LOGINUmambon sa Baguio nang gabing iyon, at si Lia Santiago, heartbroken sa betrayal ng ex na pinsan niya, ay napadpad sa Luna Azul bar. Doon niya nakilala si Rafael Ilustre, mysterious, commanding, at intense, at nagkaroon sila ng gabing puno ng tawa, tequila, at titig na nag-iwan ng hindi malilimutang connection. Nagising si Lia na wala si Rafael, pero may ring sa daliri at note na nagsasabing “No regrets”—at doon niya na-realize na siya ang live-in partner ng ina niya. Sa brunch at dinner, lumabas ang forbidden attraction at guilt, habang unti-unting nabunyag ang nakaraan nina Rafael at Vivian. Sa terrace at villa, bawat dialogue at sulyap ay puno ng tension at emosyon, habang lumalalim ang mystery at personal stakes. Ang nobela ay isang emotional rollercoaster ng forbidden attraction, family secrets, at choices na magbabago sa buhay, at magpapa-question sa puso at isip ni Lia sa bawat sandali.
View MoreUmambon sa Baguio. Hindi yung tipong ulan na may kulog o kidlat, kundi yung ambon na parang sinasadya kang yakapin. Malamig, tahimik, at tila pinapaalala sa’yo kung gaano ka kalungkot kapag mag-isa ka.
Si Lia Santiago ay nakaupo sa far end ng Luna Azul, isang hidden bar sa Baguio na kilala lang ng mga local artists at ng mga gustong tumakas sa ingay ng siyudad. Halos maramdaman mo ang faint scent ng coffee at whiskey na humahalo sa wet pine air. Jazz music floated softly sa background, at ang low hum ng mga boses at clinking glasses ay nag-create ng cozy, almost intimate vibe.
Her heels were off. Her black silk dress clung to her damp skin. Her hair, slightly messy from the drizzle, framed her tired face. Pero ang pinakamasakit ay hindi lamig ng hangin—kundi ang bigat ng pusong basag. Siya’y hindi dapat narito. Dapat ay nagpa-plan na siya ng wedding—fitting gown, flowers, suppliers. Pero ngayon, ang dala niya ay smudged red lipstick, tired eyes, at isang aura ng pagod sa mundo.
“Last shot na ‘to, Lia. Promise,” sabi ni Mara, best friend niya since college, habang inaabot ang tequila. “After this, dance tayo. Tapos hanap ka ng lalaking hindi mo kailangang pakasalan.”
Lia laughed hollowly. “Or yung hindi ako lolokohin. Especially not with my cousin.”
Mara winced. “Ouch. Too soon.”
“Too real,” she muttered, downing the shot. The tequila burned, pero mas gusto niya ‘yung hapdi na may hangganan kaysa sa sakit na iniwan ni Carlo—lalaking pinangarap niyang pakasalan pero pinili ang pinsan niya.
“Bathroom lang ako,” sabi niya, tumayo at naglakad papunta sa hallway. Sa mirror, nakita niya ang sarili: smudged eyeliner, red eyes, forced smile. This isn’t you, Lia. But maybe tonight, it’s okay not to be you.
Pagbalik niya, napansin niya siya.
A man sitting alone at the far end ng bar, dim light touching his sharp features. Tall, broad-shouldered, black button-down sleeves rolled up, expensive watch glinting. Pero hindi ang presyo ang nakakuha ng atensyon niya—kundi ang mga mata. Dark, steady, unreadable. Yet, something magnetic in the way he looked.
He wasn’t drunk. He wasn’t ogling. He was simply… watching. Parang nakikita ka niya sa ilalim ng lahat ng layers—dress, makeup, forced laugh.
And Lia, who swore she’d never flirt again, didn’t look away. She walked straight to him, bare feet silent against the polished floor.
“Mind if I sit?” she asked.
“You already are,” he replied, eyebrow arched.
“You looked lonely.”
“And you look like you’re trying not to be.”
His voice—deep, smooth, commanding without shouting. She knew this one wasn’t just handsome. He’s dangerous.
“Are you a therapist?” she teased.
“No,” he said, sipping whiskey. “But I listen well.”
“Good. Kasi, I’m not in the mood for small talk. Just… distraction.”
He turned fully. “What kind of distraction?”
She leaned closer. Close enough for him to smell tequila on her breath, vanilla on her skin. “The kind that makes me forget my name.”
He chuckled, low, controlled. “Dangerous.”
“Perfect.”
They talked, laughed, and shared bits of pain without names. No past, just tonight. Their chemistry was instant, electric. Every glance, every touch across the bar, built tension thick enough to cut through.
Rain intensified. He offered his coat. She declined. Pero nang i-extend niya ang kamay at sinabi, “Let’s get out of here,” hindi siya nagdalawang-isip.
Outside, under the rain, city lights blurred behind the mist. Every step felt like rebellion; every drop like permission to sin.
The hotel room smelled faintly of cedar and luxury linen. Dimly lit, curtains drawn. Silence was electric. Clothes fell: dress, shirt, bra, belt. Every layer removed wasn’t just fabric—it was a memory, a heartbreak she was burning away.
His lips on hers—hungry yet patient. Every kiss is a question. Every touch is an answer.
“Okay ka lang?” he whispered, lips brushing her collarbone.
“Don’t stop,” she breathed.
Their bodies spoke louder than words. Her fingers traced his back; his hands memorized her curves. The outside world disappeared. Rain became background music to a wordless confession.
She forgot her pain. Her name. That she once belonged to someone else. Only this stranger existed.
When it was over, tangled in white sheets, she rested on his chest, listening to his heartbeat.
“Don’t ask my name.”
“I won’t.”
“Don’t tell me yours.”
“I won’t.”
“You already are someone else tonight.”
“You already are,” he whispered back.
Sunlight filtered through sheer curtains. Empty. He was gone.
A note: Thank you for the night. No regrets.
A velvet box. She opened it. Inside: a wedding ring. On her finger.
Her phone buzzed: Vivian: Sweetheart, don’t forget Sunday brunch. I want you to finally meet Rafael.
Rafael. Her mother’s live-in partner. The stranger.
The night that shouldn’t have happened had just begun.
Tahimik ang loob ng kotse habang binabagtas nila ang kalsada pababa ng Baguio. Si Lia ay nakatingin lang sa bintana, pinagmamasdan ang mga patak ng ulan na dumudulas sa salamin. Sa bawat tunog ng wiper, parang paulit-ulit ding tumatama sa isip niya ang mga salitang binitiwan ni Rafael kagabi.“You might destroy yourself.”Hindi siya makapagpahinga. Hindi rin niya alam kung alin ba talaga ang mas mabigat—ang hiya, o ang damdaming pilit niyang itinatanggi pero unti-unti nang lumalalim.“Sweetheart?” tawag ni Vivian mula sa tabi. “Okay ka lang ba? You look pale.”Napalingon si Lia, mabilis na ngumiti. “Ah, wala, Ma. Medyo pagod lang siguro.”“Next time, huwag ka munang magpupuyat sa work, ha?” ani Vivian sabay kindat. “You should take care of yourself. Rafael was worried din kagabi.”Bahagyang napatingin si Lia sa rearview mirror—at doon niya nakita ang mga mata ni Rafael sa likod. Tahimik lang ito, pero parang may sinasabi ang titig. Isang paalala ng lihim na tanging silang dalawa la
Ang gabi sa Baguio ay tahimik, pero sa loob ng villa ni Rafael, parang may kargang unos sa hangin. Lia ay nakaupo sa living room, hawak ang tasa ng herbal tea, habang si Rafael naman ay nakatayo sa tabi ng fireplace. Ang apoy ay naglalaro sa kanyang mata, at sa bawat kislot ng liwanag, ramdam ni Lia ang init ng presensya nito.“Lia,” simula ni Rafael, mababa at kontrolado ang boses. “We need to talk. Everything.”Huminga siya nang malalim. “Okay. Let’s do it.”Tumakbo ang minuto, puno ng katahimikan, at sa bawat segundo, ramdam ni Lia ang tibok ng puso niya. Hindi lang dahil sa kaba, kundi sa tensyon na unti-unting lumalalim sa pagitan nila.“Your mom,” simula ni Rafael, tumigil at tumingin sa fireplace. “I’ve been honest with you, pero may kulang. Something you need to know—before things go any further.”Napatingin siya sa kanya, hindi makapaniwala sa bigat ng sinasabi. “What is it?” bulong niya.Rafael huminga, parang pinag-iisipang mabuti ang bawat salita. “Your mom… and I, we w
Ang hangin sa Baguio ay malamig, pero hindi kasing lamig ng dibdib ni Lia. Pagbaba niya sa taxi sa harap ng villa ni Rafael, ramdam niya ang bawat tibok ng puso niya, parang may alarm na nagpapaalala: Don’t let this go too far.“Lia!” bati ni Vivian mula sa loob ng bahay, abot kamay ang kilay ng gising na kilig. “Come in, I’m glad you’re here. Rafael’s waiting sa terrace. He has something to show you!”Huminga siya nang malalim at pumasok. Sa terrace, nakatayo si Rafael, nakatingin sa bundok at ambon, may hawak na mug ng kape.“Morning,” bati niya, calm and casual. Pero ang tingin niya? Intense, deep, unreadable.“Hi,” sagot ni Lia, naglalakad papalapit, pilit nakangiti.Tahimik silang naglakad sa gilid ng terrace, ang ulan sa background ay parang musikang nagbabalanse sa tension sa pagitan nila.“Rafael,” simula ni Lia, “About… you know.”Ngumiti siya nang bahagya. “Let’s not.” Kahit simpleng salita, parang karga nito ang dami ng ibig sabihin. “Parang gusto kong linawin,” sagot ni
Ang buong araw ni Lia ay parang lumulutang. Nasa opisina siya pero walang nangyayaring pumasok sa isip niya. Kahit ang kape ay parang tubig, at bawat tik-tak ng orasan sa HR department ng event firm nila ay parang panunukso—paalala na hindi siya makawala sa gulong iniwan ng isang gabi.“Miss Santiago, okay ka lang?” tanong ng boss niya habang inaabot ang event proposal. “Yes po, sir. Kulang lang sa tulog,” sagot niya, pilit ang ngiti. Ngumiti lang ito at tumango, pero sa loob-loob niya, gusto niyang sumigaw.Paulit-ulit bumabalik sa isip niya ang mukha ni Rafael Ilustre—ang lalaking hindi niya dapat nakilala. Ang paraan ng titig nito, ng boses nitong mababa at kalmado, at ng init ng balat nitong hindi niya makalimutan. Bawat ulit ng pangalan ay parang suntok sa sikmura.Pag-uwi niya, tinangka niyang huwag buksan ang cellphone. Pero nang mag-vibrate ito, agad siyang napatingin.“Sweetheart, confirm mo na ha. Sunday brunch sa Manor Hotel, 11 AM. Si Rafael gusto ka raw makilala.”Para
Umaga na. Ang ulan kagabi ay huminto na, pero ang mga patak nito ay parang naiwan sa dibdib ni Lia — malamig, mabigat, at paulit-ulit na bumabagsak sa isip niya.Nagmulat siya nang dahan-dahan, halos ayaw buksan ang mga mata. May liwanag na sumasayad sa pisngi niya mula sa kurtinang manipis, at sa paligid, naririnig niya ang mahinang ugong ng aircon at kaluskos ng mga pine tree sa labas.Mabigat ang ulo niya. Dry ang lalamunan, parang ilang shot ng tequila ang pumasok kagabi — o baka higit pa.“Where... am I?” bulong niya.Paglingon niya, puti ang lahat. Puti ang kumot, puti ang pader, puti ang kisame — pero ang amoy ng silid ay halo ng alak, pabango ng lalaki, at kape. Nakaramdam siya ng kaba. Hindi ito kuwarto niya.Napaupo siya, nakahawak sa ulo. May konting sakit sa batok at balikat, at may malamig na simoy na dumadampi sa balat niyang hubad sa ilalim ng kumot. Napatakip siya agad, parang biglang bumalik ang ulirat.What happened last night?Sumilay sa isip niya ang mahinang alal
Umambon sa Baguio. Hindi yung tipong ulan na may kulog o kidlat, kundi yung ambon na parang sinasadya kang yakapin. Malamig, tahimik, at tila pinapaalala sa’yo kung gaano ka kalungkot kapag mag-isa ka.Si Lia Santiago ay nakaupo sa far end ng Luna Azul, isang hidden bar sa Baguio na kilala lang ng mga local artists at ng mga gustong tumakas sa ingay ng siyudad. Halos maramdaman mo ang faint scent ng coffee at whiskey na humahalo sa wet pine air. Jazz music floated softly sa background, at ang low hum ng mga boses at clinking glasses ay nag-create ng cozy, almost intimate vibe.Her heels were off. Her black silk dress clung to her damp skin. Her hair, slightly messy from the drizzle, framed her tired face. Pero ang pinakamasakit ay hindi lamig ng hangin—kundi ang bigat ng pusong basag. Siya’y hindi dapat narito. Dapat ay nagpa-plan na siya ng wedding—fitting gown, flowers, suppliers. Pero ngayon, ang dala niya ay smudged red lipstick, tired eyes, at isang aura ng pagod sa mundo.“Last


















Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments