Semua Bab เมียตามพินัยกรรม 18+: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่11“แกว่ายังไงนะยัยณิ? แกบอกว่าแกจะแต่งงานเหรอ?” ยี่หวาแทบจะตะโกนใส่โทรศัพท์กลับมา หลังจากที่รู้เรื่องการแต่งงานของฉัน“ใช่” “กับใคร?” “คุณคิม” “เฮ้ย! ไหงเป็นงั้นได้ล่ะ” “ก็มันเป็นไปแล้ว พินัยกรรมของคุณลุงบอกเอาไว้อย่างนั้น” “พินัยกรรมก็เปิดไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ มีพินัยกรรมที่ไหนอีก” “คุณลุงเขียนพินัยกรรมไว้สองฉบับ ฉบับที่สองเพิ่งเปิดเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ในพินัยกรรมระบุว่าฉันกับคุณคิมจะต้องแต่งงานกันทันทีหลังจากที่ฉันเรียนจบ ถ้ามีใครคัดค้านหรือไม่ยินยอม ทรัพย์สินทั้งหมดจะตกเป็นของการกุศล” “บ้าไปแล้ว แบบนี้ก็มีด้วย” “ใช่ไง บ้ามาก แทนที่ฉันจะได้ออกมาจากบ้านหลังนั้นง่ายๆ กลับยากกว่าเดิมอีก” “แล้วแกจะเอาไงต่อ” “ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่ได้เดือดร้อนเรื่องสมบัติของคุณลุงเลยสักนิด เพราะฉันไม่เคยอยากได้มันอยู่แล้ว แต่มันกลับพ่วงคุณคิมเข้ามาเกี่ยวด้วยนี่แหละ ที่ฉันคิดไม่ตก” “แล้วคุณคิมว่ายังไงบ้าง” “ไม่พอใจไง จากปกติก็ชอบพูดจาแดกดันฉันอยู่แล้ว คราวนี้เลยพูดจาประชดประชันสามเวลาหลังอาหารเลย” ดูถูกต่างๆ นานา สารพัด“คนรวยเนี่ยเข้าใจยากจริงๆ ฉันโคตรจะไม่เข้าใจคุณลุงของแกเลยว่าท่านค

ตอนที่13เราสามคนมาที่ร้าน ที่เวลานี้การตกแต่งเสร็จเรียบร้อย เหลือแค่ซื้อของเข้าร้านอีกนิดหน่อย ก็สามารถเปิดบริการได้แล้ว“น้องณิจะให้พี่เอาหนังสือพวกนี้ไว้ตรงไหนครับ” พี่ตรินยกลังหนังสือที่ขนมาจากบ้านถึงสามลัง กองเอาไว้ตรงที่ว่างภายในร้าน“ณิว่าจะเอาไว้ทั้งชั้นล่าง แล้วก็ชั้นบนด้วย พี่ตรินเอาวางไว้ที่มุมนี้ก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวรอตู้หนังสือมาส่งเราค่อยจัดเข้าที่กัน” เราสามคนจัดข้าวของในร้านกว่าจะเสร็จก็เย็นมากแล้ว โชคดีที่วันนี้พี่ตรินมีเวลาว่าง เลยอยู่ช่วยพวกเราที่ร้านได้เยอะ เพราะโต๊ะกับตู้บางอย่างก็ต้องใช้แรงของผู้ชายตัวโตๆ ช่วยยกและวันพรุ่งนี้เราก็จะมีการนัดสัมภาษณ์บาริสต้า และพนักงานในร้านกัน หลังจาที่ติดป้ายประกาศรับสมัครเอาไว้ตั้งแต่เริ่มตกแต่งร้านเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ซึ่งมีคนสนใจมาสมัครหลายคนเลย“ขอบคุณที่มาส่งนะคะพี่ตริน” ฉันเอ่ยขอบคุณพี่ตริน เมื่อเรามาถึงหน้าบ้าน“ไม่เป็นไรครับ ยังไงพี่ก็ต้องผ่านทางนี้อยู่แล้ว” “ถ้าอย่างนั้นณิเข้าบ้านก่อนนะคะ พี่ตรินก็ขับรถกลับดีๆ นะคะ” “ครับ” พี่ตรินบอก ก่อนที่จะเดินเข้าไปประจำที่ด้านคนขับ พี่ตรินขับรถออกไปแล้วฉันถึงเดินเข้ามาภายในบ้าน“นี

ตอนที่15“ทำไม? แค่นี้ยอมรับความจริงไม่ได้ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอก็ผ่านผู้ชายมาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว เพิ่มฉันอีกสักคนจะเป็นอะไรไป”จมูกโด่งซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างไม่ปราณี ในขณะที่มือหนาก็บีบเค้นคลึงหน้าอกของฉันอย่างเอาแต่ใจเหมือนกันความโมโหและโทสะ ทำให้เขาขาดสติควบคุม คิดเพียงแค่ว่าจะต้องทำให้คนตรงหน้าเสียใจอย่างสาสม มือแกร่งดึงทึ้งเสื้อผ้าของเธอจนขาดวิ่น กระชากมันออกจากเรือนร่างอย่างไม่ไยดี ก่อนจะโยนมันทิ้งลงที่ข้างเตียง พร้อมกับเสื้อผ้าของเขาเองที่ถูทิ้งตามลงไปด้วยร่างเปลือยเปล่าทั้งตกใจและหวาดกลัวกับการกระทำที่ดิบเถื่อนของเขา พยายามดิ้นรนหลบหนี แต่ก็เหมือนจะยากลำบาก เพราะแรงผู้หญิงหรือจะสู้แรงของผู้ชายตัวโตอย่างเขาได้ปากร้อนชื้นของเขาบดเบียดเรียวปากนุ่ม ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนมันบวมเจ่อ และเจ็บไปหมดก่อนที่ลำแท่งของความเป็นชายจะผงาดสู่สายตาของคนใต้ร่าง และจัดการจับยัดมันเข้าไปที่ร่องสาวสีสวยที่อยู่ตรงหน้า แต่เข้าไปได้ไม่เท่าไหร่ เขากลับต้องหยุดชะงัก“นี่เธอยังไม่เคยเหรอ?” คิมหันต์เอ่ยถามขึ้น เมื่อลำแท่งความเป็นชายของเขาเข้าไปยังไม่ถึงครึ่งก็เหมือนจะไปต่อไม่ได้เสียแล

ตอนที่17“ไม่ทราบค่ะ” ฉันตอบแค่นั้น แล้วก็หันไปสนใจข้าวต้มปลาตรงหน้าและไม่ได้ใส่ใจยัยจาระบีอีก“คนใช้บ้านนี้มันยังไงกันนะ แขกมาทั้งคน ไม่มีน้ำท่ามาต้อนรับกันเลยหรือไง” เสียงที่แสนจะน่ารำคาญของยัยจาระบียังคงพ่นออกมาไม่เลิกไม่รู้ว่าคุณคิม ชอบผู้หญิงอย่างยัยนี่ไปได้ยังไง แค่อยู่ด้วยไม่ถึงห้านาที ฉันยังแทบจะเป็นประสาทแล้วเลย“อ้าวคุณคิม ลงมาแล้วเหรอคะ” อยู่ๆ ยัยจาระบีก็เอ่ยขึ้น แล้วก็เดินออกไปจากโต๊ะอาหารทันที คุณคิมคงจะลงมาแล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้หันไปมองเขาหรอก เพราะเขากับคู่ขาอย่างจารวี ก็ไม่ได้น่าสนใจพอกันนั่นแหละ“วันนี้เธอต้องไปบริษัทกับฉัน อิ่มแล้วก็ตามออกไปแล้วกัน ฉันจะไปรอที่รถ” เขาบอก ซึ่งไม่ต้องถามก็รู้ว่าหมายถึงฉันแล้วทำไมฉันต้องเข้าบริษัทกับเขาด้วยเนี่ย?พอเขาสั่งเสร็จ ก็เดินควงแขนกันออกไปกับยัยจาระบีนั่น โดยไม่ถามกันสักคำ ว่าฉันอยากจะไปด้วยหรือเปล่าฉันเข้ามานั่งอยู่ในรถด้วยความรู้สึกที่แสนจะอึดอัด ขนาดนั่งอยู่เบาะหลังคนเดียวฉันยังรู้สึกรำคาญเลย โชคดีที่วันนี้คุณคิมขับรถมาบริษัทเอง ไม่ได้ให้ลุงอินเป็นคนขับให้ไม่อย่างนั้นถ้าต้องมานั่งเบียดกันอยู่ข้างหลัง ฉันคงหายใจไม่ออกแน่ยัย

ตอนที่19กลางดึกคิมหันต์เข้ามาภายในห้องของหญิงสาวอีกครั้ง เห็นเธอร้องไห้เมื่อช่วงหัวค่ำ ก็อดที่จะโมโหตัวเองไม่ได้แต่โมโหเรื่องอะไรเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันโมโหที่ทำเธอร้องไห้อย่างนั้นเหรอ? ก็สมควรแล้วนี่ ในเมื่อเธอปากดีใส่เขาก่อน มันก็สมแล้วที่เขาจะต้องสั่งสอนเธอเสียบ้างเงาตะคุ่มท่ามกลางความมืดของร่างสูงใหญ่ เดินเข้ามาที่เตียงนอนขนาดใหญ่กลางห้อง ร่างของเจ้าของห้องนอนหลับสนิทอยู่กลางเตียง ไม่ได้ห่มผ้าด้วยซ้ำทั้งๆ ที่ในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำขนาดนี้เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดตายกันพอดี!เขาคิดอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วสอดตัวเองเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเธอ รั้งร่างบางที่หลับสนิทให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด กลิ่นกายที่หอมอ่อนๆ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงที่หน้าผากมนนั่นคนที่หลับสบายอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น ก็หารู้ไม่ว่าเวลานี้มีผู้บุกรุกไขกุญแจสำรองเข้ามาในห้อง แถมยังถือวิสาสะรั้งร่างของเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดโดยไม่ได้รับอนุญาตรุ่งเช้า คิมหันต์ต้องตื่นขึ้นมาพบกับความว่างเปล่า เมื่อร่างบางที่เขากกกอดเอาไว้ทั้งคืน เวลานี้ไม่อยู่ในห้องแล้ว คนตัวโตเดินหาจนทั่วห้องแต่ก็ไม่พบเมื