All Chapters of เมียไม่ปรารถนา: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter21ถนนหมายเลข 7 มอเตอร์เวย์ (Motorway) คือถนนที่คุณานนท์ใช้ในการสัญจร ถนนสายนี้เป็นถนนตัดผ่านไปยังจังหวัดชลบุรี ใช้เวลาเดินทางหนึ่งชั่วโมงเศษ ระหว่างที่เขาขับรถ เขาได้หันมองคนที่นั่งด้านข้างที่เวลานี้นอนหลับสนิทและหลับสบายเพราะเขาปรับเบาะเอนไปจนสุด ให้เธอได้นอนหลับพีกผ่อนแบบสบายๆ ไปด้วย และเริ่มหายใจหายคอไม่ทั่วท้อง เมื่อเธอขยับตัว ส่งผลให้ชายกระโปรงชุดพยาบาลย่นขึ้น อวดเรียวขาสวย และเหมือนอะไรดลใจมิทราบได้หรือเพราะความกำหนัดพลุ่งพล่าน มือแกร่งข้างซ้ายเอื้อมไปจับเรียวขาสวยช่วงขาที่พ้นชายกระโปรง ส่วนมือข้างขวายังคงทำหน้าที่บังคับพวงมาลัยรถยนต์ เขาลูบไปมาก่อนเลื่อนมือเข้าไปในชายกระโปรงสูงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงเนินเนื้อสาวอวบอูมหลบซ่อนในกางเกงในตัวจิ๋ว เขาใช้มือลูบตรงจุดนั้น ลูบขึ้นลูบลงตามรูปทรง ก่อนวางปลายนิ้วลงบนเกสรน้อย คราวนี้เขาไม่ลูบ แต่ใช้มือขยี้เบาๆ และเพิ่มน้ำหนักบดบี้ขึ้นเรื่อยๆ ลัลณ์ลนินที่กำลังหลับสบาย รับรู้ถึงความร้อนที่เข้ามาแทรกในกาย เป็นความร้อนที่มาพร้อมกับความกระสันซ่าน ด้วยสัญชาตญาณขาสวยทั้งสองข้างของลัลณ์ลนินแยกออกไปทางด้านข้าง ราวกับอำนวย

Chapter23 “ทำไมไม่ขอฉันล่ะ” เขาถาม มองหน้าลัลณ์ลนิน “ลัลณ์ไม่อยากรบกวนพี่กล้า แค่เรื่องพี่พิมก็มากพอแล้วค่ะ” เธอตอบตามตรงจากใจ “พี่เธอเอาเงินฉันไปเป็นล้าน ฉันยังไม่ตามทวงเลยถือว่าให้หมามันกิน ให้เธอแค่สองสามแสนขนหน้าแข้งฉันไม่ร่วงหรอก”คุณานนท์เหมือนพูดดี แต่ความจริงพูดจากระทบพิมาลาล้วนๆ เหตุผลที่เขาไม่ตามล่าพิมาลาทั้งที่ใจอยากทำก็เพราะสาวตรงหน้า หากลัลณ์ลนินยอมตน คุณานนท์ก็จะไม่ตามล่าหรือเอาผิดพิมาลา ปล่อยให้ลอยนวลอยู่อย่างสุขสบายกับเงินของตนร่วมสิบล้านบาทลัลณ์ลนินช้อนตามองคุณานนท์ด้วยสายตาเศร้าสร้อย คนมองเห็นนัยน์ตาแสนเศร้าคู่นั้นแล้วเกิดความรู้สึกหลากหลาย มีความสงสารและเห็นใจรวมอยู่ด้วย ทว่าเรื่องที่พิมาลาทำไว้กับเขาก็หนักหนาเสียเหลือเกิน ส่งผลให้ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้ลัลณ์ลนินถูกปิดกั้น“แต่ฉันไม่ให้ฟรีๆ นะ ถือเป็นค่าตัวเธอก็แล้วกัน” ลัลณ์ลนินน้ำตาตกในกับประโยคบาดหัวใจ เจ็บแสบไปทั้งทรวง สายตาตัดพ้อถูกส่งให้ชายร่างสูงใหญ่ที่จิตใจหวั่นไหวขึ้นมา “ไม่ต้องมาทำเป็นนางเอกน่าสงสาร ฉันไม่เห็นใจหรอกนะ”คุณานนท์เอ่ยเสียงเรียบ หยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงอ

Chapter25เนตรนภาไม่ได้พูดให้จอมพลดูดีขึ้นในสายตาและความคิดของดวงเดือน นางพูดตามความเป็นจริงทุกคำ ทว่าก็เป็นเรื่องที่ดวงเดือนไม่คาดคิดว่า คนอย่างจอมพลจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ง่ายๆ“คุณป้านอนพักเถอะค่ะ เดือนไปเอารังนกให้พี่พลเอง” แม้ว่าจะไม่อยากไป แต่ก็ไม่ต้องการให้เนตรนภาเหนื่อย อะไรช่วยได้เธอก็จะช่วย“เดี๋ยวได้ทะเลาะกันอีกหรอก เมื่อตอนเย็นป้าเห็นนะว่า หน้าตึงใส่พลตลอด ทะเลาะอะไรกันล่ะ”ตั้งแต่ไหนแต่ไน นิสัยขี้แกล้งของจอมพลไม่เคยเปลี่ยน มีโอกาสต้องแกล้งและหาเรื่องให้ดวงเดือนงอนหรือโมโห ตอนเด็กๆ ดวงเดือนวิ่งมาฟ้องนางทุกวัน ว่าถูกจอมพลแกล้งบ้าง พูดจากวนประสาทบ้าง แต่คนขี้แกล้งคนนี้ก็คอยปกป้องน้องสาวนอกสายเลือด ใครมาแกล้งดวงเดือนไม่ได้ คนนั้นต้องถูกจอมพลไล่เตะหรือไม่ก็ไล่ชกจนไม่มีใครกล้าแหยมดวงเดือนไม่กล้าตอบคำถามนี้ เธอปิดปากเงียบใครจะกล้าบอกว่า ที่ไม่ยอมมองหน้าจอมพลเพราะอายที่ถูกเขาขโมยหอมแก้ม“ไม่ได้ทะเลาะค่ะ ที่ไม่อยากมองหน้าเพราะไม่อยากมองค่ะ” เธอแก้ตัว “เดือนไปเอารังนกให้พี่พลก่อนะคะคุณป้า”“เอาไปให้ที่ห้องทำงานนะ ตอนนี้คงอยู่ที่ห้องนั้น” เนตรนภาบอก“ค่ะคุณป้า” ดวงเดือนรับคำ ก่อนออก

Chapter27“น้องเดือนจ๋า” เสียงเรียกชื่อเล่นดวงเดือนดังมาทางด้านหลัง เจ้าของชื่อหันมามองคนพูดที่พอเห็นหน้าว่าคือใครก็ไม่อยากพบปะพูดคุยด้วย ดวงเดือนเมินหน้าหนี รีบเดินไปยังรถยนต์ ทว่าก้องเกียรติลูกชายเกียรติภูมินักการเมืองท้องถิ่น บุคคลที่ไปที่ไหนมักสร้างความเดือนร้อนที่นั่น รีบก้าวเดินมาขวางไว้ “อยู่คุยกับพี่ก่อนสิครับน้องเดือน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน พี่ก้องคิดถึง”ก้องเกียรติพูดโดยไม่มองหน้านายแพทย์จอมตรัย ที่จับมือน้องสาวนอกสายเลือดไว้แน่น จับจูงเดินให้หนีหน้าคนนิสัยเสีย แต่มีหรือที่ก้องเกียรติจะยอม“คุยกับพี่สักคำสิจ้ะน้องเดือน หลายคำก็ได้” ก้องเกียรติตามตื้อ“หลีกไปดีกว่าก้อง ฉันไม่อยากมีเรื่อง” จอมตรัยพูดเสียงเรียบ เขาไม่ใช่คนใช้กำลัง อะไรเลี่ยงได้ก็เลี่ยง “พลมาด้วยนะ ถ้าไม่อยากมีเรื่อง ต่างคนต่างไปเถอะ”เอ่ยชื่อจอมพลขึ้นมา ก้องเกียรติมีสะดุ้งเพราะรู้ฤทธิ์เท้าฤทธิ์หมัดจอมพลดีว่าหนักหน่วงแค่ไหน แต่ความที่วันนี้เขาพวกเยอะจึงไม่กลัวคนชื่อนี้เท่าไหร่นัก“กลัวตายล่ะ” ก้องเกียรติพูดไม่เต็มปากนัก “น้องเดือนเป็นไงบ้างครับ สบายดีไหม พี่ก้องคิดถึงน้องเดือนมากเลยนะ อยากคุย อยากเจอ”ไม่พูดเปล่า

Chapter29พิมาลาทำหน้าเซ็งกะตาย ไว้อาลัยกับความหวังและความฝันที่ดูเหมือนว่า จะวิ่งหนีไปไกล ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเมื่อแสงชัยบอกกับตนว่า วรรณฤดียินยอมให้แสงชัยกับเธอแต่งงานกัน แต่ต้องมีข้อแม้อย่างหนึ่งว่า แสงชัยต้องเซ็นยกสมบัติทั้งหมดที่ตนครอบครองให้วรรณฤดี แสงชัยไม่ขัดข้องกับข้อแม้ของบุตรสาว เขายินยอมทุกอย่างขอเพียงวรรณฤดียอมให้ตนได้แต่งงานกับพิมาลา ทันทีที่รู้ข้อแม้นี้ พิมาลาอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ ต้องทนเก็บกักความไม่พอใจเอาไว้ ปั้นหน้ายิ้ม พูดให้แสงชัยรู้ว่า เธอรักเขาจริง ไม่ได้หวังทรัพย์สมบัติของเขา แสงชัยดีใจที่ได้ยินคำนี้ กอดและหอมพิมาลาเป็นการใหญ่ พูดออกมาประโยคหนึ่งว่า ‘ดูคนไม่ผิด พิมไม่คิดปอกลอกเงินจากพี่’ “แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย นังนิ่มดันฉลาด รู้ทันเราซะงั้น” พิมาลาพูดกับตัวเอง “แต่งงานกันไปก็ไม่ได้อะไร มีแต่จะเสีย ทิ้งตอนนี้ก็ไม่ได้อีก กลุ้มโว้ย” ขณะที่พิมาลากำลังนั่งกลุ้มใจอยู่นั้น เสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น เธอปรายตามองหน้าจอมือถือ พอเห็นชื่อของเพื่อนสนิท เธอก็หยิบมันขึ้นมากดรับสาย “แกนี่เหมือนนกรู้นะ ฉันกำลังเซ็งอยู่พอดี” พิ