บทที่ 13 หลงผี

เมื่อวิ่งจนมาถึงหอพัก ขาเรียวค่อย ๆ ก้าวไปยังจุดที่คาดว่าอีกฝ่ายน่าจะอยู่ เพราะเรนนั้นชอบไปเล่นกับแมว ดวงตากลมโตของเธอมองเห็นหนุ่มรุ่นพี่กำลังลูบสัตว์ตัวน้อยอยู่จึงรีบเดินเข้าไปหา

“ทำไมพี่ถึงมาโผล่ตรงนี้ล่ะคะ?” เธอว่าออกมาอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าหล่อเหลาหันความสนใจมาที่สาวน้อยร่างบางแทน

“ไม่รู้เหมือนกัน มันมาเองน่ะ” เขาเอ่ยตอบตามความเป็นจริง ตัวฉัตรธรเองก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมทุกเวลานี้ถึงมาอยู่ที่นี่

“เอ่อ… เมื่อกี้…”

“แต่เอาจริง มันก็คงเป็นช่วงเวลาที่ฉันตายแหละมั้ง”

“ยังไงนะคะ?”

“ฉันมักจะมาโผล่ที่นี่เป็นประจำ” มือหนายังคงลูบขนแมวต่อในขณะที่กำลังย้อนนึกไปถึงความทรงจำต่าง ๆ ในทุกวันเรนมักจะวนเวียนอยู่ตรงนี้ ซึ่งตัวเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนักและพยายามหาทางออกและค่อย ๆ คลายปม แต่สุดท้ายก็ต้องคว้าน้ำเหลวทุกครั้ง ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่อาจจะเข้าใจ

“…”

“เหมือนว่าเป็นลูปเวลาวนเวียนซ้ำ ๆ ไปมา”

“…”

“พอถึงเวลาฉันก็ต้องกลับมาอยู่จุดนี้ จุดเดิม”

“เราพอจะเข้าใจขึ้นมา