Semua Bab ทาสรักท่านชายอคิราห์: Bab 11 - Bab 20

“ไม่มีค่ะคุณลุง”‘ไม่มีเลยสักครั้งที่คนใจร้ายนั่นจะไม่รังแกเธอกับน้องเลย’ ขวัญข้าวอยากจะพูดแบบนี้เหลือเกิน แต่ก็ทำไม่ได้ เธอกับน้องทำงานบ้านจนไม่มีเวลาที่จะหาข้าวปลากิน กับข้าวทุกอย่างขวัญข้าวกับน้องก็ต้องหากินเอง คนรับใช้ในบ้านนี้เกือบทุกคน ปฏิบัติกับขวัญข้าวราวกับเธอเป็นข้าทาส ต้องทำตามคำสั่งนายหญิงของบ้านทั้งนั้น แต่อย่างน้อยในความเป็นทาสของเธอ ก็ยังดีกว่าไม่มีที่ซุกหัวนอน เธอยังมีเงินที่คุณลุงให้เธอกับน้อง ขวัญข้าวพยายามเก็บสะสมไว้ให้ได้เยอะที่สุด วันหนึ่งเมื่อเธอต้องการหลุดพ้นจากตรงนี้ จะได้ไม่ลำบาก “เอาล่ะ งั้นลุงก็สบายใจแล้ว ลุงรักหนูกับน้องเหมือนลูกคนหนึ่งเหมือนกันนะ สักวันถ้าหนูเติบโตและอยากจะออกไปใช้ชีวิตข้างนอกก็บอกลุงเลย ลุงมีเงินก้อนหนึ่งให้หนูกับน้องไปใช้ชีวิตได้อย่างสบาย เพราะลุงรู้ว่า ในบ้านหลังนี้ ทุกคนไม่ได้ใจดีกับหนูและน้องเลย”รวมทั้งเจ้าลูกชายสุดที่รักของเขาด้วยเหมือนกัน ในตอนแรกเขาคิดว่าจะฝากเด็กสองคนนี้ให้อคิราห์เป็นคนดูแลต่อจากเขา หากเขาเป็นอะไรไป แต่จากเหตุการณ์เมื่อวันก่อนแล้ว ทำให้เขารู้ว่า ลูกชายเขานอกจากจะไม่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็ยังแค้นเคืองเหมือนเด็

[เช้าวันต่อมา...] ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น “พี่ข้าวครับ พี่ตื่นหรือยังครับ”ณภัทรร้องเรียกพี่สาวอยู่หน้าห้อง เมื่อคืนเด็กชายผล็อยหลับไป เลยไม่รู้ว่าพี่สาวของเขากลับมาตอนไหน วันนี้เป็นวันหยุด เวลาสายแบบนี้ พี่สาวเขาควรตื่นแล้ว “พะ-พี่กำลังแต่งตัวอยู่ภัทร”เสียงแหบแห้งตอบกลับ ขวัญข้าวพึ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงเอง หลังจากที่ผ่านค่ำคืนอันแสนโหดร้ายจากหม่อมราชวงศ์หนุ่ม กว่าที่เขาจะผละออกจากกายเธอก็เกือบรุ่งสางของอีกวัน ร่างกายของเธอบอบช้ำร้าวระบมไปหมด “ครับ งั้นภัทรรอพี่ข้าวอยู่ในห้องนะครับ ถ้าพี่ข้าวเสร็จแล้วไปเรียกภัทรด้วยนะครับ” “อืม...เดี๋ยวพี่ไป...”วันนี้เธอและน้องนัดกันว่าจะไปทำบุญให้กับแม่ของเธอซึ่งครบรอบหนึ่งเดือนกับการจากไป ร่างบอบบางพยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก สายตาของเธอเหลือบเห็นร่องรอยของคราบกิจกรรม ‘ฉันไม่รับประกันความปลอดภัย ถ้าหากเธอไม่ซื้อยามากิน หรือเธออยากจะท้องกับฉัน ก็ได้นะ...แต่บอกไว้เลย...ว่าฉันจะไม่รับผิดชอบเธอเด็ดขาด’ คำพูดอันแสนโหดร้ายของเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา สายน้ำเย

[ห้องเก็บไวน์] “เตยกลับก่อนนะข้าว” “เดี๋ยวข้าวไปส่ง เตยรอข้าวก่อนนะ” “ไม่เป็นไรข้าว เตยกลับเองได้สบายมาก” “แล้วคุณนนท์เธอไปไหนล่ะ” “ข้าวออกมาได้ไม่นาน พี่นนท์ก็หัวเสียอะไรก็ไม่รู้ บอกให้เตยกลับบ้านเอง แล้วพี่เขาก็ขับรถออกไปข้างนอกแล้ว” “อ่าว ไหนคุณนนท์ทำแบบนั้นล่ะ” “แหม...ก็พี่นนท์เขาสนใจข้าวนี่ ไม่ได้สนใจเตย ไม่มีข้าวพี่นนท์ก็ไม่จำเป็นจะต้องอยู่นี่ เฮ้อ อิจฉาข้าวจังเลยนะ พี่นนท์ต้องชอบข้าวมากๆ เลยนะ เตยอยากจะสิงร่างข้าวจริงๆ” “พูดอะไรแบบนั้นเตย ถ้าเตยรู้ว่าชีวิตข้าวตอนนี้เป็นยังไงล่ะก็ เตยจะไม่พูดอย่างนี้แน่ ข้าวรับรอง” “ต่อให้เตยทำงานหนักแค่ไหน เตยก็ยอมนะข้าว ถ้าแลกกับการที่พี่นนท์ชอบน่ะ” “อืม...ข้าวคงพูดอะไรไม่ได้แล้วสินะ ก็คนมันชอบอ่ะนะ” “โอเค งั้นเตยกลับก่อนนะข้าว วันจันทร์เจอกันนะ ไม่ต้องไปส่งเตยหรอก ข้าวทำงานต่อไปเลย แล้วอย่าทำงานหนักจนลืมกินข้าวล่ะ ว่าแต่ห้องไวน์นี้ทำไมดูมืดๆ เทาๆ น่ากลัวจัง” “ข้าวทำความสะอาดที่นี่เป็นประจำ เดี๋ยวอีกสักพักก็จะเสร็จแล้ว เตยกลับ

[ณ โรงพยาบาล...ห้องฉุกเฉินในเวลาต่อมา] “ท่านชายป่วยขนาดนี้ ทำไมถึงไม่บอกทุกคนเลย แล้วนี่เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ นายโทรบอกชายคินน์หรือยังประคิน”ท่านผู้หญิงบงกชเพชรรีบรุดมายังโรงพยาบาลหลังทราบข่าวอาการป่วยกระทันหันของหม่อมราชวงศ์นวพล ซึ่งเธอไม่เคยรับรู้มาก่อน ว่าท่านชายจะป่วยหนักขนาดนี้ ทั้งที่เธอยังเห็นท่านปกติดีทุกอย่าง “โทรแล้วครับ ท่านชายคินน์กำลังมาครับคุณหญิง”ประคินชะเง้อมองเข้าไปยังห้องฉุกเฉินด้วยความเป็นห่วง หม่อมราชวงศ์นวพลเกิดอาการแทรกซ้อนขึ้นมากลางดึก ค่อนข้างโคม่า มะเร็งปอดระยะสุดท้ายกำลังทำลายร่างกายของท่านชาย ซึ่งตรวจพบในระยะเวลาเพียงสั้นๆ เท่านั้น “คุณแม่คะ ทำไมคุณพ่อถึงไม่บอกใครคะ คุณพ่อป่วยขนาดนี้ แล้วมารู้เอาตอนที่...” “พ่อของลูกไม่เป็นอะไรมากหรอกแพรพิไล หมอมือหนึ่งอยู่ใกล้พ่อแล้ว เขากำลังรักษาอาการของพ่ออยู่ ไม่เป็นไรหรอกจ้า”คุณหญิงบงกชเพชรปลอบประโลมบุตรสาว ซึ่งตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่า สิ่งที่เธอบอกลูกสาวนั้นจะเป็นอย่างไร การป่วยของสามีนี้เป็นเรื่องช็อคที่สุดสำหรับเธอ คุณหญิงบงกรเพชรไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าสุขภาพร่างกายของท่านชายจะอ่อน

[3 เดือนต่อมา ณ สนามบินประเทศไทย] “พี่ข้าวมองหาใครเหรอครับ หรือมองหาพี่เตยครับ” “ใช่ พี่กำลังมองว่า เมื่อไหร่เตยจะมาสักที เครื่องกำลังจะออกแล้ว”ความเป็นจริง ขวัญข้าวกำลังมองหาใครคนหนึ่ง ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แต่เธอก็ยังหวังว่าเขาจะมา นับตั้งแต่วันนั้น เขากับเธอก็ไม่เคยได้เจอะเจอหน้ากันอีกเลย เขาติดต่อเธอทุกอย่างผ่านทางเลขาของเขาทั้งหมด ขวัญข้าวไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมเขาถึงหลบหน้าเธอมาตลอดสามเดือน จนกระทั่งตอนนี้ เธอและน้องตัดสินใจไปเรียนต่ออเมริกา อีกกี่ปีไม่รู้ที่เธอกับน้องจะได้กลับมา น้องชายอายุสิบขวบ ส่วนเธอสิบหก คงอีกหลายปีสินะ “มาแล้วๆ ข้าว เตยมาแล้วจ้า” “แหม เกือบไม่ทันแล้วนะเตย” “โอย รถติดมากเลยข้าว เตยทนไม่ไหวลงจากแท็กซี่นั่ง วินมอไซด์หัวกระเจิงมาเนี่ย” “โอเค ขอบใจนะเตยที่มาส่งข้าวกับภัทรน่ะ” “คิดถึงอ่ะ ขอกอดหน่อย ข้าวอย่าลืมแชทหาเตยนะ ห้ามลืมเพื่อนคนนี้เด็ดขาดนะ เรียนจบแล้ว เรากลับมาทำงานด้วยกันนะข้าว สัญญากับเตยนะ” “ใครจะลืมเพื่อนที่น่ารักคนนี้กันยะ ข้าวไม่ลืมหรอก เราจะกลับมาทำงานด้ว