All Chapters of พยศรัก บอดี้การ์ดที่ร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

บ้านเอ‍ก‍เด‍ชา‍พิ‍พั‍ฒ‍น์ได้ถูกเปลี่ยนเป็นงานแต่งงานเล็กๆ เป็นที่เรียบร้อย ทั้งดอกไม้ ม่านขาวแล้วก็ซุ้มหน้าประตู ผู้คนที่ไม่รู้ว่าไปขนมาจากไหน เพื่อนเจ้าสาวในชุดชมพูที่ไม่ได้เป็นเพื่อนฉันเลยสักคนเดียว แล้วไหนจะสีหน้ายิ้มแย้มของยัยแม่เลี้ยงทำให้ฉันอยากจะอาเจียนออกมาแค่ข้ามวันเท่านั้น ขังฉันไว้ในบ้านวันเดียวก็รีบร้อนจัดงานแต่งเลยทันที ทีมออแกไนซ์ที่ทำงานรวดเร็วราวกับมีการวางแผนเอาไว้ก่อนแล้ว มันทำให้ฉันสงสัยจริงๆ ว่าฉันถูกจับแต่งงานเพราะเรื่องเมื่อวานจริงๆ หรือเปล่ามองจากหน้าต่างชั้นสองลงไปเห็นผู้คนที่ถูกเชิญเข้างานมาเรื่อยๆ บางคนหน้าไม่คุ้นด้วยซ้ำแต่ก็ยังเสนอหน้ามางานแต่งงานของฉัน อย่าว่าแต่แขกเลย แม้แต่เจ้าบ่าวฉันเองก็ยังไม่เคยเจอ เป็นใครก็ไม่รู้รู้แค่ว่าชื่อ พีท เป็นเจ้าของโรงเรียนที่ร‍า‍อุ‍ลเรียนอยู่ อายุห่างจากฉันแค่ไม่กี่ปี แค่นั้นเอง“คุณหนูคะ ชุดพร้อมแล้วค่ะ”เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้ฉันหันไปมอง พบว่ามีการนำชุดแต่งงานแบบไทยประยุกต์ออกมาวางบนเตียงนอนของฉัน เนื้อผ้าสีมุกประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ ที่ดูจากตาเนื้อก็เห็นว่าเป็นของปลอม ทั้งเสื้อเกาะอกและตัวสไบถูกเย็บติดกันเป็นชุดส

[Reinist’s part]ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่างานแต่งงานของคนรวยมันต้องจัดอลังการงานสร้างขนาดนี้ ทั้งบ้านของฉันถูกตกแต่งด้วยกุหลาบขาวที่เป็นดอกไม้สด กลิ่นของมันนั้นหอมตลบอบอวลไปทั่วงาน วินาทีที่สวมชุดเจ้าสาวเดินเข้างานมา เท้าที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงไม่มีผิดแต่เป็นเจ้าหญิงที่มีเจ้าชายสวมรอยนั่งรออยู่ เขาทำตัวเป็นเจ้าบ่าวแนบเนียนจนฉันเองก็ยังแปลกใจ ซ้ำยังดูดีมากๆ ในชุดเจ้าบ่าวสีขาวสะอาดนี่ให้ตายสิ เกิดมาเป็นแค่บอดี้การ์ดแท้ๆ ทำไมต้องดูดีขนาดนี้ด้วยงานแต่งงานดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและจบลงในเวลาอันรวดเร็ว แม้ว่าแขกเหรื่อในงานจะงุนงงเล็กน้อยที่เจ้าบ่าวไม่ใช่ลูกชายคนโตของบ้านพิบูลไพศานนท์ แต่ก็ร่วมยินดีแบบงงๆ เพราะนี่ก็ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง“ต่อไปก็ต้องไปที่เรือนหอสินะ สินสอดทองหมั้นให้ยืมถ่ายรูปได้ แต่เรื่องเรือนหอยังไงคงหาไม่ทัน ข้ามๆ พิธีนี้ไปก็แล้วกัน”แถวนี้มีพิธีแต่งงานค่อนข้างแปลก เรือนหอจะไม่อยู่ที่เดียวกับสถานที่จัดงาน ดังนั้นเมื่องานจบพิธีสุดท้ายคือการจับมือขึ้นรถส่งตัวขับออกไปยังเรือนหอ แต่อย่างที่คุณหญิงว่า ไม่มีรถไม่มีเรือนหอ ข้ามไปก่อนก็ไม่ผ

ฉันเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายกวนใจฉันอยู่ไม่น้อยเลย ปกติฉันไม่ได้ชอบใส่เครื่องประดับอะไรเท่าไหร่นัก อย่าว่าแต่แหวนเลย สร้อยที่แม่ทิ้งไว้ให้ฉันก็เก็บเข้าตู้ไม่เอาออกมาใส่ รู้สึกว่าชอบตอนร่างกายตัวเองโล่งๆ มันทำให้ฉันชินกับการที่ไม่มีอะไรเลยบางทีฉันก็คิดนะ ที่ฉันพยายามมาทั้งหมดนี้มันจะมีประโยชน์ไหม ถ้าเกิดว่าฉันต้องเสียทุกอย่างแล้วไม่เหลืออะไรเลย การทำตัวเป็นลูกสาวที่ดีของพ่อแล้วทำตามทุกอย่างที่เขาต้องการมันจะทำให้ฉันมีความสุขมากกว่าหรือเปล่า แต่พอคิดถึงหน้าแม่และตาที่ตายไป ฉันก็รู้ว่าตัวเองแพ้ไม่ได้เจ้าบ่าวป้ายแดงเช้านี้หน้าตาอารมณ์ดีกว่าทุกวัน ระหว่างที่ให้เขามาส่งที่อำเภอฉันก็ลอบมองคนข้างกายด้วยความแปลกใจ บางทีก็แอบยิ้มบางทีก็เหม่อมองนอกหน้าต่าง ผิดวิสัยเสือยิ้มยากอย่างเขาที่สุดแต่ก็ไม่แปลกห‍ร‍อ‍กเนอะ เขามันประสาทกลับ อยากจะทำอะไรก็ทำอยู่แล้วนี่“ถึงแล้ว นายเตรียมเอกสารมาพร้อมใช่ไหม?”เราต้องมาจดทะเบียนกัน ฉันไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะให้เขาใช้นามสกุลเอ‍ก‍เด‍ชา‍พิ‍พั‍ฒ‍น์ให้ได้ ทีแรกก็คิดอยู่นานว่าจะเกลี้ยกล่อมยังไงดีให้เขายอม เพราะนี่ถือเป็นเรื่องใหญ่มากในชีวิ

การฟ้องดำเนินการไปแล้วสักพัก ช่วงนี้ฉันทำได้แค่รอเงียบๆ ไม่อยากกระโตกกระตากอะไรมากเพราะกลัวไก่ตื่น เลยมีเวลาให้เที่ยวเล่นไปอีกสักพักวันนี้ของฉันค่อนข้างจะวุ่นวายเล็กน้อย เพราะพรุ่งนี้เย็นมีไปงาน Baby shower[1] ของยัยเมย์บี เจ้าหล่อนกลับมาไทยก็ไม่ได้มาเสียเปล่า ยังหอบลูกมาให้เพื่อนได้ไปน้วย[2]ตั้งแต่ยังไม่คลอดแต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าฉันไม่ได้ไปออกงานมานานแล้วเนี่ยสิ อย่าว่าแต่ชุดสวยๆ เลย เดี๋ยวนี้เขาแต่งตัวกันยังไงแต่งหน้าเทรนด์ไหน รู้สึกเหมือนคนที่เพิ่งออกจากถ้ำยังไงไม่รู้“คุณไม่เหมาะกับสีแดงห‍ร‍อ‍ก ใส่สีอ่อนเถอะ”ฉันนึกว่าเขาจะขัดและขังฉันไว้บ้านตามคำสั่งของพ่อเหมือนเมื่อก่อน แต่เปล่าเลย กลับเสนอเลือกเสื้อผ้าให้จนฉันต้องขมวดคิ้วมองด้วยความแปลกใจ“นี่ฉัน...ไม่ถูกกักบริเวณแล้วเหรอ?”จำได้ว่าเมื่อก่อนอย่าว่าแต่เที่ยวเลย แค่จะออกไปข้างนอกต้องมีบอดี้การ์ดตามเป็นพรวน แม้แต่ตอนที่กลับมาถึงไทยวันแรกก็ยังกลับบ้านไม่ได้ด้วยซ้ำหรือว่า...ทางนั้นอาจจะแน่ใจแล้วว่าฉันเข้าไปแตะอะไรไม่ได้ เลยปล่อยวางกันนะ“คุณมีผมเป็นบอดี้การ์ดแล้ว จะไปไหนก็ได้ ขอแค่มีผมไปส่ง”“รวมทั้งบาร์โฮสด้วยปะ?” ดวงตาของฉันลุกว

ดื่มเสร็จก็ควรจะกลับบ้านใช่ไหม มันคือเรื่องปกติ แต่คนข้างตัวฉันนี่ต่างหากที่ไม่ปกติ“นาย...เป็นอะไรหรือเปล่า?”รถได้ขับออกมาจากผับมุ่งหน้ากลับไปยังคอนโดของเขา ซึ่งระหว่างทางต้องผ่านสะพานที่เป็นจุดชมวิวของเมือง แสงไฟสีส้มตลอดแนวส่องเข้ามาในรถเป็นระยะทำให้ฉันเห็นว่าตอนนี้หน้าเขากำลังแดงมาก แดงลามไปถึงใบหู ซ้ำยังรับรู้ได้ถึงเสียงหายใจแรงที่ผิดปกติ“จอดรถก่อนไหม นายแพ้อาหารหรือเปล่าทำไมเป็นแบบนี้”ฉันเคยเห็นเพื่อนร่วมคลาสมีอาการคล้ายๆ กัน เริ่มต้นคือหน้าแดง มีอาการคันตามร่างกาย แต่ดูจากอาการของเขา นี่ใกล้จะต้องเรียกกู้ภัยได้แล้ว“นิดหน่อย”“ไม่นิดหน่อย นายจอดเถอะ เดี๋ยวฉันขับเองจะพาไปโรงพยาบาล”“ขับรถเป็น?”“ไม่อะ”“งั้นปล่อยผมตายที่นี่เถอะ แพ้เหล้าตายดีกว่ารถชนตาย”ถึงจะบ่นนิดหน่อยแต่เขาก็ยอมจอดรถที่จุดชมวิวแต่โดยดี แถวนี้กลางคืนไม่ค่อยมีรถผ่านไปผ่านมามากนักเพราะไม่ใช่ทางผ่านไปจังหวัดใหญ่ๆ แม้แต่แท็กซี่ก็เรียกไม่ค่อยอยากมาเพราะไกลทั้งไปและกลับแต่เรื่องนั้นไม่ได้สำคัญเท่าสิ่งที่เขาเป็นตอนนี้ ไฟจากข้างนอกนั้นห่างจากตัวรถออกไปไม่กี่เมตร ทำให้ฉันพอเห็นสภาพเขาใบหน้าที่เคยขาวขึ้นสีแดงก่ำเหมื