Todos os capítulos de พี่ผีห้องตรงข้าม: Capítulo 11 - Capítulo 20

ขวัญนรีจ้องไปที่ตัวอักษรเรียงรายเต็มหน้ากระดาษ ในขณะที่หนุ่มรุ่นพี่นั้นก็เฝ้ามองเธออีกที ใบหน้าหล่อค่อย ๆ โน้มเข้ามาใกล้มากขึ้นจนคนตัวเล็กรู้สึกได้ ใบหน้าสวยจึงเงยเพื่อสบตา ฉัตรธรเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้จนระยะห่างระหว่างทั้งสองเหลือน้อยนิด และในขณะที่ริมฝีปากของหนุ่มสาวจะได้แตะกันนั้น “ขวัญ! มาทำอะไรคนเดียวตรงนี้?” เสียงทุ้มของตรีวิทย์เอ่ยขึ้นพร้อมกับมองมาอย่างงุนงง เธอจึงต้องรีบผละตัวออกและหันไปสนใจชายหนุ่มอีกคนแทน “เอ่อ… เรามานั่งอ่านหนังสือน่ะ” มือเรียวยกหนังสือเล่มหนาขึ้นโชว์ ตรีจึงแค่พยักหน้ารับเบา ๆ “นึกว่าเธอจะไม่มาเสียอีกวันนี้” “เราแต่งตัวไว้แล้วน่ะ เลยมามอ” “โอเค เข้าใจแล้วครับเธอ” “แล้วนายกับนิรามาทำอะไรเหรอ?” “พวกเราสองคนมาก่อนที่อาจารย์จะแจ้งน่ะ เห็นเธอเดินมาทางนี้ก็เลยแวะมาทักทาย ดีจัง อยู่กันครบทั้งสามคนเลยแฮะ” เสียงทุ้มยังคอยเอ่ยพล่ามต่อไป ใบหน้าหล่อเข้มประดับไปด้วยร้อยยิ้มกว้างราวกับลูกหมาเจอเจ้าของ “แล้วขวัญเพิ่งมาใช่ไหม?”

คุณนายปฐมาวัลย์ค่อย ๆ รู้สึกตัวขึ้นมาและภาพแรกที่ปรากฏให้เห็นก็คือร่างเล็กบอบบางของสาวน้อยน่ารัก อัธยาศัยดี “หนูขวัญ…” น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยออกออกมาอย่างอ่อนแรงพลางมองมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย “คุณป้าใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ อย่าเพิ่งรีบลุก” เธอรีบเอายห้ามเมื่อเห็นว่าคนป่วยที่เพิ่งได้สติกำลังจะก้าวลงจากเตียง แต่เมื่อได้ฟังดังนั้นหญิงวัยกลางคนจึงยอมนั่งอยู่เงียบ ๆ เรียบร้อย “หนู… ช่วยป้าเหรอจ๊ะ?” ใบหน้าดูดีตามวัยจ้องมองมาอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวลตามเคย เด็กสาวจึงรีบพยักหน้ารับเบา ๆ “ใช่แล้วค่ะ” “รู้ได้ยังไงเหรอลูก?” เมื่อเห็นถึงความสงสัยและสับสน ขวัญนรีจึงเข้าใจความรู้สึกนึกคิด เธอจึงยอมตอบออกมาตามความเป็นจริง “พี่เรนไปบอกหนูค่ะ” “หนูยังเห็นเขาอยู่สินะ” น้ำเสียงนุ่มเอ่ยออกมา ดวงตาของคุณนายเริ่มที่จะคลอไปด้วยหยดน้ำสีใส เมื่อได้ฟังที่ขวัญพูด “ใช่ค่ะ ดื่มน้ำก่อนนะคะ” เธอรีบจัดการรินน้ำเทใส่ในแก้วและเสียบหลอดให้ก่อนจะยื่นไปให้อีกฝ่ายที่ดูอาการค่อย ๆ ดีขึ้น

เรนมองดูร่างเพรียวที่ค่อย ๆ เด่นชัดขึ้นมาในความทรงจำของเขา ความรู้สึกที่แสนจะคุ้นเคย ภาพในหัวที่โผล่ขึ้นมาเป็นฉาก ๆ ด้วยความเลือนรางแต่ยังคงฝังแน่นติดอยู่ในความทรงจำ “เขม…” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบา ๆ ดวงตาคู่คมจ้องมองไปที่สองพี่น้องตรงหน้าที่กำลังกอดกันกลมอยู่ ข้าง ๆ เขมนั้นมีแฟนหนุ่มของเธอยืนอยู่ด้วย เรนมองดูด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย “พี่คนสวยของหนูมาถูกได้ยังไงคะ?” เสียงเจื้อยแจ้วของคนตัวเล็กเอ่ยถามพลางทำหน้าทำตาออดอ้อน เรียกเอารอยยิ้มหวานจากหญิงสาวผู้เป็นพี่ได้ไม่ยาก “พี่มาหาคนรู้จักน่ะ หนูอยู่หอนี้เหรอ?” เสียงนุ่มละมุนหูเอ่ยตอบ พร้อมกับทำท่าทางแปลกใจอยู่ไม่น้อย เมื่อได้รู้ว่าน้องสาวสุดที่รักได้พักและอาศัย ณ สถานที่นี้ “อ้าว นึกว่ามาหาขวัญซะอีกค่ะ” และในขณะนั้น คุณนายปฐมาวัลย์ก็เดินเข้ามาหาและไปหยุดอยู่ตรงด้านหน้าของแพทย์หญิงอย่าง เขม หรือ จริยาวดี “หนูเขม ป้ามาแล้วจ้ะ อันนี้ของขวัญสำหรับงานแต่งนะ ป้าเสียดายจังที่ไม่ได้ไปร่วมงานด้วย วันนั้นมีธุระสำคั

และแล้วก็มาถึง… วันที่เหล่าคนโสดนั้นแสนจะเกลียดและขยาด นั่นก็คือวันที่ 14 กุมภาพันธ์ หรือวันวาเลนไทน์นั่นเอง สองสาวเพื่อนรักที่กำลังนั่งอยู่ที่จุดชมวิวของพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ในขณะที่กำลังรอตรีวิทย์เดินทางมาอยู่นั้น “เธอจะชวนฉันมาทำไม?” นิราเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจจุดประสงค์ของคนตัวเล็ก ขวัญจึงยิ้มบาง ๆ ออกมา และเหตุผลที่ทั้งคู่กำลังอยู่ที่นี่ก็คือ เพื่อนชายเพียงคนเดียวในกลุ่มอย่างตรี ได้เอ่ยชวนเธอมาเที่ยว แต่ด้วยความที่รู้ดีว่านิรณาเองก็แอบมีใจให้อีกฝ่ายเลยชักชวนมาด้วยกัน ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้คัดค้านอะไร เพราะกลัวว่าขวัญจะปฏิเสธ “ก็… เรารู้นะว่าเธอชอบตรี” “ใช่แล้ว แต่ฉันก็นกนั่นแหละ” ใบหน้าสวยของเจ้าหล่อนเริ่มเศร้าสร้อยเมื่อหวนนึกไปถึงคนที่ตนเองแอบชอบ แค่คิดก็ทำเอาเจ็บจนจุก เพราะตรีวิทย์ไม่เคยเหลียวแลนิรณามากกว่าเพื่อนเลย “อย่าเพิ่งท้อสิ ลองดูก่อนนะ” ขวัญเอ่ยอย่างให้กำลังใจพร้อมกับบีบมือเพื่อนสาวเบา ๆ นิราจึงยิ้มรับอย่างขมขื่น และเป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มมาถึ

ห้าสิบปีผ่านไป… จากที่เคยเป็นสาวสวยร่างกายก็เปลี่ยนไปตามอายุและวัย ผมที่เคยสีน้ำตาลสวยบัดนี้ได้แปรผันไปเป็นสีขาวหงอก ผิวหนังที่เคยเต่งตึงก็เริ่มเหี่ยวย่นมากขึ้น ดวงตาคู่สวยเริ่มฝ้าฟางจ้องมองไปยังเด็กน้อยตัวเล็ก ๆ ที่นอนนิ่งอยู่บนตัก ขวัญนรีได้ผ่านช่วงเวลาอันยาวนานและมีชีวิตต่อมาอย่างสงบสุข เธอไม่ได้พบรักหรือว่าแต่งงาน เพียงแต่หลังจากเรียนจบเธอก็ทำอาชีพสุจริตและรับเลี้ยงเด็กสาวคนหนึ่งเอาไว้เป็นบุตรบุญธรรมกระทั่งที่อีกฝ่ายได้คลอดลูกน้อยออกมาจนได้ สิบสองขวบเสียแล้ว “คุณยายคะ ช่วยเล่าเรื่องรักแรกหรือความรักของคุณยายให้หนูฟังหน่อยได้ไหมคะ หนูไม่เคยเห็นผู้ชายที่ยายรักเลยค่ะ” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย พลางจ้องมองไปยังมืออันอบอุ่นที่คอยลูบศีรษะอยู่ “อืม อันที่จริงก็มีอยู่คนหนึ่งนะหลาน” เสียงแหบแห้งเอ่ยบอกพลางนึกไปถึงใบหน้าหล่อใสของชายผู้เป็นที่รักและเป็นหนึ่งเดียวในหัวใจไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไป แม้จะเลือนรางไม่เท่าเมื่อก่อน แต่ขวัญนรียังคงจดจำฉัตรธรได้ “โอ้โฮ รักที่มั่