All Chapters of DARK POSSESSION: Bound by Blood: Chapter 1 - Chapter 10

Tahimik akong nakaupo ngayon sa malaking balkonaheng nakaharap sa hardin.Ang malamig na simoy ng hangin ay dumadampi sa balat ko, tila pinapawi ang bigat ng mga nakaraang araw.Ang liwanag ng buwan ay humahaplos sa marmol na sahig, at sa bawat buga ng usok ng sigarilyo ko, para bang kasabay nitong lumalabas ang mga lihim na matagal ko nang itinatago.Isang kaluskos mula sa pinto. Tahimik kong pinakinggan ang bawat yapak—mabigat, maingat, pamilyar.“King, masamang balita.”Levi. Laging direkta, walang paligoy.Katahimikan ang namayani bago ito muling nagsalita.“Miss Ivelisse went missing.”Nanatili akong nakatingin sa kawalan, pinanatili ang aking awra. Walang emosyon. Walang bakas ng gulat.“You know what to do.”“Understood, King.”Sumenyas ako na pwede na siyang umalis. Pagkasara ng pinto, tanging ugong ng hangin ang naiwan.“Ivelisse... hanggang kailan ka ba magtatago,” bulong ko sa sarili, halos walang tunog.Humugot ako ng malalim na buntong-hininga at sinindihan ang isa pang s

Dalawang linggo na ang lumipas mula noong gabing ‘yun—noong una at huling beses kong nakita ang lalaking nakamaskara. Ang lalaking nagligtas sa akin… at halos sabay na ring binura ang katahimikan ko, kinuha nya ang aking pagkab*bae, at sa mga nagdaang araw ay hindi siya matatahimik hangga't hindi nya natitikman ang paborito niya raw na putahe, ang aking kas*lan. Mula din noon, parang may matang laging nakamasid. Kahit sa klase, kahit sa kanto. Hindi ko alam kung paranoia lang ba o totoo. Pero tuwing napapalingon ako, may malamig na hangin na dumadaan sa batok ko—at pakiramdam ko, may nakatayo sa dilim. “Girl, ayos ka lang?” tanong ni Lioraine, sabay bagsak ng bag sa upuan. Ngumiti ako, pilit. “Oo naman.” “Tsaka nga pala, sino a-attend sa graduation mo? Grabe El, sino kaya ang nagpakalat ng chismis tungkol sa iyo?” Napayuko ako. “Wala. Si Papa… malabo siyang dumating.” Ang pangalawa niyang katanungan ay di ko sinagot. Hindi ko rin alam. “Sayang. Ilang linggo na lang ‘yun, ha?”

Halos hindi ako makahinga. Maybe he was right all along. Walang sinuman ang magnanais na makapiling ang isang kagaya ko—isang babaeng nagtatrabaho sa lugar na kinamumuhian ng lipunan, the kind they whisper about, the kind they call dirty. Mainit ang mga luha na patuloy na umaagos mula sa aking mga mata, halos parang gusto nilang sunugin ang bawat bakas ng sakit na hindi ko kayang itago. Bakit parang ang hirap namang mamuhay ng normal? Hindi ko na namalayan kung gaano na ako katagal dito—sa lugar na hindi ko kilala, sa daang hindi ko alam kung may babalikan pa. “Hi, ayos ka lang?” Isang boses ng lalaki. Pamilyar. Parang boses ni Damian. Nang lingunin ko siya, para bang nagmakaawang bumalik ang hangin sa aking dibdib. Kamukha niya ito—pero mas kalmado, mas mahinahon ang mga mata. Nanatili akong tahimik. Nandito rin ba siya para sa aking katawan? “Miss, don't look at me like that. If I’m not mistaken, ikaw si Elaris, right?” Bigla kong naramdaman ang malakas na kabog ng dibdib k

Akala ko, si Martha lang ang matatanggal. Pero pati ako, tinanggal din nila. Parang binunutan ng laman ang dibdib ko. Wala na akong trabaho, wala na rin akong direksiyon. Nakatulala ako sa kawalan nang bigla kong marinig ang boses ni Papa mula sa likod. “Anong oras na? Nandito ka pa rin? Wala ka bang pasok?” Si **Fernando Vaeloria**, ang ama kong minsan kong inidolo, ngayon ay parang isang estrangherong nakatira sa iisang bubong. Walang ibang laman ng isip niya kundi ang babaeng mahal niya noon pa — si **Faye Santilla**, ang kaniyang unang pag-ibig. Wala akong ganang tumingin sa kaniya. “Any problem?” tanong niya, kunwari’y nag-aalala. “Kamusta si Claire?” mahina kong tanong. Nilapag niya ang kutsara sa mesa, saka tumingin nang diretso sa akin. “Ah, oo nga pala. Kailangan ko ulit ng sampung libo. Para sa gamot ni Claire at pambayad sa nag-aalaga sa kaniya.” “Ha? Kakabigay ko lang sa inyo!” hindi ko napigilang tumaas ang boses ko. “May pinaggamitan ako. Importanteng bagay,

“Elaris, ang gwapo naman nung naghatid sayo kanina. Boyfriend mo ba ‘yun?” tanong ni Lior habang magkasabay kaming naglalakad sa hallway. “Hindi,” sagot ko, malamig. Kumunot ang noo niya. “Sure ka? Sa titig pa lang niya, parang gusto ka niyang angkinin.” “Hindi ko nga alam kung sino siya, Lior. Nagkusang loob lang siyang ihatid ako. Ang alam ko lang, kamag-anak siya ng mga amo ko ngayon.” Pero sa loob-loob ko… may kakaiba sa lalaking iyon. Maliban sa kaniyang ginawa sa nagdaang gabi. Yung presensiya niyang parang nililimas ang hangin sa paligid. Yung titig niya—matulis, nakakabingi kahit walang sinasabi. “Oo nga pala, El,” naputol ang isip ko nang magsalita ulit si Lior, “alam mo bang muntikan nang mailabas sa hospital ang kapatid mo? Hindi daw nagbabayad sa medication. Buti na lang, dumating ako.” Napatigil ako sa paglakad. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. “Paano nangyari ‘yon? Binigyan ko si Papa ng pambayad kay Claire.” Napailing siya, mapait ang ngiti. “Grab