All Chapters of คุณสามีเป็นมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

๑๑ตามหาเมีย@บ้านพักตากอากาศข้าวฟ่างถอนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปในแบบที่คิดที่พักที่ตั้งใจว่าจะเลือกเอง กลับกลายเป็นเลือกไม่ได้เพราะที่พักเต็มทุกห้อง ตากลมสวยกวาดมองออกไปรอบๆ บริเวณ หงุดหงิดกับเสียงพูดคุยของอันนาและเพื่อนอีกสองคนนั่นก็มาก ไหนจะแชมป์ที่พยายามเข้ามาคุย ทั้งที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงแล้วก็ตาม “ฟ่างให้เราช่วยถือกระเป๋าขึ้นห้องนะ”“ไม่เป็นไร เรายกขึ้นไปเองได้ ขอบใจมากนะ”“ยัยฟ่าง เธอเนี่ยก็เล่นตัวจังเลยนะ แชมป์อุตส่าห์หวังดี นี่ระดับพระเอกเชียวนะ เธอยังไม่พอใจอีกเหรอ” อันนากอดอกถาม มุมปากยกยิ้มเหยียดๆ เห็นแล้วเหนื่อยใจ “เธอนี่ก็แปลกเหมือนกันนะ ใครๆ ก็ดูออกว่าเธอไม่ชอบฉัน แต่ก็อุตส่าห์ตามคุยตามแซะไม่เลิก เหมือนคนขาดความอบอุ่น” “โอ๊ยเธอ! เพื่อนฉันนี่ระดับนางเอกนะจ๊ะ นางร้ายตัวประกอบอย่างเธออ่ะ ไม่น่าใช้คำพูดแบบนี้นะจ๊ะ” เพื่อนสาวของอันนาถากถาง ก็เล่นแท็กทีมกันมาเพื่อรุมเธอแบบนี้แน่นอนว่าปากดีกันอยู่แล้ว “พวกเธอก็ว่าฟ่างเกินไป เราเห็นฟ่างอยู่เฉยๆ นะ ไม่เห็นจะอะไรกับพวกเธอก่อนเลย” “ออกตัวแรงเข้าข้างกันแบบชัดเจนเลยนะ แบบนี้เป็นอะไรกันเหรอจ๊ะ” “ขอคีย

๑๓นิ้วร้าย NC++“ลัน อื้ออ!” ริมฝีปากอวบอิ่มถูกบดจูบลงมาอีกครั้ง ทุกการขยับเขยื้อนของคนที่อยู่เหนือร่าง จังหวะการขบเม้ม ดูดดึง สัมผัสจากอุ้งมืออุ่นๆ ที่บีบเคล้นลงมาบนประทุมถัน ทั้งที่ใจอยากต่อต้าน ทว่าในตอนนี้สมองมันกลับขาวโพลน ข่มตาหลับ รับสัมผัสจากอีกฝ่ายอย่างไม่ได้ตั้งใจ อลันจูบปากนุ่มก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวควานความหวานเฉกเช่นทุกครั้ง จูบของอลันไม่เคยธรรมดา และไม่เคยผ่านไปง่ายๆ ทุกสัมผัสมันลึกซึ้ง ตั้งใจ มาถึงตอนนี้ถ้าเธอปฏิเสธได้ก็ปฏิเสธไป ปฏิเสธไม่ได้ก็โปรดยอมรับเลยว่าต่อให้คนอย่างอลันจะเหลือโอกาสให้ทดเวลาบาดเจ็บในการรักษาความสัมพันธ์ในครั้งนี้เพียงแค่สัปดาห์เดียว คนอย่างเขาก็ทำให้เธอท้องได้เหมือนกัน “ลัน อ๊า~” เสียงครางแผ่วเบาดังออกมาจากริมฝีปากเมื่อหนุ่มหล่อเคลื่อนตัวลงต่ำ ลากปลายลิ้นไปตามเรือนร่างขาวผ่อง ลากลิ้นจากไหปลาร้ามาหยุดที่ปลายถัน ตวัดปลายลิ้นโลมเลียเป็นจังหวะ สะบัดรัวขึ้นลงจนคนถูกปรนเปรอดิ้นพล่าน ความเสียวเข้าแทนที่ทุกอย่าง กระทั่งปราการชิ้นสุดท้ายหลุดออกไปตั้งแต่ตอนไหนก็ยังไม่รู้ตัว “ละ ลัน ไม่ทำแบบนั้นตรงนั้นได้ไหม” ตากลมสวยกระตุกวูบ ตั้งแต่ตอนที่เห็นสายตาเขาใ

๑๕ข่าวฉาว@วันต่อมา “…สดชื่นจัง” ร่างบอบบางในชุดนอนผ้าซาตินสีขาวลื่นแนบลำตัวยืนบิดขี้เกียจด้วยการบิดตัวไปมาริมระเบียงห้องพักหรูหลังจากที่ตื่นนอนแล้วพบว่าร่างกายได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่ ใบหน้าสะสวยผุดรอยยิ้มบางๆ แม้ตอนนี้จะอยู่ในลุคของหน้าสดแต่ออร่าความสวยคือยังโดดเด่นไม่ต่างไปจากเดิมคนที่กอบโกยความสุขจากตัวเธอด้วยการทวงสิทธิ์ของตัวเองจนอิ่มเต็มคราบยังหลับอยู่บนเตียง เหมือนเนื้อตัวของเขาจะเริ่มอุ่นๆ เหมือนกำลังจะมีไข้ ก็ตั้งใจว่าจะลุกขึ้นมาดื่มน้ำพอให้ร่างกายสดชื่นก่อนแล้วจะกลับเข้าไปสั่งอาหารพร้อมยาแก้ปวดลดไข้ให้เขา อย่างน้อยๆ เขาก็ตามเธอมาด้วยความเป็นห่วงและหวังดีข้าวฟ่างเดินกลับเข้ามาในห้อง หาโทรศัพท์มือถือที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นเผลอปิดเสียงตั้งแต่ตอนไหน เห็นตอนนี้คือมีสายเรียกเข้าเยอะมาก เหมือนจะกลายเป็นกิจวัตรประจำวันที่ทำทุกๆ เช้านั่นคือการเข้าไปเช็กโซเชียลมีเดียก่อนเป็นอันดับแรกแต่ทันทีที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูกลับมาทำงาน ภาพที่เห็นตรงหน้าในตอนนี้ถึงกับทำให้คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน“บ้าฉิบ!” เข้าฟ่างยกมือขึ้นนวดขมับ ดวงตากลมสวยไล่มองไปตามตัวหนังสือที่พาดหัวข่าวถึงเ

๑๗รักแค่ลูกในท้องก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องพักทำลายความเงียบ เป็นจังหวะที่ตากลมสวยหันมองออกไปอีกทาง นิ้วเรียวยกขึ้นเกาแก้มของตัวเองแก้เก้อ เริ่มรู้สึกร้อนผ่าวที่แก้มจนคิดไปแล้วว่าแก้มของเธอกำลังแดงแบบที่เขาพูดจริงๆ “ลูกน้องของผมน่าจะเอาของมาส่งแล้ว” อลันเอ่ย สบตาเธอเล็กน้อยก่อนจะผละออกไปที่ประตู เพียงแค่ดันประตูให้เปิดก็เห็นเป็นลูกน้องคนสนิทของเขาจริงๆ“ผมเอาข้าวและยามาส่งตามที่เฮียลันบอกครับ” แซมสบตาคนเป็นเจ้านายก่อนจะหันมองผู้หญิงของนายเล็กน้อย แต่แทนที่ผู้เป็นเจ้านายจะปล่อยให้เขาเข้าไปจัดการทุกอย่างให้เหมือนทุกครั้ง ครั้งนี้กลับแตกต่างจากเดิมเพราะอลันยื่นมือออกมารับของไปถือไว้เอง“เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง เห็นข่าวแล้วใช่ไหม?” คำถามที่เจ้านายถามลูกน้องกระตุ้นตากลมใสให้ตวัดไปมองอัตโนมัติ“เห็นแล้วครับ ที่นี่เฮียไบรท์คุยได้เพราะเคยเคลียร์มาก่อน” “งั้นให้ไบรอันจัดการ”“ครับ” แซมรับคำสั่งก่อนจะหมุนตัวออกจากห้องไป “ที่ลันบอกว่าเอาภาพจากกล้องวงจรปิดให้ได้ อันนี้คือทำได้จริงๆ ไหมคะ” ถามออกไปอย่างไม่มั่นใจ บางครั้งก็กลัวว่าเขาจะพูดเพียงเพราะดักทางเอาไว้แค่นั้น “ได้สิครับ เดี๋ยว

๑๙ไม่ท้อง@จุดรวมพล “…มึงดูเหนื่อยๆ นะลัน งานก็เรียบร้อยดีไม่ใช่เหรอวะ” ไคเลอร์ทักทายรุ่นน้องคนสนิทที่คว้าแก้วเครื่องดื่มที่ถูกเตรียมไว้ให้เข้าปากรวดเดียวจนหมดแก้ว ทว่าใบหน้าหล่อเหลายังดูเรียบเฉย ยากเกินจะคาดเดาสมกับเป็นอลันตอนแรกอลันปฏิเสธที่จะมายังจุดรวมตัวระหว่างพวกเราสามคน เหตุผลไคเลอร์รู้มาจากน้องเล็กสุดอย่างไบรอันเพราะรายนั้นโดนพี่มันเรียกใช้ให้ทำบางอย่างให้ มันก็ปกติแหละ ช่วยเหลือกันเป็นธรรมดา ต่างฝ่ายต่างช่วยกัน ที่ไม่ธรรมดาคือรอบนี้เป็นเรื่องผู้หญิง ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าอลันไม่เคยยุ่งกับใครถ้าบอกว่ายังสดยังซิงอันนี้ก็เชื่อได้เลย! “เหนื่อยนิดหน่อยอ่ะเฮีย วันนี้อยู่ไม่ดึกนะ” ตอบออกไปก่อนจะวางแก้ว เปลี่ยนเป็นคว้ากระป๋องแอลกอฮอล์มาเปิดแทน“มึงดูง่วงๆ นะ นอนนี่ได้นะ ไม่ต้องกลับ” ไคเลอร์กวาดสายตามองใบหน้าหลังจากหยุดมองที่แขนอยู่นาน ที่ต้องเรียกมายังจุดรวมตัวทันทีที่งานเสร็จสิ้นก็เพราะบาดแผลบนแขนของอลัน ก็นั่นแหละ ยิ่งไม่เคยพลาด พอมาพลาดก็พาลทำให้เป็นห่วงกันไปหมด “ชวนไปเถอะ เฮียเลอร์คิดเหรอว่าเฮียลันจะยอมนอน”“มึงรีบกลับ?” หันไปทางไบรอันเล็กน้อยจากนั้นก็ดึงสายตามาหยุดอยู่ที่เดิม“