All Chapters of ร้อนรักเมียร้าย (NC 20++): Chapter 51 - Chapter 60

ทันทีที่ธนากรอุ้มหลินมาที่ห้อง เขาวางเธอลงบนโซฟา ทั้งสองโผเข้ากอดกันแน่น“หลินคิดว่าจะไม่ได้มีโอกาสกอดพี่แบบนี้อีกแล้วค่ะพี่กร”หลินพูดด้วยสีหน้าดีใจสายตาของเธอมองเขาอย่างอ่อนโยน“หลิน… ตลอดเดือนที่ผ่านมา ความฝันของพี่มีแต่หลินเสมอ พี่ยังคิดถึงหลินทุกวันนะ”เขาพูดพร้อมกุมมือเธอไว้แน่น“พี่กรรู้ไหมค่ะ วันที่พี่เดินจากหลินไป… หลินแทบตาย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ แล้วปะป๊าก็พยายามหาคนที่เหมาะสมให้หลินไปดูตัวเกือบทุกวัน ปะป๊าบีบให้พี่ต้องเลิกกับหลินหลินรู้ แต่หลินไม่สามารถปกป้องคนที่หลินรักได้เลย หลินขอโทษพี่กรนะคะ”“อย่าโทษตัวเอง การที่ป็าหลินบีบพี่ มันทำให้พี่มีความพยายาม พี่เลิกที่จะถอยเพื่อก้าว พี่กลับมาจัดการเรื่องที่ดินและเอกสารมรดกของพ่อ พี่ ขายทุกอย่าง และก่อตั้งบริษัทขึ้นมาเพื่อสร้างตัว… เพื่อให้เหมาะสมกับฐานะของหลิน พี่ไม่ได้ทิ้งหลินไปโดยไม่คิดจะไม่กลับมาพี่พยายามจะทำให้ปะป๊าของหลินยอมรับในตัวพี่”หลินยิ้ม น้ำตาคลอ “หลินดีใจที่พี่พูดแบบนี้… หลินคิดว่าเราจบกันจริง ๆ เสียอีก”“ไม่มีทาง… พี่รักหลิน พี่จะไม่ปล่อยหลินไปแน่ แค่ต้องใช้เวลา แต่ก็นับว่าโชคดีนะที่คีรติโทรหาพี่เมื่อคืน เรื่อง

ทันทีที่เธอเปิดประตูและนั่งลงบนเบาะ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นฝ่าอากาศที่เงียบงันเสียงเรียกเข้าทั้งคุ้นเคย ทั้งทำให้ใจเธอร่วงวาบบนหน้าจอขึ้นชื่ออย่างเด่นชัด “พี่เต”หัวใจขวัญเหมือนถูกบีบแรง ๆ อีกครั้งปลายนิ้วที่ถือโทรศัพท์สั่นจนรู้สึกได้ณิชาที่นั่งฝั่งคนขับอยู่ข้าง ๆ มองชื่อบนจอ แล้วเม้มปากแน่นด้วยความโมโหแทน“เขากล้าโทรมาทำไมตอนนี้…”ณิชาพึมพำ แต่เสียงยังพยายามสงบเพราะกลัวทำเพื่อนยิ่งเครียดขวัญมองชื่อบนหน้าจอเหมือนกำลังตัดสินใจระหว่างหัวใจกับเหตุผลน้ำตาที่เพิ่งหยุดไปเหมือนพร้อมจะไหลอีกครั้งเพียงเพราะชื่อของเขาเธอกดนิ้วค้างอยู่เหนือปุ่มรับสาย ลังเล สั่นไหวและเจ็บปวดจนอกแน่นไปหมด“ขวัญ… จะรับไหม”ณิชาถามเบา ๆขวัญหลับตาแน่น หายใจหนึ่งครั้ง ก่อนที่เสียงเรียกเข้าจะใกล้สิ้นสุดลง…“ช่างเถอะณิชา… เรากลับกันเถอะ”ขวัญพูดเบา ๆ แต่แววตายังสั่นไหวไม่หาย“คืนนี้ขวัญยังไม่อยากกลับห้อง… อยากไปปลดปล่อยอะไรสักอย่างมากกว่า”ณิชามองหน้าเพื่อน เห็นความหม่นในดวงตาขวัญก็เข้าใจทันทีเธอพยักหน้ารับโดยไม่ถามซ้ำ“ได้เลย งั้นคืนนี้เราไปลุยที่ไหนกันดี?”ณิชาพยายามใส่น้ำเสียงคึก ๆ เพื่อให้เพื่อนรู้สึกดีขึ้น

“ก๊อก… ก๊อก”เจ๊ดีเคาะประตูพร้อมเปิดเข้ามาณิชาถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นคีรติเดินตามเจ๊มาติด ๆ“ณิชาจ๋า… คู่หมั้นมาตามจ้ะ คือว่าเจ๊…”เจ๊ทำหน้าหยิบตาแบบห้ามเขาไม่ได้จริง“พี่คีย์…”ณิชาถึงกับหน้าซีด“ณิชาเรามีเรื่องต้องคุยกัน”คีรติเอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความจริงจังส่วนเตชทัตรีบวิ่งไปหาของขวัญ ทันที“ณิชา… ทำไมขวัญดื่มหนักขนาดนี้… เกิดอะไรขึ้น?”เขาถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจณิชามองหน้าเตชทัตอย่างพิจารณาก่อนเอ่ยขึ้น“หึ… เกิดอะไรขึ้นเหรอค่ะ? ขวัญน่าจะเป็นฝ่ายต้องถามพี่เตมากว่าคะ ว่าเกิดอะไร”คำพูดของณิชาทำเอาเตชทัตชะงักไปเขายืนอึ้ง… ทำอะไรผิดให้ขวัญโกรธหรือเปล่า?“ณิชา… กลับบ้านกันเถอะ ดื่มมากแล้วนะ”คีรติจับแขนของเธอพยุงให้ลุกขึ้น“พี่คีย์… เราจะเอาขวัญกลับด้วย ณิชาจะไม่ทิ้งเพื่อนอีกแล้ว”ณิชายืนกราน“ณิชา… ขวัญ...เดี๋ยวไอ้เตพากลับเอง เรากลับกันเถอะ”คีรติพยายามอุ้มเธอขึ้น แต่เธอผลักเขาออก“ไม่! ณิชาจะเอาขวัญกลับ พี่เต… มันคนหลอกลวง พี่เตทำให้ขวัญเสียใจ”คีรติและเตชทัตมองหน้ากันด้วยความงุนงงนี่มันเรื่องอะไร… ทำไมณิชาถึงต่อว่าเตชทัตแบบนี้ คีรติคิดในใจ“เอาไงดีไอ้คีย์ ตอนนี้คุยกันไม่รู

เช้าวันต่อมา… แสงอาทิตย์อ่อน ๆ ทะลุผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามา แต่กลับไม่ให้ความรู้สึกอบอุ่นแม้แต่น้อยภายในห้องยังคงอบอวลด้วยกลิ่นเศร้า ความเงียบ และความปวดที่เธอต้องเจ็บตั้งแต่เมื่อคืนขวัญลืมตาขึ้นช้า ๆ รู้สึกหัวหนัก เต้นตุบ ๆ จากฤทธิ์แอลกอฮอล์เมื่อคืนเธอฝืนลุกขึ้นนั่ง สายตาเหม่อมองไปรอบห้อง ทุกอย่างเหมือนเดิมแต่ความสัมพันธ์ของเธอกับเตชทัต… ไม่เหมือนเดิมอีกแล้วขวัญเดินไปยังหน้ากระจก ใบหน้าซีด อ่อนล้า และดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้ทั้งคืนเธอยกมือแตะแก้มเบา ๆ ความร้อนจากรอยน้ำตายังไม่จางหายไปเสียง “ติ๊ง!” ของลิฟต์หน้าห้องดังขึ้นพอดีขวัญสะดุ้งหัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้…เขากลับมาแล้วใช่ไหมไม่กี่วินาทีถัดมาเสียงประตูก็เปิดเข้ามาในห้องด้านนอก เขาเดินมาเคาะห้องนอนของเธอ"ก๊อก ก๊อก"“ขวัญตื่นหรือยังครับ เปิดประตูให้พี่ได้ไหม…”ขวัญเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาเริ่มร้อนผ่าวเขายังกล้ากลับมาอีกเหรอ เธอยืนแนบหลังกับประตู สูดลมหายใจลึกพยายามรวบรวมสติไม่ให้ตัวเองร้องไห้อีกด้านนอก เตชทัตยกมือทาบกับประตู ท่าทางเหมือนคนอ้อนวอนทั้งที่ภายนอกดูเข้มแข็งตลอดเวลา“เมื่อคืน… พี่นอนไม่หลับเลยขวัญ”เสียงเข

ขวัญเทโจ๊กจากถุงลงในชามอย่างประณีต กลิ่นหอมอุ่นลอยขึ้นแตะจมูก เธอชงกาแฟสองแก้วตามด้วยการจัดปาท่องโก๋ที่เตชทัตซื้อมาเรียงไว้อย่างสวยงามบนจานก่อนจะยกทั้งหมดไปวางบนโต๊ะอาหารอย่างเป็นระเบียบ“มาทานมื้อเช้าด้วยกันค่ะ เดี๋ยวจะว่าไม่ชวน”เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงพยายามวางเชิง ไม่ให้ดูใจอ่อนหรือหวั่นไหวเกินไปเตชทัตยิ้มมุมปากทันทีที่ได้ยินเสียงเธอ“ถึงไม่ชวน พี่ก็ต้องไปทานกับขวัญอยู่แล้วครับ ใครบ้างจะไม่อยากทานข้าวกับคนที่รัก”เขาพูดเบา ๆ แต่แฝงความหวานจนขวัญต้องเบือนหน้าเล็กน้อย หน้าร้อนผ่าวโดยไม่ทันตั้งตัว เตชทัตหัวเราะเบา ๆ ก่อนกลายเป็นหัวเราะดังขึ้นเรื่อย ๆขวัญมองค้อนทันที“หัวเราะอะไรไม่ทราบ?”เขายิ้มกวน ๆ ส่งสายตาเย้าหยอกเหมือนรู้ทันทุกอย่าง“ก็หัวเราะคนขี้หึงไง… หึงมากด้วย แสดงว่ารักพี่มากใช่ไหมล่ะ”ขวัญเบ้ปากอย่างหงุดหงิดแต่แก้มกลับขึ้นสี“ชิ… ไม่ต้องมาพูดเลย ถ้ามีลูกจริง ๆ ป่านนี้กระเด็นออกจากห้องไปแล้ว เลิกค่ะ... ไม่เก็บไว้แน่”เตชทัตหัวเราะยิ่งกว่าเดิม“พี่รักขวัญคนเดียว ใครจะกล้านอกใจล่ะครับ”ขวัญรีบเบนประเด็นทันทีเพราะหัวใจเริ่มเต้นแรง“รีบทานค่ะ โจ๊กเย็นหมดแล้วนะ มัวแต่พูดอยู่