All Chapters of My Husband’s Half Brother’s Possession: Chapter 11 - Chapter 20

Napabuga ako ng hangin para pakalmahin ang sarili ko. Naririto kami sa Taxi ni Yaya Loling pabalik sa bahay. Hindi magkamayaw ang puso ko sa pagkalampag sa loob ng dibdib ko. Hindi ko alam pero hindi ko maramdaman ang panginginig ng katawan ko. Kung minsan, marinig ko pa lang ang pangalan niya ay nagsisimula na agad manginig ang katawan ko sa takot at kaba. Napatingin ako sa dalawang kamay ko na nakapatong sa mga hita ko. Pinakatitigan ko iyon nang maigi, subalit kahit anong titig ko ay wala talagang reaksyon iyon. Saglit na tumalon ang puso ko palabas ng dibdib ko nang marinig kong malakas na nag-ingay ang cellphone ko sa loob ng shoulder bag na nasa hita ko ngayon. Someone is calling. I slightly tilted my head to the side before fishing my phone inside the bag. Grabbing the phone, I look at the unregistered number in my screen. Hindi si Tomi. I licked my lower lip before answering the call without second thoughts. I really find it strange, something building up inside my bell

Tatlong beses akong kumurap sa narinig. Ang puso ko ay hindi magkamayaw sa pagwawala sa loob ko. Nararamdaman ko rin ang panginginig ng tuhod ko na animo'y kahit anong oras ay pwede akong matumba. amdam na ramdam ko ngayon ang katangkaran at kakisigan ni Lazarro dahil sa simpleng pagyuko niya ay natatakpan na niya ang buong katawan ko.May tumikhim, hindi kalayuan sa kinalalagyan namin; nang lingunin ko ay si Yya Loling iyon. Nakataas ang kilay niya subalit nakikita ko ang multong ngiti na naglalaro sa mga labi niya. Naramdaman ko ang pg-init ng magkabilaang pisngi ko. Wala sa sariling naitulak ko si Lazarro subalit walang nagawa ang lakas ko dahil hindi man lang siya gumalaw sa kinalalagyan niya. Nagtayuan ang mga balahibo sa likod ng leeg ko nang tumama sa pisngi ko ang hininga niya nang mahina siyang tumawa—nanatili pa ring malapit ang kaniyang bibig sa tainga ko. "Lazarro…" nagsusumamong bulong ko sa kaniya. Ang mga kamay ay nanatiling nasa dibdib niya.Laking pagpapasalamat k

"Tomi?" mabilis akong napabangon nang makita ko siyang nakaupo sa gilid ng kama habang matamang nakatingin sa akin ang mapupungay niyang mga mata. Lasing ba siya? Liningon ko ang orasan na nasa taas ng pinto ng kwarto. Alas tres na ng madaling araw, kakarating niya lang ba? Umabot ako ng hanggang alauna sa paghihintay sa kaniya kanina pero hindi pa rin siya umuuwi kaya napilitan na lang akong matulog kahit alam kong ayaw na ayaw niya sa tuwing hindi ko siya hinihintay. "I need a child, Diamon." Wala sa sariling napalunok ako bago napayuko. Sinasalakay ng pagsisisi ang puso ko. Malamig ang boses ni Tomi nang binanggit niya ang mga katagang iyon, halatang halata rin ang pagkainis at pagkainip doon. Pero hindi ko kayang ibigay iyon sa kaniya… Hindi ko kayang magkaanak kahit pa anong gawin ko. Ilang taon na ba kaming sumusubok? Tatlong taon… Tatlong taon na kaming patuloy na umaasa subalit kahit anong gawin namin ay hindi talaga kami binibigyan ng anak. Mahina akong napadaing nang

Tumigil ang motor namin sa gilid ng bangin, may barandilya iyon kaya hindi delikadong lapitan. Mula rito ay makikita mo sa baba ang nagliliwanag na syudad. Para akong reyna na tinitignan ang lagay ng mga nasasakupan niya sa ganitong pwesto, wala sa sariling napailing ako. Kung ano-anong kalokohan na lang talaga ang pumapasok sa utak ko. Yumakap ang malakas na hangin sa aking katawan, sumayaw naman ang buhok ko kasabay ng hangin. “Wow!” wala sa sariling sabi ko habang nakatingin sa unahan. Ang mga ngiti ko ay abot hanggang mata. Nagsisimula ng lumubog ang araw dahilan upang ang kalangitan ay maging kahel. Napakaganda nitong tignan mula rito. Pakiramdam ko ay abot na abot ko na ito. “You liked it?” Napangiti ako bago nilingon si Lazarro na ngayon ay patalikod na nakasandal sa barandilya at deretsong nakatingin sa akin. Tumango ako, “Yeah, it's peaceful,” masayang sagot ko sa kaniya bago naningkit ang mga mata nang may maalala, “but… how did you know about this place huh?’

LAZARRO P.O.V"There are three people following you, boss. I'm following them too."My vision darkened at what I heard. I secretly glanced at my little mouse, who was quietly looking at me. I looked around to see if there was anything unusual, but there wasn't.“One of them planted a bomb not far from where you are.”I tightened my grip on my phone, knowing it could break at any moment—I didn't give a damn anymore. I had become too complacent, underestimating their move. I needed to get my little mouse away from here as soon as possible or they would target her once they saw her hanging with me. Knowing how sick mafias are; If they can't pull you on the ground then maybe use something else that you valued the most so you willingly dropped on your knees and begged. "Take her, Grenov. I'll handle this," I said coldly on the phone, my full attention is to my little mouse. Any moment, they can attacked.I quickly ended the call and walked towards my little mouse, who was now innocently