All Chapters of คุณธนัทครับ ผมว่ามันแปลกๆ (เคะกล้าม): Chapter 11 - Chapter 20

"อืมม...หมีน้อยของฉัน" เสียงละเมอของธนัททำให้ณดลที่เป็นคนตื่นง่ายลืมตาตื่นขึ้นมา ความรู้สึกแรกที่แล่นเข้ามาจู่โจมคือความเจ็บระบมที่ช่วงล่างและตามมาด้วยอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย สาเหตุก็คงไม่ใช่อะไรนอกจากกิจกรรมเข้าจังหวะที่เขากับธนัททำกันไปเมื่อคืน มันรู้สึกดี...ดีมากเสียจนเขากลายเป็นคนใจแตกและเป็นฝ่ายขึ้นคุมเกมเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกอาย…อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน จะกล้าสู้หน้ากับธนัทได้ยังไงในเมื่อเขามีอะไรกับเจ้านายของตัวเองไปแล้ว เจตนาแรกที่เอ่ยปากช่วยเขาคิดแค่ว่าจะใช้แค่มือทำเรื่องแบบนั้นให้ แต่ไปๆมาๆดันโดนสั่งให้แก้ผ้าแล้วใช้ปากทำแทนจนสุดท้ายก็ทำกันไปจนถึงขั้นนั้นจนได้แถมเขากลับชอบมันซะอีก "ณดลนะณดล เป็นคนมักมากในกามไปแล้วเหรอ ซี๊ดด...เจ็บชะมัด" ณดลพูดบ่นกับตัวเอง เมื่อพยายามจะขยับตัวแต่ยิ่งขยับก็ยิ่งเจ็บร้าวระบบไปทั้งตัว ส่วนคนข้างกายก็ยังคงนอนหลับอย่างสบายใจ ใบหน้าหล่อที่ไม่ว่าจะตอนไหนก็ดูดีจนเขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัส "ไม่ว่าจะตอนไหน คุณก็ดูดีเสมอเลย" ณดลมองใบหน้าของธนัทอยู่สักพักก่อนจะพยายามใช้แรงที่พอมีขยับลุกพาร่างของตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ โชคดีที่ธนัททำคว

ชีวิตประจำวันของณดลเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่เขากับธนัทมีความสัมพันธ์ทางกายที่ลึกซึ้งต่อกัน มันเหมือนได้ไปปลดล็อคอะไรบางอย่างในตัวของธนัทเข้า เพราะช่วงหลังธนัทชอบตามติดเขามากขึ้น ขอนอนค้างที่ห้องบ่อยๆ แล้วยังชอบจับๆบีบๆหรือไม่ก็ขอจูบจนบางครั้งก็พากันเลยเถิดไปไกลเป็นประจำ แต่ที่น่าแปลกคือตัวเขาไม่ได้รังเกียจแต่กลับรู้สึกดีเมื่อถูกสัมผัสและบางครั้งก็ดันเป็นฝ่ายเริ่มเอง “หมีน้อย อยากกินเครปไหม ฉันเจอร้านนี้น่ากินดีนะใช้โค้ดส่วนลดได้ด้วย” อีกสิ่งที่แปลกไปคือสรรพนามที่ธนัทชอบให้เรียกเขาเวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง หมีน้อย โดยให้เหตุผลว่าเขาเหมือนกับเจ้าลูกหมีน้อยที่กินเก่งๆเห็นแล้วน่ารักน่าเอ็นดู “ถ้าคุณธนัทอยากกินก็สั่งเลยครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง” ณดลบอก “จะเลี้ยงฉันเหรอ” “ใช่ครับ อยากจะเลี้ยงคืนบ้าง ขออนุญาตบังคับนะครับ” ณดลบอกด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจัง “แล้วถ้าฉันดื้อ ไม่ยอมให้เธอเลี้ยงละ” ธนัทถามพร้อมดึงให้ณดลลงมานอนกลิ้งที่เตียงด้วยกัน “ผมก็จะไม่ให้คุณนอนค้างด้วย” ณดลขู่ “เธอทำแบบนั้นไม่ได้หรอกเพราะฉันจะกอดเธอเอาไว้แบบนี้ ไล่ยังไงก็ไม่ไป แกะยังไงก็ไม่หลุด” ธนัทใช้สองมือสอดเ

วันหยุดผ่านไปไวเหมือนโกหกธนัทลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการงอแงไม่อยากไปทำงาน อยากที่จะหมกตัวนอนกกกอดณดลอยู่บนเตียงทั้งวัน แต่สุดท้ายก็จำใจต้องลุกขึ้นมาเตรียมตัวไปทำงานเพราะณดลบอกว่า ถ้ายอมลุกจะจุ้บๆแก้มเป็นรางวัล ทันทีที่ได้ยินเขาก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นแล้วกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่บ้านใหญ่ทันที “ไหนบอกจะจุ้บ ไม่เห็นจุ้บสักที” ธนัทพูดทวงทันทีเมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานที่มีเพียงเขาสองคน จุ๊บ! ณดลยิ้มพร้อมส่ายหัวไปมาก่อนจะจุ้บลงที่แก้มทั้งสองข้างของคนขี้งอแงตรงหน้าแล้วถึงเดินไปเอาเอกสารในตู้ “ชื่นใจโว้ยย!” ธนัทตะโกนออกมาก่อนจะนั่งทำงานอย่างขยันขันแข็ง “ณดลจ๋า ฝากคืนคุณศศิจัดซื้อด้วยนะ” “สรรหาสรรพนามแปลกๆมาเรียกนะครับ” “น่ารักออก แต่ถ้าจีบสำเร็จก็จะได้เรียกที่รัก” “ไปก่อนนะครับ” ณดลคนหน้าแดงรีบคว้าแฟ้มเอกสารแล้วเดินหนีออกไปโดยมีเสียงหัวเราะของธนัทที่ดังขึ้นตามหลัง “นี่…ว่างไหม” ขณะที่ณดลกำลังจะเดินขึ้นบันไดกลับไปที่ห้องทำงาน ดวงใจก็เดินเข้ามาถาม “ครับ คุณดวงใจมีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ” “พอดีกระดาษมาส่งแต่ไม่มีคนช่วยยก ไปยกให้หน่อยสิ” “ได้ครับ อยู่ตรงไหนเหรอครับ” “ตามมา” ดวงใจบอกก่อนจะ

“มันกำลังเดินมาค่ะคุณผู้หญิง” ป้าชม้อยที่เดินไปดูหน้าบ้านแล้วเห็นว่าณดลกำลังเดินมาก็รีบวิ่งมาบอกภวิตาเจ้านายของเธอที่กำลังนั่งรออยู่กับธนัท “สวัสดีครับ” ณดลยกมือไหว้ทักทาย “นั่งสิ” ภวิตาพูดเชิญอย่างไม่เต็มใจ “ขอบคุณครับ” ณดลนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวด้านข้าง “ธนัทพูด” ภวิตาหันมาพูดบอกลูกชายของเธอที่นั่งทำหน้าลำบากใจอยู่ “ณดล...ฉันขอโทษนะแต่หลังจากนี้เราคงทำตัวสนิทสนมกันเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว เรากลับมาเป็นเจ้านายกับลูกน้องกันเหมือนเดิมนะ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะทำตามความต้องการของแม่” ธนัทพูดด้วยท่าทางที่ดูลำบากใจแต่ณดลกลับยิ้มก่อนจะพยักหน้า “ผมเคารพการตัดสินใจของคุณครับ” “เธอแน่ใจเหรอว่ารับได้ที่ลูกชายของฉันจะหมั้นหมายกับแพรพิไล” ภวิตาถามด้วยสีหน้าที่ดูเยาะเย้ย “จำเป็นต้องรับให้ได้ครับ ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะดึงรั้งเขาไว้ ถ้าเขาได้เจอคนที่ดีกว่าผมก็ยินดี” ณดลตอบ “ดูโลกสวยและก็หัวอ่อนดีนะ” “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะเป็นลูกน้องที่ดีไม่ล้ำเส้นแน่นอน” ณดลพูดทิ้งท้ายก่อนจะลุกเดินออกไป ภวิตาพึ่งพอใจเธอยกยิ้มราวกับเป็นผู้ชนะ “รู้จักเจียมตัวก็อยู่ด้วยกันได้ แต่ถ้าวันไ

“มีอะไรจะพูดก็พูดมา ฉันอารมณ์ไม่ดี” ภวิตาพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องรับรองส่วนตัวของโรงแรม “ถึงแม่จะไม่ยอมรับ ผมก็ยังยืนยันว่าต้องเป็นณดลคนเดียวเท่านั้น” ธนัทพูดพร้อมมองมาที่ภวิตาด้วยแววตาที่จริงจัง สายตาที่แม้แต่เธอที่เป็นแม่ก็ยังแอบหวั่นเพราะมันหนักแน่นและมั่นคงเหมือนกับธนาสามีของเธอ “ฉันให้แกสิบล้านแล้วออกไปจากชีวิตลูกชายของฉันซะ” เช็คเงินสดจำนวนสิบล้านถูกยื่นมาให้ณดล “ผมไม่รับครับ” ณดลปฏิเสธ “อ่อ มันคงน้อยไปสินะ อยู่กับลูกชายฉันคงจะได้มากกว่า งั้นกรอกตัวเลขลงไปเองเลยเป็นไง อยากได้เท่าไหร่เขียนลงไปไม่ต้องกลัวเช็คเด้ง” ภวิตาเซ็นเช็คให้พร้อมกับเว้นช่องจำนวนเงินไว้ให้ณดลกรอกเอง “ผมไม่ได้ต้องการเงินครับ” ณดลยังคงปฏิเสธ “คนอย่างแกน่ะเหรอไม่ต้องการเงิน อย่ามาทำตัวเป็นคนดีตบตาพวกฉันเลย ทำตามความต้องการจริงๆของตัวเองเถอะ” “ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมคุณถึงคิดแบบนี้แต่ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะครับ ที่คุณจะใช้เงินฟาดแล้วทำอะไรได้ ถึงผมจะจนแต่ก็มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะทำงานแลกเงินมากกว่าที่จะยอมหักหลังความรู้สึกของตัวเองและทรยศต่อความรู้สึกของคุณธนัทที่ชัดเจนกับผมมาตลอดได้ เก็บเงินของคุณหญิงไว้