Lahat ng Kabanata ng My Wildest Era With Ninong Theo: Kabanata 11 - Kabanata 20

Ang umaga ng kasal namin ay tila isang pelikula. Maganda, tahimik, pero may halong kaba na hindi ko maipaliwanag. Habang nilalagay ni Mila ang mga huling bulaklak sa gilid ng veranda, tanaw ko mula sa bintana ng suite ang asul na dagat, kumikintab sa ilalim ng araw.“Alianna, breathe,” sabi ni Mila, pinapahiran ng makeup artist ang pisngi ko. “You look pale.”Ngumiti ako nang bahagya. “I’m fine. Just nervous.”Pero sa loob ko, hindi lang kaba. Parang may bagyong paparating.Nakatitig ako sa sarili ko sa salamin. Ang puting gown na suot ko ay gawa sa manipis na seda, simple pero elegante— regalo ni Theo. Hindi ko pa rin alam kung paano ako napunta rito, ilang linggo lang matapos ang lahat ng nangyari.Magpapakasal ako kay Theo Montemayor.Ang lalaking minsan lang ngumiti pero kaya akong ipagtanggol sa lahat.Narinig kong kumatok si Theo.“Alianna, can I come in?”“Give me a second,” sagot ko.Pagharap ko, nandoon siya— naka-itim na tuxedo, matikas, at nakatingin sa akin na para bang ak

Pagbukas ng pinto ng eroplano, sinalubong ako ng malamig na hangin at ng amoy ng ulan. Paris. Ang langit ay kulay abo, parang may bagyong paparating, pero kahit ganon—may kakaibang ganda sa bawat ulap at liwanag na sumisilip sa pagitan.Tahimik kaming bumaba ni Theo, pero agad kaming sinalubong ng mga flash ng kamera mula sa paparazzi. Of course. Hindi pa rin pala kami ligtas kahit sa kabilang panig ng mundo.“Alianna, keep close,” bulong ni Theo, sabay hawak sa kamay ko. Mahigpit. Protektado.Ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso ko, hindi dahil sa takot—kundi dahil sa init ng palad niya sa balat ko.“Mr. Montenegro! Mrs. Montenegro!” sigaw ng mga reporter. “Is this your honeymoon? Are you really married?”Hindi ako makasagot. Napalunok ako at nagtago sa likod niya habang mabilis kaming sinakay sa isang itim na kotse. Tumakbo kami sa gitna ng ulan, at sa sandaling pumasok kami sa loob, tuluyang nawala ang ingay ng mundo.“Breathe,” sabi niya, tinitingnan ako. “You’re safe now.”Umilin

Mula sa malalim na tulog, unti-unting bumalik ang ulirat ko. Ang unang sumalubong sa akin ay ang malambot na liwanag ng araw na sumisilip sa puting kurtina. Ang amoy ng kape ang kasunod— mainit, matapang, pamilyar. Sandaling nakalimutan ko kung nasaan ako, hanggang sa naramdaman ko ang init ng bisig ni Theo sa bewang ko.Huminga ako nang malalim. Sariwa pa sa alaala ko ang nangyari kagabi. Nag-init bigla ang mukha ko nang maalala kung gaano ako naging agresibi kagabi. Napaka-wild!Tahimik ang paligid, maririnig lang ang banayad na ugong ng aircon at ang mahinang tiktak ng relo sa dingding. Paris. Nasa Paris kami. At… magkasama kami.“Good morning,” mahinang sabi niya, malapit sa tenga ko, baritono at paos pa sa antok.Napapikit ako. Bakit ang lambing ng boses niya kahit simpleng bati lang?“Good morning,” mahina kong sagot, halos pabulong. Dahan-dahan kong iginalaw ang katawan ko, pero mas hinigpitan niya ang yakap, parang ayaw akong bitawan.“Stay,” sabi niya. “Just a few minutes.”N

Tahimik ang buong suite nang bumalik si Theo. Walang nagbago sa paligid — pero sa loob ko, may nawasak na hindi ko maibalik. Narinig ko ang marahan niyang pagbukas ng pinto, ang paglagapak ng katawan niya sa pader, ang mabigat na buntonghininga na parang ilang taon niyang tinatago.Hindi ako lumingon. Nakatayo pa rin ako sa harap ng bintana, nakatingin sa kumikislap na Paris sa ibaba, pero ang mata ko nagbabadya ng luha, hindi dahil sa lamig ng salamin — kundi dahil sa bigat na bumagsak sa dibdib ko.“Alianna,” mahina niyang tawag.Hindi ko siya sinagot.Narinig ko ang langitngit ng sahig habang papalapit siya. Huminto siya ilang hakbang sa likod ko. Hindi niya ako hinawakan — parang natatakot siyang masisira ako kung gagalawin niya ako.“Please look at me,” dagdag niya, halos pabulong.Unti-unti akong humarap. I saw him — hindi ang Theo na kalmado, kontrolado, laging may sagot sa lahat. Hindi. Ang nakita ko ay isang lalaking pagod, takot, at kailangan nang magsabi ng hindi niya plano

Tahimik kaming dalawa ni Theo habang papunta sa top floor. Hindi ito ‘yong tahimik na komportable—kundi ‘yong tahimik na may mabigat na humihinga sa pagitan namin. The kind that sits in your chest, sa gitna ng leeg mo, parang may nakadagan.Hawak ni Theo ang kamay ko mula pa nang umalis kami sa dating suite. Hindi ko alam kung para ba iyon sa seguridad ko o para mapakalma niya ang sarili niya. Pareho siguro. Kanina, nung nakita niya ‘yong mga mensahe ni Daniel, parang may sumabog sa loob ni Theo na hindi ko pa nakikita noon. Tahimik siyang galit—iyong tipo ng galit na delikado.Pagdating namin sa pinakataas na floor, bumungad agad ang dalawang security guards na naka-black suit. Tahimik silang yumuko kay Theo, all professional, all alert. At doon ko lang talaga naramdaman ang bigat na dala ng apelyido niya.“Sir Montenegro, the suite has been cleared. No signs of intrusion,” sabi ng isang guard in accented English.Theo only nodded, hindi pa rin bumibitaw sa kamay ko. “Double the patr