All Chapters of กลรักร้ายนายวิศวะมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

อีกด้าน ‘วันนี้ฉันไม่ว่างเลยส่งคนขับรถไปรับเธอแทน ถ้าอยากแวะที่ไหนก็บอกคนขับ แล้วก็ไม่ต้องรอนะคืนนี้ฉันอาจไม่กลับ’ ดวงตาคู่สวยฉายแววเศร้าหมองหลังอ่านข้อความที่อีกคนส่งมา เธอเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋าแล้วลุกจากเก้าอี้ แต่บังเอิญหันไปเห็นกลุ่มอดีตเพื่อนสนิทเข้าพอดี ซอนญ่าและรถเมล์กำลังยืนชื่นชมกระเป๋าแบรนด์เนมใบใหม่ที่น้ำฟ้าสะพายมาอวดเพื่อน กระเป๋าที่แลกมาด้วยการเป็นเมียเก็บพ่อของเธอ ดาริณลุกจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปยืนรวมตัวกับอดีตเพื่อนสนิท จากนั้นเธอก็พูดขึ้นว่า “ดูเธอจะภาคภูมิใจกับสิ่งของที่ได้มาโดยการเอาตัวเข้าแลกซะเหลือเกินนะ” “เธออย่ามากล่าวหาฉันนะดาริณ” น้ำฟ้าแสร้งทำเป็นตีหน้าใสซื่อ อีกสองสาวพร้อมใจหันมาทางดาริณจากนั้นซอนญ่าก็พูดขึ้นว่า “เธออย่ามากล่าวหาเพื่อนฉันแบบนี้นะ ถึงบ้านของน้ำฟ้าไม่ได้ร่ำรวย แต่น้ำฟ้าก็รู้จักทำงานเก็บเงินเพื่อซื้อกระเป๋าแบรนด์เนม ไม่ได้แบมือขอเงินพ่อเหมือนอย่างเธอ ลูกคุณหนูบ้านรวยอย่างเธอมันจะไปรู้อะไร” “ทำงานเก็บเงินอย่างนั้นเหรอ แล้วเธอได้ถามเพื่อนรักของเธอรึเป

“~อื้อ~เจ้าขุน” ร่างเล็กสั่นกระเพื่อมจากแรงกระแทกที่หนักหน่วงและถี่ยิบ วันนี้เขาจะกำราบคนปากแข็งอย่างดาริณให้อยู่หมัด ปลายนิ้วโป้งของชายหนุ่มบดคลึงบนริมฝีปากอวบอิ่ม ก่อนจะเริ่มแหย่นิ้วเข้าไปในโพรงปากนุ่ม เจ้าขุนก้มหน้ากระซิบเสียงแหบพร่าตรงซอกหูของหญิงสาว “หัดดูดไว้” พูดจบก็เริ่มชักนิ้วเข้าออก ดาริณดูดเลียนิ้วแกร่งอย่างรู้งานพร้อมกับส่งสายตาเย้ายวนให้เขา “แม่งเอ๊ย! โคตรเด็ดเลยว่ะ” พูดพร้อมกับส่งเอ็นใหญ่เข้าออกในร่องรักอย่างรุนแรง อัดเสยแกนกายให้ลึกจนชนกับผนังมดลูก ร่างอ้อนแอ้นแอ่นสะโพกรับการกระแทกจากแท่งเนื้อที่ตอกตรึงเข้ามาจนมิดลำทุกจังหวะ “~อ๊า~” เสียงครางหวานดังออกมาเป็นระยะขณะที่ปลายเล็บจิกลงบนแผ่นหลังของชายหนุ่ม “เสียวไหม” “เสียว” “เสียวแล้วชอบไหม” “ชอบ” คนฟังกระตุกยิ้มพึงพอใจ จากนั้นก็เร่งจังหวะอย่างถี่รัวเนื้อตัวของชายหนุ่มเกร็งแน่นราวกับจะเสร็จสมอยู่รอมร่อ “แตกในปากเธอได้ไหมดาริณ” ยังไม่ทันได้ตกปากรับคำ คนเจ้าเล่ห์ก็ถอนแกนกายออกจา

เมื่อพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันเสร็จสรรพดาริณก็ขอตัวกลับ ระหว่างที่รอเจ้าขุนมารับหญิงสาวก็เดินออกไปเรื่อย ๆ ใบหน้าสวยดูเป็นกังวลขณะเดินเท้าอยู่ในซอย หัวสมองคิดหลายเรื่องจนตีรวนกันไปหมด เธอไม่แน่ใจว่าควรบอกเรื่องที่ผู้เป็นพ่อกำลังจัดแจงเรื่องงานหมั้นของเธอกับลูกชายท่านเจ้าสัวให้เจ้าขุนรู้ดีไหม แล้วสถานะของเธอกับเจ้าขุนตอนนี้มันคืออะไร แค่เพื่อน แค่คู่นอน หรือเป็นคนรัก “ดาริณ” รถคันหรูจอดเทียบข้างพลางเปิดกระจกเรียกคนเหม่อลอย หญิงสาวสะดุ้งโหยงตกใจก่อนจะหันไปมองตามเสียงเรียก เธอเพิ่งจะโทรบอกเขาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว ทำไมเจ้าขุนมาถึงเร็วจัง “นายเหาะมารึไง” ขึ้นรถปุ๊บก็พูดจากระแนะกระแหน เจ้าขุนยิ้มขำแล้วพูดสั้น ๆ ว่า “เออ” ดาริณเบะปากใส่เขาอย่างไม่ได้จริงจัง ชายหนุ่มแค่นหัวเราะก่อนจะขับรถพาหญิงสาวไปยังสถานที่ที่นัดหมายเอาไว้กับพวกเพื่อน รถคันงามขับมาจอดที่ลานจอดรถภายในอาณาบริเวณบ้านเรือนไทยทรงปั้นหยาสองชั้นของวายุ ตรงหน้าบ้านมีสวนหย่อมและต้นไม้เขียวขจีรายล้อม บ้านหลังใหญ่แม้จะมีอายุเก่าแก

ใบหน้าหวานเหยเกเสียวซ่าน มือบางจับศีรษะของคนที่อยู่ใต้ผิวน้ำ รู้สึกร้อนวูบวาบที่กลางร่องอยากบอกไม่ถูก แรงปรารถนาลุกโชนทว่าอีกใจก็กลัวว่าจะมีคนผ่านมาเห็นเข้า “พอแล้วเจ้าขุนเดี๋ยวมีคนเห็น” ชายหนุ่มผละริมฝีปากออกจากสองเต้าเต่งตึงแล้วโผล่พรวดขึ้นมาจากน้ำ มือหนายกขึ้นมาเสยผมอย่างเป็นธรรมชาติ กร้าวใจจัง ดาริณคิดในใจขณะมองเขาอย่างเคลิบเคลิ้ม คนเจ้าเล่ห์ยกยิ้มแล้วประกบจูบเบา ๆ “เอาตรงนี้ไหม” “นายจะบ้าเหรอ คนอยู่ตั้งเยอะ” “ตื่นเต้นดีออก” พูดเสียงกระเส่าปลายนิ้วเกลี่ยไล้ไปตามซอกกางเกงบิกินีตัวจิ๋ว ดาริณรู้สึกวาบหวามกลางกายลมหายใจถี่กระชั้นทั้งกลัวทั้งตื่นเต้น เจ้าขุนแค่นยิ้มจากนั้นก็ละมือมาผูกสายบิกินีเอาไว้ให้เธอตามเดิม “กลับเลยไหม” “นายไม่รอวายุเป่าเค้กก่อนเหรอ” “รอยังไงล่ะ แข็งขนาดนี้” พูดขณะจับมือของเธอมาจับที่ท่อนเอ็นของตัวเอง ดาริณถลึงตาใส่เขาอย่างนึกหมั่นไส้คนอะไรทั้งร้ายกาจทั้งเจ้าเล่ห์ เธอฟาดฝ่ามือลงบนแขนของเขา “คนหื่น”

คนที่อยู่ในห้องเทียวลุกเทียวนั่งด้วยความกระวนกระวาย ภายในใจว้าวุ่นและคิดไปต่าง ๆ นานา มองนาฬิกาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วที่เจ้าขุนออกจากห้องไป จะว่ารู้สึกน้อยใจที่เจ้าขุนไม่ให้ไปด้วยก็ไม่ใช่ จะว่าไม่รู้สึกอะไรเลยก็ไม่เชิงเพราะเธอไม่รู้เลยว่าสำหรับเจ้าขุนตอนนี้เธออยู่ในฐานะอะไร ตั้งแต่ที่ตกลงกันว่าจะเป็นแฟนปลอม ๆ ก็ยังไม่เคยได้เลื่อนสถานะไปเป็นอย่างอื่นเลย “หรือนายเห็นฉันเป็นเพียงเครื่องบำบัดความใคร่ของนายเท่านั้น” พูดพึมพำเบา ๆ ขณะทอดมองออกไปนอกผนังกระจกที่สูงตั้งแต่พื้นจรดฝ้า ดวงตาสั่นไหวคล้ายกับคนกลั้นร้องไห้ อีกด้าน หลังปล่อยตัวดาวิทย์เจ้าขุนก็รีบบึ่งรถกลับเพ้นท์เฮ้าส์ เขาเดินดุ่มออกจากลิฟต์แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง กวาดตามองหาคนที่เขาบอกให้รออยู่ ก่อนจะเห็นว่าเธอยืนเหม่ออยู่ตรงผนังกระจก เจ้าขุนถอนหายใจอย่างโล่งอก ตั้งแต่ออกจากบ่อนเขากดโทรหาดาริณเป็นร้อยครั้งแต่เธอกลับไม่ยอมรับสาย กอปรกับเพิ่งฟังเรื่องที่ดาวิทย์เล่าทำให้เขาร้อนใจมาก ร่างสูงเดินเข้าไปสวมกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง ใบหน้