Chapter 21

Tahimik ang buong suite matapos ang sinabi ni Clara. Para bang may manipis na ulap ng takot na namalagi sa paligid namin. Ramdam ko ang labo ng utak ko dahil sa mga narinig—si Daniel ay nasa Paris, nanonood, sumusunod… at may plano.Huminga si Theo nang malalim at tumayo. “Clara, sumama ka muna sa’kin. We’ll talk outside.” Tumingin siya sa’kin. “Alianna, stay here. I’ll just be at the hall.”Ayaw ko sana siyang paalisin, pero ramdam ko rin sa tono niya na kailangan niya munang ayusin ang anumang dapat niyang malaman mula kay Clara. May bahagi rin sa’kin na natatakot malaman kung anong tatalakayin nila.Clara gave me a small, apologetic smile before following Theo. Dinig ko ang marahang pagsara ng pinto.Naiwan akong mag-isa sa loob ng suite.At nang biglang sumiksik ang katahimikan, doon ko lang ramdam ang panginginig ng kamay ko. Hindi dahil sa lamig… kundi dahil sa katotohanang may taong nanonood sa amin kahapon.May taong nakaabot mismo sa pintuan ng buhay namin.Dito sa Paris.Nag

Last Updated : 2025-11-18

Chapter 22

Pagkalapag namin sa Pilipinas, hindi na kami dumaan sa regular exit ng airport. May sariling ruta si Theo, isang secured passage na tanging mga kilala lang niya ang pinapayagang gumamit. Tahimik kami pareho habang sinasakay kami sa isang black SUV na may heavily tinted windows. May tatlong sasakyan na nakapailalim bilang convoy—dalawa sa harap, isa sa likod.Wala ni isang salita si Theo habang nagmamaneho ang head driver niya, si Marco—isang matangkad na lalaki na halatang military ang dating. Ang mga mata niya ay parang built-in scanner, laging alerto sa bawat gilid ng kalsada. Ako naman ay nakatingin lang sa labas, sinusubukang huminga nang normal."Are you okay?" tanong ni Theo na para bang ilang oras na niyang pinipigilan."I'm… still processing everything," sagot ko, hindi tumitingin sa kanya.Ibinalik niya ang kamay ko sa kanya—mainit, matatag, at nakakahinahon. “Safe ka na ngayon. I promise you that.”Pero kahit narinig ko ang pangako, hindi ko maiwasang kabahan. Hindi ko alam

Last Updated : 2025-11-18

Chapter 23

Tahimik ang buong safehouse mula nang dumating kami kagabi. Wala kang maririnig kundi hampas ng hangin mula sa dagat, at ang pag-alon na tila sumasabay sa sobrang bigat ng dibdib ko. Wala pa ring masyadong tao rito—iilan lang na tauhan ni Theo ang nagbabantay sa perimeter, puro highly trained, walang kahit sinong maaaring magpagala-gala.Nakatulog si Theo nang mahigpit ang yakap sa ’kin. Marahil pagod na pagod siya sa biyahe, sa tensyon sa Paris, sa pagdating ng childhood friend niyang si Clara… at sa biglaang pagbabalik namin sa Pilipinas. Pero ako? Hindi ako nakatulog nang maayos.Pakiramdam ko ay mayroon pang tinatago si Theo.Kaya habang mahimbing pa si Theo at mabagal ang hinga niya, dahan-dahan akong bumangon. Sinigurado kong hindi gagalaw ang kama. Sinigurado kong hindi siya magigising. Huminga ako nang malalim, tumayo, at lumabas ng kwarto.Tahimik. Walang tao sa hallway.Ang safehouse ay parang private coastal villa na ginawang fortress—puro minimalist, puro glass windows na

Last Updated : 2025-11-18

All Chapters of My Wildest Era With Ninong Theo: Chapter 21 - Chapter 23

Chapter 21

Chapter 22

Chapter 23