Semua Bab DARK POSSESSION: Bound by Blood: Bab 11 - Bab 20

Halos mapasinghap ako sa aking nakita mula rito sa sasakyan. Sasakyan ng lalaking nasa puder ng Montefalco. Si Damian laban sa anim na armadong lalaki. Hindi ko alam kung hihinga pa ba ako ng malalim o Hindi na. Isang putok galing sa baril ni Damian, isang taong bumagsak sa sahig duguan. Hindi ako sanay sa karahasan, “Tama na! ” mahina kong sambit. Ramdam ang dalawang pares ng matang nakatitig sa akin— Damian at Hindi ko kilalang taong umangkin sa akin. “Give—”“Iuwi mo na ako! ” aniya ko sa isang taong may suot na maskarang naka-itim. Ramdam ang talim ng titig ni Damian pero isinawalang bahala ko na lamang. Humakbang ito papalapit, hanggang sa — “She's coming with me. ” kalmado pero maawtoridad na sambit ni Damian. Mga tingin nitong nanatiling nakapako sa aking kinatatayuan. Hindi natinag ang lalaking nangahas na kumuha sa akin kanina, isang hakbang hanggang sa mahawakan ang aking kamay. “I told you she's—”“Hindi ako sasama sayo! ” matigas kong saad rito. Hindi ko namalayan

Hindi mawala sa isipan ko ang huling pagkikita namin ni Elaris. Mas lalong nagdidilim ang aking paningin na mas lalo niyang binigyan ng pansin ang lalaking kinaayawan ko sa lahat, Seravell. Mga yapak papalapit, amoy pa lang, si Levi. “King may naghahanap po sa inyo sa labas.” Sino na naman kaya. Tumayo ako at tinungo ang sala. Isang babaeng nasa 45 anyos na babae. May hawig, kung di ako nagkakamali, ang nanay ito ni Elaris. “You're looking for me! ” malamig, walang kabuhay-buhay na boses. Isang paghinga ng malalim ang ginawa nito bago tumingin sa akin ng deritso. “I know what's the matter between you, Seravell and Montefalco.” anito. Ramdam kong may ibang nais pa ito. “Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Tulungan mo akong iligtas ang anak ko sa Montefalco.” Mga matang may bahid ng luha. “She choose to be in Montefalco.” walang gana kong saad rito. “She did not choose to be in Montefalco. Siya ang pinambayad ng walanghiya kong asawa sa malaking utang niya sa Mont

Pagtataka, panginginig ng akin laman. Kaelith. “Anong kailangan mo sa akin? ” aniya ko rito, halata sa boses ang takot. Isang ngiting nakakakilabot ang sumilay rito. “Do you think, you'll escape from me?” Unti-unti itong naglalakad papalapit sa aking kinaroroonan. “Kung masunurin ka nalang sana at di ka tumakas, buhay pa sana ang kaibigan mo! ” Si Liorraine. Humaplos ang mga kamay nito sa aking mga pisngi, may demonyong ngiti. “I hate when people flee without my permission.” Walang pagdadalawang-isip, isang dagger ang nilabas at nilaslas ang aking blusa. “Kahit pinagsawaan ka ng mga tauhan ko, ang sarap mo pa rin! ”“Hayop ka, ano bang kasalanan ko sayo? ” Ang kaninang kabado, ngayon ay hikbi ang namutawi. Humalakhak, isang nakakakilabot. “Wala kang kasalanan, maliban sa pagiging suwail mo Elaris. Binenta ka na ng ama mo sa amin, tumakas ka pa! ” nanlilisik na mga mata nitong sambit. Hanggang kailan ako magiging isang bilanggo? Tumalima ang tingin nito, mga kamay na nags

Dahan-dahan ang aking mga hakbang, tila magnanakaw papalapit sa kinaroroonan ng putok. Nasa may pinto pa lang, rinig na ang halakhakan. "Hindi ka pa rin nagbabago Dad." ani Damian habang ang mga kamay ay nasa kaniyang bulsa. Umiling ang may kaedaran na lalaki, kuhang-kuha ni Damian ang kaniyang mukha mula rito, tila pinagbiyak na kambal. Ama ni Damian. May isang magandang babae ang lumapit sa kinatatayuan nila, kaedaran ni Mama pero alagang porcelana. "Well, sa akin ka nagmana so it's not good if I lose to you." aniya ng ama. Perfect Family. "Anyway, son. I heard you bring back Jassie's Daughters?" "Elaris is resting right now. Si Claire naman pinasamahan ko na muna kay Lucas to have fully check up." "You've grown up already Lim. But—" nagtagpo ang aming mga mata, " You're Elaris, tama?" anito. Nakatuon ang tingin ng mag-ina sa akin, marahil ay baka isipin ng mga ito na nakikinig ako sa usapan ng may usapan. "Pasensya na po, nakarinig po kasi ako ng putok kanina kaya po ak

Maaga akong umalis, iniwang tulog si Elaris. Ang sikat ng araw ay bahagya nang tumatagos sa kurtina ng kanyang kwarto, inilalantad ang mga hibla ng unan na nakayapos sa kanyang katawan. Nakita kong ang kanyang mga daliri ay nakakapit sa laylayan ng aking dating damit na naiwan doon—isang bagay na hindi niya kinakausap, pero parang ito ang tanging koneksyon sa akin kapag wala ako. "Sana lang talaga hindi ka magkamali, Voss," bulong ko sa sarili bago isara ang pinto ng mahinahon. Ayokong magising siya—ayokong harapin ang mga mata niyang puno ng pag-asa, dahil alam kong hindi ko ibibigay ang lahat ng hinihiling ng puso niya."Hey bro, iba na yang ganap mo sa babaeng yun ah."Napaigtad ako nang pumasok ako sa opisina—doon na naman si Zacharia, aking matalik na kaibigan, na maayos na nakaupo sa couch na para bang sarili niyang tahanan. Paano niya nalaman na darating ako agad? Alam niya kasi na palagi akong dumadaan sa bahay ni Elaris bago pumunta rito. Tumawa siya nang makita ang reaksyon