All Chapters of พยศรัก บอดี้การ์ดที่ร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ดังคลอไปกับเสียงลมหายใจหนักหน่วงของฉัน ไม่คิดไม่ฝันว่าจู่ๆ เขาจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ตรงจุดนั้น ร่างกายของฉันมันตอบสนองอัตโนมัติ พยายามกระถดถอยหนีแต่กลับถูกมือของเขาล็อกต้นขาทั้งสองข้างเอาไว้แน่น“อื้อ...” คงมีแค่เสียงเท่านั้นที่ฉันจะพอดื้อกับเขาได้ ร่างกายมันถูกเขาควบคุมไปหมดแล้วทั้งตัว ในจังหวะที่ฉันดิ้นเร่าไปกับลิ้นของเขาที่เริ่มรุกล้ำเข้ามาลึกมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ต่างอะไรกับการเปิดโอกาสให้เขาแนบปากเข้ามาอย่างถนัดถนี่ฉันกำลังรู้สึกเหมือนร่างกายร้อนขึ้นอย่างไร้การควบคุม ได้แต่ยกมือขึ้นมากัดไปที่นิ้วเบาๆ เพื่อระบายความเสียวซ่านที่ได้รับแต่มันก็ไม่พออยู่ดีเขาแช่ใบหน้าอยู่ตรงนั้นทำให้ฉันดิ่งลึกไปกับอารมณ์พิศวาส แต่ในทางกลับกันความรู้สึกกลับเหมือนถูกดึงขึ้นที่สูง กระทั่งถึงปลายสุดของความรู้สึก มันก็ดิ่งลงไปจนเกิดเป็นอาการกระตุกเกร็งที่แสนประหลาดนี่สินะที่เขาเรียกกันว่าเสร็จสมทุกอย่างจบลงแต่อีกคนยังคงไม่พอใจ เขาลุกขึ้นมาจากตรงนั้นแล้วมองหน้าฉัน คราบน้ำเหนียวเหนอะเลอะใบหน้าเขาแต่กลับไม่ยกมือขึ้นเช็ด เขาแลบลิ้นเลียรอบปากทำให้ฉันที่นอนมองอยู่ถึงกับต้องหันไปทางอ

น่าเบื่อจังเลยช่วงนี้ฉันแทบไม่มีอะไรทำ รอผลจากศาลทำไมมันนานอย่างนี้นะ ฉันเป็นเจ้าของบ้านนี่ แล้วทำไมฉันจะเข้าไปไล่สองคนนั้นออกมาเลยไม่ได้ล่ะเขาว่ากันว่าทำการใหญ่ใจต้องนิ่ง แต่เหมือนว่าฉันจะรักษาความนิ่งเอาไว้ไม่ได้แล้ว เพราะดันมีคนโดนเรียกตัวกลับกะทันหัน ฉันเลยต้องอยู่คนเดียวไปอีกพักใหญ่อยู่คนเดียวไม่เท่าไหร่ แต่มันไม่สะดวกสบายเท่าไหร่นี่สิ อยากออกไปข้างนอกก็ต้องเรียกรถไปเอง น่าเบื่อไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันเสพติดการต้องมีเขาไปไหนด้วยเสมอ คิดอีกทีหากว่าวันหนึ่งไม่มีเขาแล้ว ฉันคงจะต้องทำความคุ้นชินใหม่กับการต้องอยู่คนเดียวเพราะงั้น รีบทำตัวให้ชินตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่าฉันให้แกร๊บมาส่งที่ห้างหรูซึ่งวันนั้นฉันถูกไล่ออกมาเพราะถูกเข้าใจว่าเป็นคนบ้า เดินผ่านยามที่เฝ้าอยู่ตรงทางเข้าห้าง เขาแทบไม่มองฉันด้วยสายตาสงสัยเหมือนอย่างตอนนั้น แต่กลับพุ่งสายตาไปที่อีกคนซึ่งแต่งตัวไม่ได้ดูดีอะไรมากมายโลกเรามันก็อย่างนี้แหละ ผู้คนตัดสินกันด้วยหน้าตา เนื้อในเป็นอย่างไรค่อยว่ากันอีกทีไม่รู้เหมือนกันว่าฉันมาเดินห้างครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ที่ทางดูแปลกตา ผู้คนแต่งตัวตามแฟชั่นสมัยนิยมซึ่งฉันเริ่มจะเข้าไ

[Nithe’s part]คิดเหรอว่าทำตัวน่าตีขนาดนั้นต่อหน้าผมแล้วจะถูกปล่อยไปง่ายๆ ไม่มีทางซะล่ะขึ้นมาบนห้องได้เธอพยายามจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินหนีเข้าห้องนอนไป แต่ผมมันดันไวกว่า ปรี่เข้าไปคว้าเอวของเธอมาแล้วจับทุ่มลงโซฟาทันที“ทำอะไรน่ะ กรี๊ด!!” เสียงกรีดร้องวี้ดว้ายด้วยความตกใจดังลั่นห้อง แต่ผมไม่คิดสนใจ เมื่อตัวเธอนอนราบไปกับโซฟานุ่มสิ่งที่ผมทำคือการเข้าไปคร่อมเธอเอาไว้แล้วปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด สายตาจ้องไปยังคนดื้อที่นอนอยู่ราวกับจะกลืนเธอลงไปทั้งตัววันนี้ต้องมีคนโดนแน่ๆ แหละหนึ่ง แล้วดูสายตาที่ไม่เกรงกลัวนั่นสิ เดี๋ยวพ่อจะจับตีก้นให้เข็ดเลย“หยุดนะ!”เธอพยายามดันตัวขึ้นมาขัดขืน แต่ไม่มีอะไรหยุดผมได้หรอก การที่เธอทำอย่างนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากการยั่วให้ผมอยากลงโทษเธอมากกว่าเดิมผมปิดปากเล็กๆ นั่นด้วยการจูบหนักๆ ไปหนึ่งที คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างผมพยายามจะต่อต้านให้ได้ แต่ผมก็สอดมือเข้าไปใต้กลุ่มผมแล้วกดท้ายทอยให้เธอรับจูบของผมเต็มๆเมื่อเห็นว่าต่อต้านไม่ได้เธอก็เริ่มโอนอ่อน มองจากตรงนี้เห็นว่าเธอกำลังหลับตาพริ้มแล้วจูบตอบกลับมา ไม่พอผมยังรู้สึกได้ถึงขบเบาๆ จากปากเล็ก พร้อมกับมือเ

รถได้ขับออกไปเรื่อยๆ มุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลที่น่าจะมีคุณเจ็ดอยู่ที่นั่น ระหว่างที่ขับรถมือเขาจับมือฉันเอาไว้ตลอด ฝ่ามือหนามีเหงื่อซึมออกมาจนเปียกไปหมด จนฉันต้องเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ามาเช็ดให้เขาฉันเพิ่งสังเกตว่าเขามือสั่นมากๆ สั่นอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ใบหน้าหล่อเหลาแม้ว่าจะเรียบเฉยเหมือนทุกครั้ง แต่ความกังวลนั่นเขากลับซ่อนมันเอาไว้ไม่มิด“มีอะไรหรือเปล่า พ่อ...ทำร้ายคุณเจ็ดเหรอ?” ฉันพยายามพูดคุยระหว่างทางเผื่อว่าเขาจะใจเย็นลงบ้าง ตอนนี้แม้แต่ไฟแดงก็ทำให้เขาหงุดหงิดจนต้องยกมืออีกข้างขึ้นมากัดนิ้วเบาๆ ระบายอารมณ์“ก็...นิดหน่อย” นิดหน่อยของเขา คือไม่อยากเล่าให้ฟัง ฉันเลยไม่ได้เซ้าซี้ต่อ ได้แต่นั่งเงียบๆ มองถนนที่รถข้างหน้าค่อยๆ เคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆแต่เหมือนว่าพอเขาตอบอย่างนั้นแล้วเห็นการตอบสนองของฉัน คนข้างกายกลับรู้สึกผิดขึ้นมาจนต้องจับมือฉันไว้แน่นกว่าเดิมแล้วพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง“มันมีเรื่องที่คุณไม่รู้เกิดขึ้นนิดหน่อย ผม...น่าจะควบคุมทุกอย่างให้ดีกว่านี้”“เราควบคุมทุกอย่างไม่ได้ห‍ร‍อ‍ก เหมือนที่ฉันก็ควบคุมชีวิตตัวเองไม่ได้เหมือนกัน”ไม่รู้ว่าพูดไปแบบนี้แล้วมันจะทำ

“เรื่องการเข้ารับตำแหน่งที่บริษัท ฉัตรจะจัดการให้เองนะคะคุณหนูไม่ต้องห่วง ตอนนี้พักผ่อนไปก่อน เอาสุขภาพตัวเองเป็นหลักนะคะ”คงเป็นความโชคดีของฉันอย่างหนึ่ง คือตอนที่ฉันรู้สึกแย่ฉันไม่เคยต้องอยู่คนเดียว ตอนที่เพื่อนไม่ว่างและฉันต้องการกำลังใจ ก็มีคุณฉัตรที่คอยเป็นธุระให้แทบทุกอย่าง แล้วยังอาสามาอยู่เป็นเพื่อนในบางวันเธอช่วยฉันตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ จนไม่รู้แล้วว่าต้องเริ่มขอบคุณเธอจากตรงไหนดี“ขอบคุณนะคะคุณฉัตร แค่นี้ก็ลำบากคุณมากพออยู่แล้ว” ฉันกล่าวขอบคุณออกไปอย่างจริงใจ นั่นคงเป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำได้ในตอนนี้“ไม่รบกวนห‍ร‍อ‍กค่ะ ยังไงฉันก็ต้องทำงานให้คุณในฐานะทนายในการแต่งตั้งประธานบริษัทอยู่แล้ว ตอนนี้เราต้องเตรียมตัวเพื่อจะไปแสดงตัวว่าเป็นทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมาย ฉัตรเตรียมเอกสารไว้ให้แล้ว คุณเรนค่อยดูตอนที่รู้สึกดีขึ้นนะคะ”“ขอบคุณค่ะ”“งั้นวันนี้ฉัตรจะรอเมย์บีมาก่อนค่อยไป คุณเรนอยากดื่มอะไรสักหน่อยไหมคะ ฉัตรไปชงให้”“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”เฮ้อ...ฉันต้องอยู่คนเดียวให้ได้ ต้องไม่จิตตก ต้องไม่คิดถึงเขาสิรู้ไหมว่าอะไรยากที่สุดของการอยู่คนเดียว คือเมื่อเราได้มีใครสักคนเข้ามาในชี