บททั้งหมดของ คุณธนัทครับ ผมว่ามันแปลกๆ (เคะกล้าม): บทที่ 1 - บทที่ 10

ณดล ภูมิศักดิ์ (ณ) อายุ 27 ปี ณดล ชายหนุ่มที่เกิดมาพร้อมกับความบกพร่องของหูข้างขวาจึงจำเป็นต้องใส่เครื่องช่วยฟังไว้ตลอดเพื่อช่วยเพิ่มความสามารถในการได้ยิน ก่อนที่จะต้องมาสูญเสียดวงตาข้างขวาอย่างถาวรจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่พรากชีวิตพ่อแม่ของเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ เพียงเพราะคู่กรณีเมาแล้วขับจึงทำให้ชีวิตที่แสนสุขกับครอบครัวที่อบอุ่นของเขาต้องกลายเป็นเพียงความทรงจำที่ได้แต่คอยนึกถึง ชีวิตของเขาในวัย 12ปีหลังจากที่สูญเสียพ่อแม่ไปก็พบเจอแต่ความยากลำบาก ต้องลาออกจากโรงเรียนเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมและซื้อชุดนักเรียนสำหรับชั้นมัธยมต้น อีกทั้งญาติพี่น้องก็ไม่มีใครอยากรับเขาไปเลี้ยงดูเพราะถูกมองว่าเป็นตัวซวย น่ารังเกียจและภาระ ทำให้เขาต้องดิ้นรนยืนหยัดต่อสู้ชีวิตเพื่อเลี้ยงปากท้องด้วยตัวเอง เขารับจ้างทำงานทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ จะงานหนักงานเบาเงินมากเงินน้อยเขาไม่เคยเกี่ยง ขอแค่ได้เงินมาไว้ใช้จ่ายและช่วยจ่ายค่าน้ำค่าไฟให้กับยายหม่อม หญิงชราผู้เมตตาแบ่งห้องเก็บฟืนเก่าที่ไม่ได้ใช้งานให้เขาได้อาศัยซุกหัวนอนแถมยังพ่วงไฟและต่อเติมห้องน้ำให้ เขาจึงอยากตอบแทนยายหม่อมกลับคืนไปบ้าง แต่งานส่วนใ

“จะว่าไป เธอใส่ชุดแบบนี้ก็ดูเหมาะเหมือนกันนะ” ธนัทพูดชมขณะที่ใช้สายตามองพินิจพิจารณาณดลตั้งแต่หัวจรดเท้า หลังจากที่ให้เจ้าตัวมาลองชุดสูทของเขาเพื่อเตรียมสำหรับการทำงานเป็นผู้ช่วยส่วนตัว ณดลที่เปลี่ยนจากเสื้อยืดตัวเก่ากับกางเกงยางยืดตัวโปรดมาเป็นชุดสูททางการที่ค่อนข้างเข้ารูป ในสายตาของธนัทนั้นดูดีมากโดยเฉพาะช่วงเอวที่มีส่วนเว้าโค้งกับบั้นท้ายยกกลมงอนที่ดูแน่นหนึบหนับสะดุดตาจนอยากจะตีสักทีด้วยความหมั่นเขี้ยว แต่เขาก็ต้องรีบดึงสติตัวเองกลับมาเพราะรู้สึกได้ว่าจะเผลอมองจ้องนานเกินไป และไม่อยากดูเป็นคนโรคจิตในสายตาของณดล “แต่ผมว่ามันแปลกๆนะครับ” ณดลบอกด้วยท่าทางที่ดูไม่ค่อยไม่มั่นใจเพราะชุดที่ได้ลองใส่เป็นชุดสูทราคาแพงที่ค่อนข้างจะพอดีตัวไปสำหรับเขา ทำให้รู้สึกแน่นเวลาขยับตัวแต่ก็แอบดีใจที่ธนัทเอ่ยชมว่า เขาดูเหมาะกับชุดนี้ “แปลกยังไงฉันว่าดูดีออก” ธนัทลุกขึ้นมาช่วยจัดปกเสื้อและเนคไทให้กับณดล “ขอบคุณครับ ว่าแต่งานที่คุณธนัทจะให้ผมทำคืองานอะไรเหรอครับ ต้องใส่ชุดรัดพุงแบบนี้ตลอดเลยรึเปล่า” ณดลเอ่ยถามออกมาด้วยความซื่อ “เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน ส่วนเรื่องชุดจะขยับเพิ่มไซส์ให้ ไม่ต้อ

“พี่นทีครับ…ผมขอถามอะไรสักหน่อยจะได้ไหมครับ” ณดลถามขึ้นขณะที่กำลังเดินไปที่บ้านใหญ่กับนที วันนี้เป็นวันแรกที่เขาจะได้ทำงานเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของธนัทตามที่ได้ตกลงกันไว้ ถึงแม้ธนัทจะบอกว่าไม่มีอะไรต้องกังวลแต่เขาก็อดกังวลและตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดีเพราะกลัวว่าตัวเองจะทำงานออกมาได้ไม่ดีพอ “ได้สิ อยากถามอะไรถามมาได้เลย” นทีบอก “คือคุณธนัทเวลาทำงานดุไหมครับ” ณดลถามด้วยความอยากรู้เพราะเขาเคยทำงานกับเถ้าแก่ท่าทางใจดีคนหนึ่งแต่เวลาทำงานจะกลายเป็นอีกคนที่ทั้งโหด ทั้งเนี๊ยบ เจ้าระเบียบ จุกจิกแล้วก็จับผิดเก่ง “ดุสิ ดุมาก โคตรจะดุเลย” เป็นคำตอบที่ทำให้ณดลหน้าซีดลงทันที “จ…จริงเหรอครับ เขาว่าคนใจดีเวลาดุจะดุมาก” “ใช่ เขาคนนั้นพูดถูกต้องแล้ว” “ผมไม่อยากนึกถึงตอนที่โดนคุณธนัทดุเลยครับ” นทีได้แต่ยิ้มให้โดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะความจริงธนัทไม่ใช่คนที่ดุแบบไม่มีเหตุผล ออกจะใจดีด้วยซ้ำแต่ที่พูดแบบนั้นออกไปก็แค่อยากแกล้งณดลเล่นเท่านั้น “อรุณสวัสดิ์ณดล วันนี้เธอดูดีมากเลยนะ” ธนัทที่เดินออกมาพอดีเอ่ยทักพร้อมกับใช้สายตามองสำรวจณดลในชุดสูทสั่งตัดที่เข้ารูปพอดีไม่คับหรือหลวมจนเกินไปตั้งแต่หัวจร

ธนัทจัดการทำความสะอาดใบหน้าของณดลเพื่อเตรียมสำหรับการมาร์กหน้าดูแลผิว เขาใช้จังหวะที่กำลังเช็ดหน้ามองพินิจพิจารณาใบหน้าอันแสนซื่อของอีกฝ่าย ดวงตาข้างขวาที่ขาวขุ่นไร้แววดูช่างน่าสงสาร หากมันยังสามารถใช้งานได้อย่างปกติคงจะเหมือนกับดวงตาข้างซ้ายที่มีสีน้ำตาลอ่อนแวววาวและดูเป็นประกายยามเมื่อสะท้อนกับแสง ณดลเองเหมือนจะรู้สึกได้ว่ากำลังถูกจ้องมองอยู่จึงหลุบตาต่ำลงเพราะไม่กล้ามองสบตาอีกฝ่าย แต่ก็ปล่อยให้ธนัทมองจ้องไปเรื่อยๆจนพอใจ ก่อนที่ซองมาร์กราคาแพงถูกแกะออกแล้ววางลงบนใบหน้าของเขา “เธอเอนตัวพิงกับหัวเตียงไว้ครบสิบห้านาทีแล้วฉันจะเอาออกให้ ระหว่างที่รอฉันจะทำสปาให้มือเธอไปด้วย” ธนัทบีบครีมบำรุงลงบนฝ่ามือหนาที่สากกระด้างและตามข้อนิ้วก็เป็นเนื้อแข็งนูนขึ้นมา เขานวดคลึงไปเรื่อยๆสลับซ้ายขวาด้วยความรู้สึกสงสารเมื่อคิดว่าสองมือคู่นี้ต้องผ่านอะไรมาบ้างถึงได้แข็งกระด้างขนาดนี้ ที่ผ่านมาคงทำแต่งานหนักมาตลอด คงไม่เวลาและกำลังเงินมากพอที่จะซื้อของมาบำรุงดูแลร่างกายตัวเอง เพราะขนาดแค่จะซื้อของที่ชอบกินยังต้องคิดแล้วคิดอีกเลย “สบายจังเลยครับ” ณดลยิ้มออกมาพร้อมดวงตาที่ดูปรือๆคล้ายจะหลับ “ดูเหม

“ออกไป!” ธนัทพูดตวาดไล่แพรพิไลก่อนจะสะบัดมือที่เธอจับไว้ออก “แพรขอโทษค่ะ แพรไม่รู้ว่าพี่คออ่อน ไปเอาน้ำมาให้พี่ธนัทหน่อยสิ” แพรพิไลหันไปสั่งณดล ในจังหวะที่ณดลเดินมารินน้ำให้กับธนัทเขาก็ถูกคนของแพรพิไลจับล็อคแล้วลากตัวออกจากห้องไป เพื่อเปิดโอกาสให้เธอได้อยู่กับธนัทสองต่อสอง เครื่องดื่มพิเศษที่เธอเตรียมไว้ให้และธนัทก็ดื่มมันไป มีทั้งแอลกอฮอล์ดีกรีแรงผสมยาปลุกชนิดอ่อนลงไปด้วยและเหมือนโชคจะเข้าข้างเพราะทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เธอวางไว้ ตั้งแต่การเข้าหาพูดคุยที่ปกรณ์พ่อของเธอเป็นคนชี้แนะแนวทางให้ว่าควรทำอย่างไรและพยายามชวนธนัทดื่มให้ได้เยอะที่สุด ที่ผิดจากแผนไปหน่อยก็คือณดลที่เกาะแกะติดตามธนัทไม่เลิกรา ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องถูกปิดลงเธอก็ค่อยๆขยับขึ้นมานั่งคร่อมบนตักของธนัทที่กำลังมึนจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปและส่วนกลางกายที่กำลังแข็งขืนขึ้นจากยาปลุก เธอบดเบียดสะโพกไปมาเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ในกายของธนัทให้ปะทุมากขึ้น มือเรียวยกขึ้นมาลูบไล่แผ่นอกก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของธนัทออกทีละเม็ด “ออกไปแพร...บอกให้ออกไป!” ธนัทพูดตวาดพร้อมกับพยายามผลักแพรพิไลออก “พี่ธนัท แพรรู้ว่าพี่ต