All Chapters of คุณสามีเป็นมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

๓๒จับและลูบเบาๆ“อร่อย”“ไม่ต้องพูด” “ไม่~ ผมหมายถึง ฟ่างว่าผมอร่อยไหม” อธิบายคำถามจนคนตัวเล็กกว่าถลึงตาใส่ แบบนั้นก็ใช่ว่าคนอย่างอลันจะได้แคร์“ขอบคุณครับ ขอบคุณที่ยอมตามใจทุกอย่างเลย” “ไม่คิดว่าโดนฝืนใจหน่อยเหรอคะ?”“ก็ถ้ามีความสุขร่วมกันเราก็ไม่ควรใช้คำนั้นไม่ใช่เหรอครับ แต่ถ้าฟ่างจะบอกว่าไม่ได้มีความสุขร่วมกันอีก ผมขอแก้มืออีกสักรอบสองรอบก็ได้นะคะ” “ไม่ต้องเลย” ข้าวฟ่างยกฝ่ามือขึ้นดันใบหน้าคมคายให้ผละห่างออกไป ขืนอยู่ใกล้เขามากกว่านี้ มีหวังได้โดนอีกรอบแน่ และบอกเลยไม่มีปัญญาไปต่อต้านแน่ คนเจ้าเล่ห์แบบเขาเธอต้านไม่อยู่หรอก เกินกว่าจะรับมือ “ก็นึกว่าฟ่างจะอยากให้ผมแก้ตัวใหม่ สัญญาเลยครับว่าถ้าได้โอกาสนั้นอีกครั้ง ผมจะไม่ทำให้ฟ่างผิดหวังเลย” “จะพูดแบบนี้อีกนานไหมคะ เริ่มหนาวแล้วนะ” “โอเคครับ ไม่คุยแล้วก็ได้ ผมช่วยอุ้มขึ้นนะครับ” ไม่ทันมีโอกาสได้เปิดปากปฏิเสธออกไปคนที่เสนอความช่วยเหลือก็อุ้มตัวเธอขึ้นจากน้ำ ช่วยแต่งตัวให้ทั้งเธอและเขาก่อนที่เราจะกลับไปที่กระท่อมตามเดิม “…ผมเตรียมอาหารไว้ให้คุณกับเมียแล้วครับ กินซะแล้วจะได้ไปนอนพัก” ข้าวฟ่างหรี่ตามองคนตรงหน้าเล็กน้อยหลังจากที่

๓๔ความจริงในคืนนั้น“ในเมื่อตอนนี้ที่นี่มีแค่เราสองคน มันก็แปลว่าฟ่างตามใจผมได้แล้วถูกต้องไหมครับ” อลันเอ่ยปากถาม ขยับริมฝีปากจูบเบาๆ ที่มุมปากของคนใต้ร่างก่อนจะหยัดตัวขึ้นเล็กน้อย ถอดเสื้อที่สวมใส่ก่อนจะปามันออกไปให้พ้นทาง ขณะที่ช่วงล่างของเรายังคงประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน“คุณกล้าไล่เขาออกไปแบบนั้น แปลว่าคุณยอมรับแล้วใช่ไหมว่าคุณรู้จักเขา” “เรียกผมด้วยชื่อเหมือนที่ฟ่างเคยเรียกได้ไหมครับ ผมชอบแบบนั้นมากกว่า” อลันเอ่ยปากขอก่อนจะกดปลายนิ้วขยี้เบาๆ ที่จุดอ่อนไหว แค่แตะเบาๆ ก็ไม่ต่างจากการเทน้ำมันราดลงบนกองไฟ ต่อให้ปากของเธอจะปฏิเสธเขากี่ครั้ง แต่ร่างกายของข้าวฟ่างมันไม่เคยปฏิเสธคนอย่างอลันเลย “สรุป..ลันรู้จักเขาใช่ไหม” “ครับ ผมยอมฟ่างแล้วก็ได้ ความจริงแล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันเป็นผมเองที่จัดฉาก มันเป็นผมเองที่อยากรู้ว่าฟ่างจะทิ้งผมไหม ฟ่างจะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ ขอโทษนะครับที่ผมต้องทำแบบนี้ ผมแค่อยากพิสูจน์บางอย่าง ผมไม่เคยอยากทำร้ายฟ่างเลย”“ลัน…”“ผมไม่เคยอยากเห็นฟ่างเจ็บตัว ไม่เคยอยากเห็นฟ่างต้องมาลำบาก แต่ผมไม่มีเวลา ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้ คนดีอย่าโกรธผมเลยนะครับ” น้ำเส

๓๖โทษฐานที่ทำให้ฟ่างอาย“เกินไปมาก~” ข้าวฟ่างยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ เมื่อก้าวขาลงมาจากตัวบ้านแล้วพบว่าคนของอลันมารอรับเธอและเขากลับแบบที่เธอขอจริงๆที่บอกว่าเกินไปไม่ใช่อะไร แต่เขาเล่นใหญ่เกิน ไม่รู้จะให้คนมาที่นี่ทำไมกันเยอะแยะ ต่อให้ที่ผ่านมาเธอจะอยู่หน้ากล้อง เจอผู้คนมากมายแค่ไหน ตอนนี้มันกลับเป็นอีกสถานการณ์ที่ทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเองเลย“คนของผมมารอรับเรากลับแบบที่ฟ่างต้องการแล้ว ผมทำให้ฟ่างรู้สึกโอเคไหมครับ” ใบหน้าหล่อเหลาคลอเคลียถามอยู่ทางด้านหลัง เขาขยับเข้ามาใกล้จนเธอได้กลิ่นหอมจากกายเขาอย่างชัดเจนจนอดไม่ได้ที่จะหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากัน“ทำไมต้องให้คนมาที่นี่เยอะแยะแบบนี้”“ผมตั้งใจว่าจะรีโนเวทที่นี่ใหม่ ให้ไฟฟ้าเข้าถึง ปรับปรุงทุกอย่างใหม่ทั้งหมด เผื่อเราคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ และอยากกลับมาที่นี่อีกครั้ง มันจะได้สะดวกกว่านี้ ฟ่างว่าดีไหมครับ”“แล้วทำไมฟ่างต้องคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ ที่นี่ด้วย” ถามกลับด้วยแก้มที่เริ่มร้อนผ่าว เช่นเดียวกับเขาที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สายตากรุ่มกริ่มจนเริ่มหมั่นไส้“ตอบดีๆ นะ ถ้าตอบไม่ดีฟ่างจะฟาดเข้าให้”“จะโหดต่อหน้าลูกน้องผมเลยเหรอครับ แล้

๓๘เคยไหม!“ไม่”“ไม่ปฏิเสธ?”“ไม่เอา”“ก็ไม่ได้ให้เอา ให้เช็กของเฉยๆ” ไบรอันยิ้มกรุ่มกริ่ม ชอบนักแหละที่ได้หยอกได้อ้อนตีนชาวบ้านชาวช่องเขา ไม่รู้ชะตากรรมเลยว่าสักวันอาจจะได้โดนตีนจริงๆ “ไม่เช็ก ไม่ทำเหี้ยอะไรทั้งนั้น กูจะทำงาน”“ดูหน้าก่อนไหม สวยนะ สเปคเฮียลันเลย”“ไอ้เหี้ยไบรท์!”“น้องอุตส่าห์รู้ใจก็โดนด่าว่าเหี้ย เฮียลันไม่อ่อนโยนเลย”“ไปไกลๆ ตีน” ปรายสายตามองอย่างไม่ชอบใจ มีอย่างที่ไหนมาหางานให้บ้านกู เอาก็เหี้ยแล้วไหม ใครจะเอาก็เอา กูไม่เอาก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นส่งผลให้มาเฟียหนุ่มหันไปมองพร้อมกัน เป็นลูกน้องคนสนิทของอลันที่เดินเข้ามา“มีคนมาหานายครับ”“ใคร?” อลันถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ หงุดหงิดให้ไอ้ไบรท์ก็เกินทน ช่วงนี้เขาไม่ค่อยว่าง งานเยอะจนไม่อยากเจอใครทั้งนั้น“คุณข้าวฟ่างครับ” แค่ชื่อเธอดังออกมาเท่านั้นแหละ ประกายตาของคนฟังลุกวาว จากที่นั่งสบายๆ ดันตัวลุกจนหลังตรงแทบไม่ทัน“ใครนะ”“นายหญิงมาครับ” เนี่ย! แล้วลูกน้องกูแต่ละคนก็ทำให้ใจฟูไม่ไหว สั่งอะไรก็ได้อย่างนั้น แถมตอนนี้ยังส่งต่อเรื่องดีๆ อีกต่างหาก “เมียมาแล้วหน้าบานเชียวนะเฮีย ย

๔๐กล้าที่จะคบ NC+++อลันกวาดสายตามองใบหน้าจิ้มลิ้มที่มีเม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นตามกรอบหน้าพลางระบายรอยยิ้มออกมา ไม่ว่าจะอยู่ในสภาพไหนเธอก็ยังสวย ไม่มีอะไรลดลงเลยอุ้งมือหนาวางทับอกอวบคัดตึง บีบเคล้นเบาๆ เพราะความเหนื่อยหอบของเธอมันทำหน้าอกกระเพื่อมตามมันเขี้ยวจนต้องก้มลงไปใช้ลิ้นปาดเลียซ้ำๆ จากนั้นก็ดูดดุนเม็ดทับทิมสีหวาน ใช้ลิ้นเลียวนอยู่ในปากจนเสียงครวญครางเริ่มดังขึ้นมาให้ได้ยิน“ลัน อ๊าส์~ เลิกแกล้งฟ่างได้แล้ว”“ไม่แกล้งแล้วก็ได้ งั้นผมพาฟ่างไปดูห้องนอนที่ซ่อนอยู่ในห้องทำงานของผมนะครับ” “ดะ..เดี๋ยว เดี๋ยวนะ!” แล้วคิดว่าเธอต้านคนหื่นอย่างอลันได้อยู่หมัดไหมล่ะ คำตอบคือไม่! ไม่เลย!“อ๊ายย ละ..ลัน!” เสียงหวานดังกระท่อนกระแท่นเมื่ออลันอุ้มกระเตงเธอขึ้น ตรงนั้นของเธอและเขายังไม่แยกออกจากกัน เขายังมีหน้ามาขยับซ้ำจะว่าเสียวมันก็เสียว แต่มันเป็นความรู้สึกทั้งจุกและเสียวในเวลาเดียวกันอลันอุ้มเธอออกจากโต๊ะทำงาน มุ่งตรงไปยังพื้นที่ด้านใน ตากลมสวยมองเห็นประตูห้องที่เดาว่าเป็นห้องนอนแน่ๆ ทว่าแทนที่เขาจะพาเธอเข้าไปด้านใน อลันยังลีลาด้วยกันดันตัวเธอชิดผนัง ขยับสะโพกกระแทกซ้ำๆ แบบนี้รู้เล