Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

“ค่ะ...”ขวัญข้าวตอบกลับเขาไปพร้อมกับกำลังตักโยเกิร์ตใส่ปาก ในเมื่อเขาคิดแบบนี้มาตลอด เธอก็อยากให้เขาเข้าใจไปแบบนั้นแหละ เรื่องราวต่างๆ ระหว่างเธอกับเขาจะได้มลายหายไป จบเรื่องจบราวกันไปเสียที ความทรงจำอันเลวร้ายของเธอเมื่อเจ็ดปีที่แล้วนั้น ขวัญข้าวพยายามที่จะลืมมันมาตลอด แต่ทว่าก็ไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง เมื่อเขาพยายามที่จะรื้อฟื้นมันขึ้นมาตลอดเวลา สันกรามของหม่อมราชวงศ์หนุ่มขบกันแน่นโดยไม่รู้ตัว เมื่อได้ยินคำตอบจากเธออย่างชัดเจน ความรู้สึกอิจฉาน้องชายตัวเองเกิดขึ้นมาฉับพลัน โดยที่เขาไม่ควรที่จะรู้สึกแบบนี้เลยด้วยซ้ำ “เธอน่าจะสารภาพกับนายนนท์นะ เรื่องของเธอกับนายนนท์จะได้ลงตัวเสียที” “ดิฉันเป็นผู้หญิง จะพูดก่อนได้ยังไงคะท่านชาย ก็ต้องรอทางฝั่งคุณนนท์ก่อนสิคะ”ในเมื่อเข้าใจผิดมาแบบนี้แล้ว ก็ควรเข้าใจแบบนี้ต่อไป บางทีขวัญข้าวก็รู้สึกอยากเอาคืนกับเขาเหมือนกัน ถึงแม้มันจะเป็นการเอาคืนแบบเด็กๆ ก็ตาม “เธอไม่กลัวอดีตของเธอ จะทำให้นายนนท์รู้บ้างหรือไง”ความรู้สึกไม่พอใจคนตรงหน้า ทำให้อคิราห์งัดเอาเรื่องราวเก่าๆ ระหว่างเธอกับเขาขึ้นมาเล่นงานเธอ “

[เวลา 17.30 น.]บนถนนในเวลาพลบค่ำหลังเลิกงาน ที่มีผู้คนมากมายต่างเร่งรีบที่จะกลับบ้าน จราจรบนท้องถนนใจกลางเมืองกรุงหนาแน่นไปด้วยรถเล็กรถใหญ่ปะปนกันไปต่างเบียดเสียดแก่งแย่งกันเพื่อที่จะได้ไปก่อน รวมไปถึงเหล่าบรรดานักบิด นักส่งของส่งอาหารโดยไม่สนใจที่จะปฏิบัติตามกฎของจราจรสักนิด “โอย...มาหมดอะไรตอนนี้เนี่ย ตายแล้วอีก15 กิโล อืม โทรหาข้าวดีกว่า” ตึ๊ด! ตึ๊ด! ติ๊ดดดด! “เฮ้ย อะไรกันเนี่ย แบตหมดอีก ยัยเตยเอ้ย ทำไมแกต้องมาซวยอย่างนี้เนี่ย”ชมพูนุทอยากจะเขกหัวตัวเองนัก ที่วุ่นวายทั้งวันจนไม่ดูน้ำมันรถกับแบตโทรศัพท์ และมันก็พร้อมใจกันหมดเอาตอนที่เธอยังไม่ถึงบ้านเนี่ยนะ “จะขอใครช่วยดี เบอร์โทรก็จำไม่ได้สักเบอร์ โอ้ย! ทำยังไงกันดีเนี่ย”ชมพูนุทออกมานอกรถเพื่อขอความช่วยเหลือรถที่สัญจรผ่านไปผ่านมา โชคดีที่เธอจอดชิดริมทางพอดี เลยไม่สร้างปัญหากับคนอื่นจนทำให้จราจรติดขัดอีก “เอาไงดีวะ” เธอจะโบกให้คนช่วยหรือจะเดินไปตามทาง น่าจะอีกประมาณหนึ่งกิโลเมตรจะถึงปั๊มน้ำมัน เธอสัญจรเส้นทางนี้เป็นประจำ สามารถที่จะคาดเดาได้ “เดินไปดีกว่า” ชมพูนุทเลือกที่จ

[เวลา 19.00 น.] “พี่สั่งอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว ก่อนออกจากห้องพี่ทักแชท บอกท่านชายแล้ว ไม่รู้ว่าตอนข้าวออกจากห้องพักมา ข้าวได้แวะเคาะห้องท่านชาย บอกท่านชายให้ทราบหรือเปล่า พี่กลัวว่าท่านชายจะเผลอหลับไปน่ะ” “เปล่าค่ะพี่พราว ข้าวมาเลยค่ะ” “อุ้ย อะไรกัน ข้าวนี่ทำตัวแปลกๆ นะ อยู่ห้องตรงข้ามกัน แทนที่จะเรียกท่านชายหน่อยก็ไม่ได้ ความจริงอยู่บ้านเดียวกัน ไม่น่าทำตัวห่างเหินกันขนาดนี้นะ” “เวลางานข้าวกับท่านชายคือเจ้านายกับลูกน้องค่ะพี่พราว ข้าวไม่อยากทำตัวสนิทสนมมากเกินไป แค่ทุกคนรู้ว่าข้าวอยู่บ้านเดียวกับท่านชายนี่ก็ทำให้ข้าวลำบากใจอยู่แล้วนะคะพี่”ความเป็นจริงขวัญข้าวต้องการทิ้งระยะห่างจากเขาต่างหาก อดีตระหว่างเธอกับเขาเธอไม่อยากให้คนอื่นรับรู้ สำหรับเขาเธอไม่รู้ แต่สำหรับเธอ ต้องการปิดตายตลอดไป “อืม ไม่เห็นเป็นไรเลยข้าว เชื่อมั้ยว่าคนในบริษัทเขาพูดถึงข้าวกับท่านชายยังไง” “ยังไงเหรอคะพี่พราว” “ทุกคนคิดว่าข้าว ไม่ใช่แค่เด็กอุปการะของท่านชายแน่นอน” “อะไรนะ!” ใจขวัญข้าวหล่นไปตกตาตุ่มทันที อย่าบอกนะว่าสิ่งที่เธอกำลังกล

[เวลา 23.30 น.] “ข้าวไปเป็นเพื่อนพี่ ไปรับตัวท่านชายหน่อยสิ” “ท่านชายเป็นอะไรคะ” “เมาสิ...ตอนนี้เพื่อนของท่านชายพามาทิ้งไว้ตรงล็อบบี้ของโรงแรม พนักงานโทรมาตาม เขาไม่กล้าจะพาขึ้นมา เขาบอกว่าสภาพท่านชายตอนนี้ เมาจนหลับไปแล้ว” “ค่ะพี่...”‘อะไรของเขานะ’ ขวัญข้าวอาบน้ำแต่งตัวพึ่งเสร็จเตรียมจะเข้านอนอยู่แล้วเชียว ทำไมต้องดื่มหนักขนาดพาตัวเองขึ้นห้องไม่ได้เนี่ย ไม่เข้าใจเลย [ล็อบบี้โรงแรม...เวลาต่อมา] “ดูสภาพท่านชายสิข้าว ไปเมาที่ไหนกันล่ะนี่ แล้วเพื่อนของเขาก็ไม่ห่วงท่านชายเลยงั้นเหรอ ถึงได้ทิ้งไว้แบบนี้” “เดี๋ยวข้าวจะตามพนักงานให้ช่วยพาท่านชายขึ้นไปนะคะพี่พราว เราสองคนคงพาไปไม่ไหวแน่เลยค่ะ” “โอเค” “แปปนะคะ” ขวัญข้าวเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ของโรงแรม ที่มีพนักงานชายหนึ่งคนผู้หญิงสองคน ดึกดื่นขนาดนี้พนักงานกะกลางคืนมีไม่มากเท่าไหร่ “ขอโทษนะคะ ดิฉันอยากจะขอรบกวนช่วยพาคนเมาขึ้นไปส่งบนห้องหน่อยได้ไหมคะ”ขวัญข้าวสนทนากับพนักงานเป็นภาษาสากล “คุณมีกันกี่คนคะ” พนักงานหญิงถามกลับ

“ไม่! อ๊ะ!” ขวัญข้าวร้องเสียงหลง เมื่อร่างของเธอถูกหม่อมราชวงศ์หนุ่มจับเอาไว้ เรียวขาสวยทั้งสองข้างถูกแยกออกจากกัน โดยที่เธอพยายามที่จะขืนแรงนั้น แต่มันก็ไม่เป็นผล แท่งร้อนสัมผัสกับช่องทางรักของเธอทันที ขวัญข้าวพยายามดิ้นอีกครั้ง เพื่อไม่ให้เขาทำได้สำเร็จ แต่แรงอันน้อยนิดจะสู้แรงมหาศาลได้อย่างไร “โอวว์ ขะ-ขวัญข้าว!” เสียงครางของชายหนุ่มมาพร้อมกับแท่งใหญ่โตกำลังดันเข้ากับช่องทางรักของเธอ เอวหนาเด้งเข้า เพื่อดันดุ้นใหญ่ให้ลึกจนสุดลำ! โดยไม่สนใจอาการดิ้นรนของร่างงามแต่อย่างใด ความคับแน่นโอบรัดแท่งร้อนจนร่างกำยำสั่นเทา! เจ็ดปียังคงเหมือนคราครั้งแรกไม่มีผิด! “อ๊ะ! ฮึก! ไม่! อ๊ะ!” ขวัญข้าวกำลังต่อสู้กับความรู้สึกดำมืดของตัวเอง เธอพยายามต่อต้าน แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นผล ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บแปลบที่ช่วงล่างของเธอ แต่มันก็มีความซาบซ่านปนอยู่ในนั้น ริมฝีปากบางกัดเม้มเข้าหากันแน่น เพื่อต่อสู้กับความรู้สึกนั้น “อืม...”เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นด้วยความพึงพอใจในสิ่งที่เขากำลังสัมผัส ดวงตาคมเข้มคู่นั้นเจิดจ้าเต็มไปด้วยประกายแห่งความรักใคร่ อารมณ์ของหม่อมราชวงศ์หนุ่มกระเพื่อมไหว