LOGINUmambon sa Baguio nang gabing iyon, at si Lia Santiago, heartbroken sa betrayal ng ex na pinsan niya, ay napadpad sa Luna Azul bar. Doon niya nakilala si Rafael Ilustre, mysterious, commanding, at intense, at nagkaroon sila ng gabing puno ng tawa, tequila, at titig na nag-iwan ng hindi malilimutang connection. Nagising si Lia na wala si Rafael, pero may ring sa daliri at note na nagsasabing “No regrets”—at doon niya na-realize na siya ang live-in partner ng ina niya. Sa brunch at dinner, lumabas ang forbidden attraction at guilt, habang unti-unting nabunyag ang nakaraan nina Rafael at Vivian. Sa terrace at villa, bawat dialogue at sulyap ay puno ng tension at emosyon, habang lumalalim ang mystery at personal stakes. Ang nobela ay isang emotional rollercoaster ng forbidden attraction, family secrets, at choices na magbabago sa buhay, at magpapa-question sa puso at isip ni Lia sa bawat sandali.
View MoreUmambon sa Baguio. Hindi yung tipong ulan na may kulog o kidlat, kundi yung ambon na parang sinasadya kang yakapin. Malamig, tahimik, at tila pinapaalala sa’yo kung gaano ka kalungkot kapag mag-isa ka.
Si Lia Santiago ay nakaupo sa far end ng Luna Azul, isang hidden bar sa Baguio na kilala lang ng mga local artists at ng mga gustong tumakas sa ingay ng siyudad. Halos maramdaman mo ang faint scent ng coffee at whiskey na humahalo sa wet pine air. Jazz music floated softly sa background, at ang low hum ng mga boses at clinking glasses ay nag-create ng cozy, almost intimate vibe.
Her heels were off. Her black silk dress clung to her damp skin. Her hair, slightly messy from the drizzle, framed her tired face. Pero ang pinakamasakit ay hindi lamig ng hangin—kundi ang bigat ng pusong basag. Siya’y hindi dapat narito. Dapat ay nagpa-plan na siya ng wedding—fitting gown, flowers, suppliers. Pero ngayon, ang dala niya ay smudged red lipstick, tired eyes, at isang aura ng pagod sa mundo.
“Last shot na ‘to, Lia. Promise,” sabi ni Mara, best friend niya since college, habang inaabot ang tequila. “After this, dance tayo. Tapos hanap ka ng lalaking hindi mo kailangang pakasalan.”
Lia laughed hollowly. “Or yung hindi ako lolokohin. Especially not with my cousin.”
Mara winced. “Ouch. Too soon.”
“Too real,” she muttered, downing the shot. The tequila burned, pero mas gusto niya ‘yung hapdi na may hangganan kaysa sa sakit na iniwan ni Carlo—lalaking pinangarap niyang pakasalan pero pinili ang pinsan niya.
“Bathroom lang ako,” sabi niya, tumayo at naglakad papunta sa hallway. Sa mirror, nakita niya ang sarili: smudged eyeliner, red eyes, forced smile. This isn’t you, Lia. But maybe tonight, it’s okay not to be you.
Pagbalik niya, napansin niya siya.
A man sitting alone at the far end of the bar, dim light touching his sharp features. Tall, broad-shouldered, black button-down sleeves rolled up, expensive watch glinting. Pero hindi ang presyo ang nakakuha ng atensyon niya—kundi ang mga mata. Dark, steady, unreadable. Yet, something magnetic in the way he looked.
He wasn’t drunk. He wasn’t ogling. He was simply… watching. Parang nakikita ka niya sa ilalim ng lahat ng layers—dress, makeup, forced laugh.
And Lia, who swore she’d never flirt again, didn’t look away. She walked straight to him, bare feet silent against the polished floor.
“Mind if I sit?” she asked.
“You already are,” he replied, eyebrow arched.
“You looked lonely.”
“And you look like you’re trying not to be.”
His voice—deep, smooth, commanding without shouting. She knew this one wasn’t just handsome. He’s dangerous.
“Are you a therapist?” she teased.
“No,” he said, sipping whiskey. “But I listen well.”
“Good. Kasi, I’m not in the mood for small talk. Just… distraction.”
He turned fully. “What kind of distraction?”
She leaned closer. Close enough for him to smell tequila on her breath, vanilla on her skin. “The kind that makes me forget my name.”
He chuckled, low, controlled. “Dangerous.”
“Perfect.”
They talked, laughed, and shared bits of pain without names. No past, just tonight. Their chemistry was instant, electric. Every glance, every touch across the bar, built tension thick enough to cut through.
Rain intensified. He offered his coat. She declined. Pero nang i-extend niya ang kamay at sinabi, “Let’s get out of here,” hindi siya nagdalawang-isip.
Outside, under the rain, city lights blurred behind the mist. Every step felt like rebellion; every drop like permission to sin.
The hotel room smelled faintly of cedar and luxury linen. Dimly lit, curtains drawn. Silence was electric. Clothes fell: dress, shirt, bra, belt. Every layer removed wasn’t just fabric—it was a memory, a heartbreak she was burning away.
His lips on hers—hungry yet patient. Every kiss is a question. Every touch is an answer.
“Okay ka lang?” he whispered, lips brushing her collarbone.
“Don’t stop,” she breathed.
Their bodies spoke louder than words. Her fingers traced his back; his hands memorized her curves. The outside world disappeared. Rain became background music to a wordless confession.
She forgot her pain. Her name. That she once belonged to someone else. Only this stranger existed.
When it was over, tangled in white sheets, she rested on his chest, listening to his heartbeat.
“Don’t ask my name.”
“I won’t.”
“Don’t tell me yours.”
“I won’t.”
“You already are someone else tonight.”
“You already are,” he whispered back.
Sunlight filtered through sheer curtains. Empty. He was gone.
A note: Thank you for the night. No regrets.
A velvet box. She opened it. Inside: a wedding ring. On her finger.
Her phone buzzed: Vivian: Sweetheart, don’t forget Sunday brunch. I want you to finally meet Rafael.
Rafael. Her tita-mom’s live-in partner. The stranger.
The night that shouldn’t have happened had just begun.
Isang taon matapos ang kanilang speech sa Paris, at ang Architectural Pod ay nagbago ng function. Hindi na ito workshop kundi archival room. Ang libro ay na-codify na, ang Architects of Redemption ay naka-deploy na sa iba't ibang panig ng mundo, at ang Disenyo ng Kaligayahan ay naging Design Principle na ng pamilya.Nakaupo si Lia sa mahabang mesa, inaayos ang video footage ng AoR Scholars—mga young architect na nagtatayo ng sustainable fishing villages sa Africa at earthquake-resistant schools sa Timog-Amerika. Si Rafael, naman, ay nakatingin sa screen, nagrerepaso ng financial report na nagpapakita ng steady growth ng Legacy Fund. Ang pagbabalik sa kalmado ay nagdulot ng tahimik na kasiyahan, ngunit may kaunting pag-aalinlangan.“Lia, ang Legacy Fund ay lumalaki nang sobra sa projection natin,” simula ni Rafael, naka-kunot ang noo. “Kung ito ay hindi na para sa reparation, at hindi na para sa Third Core (ang libro), ano ang susunod na misyon? Ang Kodigo ng Kalinga ay personal na pri
Bumalik sina Lia at Rafael sa kanilang chalet sa Canada mula sa Paris, dala ang resonant echo ng palakpakan ng Global Architecture Summit. Ang Architectural Pod ay nagbigay sa kanila ng silence na kailangan nila, malayo sa glowing screen at critical analysis. Sa gitna ng Arctic winter, nakaupo sila sa tabi ng fireplace, pinagmasdan ang baga na nagpapakita ng walang-hanggang gabi nila.“Ang Architects ay sumigaw ng Disenyo ng Kaligayahan,” bulong ni Rafael, seryoso ang mukha. “Ngunit nandoon pa rin ang pag-aalinlangan ko, Lia. Napakalayo ng Disenyo ng Kaligayahan sa structural engineering na kailangan ng mundo. Baka tinitingnan lang nila tayo bilang Architects ng Sentiment, hindi ng Structural Integrity.”Hinawakan ni Lia ang kamay niya, nakita ang fatigue sa kanyang mga mata. “Rafael, ang Structural Integrity ay hindi nabubuo sa higpit ng steel, kundi sa pagiging totoo. Ang design principle ay hindi bagong formula, kundi resulta ng lahat ng ginawa natin. Ang Hospital sa Honduras ay na
Isang hapon, sa Architectural Pod na ngayon ay study room na, nakita ni Rafael si Damian Elias, na ngayon ay labing-isang taong gulang na, nakatitig sa computer screen. Hindi ito schematics o simulations kundi ang financial report ng Legacy Fund na ipinadala ni Elias mula sa Geneva. Ang bata ay nakakunot ang noo, dala ang bigat ng pangalan na Illustre at Santiago.“Anak, tinitingnan mo ba ang balance sheet?” tanong ni Rafael, umupo sa tabi niya.“Opo, Papa. Sabi ni Tiyo Elias, ang Legacy Fund ay lumalaki dahil sa book sales,” sagot ni Damian, malalim ang tinig para sa kanyang edad. “Pero, Papa, bakit ang Architects of Redemption (AoR)? Bakit kailangan nating magbayad para sa kasalanan na hindi naman natin ginawa?”Huminga nang malalim si Rafael. Ito ang Structural Load na kailangan niyang i-offload mula sa anak. “Damian, ang redemption ay hindi pagbabayad ng utang. Ito ay pagpili na magtayo ng liwanag sa lugar kung saan may kadiliman ang nakaraan natin. Ang Journal ni Lolo Damian ay n
Ang Third Core—ang aklat na "Architectural Integrity: The Blueprint of Redemption"—ay hindi inilabas nang may corporate fanfare o media hype ng Illustre. Sa halip, ito ay inilunsad sa pamamagitan ng isang quiet, strategic deployment na pinangunahan ni Elias sa Geneva, tinitiyak ang maximum impact sa mga academic circles at development NGOs. A






Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
reviewsMore