All Chapters of ร้อนรักเมียร้าย (NC 20++): Chapter 41 - Chapter 50

ณิชาไม่ตอบ แต่กลับเดินนำไปยังห้องน้ำ คีรติไม่รอช้าเดินตามเธอมาติด ๆ เมื่อเธอเอื้อมจะปิดประตู แต่ก็ถูกมือเขาขวางไว้“พี่คีย์… ณิชาจะอาบน้ำค่ะ ปล่อยนะคะ”“ครับ ก็อาบด้วยกันนี่ไง”เขาเอ่ยออกมาแต่สายตาบ่งบอกว่าขอต่ออีกรอบเขาสบตาเธอแล้วอุ้มเธอขึ้นไปนั่งใกล้กับอ่างล้างหน้าอย่างไม่ให้ตั้งตัว“ไม่นะคะ ณิชาเหนื่อย”เขาไม่ได้สนใจคำพูดของเธอ กลับซุกไซร้ซอกคอเธออย่างหนักหน่วง ณิชาบิดตัวไปมาสองมือโอบที่เอวของเขา“ณิชา… พี่ขออีกรอบเถอะนะ พี่ห้ามใจไม่ไหวจริง ๆ” เขาไม่รอคำตอบแต่กลับดึงผ้าเช็ดตัวเธอออกอย่างง่ายดาย ทรวงอกสองเต้าปลายยอดชมพูชี้เด่นยากที่เขาจะห้ามใจ เขาใช้ลิ้นเลียรอบฐานก่อนครอบครองด้วยปากอุ่นดูดดึงเย้าหยอกเหมือนกระหายของหวานที่ไม่อิ่มสักที จากนั้นระดมจูบอย่างมันเขี้ยว ยิ่งมองเห็นเธอเกร็งสะท้านเขายิ่งได้ใจหนัก“อื้อ… พี่คีย์ พอแล้วค่ะ” แม้เธอจะร้องห้ามแต่มันยากมากที่เธอจะหักห้ามใจ เพราะเขารุกเร้าจนเธอเสียวซ่านไปทั้งตัว“ณิชาครับ”เขากระซิบเสียงพร่า“ค่ะพี่คีย์”เธอตอบกลับเขาเบา ๆ แต่เขากลับอุ้มเธอลงจากอ่างแล้วกดจูบปากเธออย่างเมามัน จนปากเธอบวมแดงจัด“ช่วยพี่หน่อยนะครับ คนดี”ณิชาทำห

ร้านอาหารบรรยากาศดีช่วงค่ำ…เมื่อทุกคนมาถึง พิมพ์พลอยก็ยิ้มกว้างทันทีที่เห็นว่าที่ลูกสะใภ้“ในที่สุดพ่อเตก็พาลูกสะใภ้มาให้แม่ดูตัวสักที… สวยมากเลยนะจ๊ะ หนูขวัญ”ของขวัญยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พลางตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ“ขอบคุณค่ะคุณแม่”พิมพ์พลอยหันไปแซวเพื่อนสนิทที่นั่งข้าง ๆ“นิภา… แบบนี้เธอจะเรียกสินสอดฉันแพงไหมเนี่ย ลูกสาวของเธอสวยขนาดนี้”นิภาหัวเราะเบา ๆ ก่อนตอบอย่างอารมณ์ดี“จะเรียกอะไรล่ะ ปล่อยให้เขาคุยกันเองเถอะ คนเรารักกันแบบจริงใจ แม่ก็ไม่อยากขวาง ขอแค่ลูกมีความสุขก็พอแล้ว”พิมพ์พลอยพยักหน้าเห็นด้วย“เห็นเด็ก ๆ เขารักกันก็สุขใจนะ สมัยนี้อยู่ก่อนแต่งก็ถือว่าดี จะได้ลองใช้ชีวิตกันจริง ๆ ก่อนตัดสินใจ”เตชทัตยกมือไหว้อย่างเคารพ“ขอบคุณมากนะครับคุณแม่นิภาที่ไว้ใจให้ผมดูแลน้อง ผมรักน้องมากจริง ๆ ครับ และอยากแต่งงานให้เร็วที่สุด”ของขวัญหันไปมองเตชทัต เธอแอบอมยิ้มน้อย ๆ ที่เขากล้าพูดตรง ๆ ต่อหน้าผู้ใหญ่นิภาพยักหน้าอย่างเอ็นดู“แม่ขอแค่เตจริงใจกับลูกสาวของแม่ก็พอแล้วนะ”นิภาแตะหลังมือเตชทัตเบา ๆ อย่างให้กำลังใจเตชทัตยิ้มตอบรับ แต่สายตากลับเหลือบไปมองแม่ของตัวเองคล้ายอยากเอ่ยอะไรบางอย

โรงแรมหรูใจกลางกรุงเทพฯห้องประชุมส่วนตัวคีรติเดินเข้ามาในห้องประชุมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ทว่าในใจกลับเต็มไปด้วยความสงสัย เมื่อพบว่าผู้ที่นั่งรออยู่มีทั้งนายดำรง—พ่อของเขา และนายประสิทธิ์ พ่อของณิชาไม่นาน ชายชาวจีนวัยกลางคนก็ลุกขึ้นยืนอย่างมีมาดนักธุรกิจใหญ่“สวัสดีครับคุณคีรติ ผมได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว ประธานหนุ่มไฟแรงของอายุน้อยตอนนี้เลย ผใชื่นชมจริง ๆ”คีรติยกมือไหว้อย่างสุภาพ“ขอบคุณครับ ที่จริงยังต้องเรียนรู้อีกมากครับคุณฉี”“เอ่อพูดกันตรง ๆ นะครับ ผมมีลูกสาว ชื่อหลิน เพิ่งมาเมืองไทยไม่กี่ครั้ง วันนี้ในงานเลี้ยง… ผมจึงอยากฝากคุณช่วยดูแลเธอหน่อยแล้วกันนะ”คีรติชะงัก “เอ่อ… แต่ว่า”ยังไม่ทันได้พูดจบ นายดำรงก็สวนขึ้นอย่างรวดเร็ว“ได้สิครับคุณฉี แขกมาเยือนเราก็ยินดีต้อนรับอยู่แล้ว”นายประสิทธิ์เองก็รีบเสริม“ใช่ครับ ไม่ต้องห่วงเลย คีรติเขาเทคแคร์เก่งครับ สามารถดูแลคุณหลินลูกสาวคุณฉีได้แน่นอน”คีรติเหลียวมองชายทั้งสองด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งที่คืนนี้ณิชาก็จะมาร่วมงานด้วย พวกเขาคิดอะไรกันแน่?เขาตั้งสติแล้วตอบอย่างชัดเจน“ผมยินดีช่วยดูแลคุณหลินครับ แต่วันนี้ว่าที่ภรรยาผมก็มาด้วย… ผมขอให้

คีรติจับมือณิชาเดินขึ้นไปบนห้อง แต่ทันใดนั้น… พวกเขาก็เจอกับหลินที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปพอดี“คุณคีรติ… แล้วคุณเอ่อ…”หลินอ้ำอึ้ง“ณิชาครับ… แฟนผมเอง” คีรติยิ้มให้หลินอย่างมั่นใจณิชายิ้มบาง ๆ ให้หลินด้วยเช่นกัน เธอรู้ดีว่าเรื่องทั้งหมด… เด็ก ๆ อย่างพวกเธอคงขัดผู้ใหญ่ไม่ได้หลินหันมามองคีรติและณิชา“ขอคุยกับพวกคุณหน่อยได้ไหมคะ”คีรติส่งสายตากังวลให้ณิชาเพราะเธอยังคงโกรธเขาอยู่ แต่ณิชากลั้นใจพยักหน้า“ได้ค่ะ”ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น“ครืด… ครืด…”ข้อความจากพ่อทั้งสองส่งตรงมาที่คีรติและณิชา“พ่อทั้งสองจะไม่ยอมให้ธุรกิจมาพรากความรักของลูกลูก ๆ พ่ออีกแล้วเมื่อลูกทั้งสองรักกัน พ่อจะไม่เห็นแก่ตัวและจะไม่แยกลูกออกจากกัน”คีรติและณิชาสบตากัน รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้า ทั้งคู่รู้สึกโล่งใจเตชทัตและของขวัญรีบขึ้นมาสมทบ“งั้นเชิญทุกคนมาที่ห้องหลินเลยค่ะ”หลินเชิญทุกคนเข้ามาในห้องเพื่อหาทางออก เธอเอ่ยขึ้นทันที“เป็นที่ทราบกันดีว่าหลินกับคุณคีรติถูกจับคู่เพื่อความเหมาะสมทางธุรกิจปะป๋าของหลิน… บีบทุกอย่างทั้งบริษัทคุณพ่อคุณคีรติ และบริษัทของคุณพ่อคุณณิชา เพื่อให้คุณคีรติได้แต่งงานกับหลิ

เวลา 9.00 น.แสงเช้าอ่อน ๆ สาดส่องลงบนสระว่ายน้ำปิด ทำให้ผิวน้ำเป็นประกายเงินระยิบระยับ เงียบสงบเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง แต่หัวใจของหลินกลับเต้นแรงราวกับจะระเบิดเธอนั่งอยู่ริมสระ น้ำสะท้อนแสงราวกับจับใจให้สงบ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความสับสน ความอยากมีอิสระ และความท้าทายตัวเองขวัญนั่งอยู่ใกล้ ๆ ตามแผน เป็นผู้ใช้บริการสระว่ายน้ำอย่างธรรมชาติ เสียงน้ำซัดเบา ๆ ใต้เท้า ทำให้ฉากดูสมจริงและไร้พิรุธธนากรยืนประจำจุด เตรียมพร้อมเข้าช่วยตามแผนใจสั่นทุกครั้งที่หลินขยับตัว ทันทีที่คุณฉีเดินมานั่งโซฟาที่ณิชานั่งอยู่บริเวณนั้น เธอส่งสัญญาณให้กับขวัญ ขวัญส่งสัญญาณให้กับหลินหลินพยักหน้าแล้วก้าวลงน้ำ น้ำเย็นซาบซ่านทั่วร่าง เธอทอดสายตามองซ้ายขวา ก่อนจะทิ้งตัวลงไปเต็มแรง“กรี๊ด! ช่วยด้วยค่ะ! มีคนจะจมน้ำ! ช่วยด้วย!”เสียงร้องของขวัญดังกังวาน เสียงก้องในอากาศเหมือนฉีดความตึงเครียดเข้าสู่ทุกคนที่อยู่รอบสระณิชาที่นั่งอยู่บนโซฟาใกล้คุณฉี กะพริบตาช้า ๆ ก่อนอุทานเสียงดังเพื่อให้คุณฉีได้ยิน“เมื่อครู่เห็นคุณหลินเดินไปทางสระ… หรือว่าเธอจะ…”คำพูดของณิชาทำให้คุณฉีใจหาย จังหวะหัวใจรัวแรง เขารีบวิ่งสระอย่างไม่ล