พี่ผีห้องตรงข้าม

                ร่างเพรียวเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าหอพักแห่งใหม่ ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังตัวอาคารที่สูงตระหง่าน ‘ขวัญ’ ไม่รอช้า เธอรีบก้าวเข้าไปยังด้านใน และพบเข้ากับเจ้าของหอที่อยู่บริเวณนั้น

                “ติดต่อเรื่องเข้าพักใช่ไหมหนู” หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามขึ้นพลางจ้องมองมายังสาวน้อยที่เพิ่งมาเยือนใหม่เป็นครั้งแรก

               “ใช่ค่ะ มาทำสัญญาเข้าอยู่ค่ะ” เสียงใสเอ่ยตอบกลับไป

               “ทางนี้เลยจ้ะ” คุณป้าเอ่ยบอกและยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินนำไปที่ห้องส่วนตัวเพื่อพูดคุยเรื่องเอกสารสัญญาอื่น ๆ

               สาวน้อยผู้น่ารักเพียงแค่พยักหน้ารับและยิ้มให้บาง ๆ เธอเดินตามอีกฝ่ายไปจนมาหยุดอยู่ที่โซฟาของห้องรับแขก เมื่อเห็นว่าฝ่ายคนมีอายุกว่านั่งลงก่อนแล้ว ร่างบอบบางจึงนั่งลงตาม

              “นี่เป็นเอกสารและรายละเอียดสำคัญนะหนู รับไปอ่านค่อย ๆ อ่านให้ละเอียดและตรวจทานดูให้ดีนะ เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง อ่านให้ถี่ถ้วนครบทุกตัวอักษร เมื่อแน่ใจดีแล้วค่อยเซ็นชื่อแล้วส่งคืนให้ป้า”

              “ได้ค่ะ…” ขวัญนรียื่นมือไปรับกระดาษสีขาวมาไว้ ก่อนจะเริ่มไล่สายตาอ่านดูข้อมูลต่าง ๆ อยู่หลายรอบจนตัวเธอแน่ใจแล้ว มือขาวจึงหยิบปากกาขึ้นมาเขียนชื่อประทับเป็นอันเสร็จสรรพ

             “นี่ค่ะ ขวัญตกลงค่ะ เซ็นชื่อเรียบร้อยแล้ว สามารถเข้าพักได้เลยใช่ไหมคะ?”

             มือเหี่ยวย่นดูมีอายุตามวัยเอื้อมไปรับเอกสารคืน ก่อนจะส่งกุญแจห้องให้เด็กสาวตรงหน้าที่กำลังมองมาเพื่อรอคำตอบ

            “ใช่จ้ะ เข้าพักได้เลยนะ อันนี้กุญแจ ห้องหนูจะอยู่ที่ชั้นสามนะ เดินขึ้นไปตามบันไดตรงนั้นได้เลย ข้าวของและสัมภาระป้าจะให้พวกเด็ก ๆ ขนไปให้ หนูแค่เดินตามเขาไปก็พอ โอเค เนอะ”

             ดวงตาคู่สวยมองไปยังชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกันที่ยืนรอบริการตนอยู่ ขวัญนรีจึงต้องพยักหน้ารับอย่างจำยอมและรีบลุกขึ้นยืน

             “ค่าใช้จ่ายสำหรับเข้าพักใหม่ครั้งแรกนะจ๊ะ สแกนได้เลย”

             เมื่อได้ฟังดังนั้น มือเรียวจึงคว้าหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาชำระจ่ายในส่วนมัดจำและอื่น ๆ ตามที่แนบอิงมาในเอกสาร

             “เรียบร้อยค่ะ หนูโอนไปแล้ว”

            ป้าเจ้าของหอพักพยักหน้ารับและส่งสัญญาณให้เด็กหนุ่มเริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง ร่างสูงสมส่วนจึงเดินเข้าไปคว้าเอากระเป๋าเดินทางของแขกวีวีไอพีคนใหม่ ก่อนจะเริ่มเดินนำหน้าเธอไป

            “ไปเร็วหนู เด็กคนนั้นเดินไวมากนะ ขาเขายาวน่ะ”

            ใบหน้าสวยหันมองไปยังอีกฝ่ายที่หยุดยืนรออยู่ไม่ห่างออกไปมาก ตาคมจ้องมองมาที่เธอนิ่ง ๆ ขวัญนรีจึงต้องรีบก้าวและมุ่งหน้าไปทางชายหนุ่ม เมื่อเห็นดังนั้นร่างโปร่งจึงเริ่มก้าวเดินต่อ

             ในขณะที่เดินผ่านตรงล็อบบี ขวัญนรีสังเกตเห็นหนุ่มหล่อหน้าตาดีคนหนึ่ง ราวกับรู้ว่ากำลังโดนจับจ้อง…ใบหน้า

             “…”

             ขวัญนรีถึงกับหน้าเจื่อนลง เพราะนอกจากจะไม่ได้รับรอยยิ้มหรือคำกล่าวทักทายแล้ว อีกฝ่ายยังเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย

             “หน้าแตกเลยสินะยายขวัญ…” ปากบางพึมพำออกมาเบา ๆ ขาเรียวรีบก้าวเดินต่อเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มขนของกำลังมองมา

             ทั้งสองเดินต่อไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ห้องพัก ‘012’ ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทาง เด็กหนุ่มคลายมือออกจากกระเป๋าก่อนจะโค้งหัวให้เล็กน้อยและเดินจากไป ทำเอาคนมองถึงกับงุนงง

             “ยัง… ไม่ได้ขอบคุณเลยนะ…” เสียงใสเอ่ยไล่ตามหลังอีกคน

             ศีรษะสวยส่ายไปมาเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มไขกุญแจเพื่อจะเข้าไปในห้อง และในขณะที่เธอกำลังจะเอื้อมมือเปิดประตู เป็นอันต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นว่าผู้เช่าฝั่งตรงข้ามที่คุ้นหน้ากำลังจะเดินเข้าห้อง หญิงสาวจึงรีบมุ่งเดินไปหาชายหนุ่มในทันที

            “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ‘ขวัญนรี’ นะคะ เรียก ‘ขวัญ’ ก็ได้” ด้วยความที่เป็นคนอัธยาศัยดีเป็นพิเศษ เธอจึงตัดสินใจเอ่ยทักขึ้น

             “…”

             “เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” ดวงตาสีน้ำตาลสวยมองไปยังร่างสูงสมส่วนของคนตรงหน้าที่ยังนิ่งเงียบ

             “…พูดอะไรหน่อยสิคะ” เสียงใสเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งเพื่อดึงความสนใจจากอีกฝ่าย และได้ผลอย่างดี…เมื่อเขาหันใบหน้ามาหา

             “เธอ… กำลังคุยกับฉันอยู่เหรอ…?”

             “ค่ะ ก็เราอยู่กันตรงนี้แค่สองคนนี่นา…จะให้พูดกับใคร…” ขวัญเอ่ยพูดเจื้อยแจ้วอย่างสดใส ปากบางกระจับยกยิ้มสวย ด้วยคำตอบที่ดูจะกวนไม่เบาทำเอาปากหยักยกยิ้มขึ้นตาม

             “สวัสดี ฉันชื่อเรน”

             “เรน… ชื่อเพราะจัง” เสียงใสเอ่ยชมขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

             เมื่อได้ฟังที่คนตัวเล็กชม ‘เรน’ ถึงกับลอบยิ้ม มือหนายกขึ้นลูบท้ายทอยด้วยความเขินอายเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเพื่อตอบกลับ

             “ก็ชื่อทั่วไปนั่นแหละ…”

             “ยินดีที่ได้รู้จักชื่อนะคะ” สาวน้อยร่างบางยังคงพูดคุยและคอยสังเกตปฏิกิริยาของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของตนต่อไป

            “เช่นกันนะ… ขวัญ…”

            แม้จะเพิ่งทำความรู้จักกันได้ไม่นาน แต่เธอก็สังเกตและรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายนั้นคงพูดไม่ค่อยเก่งและอาจจะเป็นคนพูดน้อย สาวเจ้าจึงค่อย ๆ ทำความเข้าใจและให้พื้นที่ในการปรับตัวแก่เขา

            “ไว้จะมาชวนคุยใหม่ เราขอตัวไปเก็บของเข้าห้องก่อนนะคะ” ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มมาให้ก่อนจะเดินกลับไปที่หน้าห้องตัวเอง

            “ให้ช่วยไหม…?”

            “ไม่เป็นไร… ขอบคุณนะคะ” มือเล็กคว้าจับกระเป๋าเดินทางและเตรียมจะก้าวเข้าห้อง ปากสวยยังคงยิ้มอย่างสดใสเมื่อได้ยินคนตัวสูงกว่าเอ่ยถามถึงความช่วยเหลือ ขวัญนรีอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้น ‘น่าเอ็นดู’ ทั้งยัง ‘ใจดี’ แม้จะพูดไม่เก่ง

             ในขณะที่กำลังเดินเข้าห้องนั้น ใบหน้าสวยถึงกับซีดเผือด เมื่อเห็นว่าสร้อยพระที่ตนเองแขวนไว้ที่คอหลุดร่วงหล่นลงบนพื้น

             “เธอได้ไปจุดธูปไหว้ศาลข้างล่างหรือยัง?”

            “…ยังเลยค่ะ พอมาถึงขวัญก็เดินเข้ามาด้านในเลย”

            “อืม อย่าลืมนะ”

             เมื่อสิ้นสุดประโยคจากปากของอีกฝ่าย สาวเจ้าก็รู้สึกได้ว่าประตูห้องตรงข้ามตนนั้นได้ปิดลงไปแล้ว ถึงแม้จะสงสัยและแคลงใจในคำพูดของเรนมากแค่ไหน เจ้าตัวก็เพียงแค่ก้มลงไปเก็บเอาสร้อยพระขึ้นมาไว้ในมือและมุ่งหน้าเดินเข้าห้องไป

             หลังจากใช้เวลาเก็บข้าวของให้เข้าที่เข้าทางดีแล้ว สาวน้อยร่างบางจึงเดินลงมายังชั้นล่างโดยมีจุดหมายคือศาลหน้าหอ ไม่นาน… เธอก็เดินมาถึงบริเวณดังกล่าว ขวัญค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่ง มือขาวเอื้อมไปหยิบเอาธูปและไฟแช็กที่วางอยู่ไม่ไกลขึ้นมาเพื่อที่จะทำการจุดกราบไหว้ตามที่หนุ่มหน้าหล่อได้บอกไว้ก่อนหน้านี้

             ‘วันนี้ขวัญมากราบไหว้และขอขมานะคะ ที่เข้ามาโดยไม่ได้จุดธูปบอกกล่าวก่อน หวังว่าท่าน…จะไม่โกรธหรือขุ่นเคืองกัน และถ้าไม่ได้เป็นการขอมากเกินไป ขวัญอยากจะขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่สถิตอยู่ ณ ที่บริเวณนี้ ช่วยคุ้มครองดูแล…ปกปักรักษาด้วยนะคะ’

             เมื่อเอ่ยขอขมาและอธิษฐานเสร็จ ในขณะที่กำลังจะปักธูปนั้น ขวัญนรีรับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของใครบางคน ดวงตากลมโตจึงรีบหันกลับไปมองทันทีโดยที่หน้าอกด้านซ้ายกำลังเต้นแรงจนดูเหมือนจะทำงานหนัก ทันทีที่หันไปดูก็พบเข้ากับบุคคลที่เอ่ยแนะนำให้เจ้าหล่อนมาที่นี่ ซึ่งอีกฝ่ายนั้นแค่ยืนนิ่ง ๆ อยู่ไม่ไกล

            “มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย…” ร่างบางเอ่ยพึมพำเบา ๆ แม้จะรู้สึกทั้งแปลกใจและตกใจแต่เมื่อเห็นว่าเป็นเรนจึงค่อย ๆ สงบลง

            “เวลานี้… ฉันมักจะมาที่นี่ประจำแหละ” เรนที่ได้ยิน เอ่ยตอบพร้อมกับมองมายังร่างเล็กบอบบางของหญิงสาวตรงหน้าตน

            “โอเค… เข้าใจแล้ว…”

            ดวงตาคู่สวยจ้องมองสำรวจชายหนุ่มก็พบว่าอีกฝ่ายอยู่ในชุดนักศึกษาสีขาวหรือชุดนิสิตของมหาวิทยาลัยเดียวกับตนเอง เธอนิ่งเงียบใช้ความคิดอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยถามร่างสูงโปร่ง

            “เรนเป็นรุ่นพี่ของขวัญใช่ไหม…?”

            “ใช่ ฉันอยู่ปีสี่น่ะ เธอน่าจะเป็นรุ่นน้อง”

            “ใช่ค่ะ ขวัญเพิ่งอยู่ปีหนึ่ง เป็นน้องใหม่เลย”

            ใบหน้าหล่อพยักหน้ารับเบา ๆ เป็นเชิงเข้าใจ สองสายตาสบมองเข้าหากัน เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ร่างเพรียวที่รู้ว่าตนจ้องมองอีกฝ่ายมากจนเกินไปจึงรีบเบือนหน้ากลับไปที่ศาล

            “เกือบจะลืมปักธูปเลย…”

            เมื่อเห็นและคิดได้ดังนั้น มือเรียวขาวจึงค่อย ๆ ปักก้านธูปลงไปอย่างบรรจงก่อนจะยกมือขึ้นพนมไหว้อีกเป็นอันเสร็จสรรพ

            สาวน้อยร่างบางลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้าไปหาหนุ่มรุ่นพี่ที่ยังคงมองมาที่ตนเองอยู่ เรนจึงเริ่มก้าวเดินนำเข้าไปภายในหอโดยมีขวัญนรีคอยเดินตามหลังอยู่ไม่ห่าง

             ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินกลับห้องกันอยู่ ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครเอ่ยหรือพูดอะไร เกิดเป็นความเงียบขึ้นมาปกคลุมบรรยากาศ ฝ่ายคนช่างพูดอย่างขวัญที่ทนต่อไม่ไหวจึงเอ่ยพูดเพื่อชวนคุย

             “พรุ่งนี้พี่เรนมีเรียนหรือเปล่าคะ?”

             “…ไม่มีหรอก” ร่างสูงเอ่ยตอบหลังจากเงียบไปสักพัก

             “เสียดายจัง… เผื่อว่าจะได้ไปด้วยกันน่ะค่ะ” ใบหน้าสวยง้ำงอเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของอีกฝ่าย เรนที่ได้ยินจึงเอ่ยตอบ

             “อืม…”

             “ขวัญเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานเลยยังไม่มีเพื่อน…” หญิงสาวเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน เจ้าหล่อนรู้สึกท้อในใจไม่น้อยเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่า…ตนเองยังไม่มีเพื่อนสักคน

             “ไม่เป็นไรหรอก เธอน่ารัก…เดี๋ยวก็มี”

             “เมื่อกี้… พี่พูดว่าอะไรนะคะ…?” ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ฟังที่หนุ่มรุ่นพี่พูด เธอเอ่ยถามขึ้นเพื่อย้ำอีกที

              “เปล่า… แค่บอกว่า…เดี๋ยวก็มีน่ะ”

             แม้ประโยคสำคัญจะหลุดหายไป แต่ขวัญนรียังคงรู้สึกนุ่มฟูภายในอก คำพูดที่อีกฝ่ายเอ่ยชมออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจนั้น ทำเอาสาวน้อยอายุสิบเก้าปี ถึงกับเสียอาการจนแก้มขึ้นสีระเรื่อ และเป็นโชคดีที่หนุ่มหล่ออย่างเรนยังคงเดินนำอยู่ด้านหน้า

             เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงหน้าห้องตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ต่างคนต่างยืนนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมเปิดประตูและเข้าห้องไป

             “ไว้เจอกันใหม่ ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันที่ดี” น้ำเสียงอันอบอุ่นเอ่ยบอก ใบหน้าสวยน่ารักจึงหันกลับไปมองยังผู้พูดที่ยังคงยืนหันหลังให้เจ้าหล่อนอยู่ ปากบางคลี่ยิ้มและเอ่ยตอบเช่นเดียวกัน

              “พี่ก็เหมือนกันนะคะ ขอให้เป็นคืนที่ดี”

              ใบหน้าหล่อมีเสน่ห์พยักหน้ารับเบา ๆ มือแกร่งเอื้อมไปบิดลูกหมุนก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้อง ดวงตากลมโตของ ขวัญนรีที่คอยจ้องมองตามอยู่เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ผู้พูดน้อยหายลับไปจากสายตาแล้ว เธอจึงเปิดประตูและเดินเข้าห้องตนเองไปเช่นกัน