My Wildest Era With Ninong Theo

“Marry me,” ulit ni Ninong Theo, kalmado pero may halong pwersa sa boses niya. Iyong tipong walang sinasayang na salita.Ang lamig ng hangin, pero pakiramdam ko, ako lang ang umiinit. Parang biglang sumikip ang paligid.“Ninong Theo...” mahina kong sabi, halos hindi ko alam kung tatawa o iiyak. “This is insane.”Hindi siya kumibo. Nakatingin lang siya sa akin, steady, parang sinusukat ang bawat reaksyon ko. “Maybe,” sagot niya. “Pero minsan, kailangan mong gumawa ng bagay na baliw para mabuhay.”Napailing ako, napahagikgik kahit puno ng luha ang mga mata ko. “Marriage isn’t a game. Hindi ito rescue mission.”“Hindi rin ito charity,” mabilis niyang sagot. “It’s a deal.”Tumaas ang kilay ko. “Deal?”“Yes.” Humakbang siya palapit, halos maramdaman ko na ang init ng hininga niya. “You want revenge. I want justice. Pareho tayong may gustong tapusin. At magagawa lang natin ’yon kung magkasama tayo.”Napaatras ako ng kaunti, hindi dahil sa takot— pero dahil sa intensity niya. “Bakit ako? Ang

The ice clinked in my glass as I poured another shot. Whisky this time, his whisky.Ang lasa ay mapait, mainit, at sapat para pansamantalang kalimutan ang mga bulungan sa press conference kanina.“Cheers to the woman they all hate,” bulong ko sabay inisang lagok ang laman ng shot glass.Pangatlong baso ko na nang marinig kong bumukas ang pinto ng study room.“Alianna.”Ang boses ni Theo, mababa pero may halong babala.“Don’t start,” sabi ko at sabay tagay ulit. “I’m celebrating.”“Celebrating what? Being reckless?”Lumapit siya at kinuha ang bote sa kamay ko. “You’ve had enough.”Hinablot ko iyon pabalik, pero mas mabilis siya. “Give it back, Theo!”“Ohh calling me Theo now?” Tinitigan niya ako. Those gray eyes that always saw through me.“I need this,” sabi ko. “Just for tonight. Let me forget.”He exhaled slowly and then stepped closer, so close na naramdaman ko ang init ng hininga niya sa pisngi ko.“Whisky won’t make you forget,” sabi niya. “It’ll only remind you of what you lost.

Nakatulog akong muli nang lumabas si Theo. Sa tingin ko ay kailangan ko nang sanayin ang sarili ko na tawagin siya sa pangalan niya. Mainit pa rin ang hangin sa loob ng silid nang tuluyan akong bumangon. Hindi ko alam kung anong mas nakakapanibago, ang sakit ba sa katawan ko ang katahimikan. Kanina pa nakabalik si Theo mula nang lumabas siya. Paggising ko ay nasa tabi ko na siya.“Gising ka na,” mahina niyang sabi nang mapansin niya akong dumilat.Tumango lang ako, pilit hinahanap ang mga salitang dapat kong sabihin. We woke up together. Hindi iyon panaginip.“May breakfast na sa ibaba,” dagdag niya. "Pagkatapos mong maligo ay mag-agahan ka na."Umupo ako habang hawak pa rin ang kumot sa dibdib.Huminga ako nang malalim. “I still don’t know how to act around you.”“I know,” sagot niya. “That’s why I’ll make this simple. From now on, you’ll stay here— sa kwartong ’to.”Napatingin ako agad. “Theo, dito? Sa room mo?”“Sa room natin,” mabilis niyang tugon, diretso ang tingin pero banayad

Tahimik ang gabi.Mas tahimik pa kaysa sa dati.Ang tanging maririnig mo lang ay ang mahinang hampas ng hangin sa mga dahon at ang malayong tunog ng mga kuliglig sa labas ng bintana. Nasa veranda ako, nakaupo sa silya at hawak ang baso ng tubig na hindi ko naman iniinom. Hindi ako makatulog.For the past few nights, si Theo ay laging ginagabi sa pag-uwi o kaya nama’y may mga tawag na hindi niya sinasagot kapag naririnig niyang nandiyan ako.I tried not to think too much about it— pero habang tumatagal, mas lumalakas ang kutob ko na may itinatago siya.Kanina pa siya bumaba. Akala ko’y pupunta lang sa study, pero nang marinig kong bumukas ang backdoor, hindi ko napigilan ang sarili ko.Tahimik akong sumunod, hanggang marating ko ang hardin.Ang lamig ng hangin, at sa gitna ng dilim ay tanging ilaw ng cellphone ni Theo ang nagliliwanag. Nakatayo siya roon, naka-itim na robe, bahagyang nakatalikod sa akin, habang hawak ang telepono sa tainga.Hindi ko maintindihan agad ang mga sinasabi n

Ang init ng hapon, pero nanlamig ang balat ko nang marinig kong bumukas ang malaking pinto ng resort hall. Mula sa kabila ng hallway, isang boses ang agad nagpaikot ng ulo ng lahat — matinis, matatag, sanay utusan ang mundo.“Matheo Montenegro, is this your idea of a wedding?”Huminto ang oras. Lahat ng staff ay natigilan. Pati si Mila, na kanina’y abala sa mga bulaklak, ay halos mabilaukan sa tubig na iniinom niya.Nang tumingin ako, nandoon siya — isang babaeng may edad pero litaw pa rin ang karangyaan. Suot ang beige Chanel suit, perlas sa leeg, at tingin na parang kahit dagat ay lulubog kung ayaw niya sa kulay ng alon.Si Doña Beatrice Montenegro.Ang ina ni Theo.At sa tabi niya — si Samantha.Maganda, maayos, at nakangiting may bahid ng tagumpay.“Mama,” mahinahong bati ni Theo, bahagyang napailing. “I didn’t know you were coming this early.”“I had to,” sagot ni Doña Beatrice, habang tinitingnan ako mula ulo hanggang paa. “Hindi naman araw-araw na magpapakasal ang anak kong pin