Semua Bab สัมผัสร้าย สัมผัสรัก: Bab 11 - Bab 20

ฉันไขกุญแจเข้ามาในห้องที่มืดสนิท บอกให้รู้ว่าพี่แสงยังไม่กลับ... เอื้อมมือไปแตะสวิตช์ไฟข้างผนังก่อนหมุนตัวกลับมาดึงประตูปิด เดินขากะเผลกตรงมาที่ครัว วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะอย่างหงุดหงิด น้ำเย็นในตู้ก็ไม่ช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น ให้ตายสิ ยิ่งคิดยิ่งโมโห ไม่รู้จะไปลงที่ใคร หยิบโทรศัพท์มาโทรหาลูกกอล์ฟระบายเรื่องกระเป๋าอย่างหูดับตับไหม้ คุยอยู่เกือบชั่วโมงอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ก็เริ่มสงบลง ปลายสายร้องเสียอกเสียดายแทนฉันไม่หยุด แต่ก็มีด่ากลับมาเป็นระยะ ที่ฉันซุ่มซ่ามไม่ดูตาม้าตาเรือแถมยังทำให้ร้านมันเสียชื่อด้วย เพราะลูกค้าเพิ่งจะไดเรคไอจีไปด่าที่หลอกให้เสียเวลา ชิ! นั่นน่ะแค่เสียเวลาทำมาเป็นบ่น แต่ฉันเนี่ยเสียหายเต็มๆ ต่อให้ระบายความอัดอั้นไปมากแค่ไหนก็ไม่หายกลุ้มหรอก กระเป๋าใบละตั้งหลายหมื่น อยากจะบ้า!ติ๊ดๆ ติ๊ดๆเสียงนาฬิกาปลุก ฉันคลำมือหาโทรศัพท์บนเตียง ก่อนกดปิดเสียงโดยไม่แม้แต่จะลืมตา พลิกตัวนอนคว่ำหน้าลงกับหมอนอย่างขี้เกียจ สักพักพี่แสงก็จะมาเขย่าตัวเรียกให้ฉันรีบลุกไปอาบน้ำเพราะวันนี้มีเรียนเช้าแต่... กลับไม่มีเรื่องอย่างที่คิด ฉันชะโงกหน้าขึ้นมองไปรอบๆ เพราะผิดสังเกต บนเตียงข้างๆ ไม่

:: เทียน ::Exo Coffee Shop ภายในร้านกาแฟไม่ใหญ่มาก มองปราดเดียวก็เห็นเขานั่งโดดเด่นอยู่บนโต๊ะคนเดียว ข้างหน้ามีกาแฟร้อนแก้วเล็กกับน้ำเปล่าหนึ่งขวด สายตาที่กำลังมองวิวนอกกระจกตวัดกลับมาเมื่อรู้สึกตัวว่ามีคนเดินมาหาเรซหรี่ตาลงอย่างประหลาดใจที่เห็นฉันแต่สีหน้าของเขายังคงเรียบนิ่ง เบนสายตามองไปด้านหลังฉันเหมือนกำลังหาใครบางคน“คะนิ้งกลับไปแล้ว”เรซเข้าใจทันที เขาไม่มีท่าทางแปลกใจสักนิด ลุกขึ้นยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วโน้มหน้าลงมาถามฉันใกล้ๆ “งั้นเธอจะไปกับฉัน?” ลมหายใจหยาบกระด้างที่เกือบจะรดผิวแก้มทำฉันร้อนวูบ ถอยหลังออกมาอย่างนึกรังเกียจ“ฉันจะคุยกับนายเรื่องเมื่อคืน”“อ้อ...” เรซทำเสียงในลำคอ ดวงตาคมกริบเหลือบมองรอบๆ แวบหนึ่ง ทำให้ฉันตระหนักถึงสายตารอบข้างที่กำลังมองพวกเราสองคนอย่างสนอกสนใจ เทียบกับดาราดังที่เรียนที่นี่ เรซไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดังอะไรมาก แต่ด้วยใบหน้าหล่อเหลากับภาพลักษณ์คุณชายเย็นชาก็สะดุดตาคนทั่วไปอยู่แล้ว แต่ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าผู้ชายหนึ่งในสี่ของมหาลัยรู้จักเรซเพราะสนใจรถ และผู้หญิงอีกเกือบครึ่งมหาลัยอยากควงเขาเพราะรูปร่างหน้าตาก่อนเกิดเรื่องที่

ความต้องการที่ถูกกระตุ้นกลางจุดอ่อนไหวไม่ต่างจากเอาไฟมาสุมร่าง ฉันอ้าปากพะงาบ จ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาวอนขอ “อยากให้ทำอะไร บอกสิ” เรียวปากร้ายกาจยกยิ้ม แววตาคมกริบจ้องมองมาอย่างคนที่ควบคุมทุกอย่างเอาไว้ในมือฉันกัดริมฝีปากแน่น ความต้องการตีตื้นขึ้นจุกอก ขอบตาแผดร้อนไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอับอายหรือกำลังตื่นเต้นเร้าใจอยู่กันแน่ ต่อให้รู้ว่าโดนแกล้งก็ไม่อาจดับความกระหายในใจได้ ฉันสบตาเรซด้วยแววตาที่สั่นระริก ลำคอแห้งผาก “เอา... เอาฉัน เอาเข้ามา”“หืม?”พอสำนึกได้ว่าตอนแรกพูดอะไรออกไปก็ละอายจนอยากกัดลิ้นตัวเองให้ขาด ทว่าแววตาลึกซึ้งของเรซกลับดูชอบใจแต่ก็มิวายปั่นหัวฉันด้วยการแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน“ฉัน... ฉันไม่ชอบนิ้ว” “แล้วชอบอะไร” เรซเอ่ยถามเสียงต่ำฉันอ้ำอึ้ง ไปไม่ถูกกลับคำถามนั้น แต่จู่ๆ เรซก็โพล่งออกมาด้วยท่าทางกระตือรือร้น“แครอทมั้ย รู้สึกในครัวจะเหลือ...”หน้าฉันร้อนวูบ รีบคว้าแขนเรซที่กำลังจะลุกออกไปหาอุปกรณ์ช่วยเอาไว้ทันควัน หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ บอกไม่ถูกว่ากลัวเขาจะเอาสิ่งแปลกปลอมมายัดใส่ฉันจริงๆ หรือเพราะอดใจรอต่อไปไม่ไหวก

พอกลับมาถึงห้องก็นึกได้ทั้งเรื่องโทรศัพท์ กระเป๋า และพี่แสง... ฉันเงยหน้าขึ้นมองตึกสูง หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ได้แต่ภาวนาขอให้พี่แสงไม่อยู่ ถ้าต้องเผชิญหน้ากันตอนนี้ฉันกลัวว่าจะเก็บอาการไม่มิด ระหว่างทางขึ้นห้องฉันเปิดโทรศัพท์ที่ปิดเครื่องไว้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ กะว่าจะเช็กความเคลื่อนไหวของพี่แสงสักนิด แต่เครื่องกลับอืดกว่าจะโหลดเสร็จประตูลิฟต์ก็เปิดออกหน้าชั้นที่อยู่แล้ว เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงหน้าห้อง มือไม้แลดูสั่นไปหมด เอาเข้าจริงก็เช็กอะไรจากโทรศัพท์ไม่ได้ แถมพอเปิดเครื่องข้อความแจ้งเตือนจากแอพฯต่างๆ ดันเด้งขึ้นไม่หยุด ฉันยืนลนลานอยู่สักพักก็ต้องหักใจเก็บมือถือเข้ากระเป๋า มองบานประตูตรงหน้าด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง กลั้นใจเปิดประตู ในห้องมืดสนิท ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที ค่อยยังชั่วหน่อย ระหว่างที่คิดว่ารอดแล้วฉันเอื้อมไปเปิดไฟ ภายในห้องสว่างวาบเผยให้เห็นร่างสูงของใครบางคนนั่งหลังตรงอยู่บนโซฟา ฉันสะดุ้งเฮือก “พี่แสง” หัวใจฉันร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม “พี่แสง... พี่แสงนั่งทำอะไรน่ะ ทำไมไม่เปิดไฟ” “ไปไหนมา” บรรยากาศรอบตัวพี่แสงอบอวลไ

ทุกคนกำลังจะเดินออกจากโต๊ะหันขวับมามองพร้อมกัน ยัยเค้กหิ้วกระเป๋าฉันขึ้นและกำลังจะจับแขนฉันคล้องคอชะงักกึก ความเงียบงันน่าอึดอัดเกิดขึ้นชั่วขณะ เพื่อนๆ ต่างลอบส่งสายตาให้กันไปมาก่อนที่เสียงนุ่มนวลของคะนิ้งจะดังขึ้น“เทียนนี่ก็ดึกแล้ว วันนี้เรียนมาทั้งวันทุกคนเองก็เหนื่อยยังไงกลับก่อนนะ ไว้ว่างๆ ค่อยมากันใหม่”โดนพูดจาดีๆ ใส่ เป็นฉันอยากแข็งข้อแค่ไหนก็ไม่กล้าโวยวาย ยืนนิ่งน้ำตาซึมพูดอะไรไม่ออก ถูกคะนิ้งโอบหลังกึ่งปลอบกึ่งผลักเดินออกจากร้านพวกผู้ชาย นิก ทิว และเลโอแยกกันไปที่รถ ส่วนเราสามคน ฉัน เค้ก และคะนิ้งอาศัยรถริกกี้กลับ ฉันไม่รู้ตัวสักนิดว่าริกกี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้อีกทีก็ตอนที่คะนิ้งเรียกให้ขึ้นรถ ท้องถนนยามค่ำคืนเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็วจนรู้สึกใจหาย ฉันเหม่อมองเงียบๆ บรรยากาศในรถคล้ายหยุดนิ่ง ไม่มีใครพูดอะไร ราวกับพร้อมใจกันไว้อาลัยให้กับความรักที่สิ้นสุดลงของฉัน ระยะทางจากร้านเหล้ามาถึงหอพักประมาณครึ่งชั่วโมง ความรู้สึกหนักหน่วงในอกทุเลาลง ฉันไม่ได้ฟูมฟายแต่ยังสัมผัสได้ถึงคราบน้ำตาที่แห้งกรังอยู่บนแก้ม คะนิ้งกับเค้กลงมาส่งฉันที่หน้าประตูหอพักโดยที่ริกกี้จอดรถรออยู่ด้านห