All Chapters of My Husband’s Half Brother’s Possession: Chapter 21 - Chapter 30

“Daili!” Napangiti ako nang marinig ang palayaw na palaging ginagamit sa akin ni Stacey. Kumaway siya sa amin mula sa kabilang bahagi ng kid's party venue kaya nagtungo ako roon habang hila-hila pa rin si Lazarro. “Thank you for coming, Daili! Sabi ko na nga at hindi mo matitiis si Sixto,” aniya. Magsasalita na sana ako nang biglang nagbago ang ekspresyon ni Stacey. Sinundan ko kung saan siya nakatingin at nakita kong si Lazarro ang tinititigan niya. Lumipat ang tingin ni Stacey sa akin bago ako tinaasan ng kilay. Ngumiti ako sa kaniya at tumikhim. “Ah, Stacey this is Lazarro. Anthony's brother,” pagpapakilala ko sa kaniya. Pinaningkitan ako ng mga mata ni Stacey kalaunan ay liningon niya pa si Lazarro para batiin. “Hi, nice meeting you.” Napasinghap si Stacey nang yumuko si Lazarro upang halikan ang likod ng palad niya. Pinamulahan naman ako ng mukha. Nagawi ang paningin ni Stacey sa akin kaya ngiwi akong ngumiti. “That’s how they greet…” bulong ko sa kaniya.

Naramdaman ko ang marahang paghaplos ng kamay sa aking noo. Noong minulat ko ang aking mga mata, bumungad si Yaya Loling. Kinuyomos ko ang aking noo nang inataki ng sakit ang ulo ko. “Huwag ka munang kumilos, Ija,” pagpigil sa akin ni Yaya Loling nang akma akong tatayo. Umiling ako sa kaniya upang ipaalam na kaya ko. Bumalik sa ala-ala ko ang nangyari sa akin kagabi at parang bumabaliktad na naman ang sikmura ko habang iniisip iyon. Napakaraming dugo sa lamesa. Mainit-init pa kaya sa mga oras na iyon ay nakakasigurado akong nasa loob pa ng bahay ko ang taong naglagay niyon. Hindi ko siya kilala at mas lalong wala akong kaide-ideya kung sino kung anong pakay nila sa akin. Hinawakan ko ang kamay ni Yaya Loling at pinakatitigan siya ng deretso. “Yaya, nakita niyo rin po ba iyon? Ang sulat nabasa niyo? Ang dug—” Humigpit ang pagkakahawak ni Yaya Loling sa kamay ko bago pumungay ang mga mata niya. Nakita ko ang pagdaan ng kung anong emosyon sa mga mata niya subalit hindi ko nagawang

It is difficult for me to leave my little mouse in that two-storey white house that looked lively outside but dead-as-fuck inside knowing my enemies would be after her. I know she notices me guarding her, and I can see she doesn't like it. I can't just sit and wait for the enemy to attack again. They don't know about her yet, but they will soon. I greeted my teeth together as image of my little myshka being attacked by those weak creatures who couldn't face me but instead use people around me to fucking pull me down. I would never fucking allowed that, not even in the clicked of a fingers. I've left her for over a few hours now. I still need to go back for Miguel, Turo, and Sivok's lifeless bodies—the three men I held captive. I know their names, their family, business-kind-of-shit, age, location, and even their favorite coffee at morning—just to interrogate them again. If those shit was not important, I'd gladly be on my myshka’s side. However, they are fucking kinda loyal to thei

I went inside the house. The first thing that greeted me was Glaiza's smiling face. Fucking angelic face. Who would thought that an angel could hide a demon inside them? A demon who has many secrets. Dark. Yet, fascinating. "My baby boy..."Gross. But I fucking smiled.If I didn't need her attention and trust, I would never do this. At my height and size? Fucking nah. Not to brag, but I know I'm not an average size. Because I was born to be a Bratva Pakhan, my bones were stretched at a young age by things that ordinary people don't do. I was trained at six.I'm not normal; that's the truth. I didn't experience the things other children did when I was at a young age. I don't play outside because I'm playing with the body, mind, and soul of a fucking human—aiming for their weaknesses.I didn't waste any time complaining because I wanted to prove to the Romanovs that I could rule the entire world even though I wasn't purely Russian. I want to show them that I can live up to being a Roma

Dahan-dahan akong tumihaya ng higa, pilit pinapakalma ang paghinga. Bawat galaw ko ay kalkulado—iniiwasang makalikha ng kahit anong ingay na makakaisturbo sa mahimbing pagtulog ni Tomi sa tabi ko. Sandali akong tumigil sa paggalaw nang makita kong tumihaya rin siya, subalit nakapikit pa rin ang mga mata. Nanatili akong hinto, ilang segundo at paghinga muna ang hinintay ko. Hanggang sa sigurado akong mahimbing na ang tulog niya. Kanina pa gising, nagtatago sa gitna ng katahimikan. Pilit hinihintay na makatulog siya upang makahinga naman ako ng maluwag. Pinakatitigan ko ang tulog na mukha ng asawa ko. Maamo. Kalmado. Parang walang naganap. Tila hindi niya halos wasakin ang panga ko kanina. May kung anong nanipa sa loob ng tiyan ko nang makita ko ang bakas ng mga ngipin sa leeg niya. Hindi madaling makita dahil natatakpan ng buhok niya at bahagyang nasa likod ng leeg niya, subalit hindi iyon nakatakas sa paningin ko ngayon. Kumunot ang noo ko at tila may kung ano sa loob ko ang kinekw