Tahimik ang gabi sa Tagaytay. Ang hangin ay malamig, at sa veranda ng maliit na cabin, nakatayo sina Lia at Rafael, magkatabi, nakamasid sa kumikislap na mga ilaw ng siyudad sa ibaba.Mula sa malayo, halatang pagod si Rafael — namumugto ang mga mata, ang mukha’y may bakas ng pagkapagod at pagkapahiya. Ngunit sa tabi niya, si Lia, nakayakap ng kumot, ay tila liwanag sa gitna ng dilim.“Ang lamig,” mahina niyang sabi, nanginginig habang humihigop ng kape.“Come here,” sabi ni Rafael, at dahan-dahang inilagay ang coat niya sa balikat ni Lia. Nagtagpo ang mga mata nila, at sa isang iglap, parang naglaho ang lahat ng sakit, ingay, at gulo.“Thank you,” mahinang tugon ni Lia. “You shouldn’t still be this kind to me after everything.”Rafael looked at her, eyes soft but filled with fire. “How can I not? You’re the only reason I still feel human.”Pumasok sila sa loob ng cabin, at sa harap ng fireplace, naupo silang dalawa. Tahimik. Wala nang CEO, wala nang scandal — dalawang kaluluwang pag
Last Updated : 2025-11-12 Read more