่านมาดูแลตัวเองอย่างดีมาโดยตลอด“ฟ่าง ถ้าฟ่างเดินไม่ไหวผมว่า…”“ไม่ต้องมายุ่ง” เสียงตอบกลับติดความน้อยใจจนคนฟังหน้าเสีย รู้ว่าเธอไม่โอเค แต่ถ้าจะให้ทำเฉย ปล่อยเธองอนแล้วเดินหนีทั้งที่เห็นว่าเธอเจ็บอยู่ คนอย่างเขาก็ทำไม่ได้เหมือนกัน“ไม่ต้องเดินแล้ว” อลันดึงข้อมือขาวผ่อง กระตุกเข้าหาตัวทั้งที่เห็นว่าเธอขัดขืน ไม่สนใจว่าเธอจะกำลังมองเขาด้

๓๐ลืมหรือเปล่าว่าเป็นเมียผม“ทำไมต้องโกหกออกไปแบบนั้นด้วยคะ” มือเรียวดึงทึ้งท่อนแขนแกร่งของคนที่ปลีกตัวออกมาด้วยกัน ใบหน้าสะสวยงอง้ำ ไม่ชอบใจที่เขาโกหกออกไปแบบนั้นเลย“ฟ่างก็เห็นไม่ใช่เหรอครับว่าผู้ชายคนนั้นมองฟ่างด้วยสายตาแบบไหน” “แบบไหนนี่มันแบบไหน” ถามออกไปพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ สบตากับคนที่กำลังมองหน้าเธออยู่เหมือนกัน “ก็ถ้าไม่บอกออกไปแบบนั้น แล้วถ้ามันชอบฟ่างจนคิดจะกำจัดผมเพื่อเอาฟ่างไป แบบนั้นฟ่างจะโอเคเหรอครับ?”“ไม่” คนบอกพูดเสียงอ่อนลง พร้อมกับส่ายหน้ารัวๆ แทนคำตอบ “เพราะแบบนี้ไงครับผมเลยต้องบอกออกไปว่าฟ่างท้องอยู่ อย่างน้อยๆ เราก็วางใจได้เลยว่ามันไม่ทำอะไรคนท้องแน่ๆ ผมรู้ว่าฟ่างไม่ได้เต็มใจที่จะเป็นเมียผมอยู่แล้ว” “…”“อดทนหน่อยนะครับ ผมจะรีบพาฟ่างออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด จะไม่ปล่อยให้ลำบากนานแน่นอน” ข้าวฟ่างสบตากับคนที่บอกจะไม่ให้เธอต้องลำบากนาน สบตากับสายตาที่จริงจังของเขาเลยจำต้องพยักหน้ากลับไป “ตอนนี้เราสองคนไม่ควรโกรธกันนะครับ เราต้องอยู่ข้างเดียวกันเอาไว้ อย่างน้อยๆ สองคนย่อมดีกว่าตัวคนเดียวอยู่แล้วนะครับ” อลันคว้ามือขาวผ่องมากุมเอาไว้หลวมๆ มองใบหน้าสวย

๓๒จับและลูบเบาๆ“อร่อย”“ไม่ต้องพูด” “ไม่~ ผมหมายถึง ฟ่างว่าผมอร่อยไหม” อธิบายคำถามจนคนตัวเล็กกว่าถลึงตาใส่ แบบนั้นก็ใช่ว่าคนอย่างอลันจะได้แคร์“ขอบคุณครับ ขอบคุณที่ยอมตามใจทุกอย่างเลย” “ไม่คิดว่าโดนฝืนใจหน่อยเหรอคะ?”“ก็ถ้ามีความสุขร่วมกันเราก็ไม่ควรใช้คำนั้นไม่ใช่เหรอครับ แต่ถ้าฟ่างจะบอกว่าไม่ได้มีความสุขร่วมกันอีก ผมขอแก้มืออีกสักรอบสองรอบก็ได้นะคะ” “ไม่ต้องเลย” ข้าวฟ่างยกฝ่ามือขึ้นดันใบหน้าคมคายให้ผละห่างออกไป ขืนอยู่ใกล้เขามากกว่านี้ มีหวังได้โดนอีกรอบแน่ และบอกเลยไม่มีปัญญาไปต่อต้านแน่ คนเจ้าเล่ห์แบบเขาเธอต้านไม่อยู่หรอก เกินกว่าจะรับมือ “ก็นึกว่าฟ่างจะอยากให้ผมแก้ตัวใหม่ สัญญาเลยครับว่าถ้าได้โอกาสนั้นอีกครั้ง ผมจะไม่ทำให้ฟ่างผิดหวังเลย” “จะพูดแบบนี้อีกนานไหมคะ เริ่มหนาวแล้วนะ” “โอเคครับ ไม่คุยแล้วก็ได้ ผมช่วยอุ้มขึ้นนะครับ” ไม่ทันมีโอกาสได้เปิดปากปฏิเสธออกไปคนที่เสนอความช่วยเหลือก็อุ้มตัวเธอขึ้นจากน้ำ ช่วยแต่งตัวให้ทั้งเธอและเขาก่อนที่เราจะกลับไปที่กระท่อมตามเดิม “…ผมเตรียมอาหารไว้ให้คุณกับเมียแล้วครับ กินซะแล้วจะได้ไปนอนพัก” ข้าวฟ่างหรี่ตามองคนตรงหน้าเล็กน้อยหลังจากที่

๓๔ ความจริงในคืนนั้น “ในเมื่อตอนนี้ที่นี่มีแค่เราสองคน มันก็แปลว่าฟ่างตามใจผมได้แล้วถูกต้องไหมครับ” อลันเอ่ยปากถาม ขยับริมฝีปากจูบเบาๆ ที่มุมปากของคนใต้ร่างก่อนจะหยัดตัวขึ้นเล็กน้อย ถอดเสื้อที่สวมใส่ก่อนจะปามันออกไปให้พ้นทาง ขณะที่ช่วงล่างของเรายังคงประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน “คุณกล้าไล่เขาออกไปแบบนั้น แปลว่าคุณยอมรับแล้วใช่ไหมว่าคุณรู้จักเขา” “เรียกผมด้วยชื่อเหมือนที่ฟ่างเคยเรียกได้ไหมครับ ผมชอบแบบนั้นมากกว่า” อลันเอ่ยปากขอก่อนจะกดปลายนิ้วขยี้เบาๆ ที่จุดอ่อนไหว แค่แตะเบาๆ ก็ไม่ต่างจากการเทน้ำมันราดลงบนกองไฟ ต่อให้ปากของเธอจะปฏิเสธเขากี่ครั้ง แต่ร่างกายของข้าวฟ่างมันไม่เคยปฏิเสธคนอย่างอลันเลย “สรุป..ลันรู้จักเขาใช่ไหม” “ครับ ผมยอมฟ่างแล้วก็ได้ ความจริงแล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันเป็นผมเองที่จัดฉาก มันเป็นผมเองที่อยากรู้ว่าฟ่างจะทิ้งผมไหม ฟ่างจะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ ขอโทษนะครับที่ผมต้องทำแบบนี้ ผมแค่อยากพิสูจน์บางอย่าง ผมไม่เคยอยากทำร้ายฟ่างเลย” “ลัน…” “ผมไม่เคยอยากเห็นฟ่างเจ็บตัว ไม่เคยอยากเห็นฟ่างต้องมาลำบาก แต่ผมไม่มีเวลา ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้ คนดีอย่าโกรธ

๓๕ เอาทั้งลูกทั้งเมีย NC++ “ระหว่างเรามันอาจจะเริ่มต้นได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ให้โอกาสผมหน่อยได้ไหมครับ ผมมั่นใจว่าผมทำให้ฟ่างรักผมได้แน่นอน” อลันยกมือขึ้นประคองแก้มนุ่ม นิ้วยาวเหยียดลูบไล้พวงแก้มเนียนไปมาอย่างอ่อนโยน สบตาอีกคนในระยะใกล้ให้รู้ว่าคนอย่างเขาจริงจังมากแค่ไหน “ถ้าคนเรามันรู้สึกดีต่อกันจริงๆ เขาจะไม่ปิดบังตัวตนของตัวเองนะคะ ลันกำลังทำแบบนั้นอยู่หรือเปล่า” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ในเมื่อเขากล้าขอแบบนั้น เธอก็กล้าที่จะมองเขาในมุมที่เขายอมเปิดเช่นกัน “ผมยินดีให้ฟ่างรู้จักตัวตนของผมทุกอย่าง ทุกเรื่องที่ฟ่างต้องการ ผมยินดี” “พรุ่งนี้ฟ่างจะกลับบ้าน” “ครับ ผมจะพาฟ่างกลับบ้าน” “ขอกลับตอนเช้าเลยได้ไหมคะ อยู่ที่นี่มันไม่สะดวก และการหายมาแบบนี้คนอื่นอาจจะตามหาจนทำให้มีปัญหาทีหลังก็ได้นะคะ” “ผมตามใจฟ่างได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ถ้าฟ่างอยากกลับแต่เช้า พรุ่งนี้ทานข้าวกันก่อน แล้วเดี๋ยวผมให้คนของผมเอารถมารับเรากลับเลย” “ที่นี่รถเข้าถึง?” ตากลมสวยหรี่มองคนตรงหน้า นี่แปลว่าเขาเล่นใหญ่ปล่อยเธอเดินเข้ามาเลยเหรอ “ผมขอโทษที่ปล่อยให้ฟ่างเดินตั้งไกล ผมบอกเหตุผลแล้วว่าแค่อยากพิสูจน์ว่าฟ่างจะท