All Chapters of สัมผัสร้าย สัมผัสรัก: Chapter 1 - Chapter 10

ผู้หญิงกับผู้ชายสามารถมีอะไรกันโดยที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนได้หรือเปล่ามันเป็นเรื่องแปลกมั้ย ถ้าจะบอกว่าฉันก็มีอะไรกับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกเหมือนกันหนำซ้ำผู้ชายคนนั้นยังเป็น...Touch สัมผัสร้าย สัมผัสรักบทนำ“เรซ... อื้อ”เสียงครางสะท้านดังแผ่วหวิว ความร้อนผ่าวแนบชิดจากด้านหลัง เสียงสัมผัสสอดเสียดเข้าออกอย่างต่อเนื่องลึกซึ้ง “ระเรซ... อื้อ อ๊ะ! ลึกไปแล้วอ๊าาาส์”ฉันไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยว แข้งขาอ่อนแรงจนแทบยืนไม่ไหวขณะที่ถูกคนด้านหลังกระแทกกระทั้นไม่หยุด“อื้อ ยืนไม่อยู่แล้ว อ๊ะ... อ๊าเรซ เบา... อื้อ”พลั่ก!ทันใดนั้นเรซก็ดันฉันติดกับผนัง ใบหน้าฉันแนบกับผนังปูนเย็นเยียบ แต่ลมหายใจที่ทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ของเรซทำให้ฉันไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องอื่น สติกระเจิดกระเจิงไปหมด อารมณ์ปรารถนาที่ถูกจุดได้ลุกลามไปทั้งตัว และฉันไม่อาจต่อต้านมันได้“อ่ะอ๊าส์”“อึก”เสียงครางหนักๆ ของคนด้านหลังดังขึ้นหลังจากปลดปล่อยความต้องการออกมาเต็มเหนี่ยว ฉันร้องเสียงหลง เมื่อถูกความสุขสมครอบงำ แต่หลังจากได้สติก็ต้องตกใจที่เรซปล่อยข้างในฉันจะหันกลับไปประท้วงแต่ถูกเรซประกบปากจูบแทน“อื้มมม”เรียวปากร้อนช

“สาวๆ ลงไหนกัน” นิกเอ่ยถามหลังขับรถเข้าสู่เขตกรุงเทพมหานคร “อืม จอดใกล้ๆ BTS หรือ MRT ได้หรือเปล่า จะได้ต่อรถกลับบ้านง่ายๆ หน่อย” เค้กบอก นิกก็พยักหน้ารับทันทีแล้วถามฉัน “เทียนล่ะ” “แป๊บนะ” ฉันกำลังรอพี่แสงตอบไลน์อยู่น่ะสิ เลยยังให้คำตอบนิกไม่ได้ แต่ว่าไลน์ไปครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่อ่านเลย ทำอะไรอยู่เนี่ย ฉันตัดสินใจกดโทรหา รอสายอย่างลำบากใจเป็นครั้งแรก คือ… ถ้าฉันไม่ได้ทำผิดอย่างการทำสร้อยข้อมือหายหรือไปแอบมีอะไรกับคนอื่นมาก็คงไม่คิดมากระหว่างรอสายพี่แสงแบบนี้ สุดท้ายเขาก็ไม่รับสาย แปลก… หรือว่าพี่แสงรู้เรื่องฉันแล้ว ไม่สิ เป็นไปไม่ได้ ขนาดคนที่มาด้วยกันยังไม่รู้เลย พี่แสงจะรู้ได้ยังไง โธ่โว้ย หยุดคิดมากไม่ได้เลย จะบ้าตายอยู่แล้วทำไมไม่รับสายนะ ปกติไม่เคยหายแบบนี้ อีกอย่างต้องรู้สิว่าฉันจะกลับวันนี้ พี่แสงนะพี่แสง จนกระทั่งถึงจุดที่ยัยเค้กลง“ไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่มอ ไปนะเทียน” “อ้อ อื้ม” ฉันพยักหน้าให้เค้กแล้วหันมามองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยใบหน้าเครียดๆ ต่อ “สรุปว่าลงไหนเทียน

แต่สักพัก เครื่องดื่มก็เริ่มถูกสั่งมาเต็มโต๊ะ แถมฮานยังหันมาพูดกับฉันแล้วชวนฉันชนแก้วอีก เล่นเอาฉันงงไปหมด หรือเพราะคุยเรื่องงานกับเรซเสร็จแล้วหรือเปล่านะ ก่อนหน้านี้ได้ยินพวกเขาพูดเรื่องสปอนเซอร์ เงินสนับสนุนโน่นนี่นั่นกับรายละเอียดแข่งรายการอะไรสักอย่าง ฉันได้ยินแค่ผ่านๆ ไม่ได้ตั้งใจฟัง มือหนึ่งตักข้าวเข้าปาก อีกมือก็เลื่อนหน้าจอเพื่อเช็กข่าวในโซเชียลต่างๆ ก่อนจะถูกเสียงของฮานดึงดูดความสนใจไป“เพื่อนคะนิ้งเหรอ เห็นแวบๆ ที่หัวหิน คนเดียวกันหรือเปล่า”“อ้อ ใช่ค่ะ ชื่อเทียน”“หืม แล้วทำไมมากับเรซล่ะ”“แฮร่... เรื่องนั้น” ฉันยิ้มเจื่อนๆ ชำเลืองสายตาไปทางเรซเผื่อเขาจะอยากตอบ แต่เรซแค่หันมามองหน้าฉันแวบเดียวแล้วก็ละสายตาไปทางอื่น ไม่คิดจะช่วยแก้ต่างอะไรให้เลย “เอ่อ คือเรซชวนมาน่ะ” ฉันพูดออกมาไม่เต็มเสียง จะแกล้งเงียบเหมือนเรซก็ใจไม่ด้านพอเพราะฮานเล่นจ้องเอาคำตอบแบบไม่ละสายตาเลย “อ่อ เป็นงั้นหรอกเหรอ ดื่มเก่งหรือเปล่า” ฮานพยักหน้าหลังได้ฟังคำตอบ เขายิ้มให้ฉันอย่างเป็นกันเอง แล้วยกแก้วขึ้นขอชน “ก็นิดหน่อย ดื่มเยอะๆ ก็เมาได้” ฉันพูดขำๆ พลางยกแก้วขึ้นชน “อื้มแล้วนี่จะไปไหนต่อหรือเปล่า” ฉัน

วันต่อมา ฉันกลับถึงกรุงเทพตอนเย็น เรซมาส่ง แต่ไม่มีอะไรให้น่ายินดีสักนิด ฉันกับเขาไม่คุยกันด้วยซ้ำ หลังจากที่เรามีอะไรกันบนเตียง ก็ไม่ได้พูดกันอีกเลย ยกเว้นตอนที่เขาถามถึงทางมาหอพักฉัน ฉันขอให้เรซส่งแค่ป้ายรถเมล์ แต่หมอนั่นไม่ฟังและขับดิ่งมาจนถึงร้านสะดวกซื้อร้านเดียวกับเมื่อตอนนั้น ทำให้ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากบอกเส้นทางที่ถูกต้องกับเขาไป และพอลงจากรถฉันก็หิ้วกระเป๋าเข้าหอทันที ไม่หันกลับไปมองและไม่คิดอยากขอบคุณเขาสักนิด จนตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าเรซพาฉันไปด้วยทำไม แต่ช่างเถอะ ฉันไม่อยากสนใจหมอนั่นแล้ว จะให้ดีก็ไม่ต้องมาเจอกันอีกเลยดีกว่าฉันสแกนคีย์การ์ดเข้ามาในห้อง เห็นไฟตรงระเบียงเปิดทิ้งเอาไว้แต่ดวงอื่นปิดมืดหมด แปลก… หรือว่าฉันจะลืมปิดฉันเอื้อมมือเปิดสวิตช์ไฟที่ห้องโถง วางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะ เดินออกมาดูที่ระเบียงเพื่อจะปิดไฟแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นแผ่นหลังของร่างสูงยืนอยู่ด้านนอกหัวใจฉันกระตุกวูบ“พี่แสง!”สีหน้าพี่แสงเรียบสนิท สายตาเย็นชาที่มองมาทำเอาฉันหายใจไม่ทั่วท้องอย่างไม่ทราบสาเหตุ มีอะไรหรือเปล่านะ ทำไมเขาถึงมายืนอยู่ตรงนี้ แล้ว… คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวฉันเต็มไปหมด ยั

:: เทียน ::เช้าวันต่อมาฉันลุกขึ้นนั่งงงๆ บนเตียง เหลือบมองที่ข้างๆ ก็ไม่เห็นเงาพี่แสงแล้วแต่มีรอยคนนอน พอหยิบโทรศัพท์มาดูก็เห็นว่าเลยเที่ยงไปแล้ว ฮ้าวว~ นี่ฉันหลับยาวขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย หนักหัวชะมัดฉันโซเซลุกขึ้น คว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะกู้สติสตางค์ตัวเองกลับมาได้มีอะไรกินบ้างเนี่ย ฉันเดินลูบท้องผล็อยๆ เข้ามาในครัว หลังอาบน้ำเคลียร์ตัวเองเสร็จ ตื่นเต็มตาแล้วก็หิวจนตาลายแทน หยิบขนมปังมากินกับน้ำผลไม้ ระหว่างนั้นก็ไลน์หาพี่แสง ถึงรู้ว่าพี่แสงมีเรียน ตอนนี้อยู่ที่มอ ฉันเลื่อนดูไลน์คนอื่นด้วย มีเพื่อนทักมาหลายคน ช่วงวันที่หายไปกับเรซฉันไม่ได้ติดต่อใครเลย ไม่กล้า กลัวความลับรั่ว แต่ก็ดันมีคนถ่ายรูปฉันขึ้นรถไปกับเรซซะได้ ฝีมือใครกันนะ คนที่อยากให้ฉันมีปัญหากับพี่แสง… นึกถึงใครไม่ออกจริงๆ นอกจากพะแพง น้องสาวพี่แสง แต่ยัยนั่นอยู่บ้านนี่ หรือว่าจะเป็นเพื่อนๆ ในแก๊งพะแพง ชิ… น่ารำคาญชะมัดฉันเปิดอ่านไลน์เพื่อนๆ ที่ทักมาถามว่าหายไปไหน ไล่ตอบทีละคนจนครบ แล้วก็ถูกตามให้ไปเรียนจนได้ ให้ตายสิ กะว่าจะโดดเรียนต่ออีกสักวัน เอาไงดีเนี่ย ขี้เกียจชะมัดฉันนั่งบิดขี้เกียจหลัง