Under His Dominance

Negative.

Dismaya at sakit ang bumalot sa puso ko habang tinitignan ang pregnancy test sa harapan ko. Sa loob ng tatlong taong kasal, hanggang ngayon ay hindi pa rin kami binibiyayaan ng anak. Bagsak ang balikat, lumabas ako ng banyo.

Sinalubong ko ang blankong mukha ng asawa ko—si Tomi.

Napayuko ako. “Negative…”

Wala akong narinig na kahit anong salita mula sa kaniya kaya dahan-dahan kong iniangat ang aking paningin. Kahit naduduwag ay sinubukan kong salubungin ang kaniyang paningin. Binalot ng kahihiyan at pagsisisi ang puso ko.

“As expected,” sabi niya bago tumalikod sa akin upang maghanda sa kaniyang pagpasok.

As expected

As expected

As expected

Nanlalabo ang paningin ko dahil sa mga nagbabadyang luha. Walang kahit na anong ingay akong pinakawalan habang pinapanood ko si Tomi na naghahanda para sa pag-alis niya. Akmang aalis na sana siya nang hinigit ko ang braso niya upang pigilan.

Kitang-kita ko ang pagguhit ng inis sa mga mata niya nang lingunin ako dahilan upang muling kumirot ang puso ko.

“Nag… Nagluto ako sa baba, kumain ka muna bago ka umalis o baonin mo man lang iyon para may lakas k—”

Sapilitan niyang hinugot sa akin ang braso dahilan upang mapatigil ako sa pagsasalita at pakatitigan na lang ang ginagawa niya.

“Stop. I'll just work my ass off all day and night just to feed my worthless wife who couldn't conceive a child.”

Ang bawat salitang binibitawan niya ay punyal na tumutusok sa puso ko, pero naiintindihan ko kung saan siya nanggagaling. Naiintindihan ko kung bakit siya nagkakaganito... pero ako? Kahit minsan ba‘y sinubukan niya akong intindihin?

Sinubukan kong ibuka ang aking bibig subalit walang kahit na anong salitang lumabas doon.

Tila may kumukuyumos sa puso ko, habang nakatulala lang sa nakasaradong pinto—kung saan lumabas si Tomi. Ilang sandali pa akong nakatulala bago napagdisesyunang bumaba sa kusina. Bumungad sa akin doon ang pagkaing hinanda ko. Maaga akong gumising, inaakalang ang araw na ito ay magiging maganda.

Ilang linggo na rin kasi akong nakakaranas ng morning sickness at ilang symptoms pa ng pagbubuntis. Gano’n pa rin pala.

“Yaya Loling,” tawag ko sa aming katulong pero para sa akin ay pamilya siya.

Tinuro ko ang pagkaing nasa lamesa. “Sa inyo na lang po iyon.”

“Po? Hindi po ba para kay Sir iyon?” takang tanong niya sa akin.

Mahina akong tumawa bago itinuon ang paningin sa lamesa, “Maaga po siyang umalis, hindi niya siguro napansin ang hinanda ko.”

Alam naming dalawa ang totoo dahil hindi namanaaa bulag at bingi si Yaya Loling.

Nakita ko ang awa sa mga mata niya, at iyon ang ayaw kong makita. Tumalikod na ako at agad umakyat sa kwarto. Narinig ko pa ang pagtawag ni Yaya Loling pero hindi na ako lumingon, dahil muling nagbabadya ang luha sa aking mga mata.

Ang pinakaayaw kong makita mula sa kanila ay ang awa para sa akin dahil alam kong ako ang pumili ng ganitong buhay—ako ang nagdisesyon para sa akin.

Matutulog na lang siguro ako kaysa ipunin lahat ng palaisipan sa isip ko.

“Wear this.” Nakangiting inabot sa akin ni Tomi ang isang kahon.

Linggo na ngayon at kanina ko pa napapansin ang pagiging masayahin ng asawa ko. Tila ba nasasabik na hindi ko mawari. Umaga pa lang ay pansin na pansin ko na mayroong kakaiba sa kaniya.

Kinuha ko ang kahon. Ang kaninang nasasabik at natutuwang damdamin ko ay unti-unting gumuho nang makita ko ang laman ng kahon; Red off shoulder, fitted dress.

Masyado itong revealing para sa akin.

Napatitig lamang ako sa dress na nasa harapan ko, hindi alam ang gagawin o sasabihin. Nag-aalangan din akong suotin lalong-lalo na at paniguradong may makakapansin sa balat ko.

“Why? Hindi mo ba gusto?”

Kumabog ng malakas ang dibdib ko.

Ang kaninang maamo niyang mukha ay unti-unting nandilim kasabay ng panlalamig ng kaniyang boses.

Nanginig ang aking kamay.

“Hindi… Hindi sa ganoon,” mahina kong sabi habang dahan-dahang umiiling.

“Putangina! Bakit ganiyan ka makatingin?!”

Napapikit ako sa gulat nang tumayo si Tomi sa harapan ko.

“M-makikita kasi ang mga p-pasa sa katawan ko kung iyan ang susuotin ko…” utal-utal kong sabi.

Tila ba may nakabarang kung ano sa lalamunan ko, hindi ako makapagsalita nang maayos habang ang puso ko ay tumatambol ng malakas. Nanigas ako. Alam ko na kung ano ang susunod.

Malakas akong napasigaw nang malakas na lumapat sa aking pisngi ang likod ng palad ni Tomi. Ang sakit na natamo ko mula sa kamay ni Tomi ay gumapang patungo sa puso ko. Napabaling sa kanan ang mukha ko dahil sa pwersang ginamit sa akin ni Tomi.

Paniguradong pasa na naman ito…

“Sinasabi mo bang pinagbubuhatan kita ng kamay?!” galit na galit si Tomi sa akin.

Tumulo ang mga luhang pinipigilan ko. Wala akong magawa, wala akong masabi. Walang kahit na anong tumatakbo sa utak ko kundi ang umiyak.

Gustuhin ko mang ipagtanggol ang sarili ko o magdahilan pero wala akong laban…

“Wear that fucking dress, Diamon. Subukan mo lang na ipakita ang mga pasa mo sa ibang tao, makikita mo kung anong demonyo meron ako. I*****k mo iyan sa kokote mo!” Dinuro niya ang noo ko bago niya ako tinalikuran. Inihagis niya ang vase malapit sa aking mga paa dahilan upang mahina akong mapatalon sa kinauupuan ko.

Napahikbi ako nang makitang wala na sa sala si Tomi. Wala sa sariling nasapo ko ang aking pisngi, dinadama ang sakit at init noon. Sa hindi inaasahan, dumapo ang paningin ko sa damit. Nagkalat na iyon sa lapag, kasama ng mga basag na piraso ng vase.

“Ma’am…” narinig ko ang pagsusumamo sa boses ni Yaya Loling pero wala roon ang atensyon ko. Inilingan ko siya nang siya ay akmang lalapit.

“J-Just clean these mess Yaya..” My voice broke.

“Hanggang kaylan ba kayo magtitiis, Ma'am? Hanggang kaylan po kayo magiging martyr?” mas lalo akong humagulhol sa tanong ni Yaya Loling dahilan upang takbuhin niya ako at yakapin.

“Until my love for him faded..” bulong ko, pero alam kong narinig niya iyon.

Pero gugustuhin ko nga bang mawala iyon gayong hanggang ngayon ay umaasa akong babalik kami sa dati? Paano nga ba napunta sa ganito ang pagmamahal na pinapangarap ko…?