Semua Bab A Night with my Mother's Trillionaire CEO Live-In Partner: Bab 21 - Bab 30

Mara knew the truth wasn't some grand revelation, delivered with trumpets and fanfare. It was a sneaky little thing, hiding in the shadows, waiting for the perfect moment to strike. A stolen glance, a picture taken on the sly – yun na. Game over.Inside the Ilustre Tower's restroom, Mara faced her reflection. Her fingers were practically glued to her phone. The screen blazed with the evidence: Rafael and Lia, caught in a moment of intimacy sa lobby. Their bodies were too close, their smiles too knowing. Hindi 'to business. Kalokohan 'to.It wasn't a full-blown make-out session, but it was a betrayal. A slap in the face to everything Vivian Ilustre stood for."Got you," she breathed, her voice dripping with ice. "Perfect."Years as Rafael Ilustre's executive assistant had given her a front-row seat to the company's dirty laundry. She knew about the shady deals na tinatago sa ilalim ng rug, the emotional entanglements na nakasulat sa mga kontrata, the countless women na dumaan sa buhay

The rain didn’t let up, parang nakikiramay sa paglisan ni Lia. Bawat patak, parang luha na sumasabay sa kanya. She didn’t dare look back. Alam niya, pag lumingon siya, magiging bato na lang siya, forever stuck sa nakaraan na kailangan niyang takasan.She curled up sa likod ng bus, yung monotonous na ugong ng makina, parang lullaby sa puso niyang wasak. Yung ibang pasahero, strangers, yung mga mukha nila malabo sa dim na ilaw. Inggit siya sa anonymity nila, sa kalayaan nila mula sa gusot-gusot na kasinungalingan at pagtataksil na iniwan niya.Saan ba siya pupunta? Hindi niya alam. Ang alam lang niya, kailangan niyang maglaho, gumawa ng bagong buhay malayo sa mga Ilustre, malayo kay Rafael. Kailangan niyang putulin lahat ng koneksyon, maging ibang tao, bagong Lia.Sumalubong sa kanya ang Manila, isang magu

Ang umaga sa Maynila ay parang bagong pahina ng buhay ni Lia. Hindi na siya nagmamadali, hindi na rin siya nagtatago. May tahimik na kapanatagan sa bawat araw — mula sa pagdampi ng araw sa bintana ng kaniyang maliit na kwarto, hanggang sa paghawak niya ng unang tasa ng kape na may halong tamis at pait, tulad ng mga alaala niyang natutunan nang tanggapin.Lumipas na ang halos dalawang taon mula nang muling nagtagpo sila ni Vivian sa palengke. Sa dalawang taon na ‘yon, marami nang nagbago — hindi lang sa paligid niya, kundi sa loob niya.Ang “Café Alon,” ang kaniyang restaurant, ay mas lumaki na. May dalawang branch na sa Quezon City at Tagaytay. Pero kahit lumawak na ang negosyo, hindi pa rin nawawala sa kaniya ang simpleng ritwal — siya pa rin ang unang dumarating, siya pa rin ang huling lumalabas.

“Ang kape mo, Lia. Two sugars, one stir.” Gabriel placed the mug in front of her with a grin, habang may tumutugtog na mellow acoustic song sa café. Tanghali na, pero walang masyadong customers. Isa ‘yon sa mga paboritong oras ni Lia — kalmadong hapon, amoy ng kape, at si Gabriel na palaging nariyan, parang extension na ng araw niya.“Thank you,” sagot ni Lia, tinanggap ang mug. “Na-memorize mo na talaga ‘yung timpla ko, ah.”“Of course,” sagot ni Gabriel, naupo sa harap niya. “Hindi ako makaka-survive dito kung hindi ko kabisado ang mood swings mo at ang caffeine ratio na kailangan mo.”Napatawa siya. “Wow, so ako pala ang caffeine problem mo

Ang lamig ng hangin ng gabi, parang may dalang alaala. Sa labas ng malaking bintana ng cabin, unti-unting bumabagsak ang ambon. Ang mga ilaw ng Baguio ay kumikislap sa malayo, parang mga bituing nagmamasid sa kanila. Sa loob ng silid, tanging tunog ng fireplace ang bumabasag sa katahimikan.Si Lia ay nakaupo sa sofa, may hawak na tasa ng kape na kanina pa lumamig. Ang isip niya ay magulo—halo ng takot, pananabik, at guilt. Hindi pa rin siya makapaniwala na naroon si Rafael. After all these years, muli siyang humarap dito, sa lalaking minahal niya nang higit sa sarili.“Lia…” mahina ngunit matatag ang boses ni Rafael mula sa likuran. Dahan-dahan siyang lumapit, suot pa rin ang dark coat na basang-basa ng ambon. Ang mga mata niya, gaya ng dati—matatag, pero may bahid ng pagod.Hindi siya