All Chapters of กลรักร้ายนายวิศวะมาเฟีย: Chapter 41 - Chapter 50

คนเมาเงยหน้าสบตากับเจ้าของร่างอรชรที่เขาเฝ้าคิดถึงมาหลายวัน จากนั้นก็ลุกพรวดอย่างลืมตัวแล้วตั้งท่าจะเดินไปหาหญิงสาว แต่ถูกออสตินคว้าตัวเอาไว้เสียก่อน “มึงจะไปไหน” “ออสตินมึงปล่อยกู” คนเมาหันมาโวยวายเสียงดังจนลูกค้าในผับหันมามองเขาเป็นตาเดียว “มึงมีสติหน่อยดิ” “สติเชี่ยอะไร มึงไม่เห็นรึไงนั่นเมียกู” “เออ กูเห็นแล้ว” อยากจะถีบคนเมาให้หน้าคว่ำเมื่อกี้หมาตัวไหนมันบอกไม่อยากยุ่งวะ “ฉันว่านายตัดใจจากดาริณซะเถอะ ไม่ว่านายจะทำยังไงดาริณก็ไม่กลับมาหานายหรอก” หญิงสาวเพียงคนเดียวของโต๊ะพูดแทรกบทสนทนาของสองหนุ่ม ออสตินขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์ใส่น้ำฟ้าก่อนจะพูดขึ้นว่า “นอกจากเธอจะชอบเผือกเรื่องชาวบ้าน ก็ยังชอบยุแยงให้คนอื่นเขาแตกแยกกันอีก เป็นเพื่อนดาริณประสาอะไรวะ” คนถูกตำหนิทำท่าทางกระฟัดกระเฟียด ก่อนจะหันใบหน้าบูดบึ้งไปทางเจ้าขุนหวังให้เขาช่วยพูดแก้ตัวกับออสตินแต่กลับถูกเจ้าขุนไล่ตะเพิด “ไปไหนก็ไปไป รำคาญว่ะ” “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า สะใจโว้ย” ออสตินหัวเราะร่ายิ่งทำให้คนถูก

วันต่อมา หลังกลับมาจากร้านขายยาดาริณก็รีบร้อนขึ้นไปบนห้อง หยิบชุดตรวจการตั้งครรภ์ออกจากถุงพลาสติก อ่านฉลากจนเข้าใจแล้วดำเนินการทุกอย่างตามขั้นตอนที่เขียนอยู่บนเอกสารกำกับ ดาริณนั่งรอลุ้นดูอุปกรณ์ที่ลักษณะเป็นแท่งพลาสติกคล้ายกับปากกา ด้านหน้ามีช่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ สำหรับแสดงผล คนรอลุ้นนั่งหน้าซีด ในใจเต้นรัวราวกับมีคนตีกลองอยู่ด้านใน มือข้างที่จับแท่งพลาสติกเอาไว้สั่นเทาเล็กน้อย เธอกำลังลุ้นให้ผลลัพธ์ออกมาเพียงขีดเดียว ทว่า... เส้นสีแดงที่ปรากฏขึ้นบนนั้นกลับมีสองขีด ร่างเล็กทรุดนั่งบนเตียงนอนมือข้างหนึ่งกำที่ตรวจการตั้งครรภ์เอาไว้แน่น หัวใจดวงเล็กเต้นแรงกว่าปกติน้ำตาไหลทะลักอย่างห้ามไม่อยู่ พยายามปลอบใจตัวเองว่าบางทีมันอาจมีอะไรผิดพลาดเลยทำให้ผลการตรวจคลาดเคลื่อนก็เป็นได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงคว้ากระเป๋ามาสะพายแล้วรีบร้อนออกจากห้อง วิ่งลงบันไดบ้านด้วยความเร่งรีบก่อนจะพบกับผู้เป็นพ่อที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องทำงาน “แกจะรีบร้อนไปไหน เมื่อกี้ก็เพิ่งไปมาไม่ใช่รึไง” พอถูกถามคนเป็นลูกก

‘พี่ทิวเขาพี่ตั้งใจฟังหวานให้ดี ๆ นะ วันนี้หวานเจอพี่ดาริณที่โรงพยาบาล ที่แปลกก็คือพี่ดาริณมาหาหมอที่แผนกสูติ พี่รู้ไหมว่าพี่ดาริณมาที่แผนกสูติเพื่อฝากท้อง หวานเห็นสมุดฝากครรภ์กับตา แถมยังมีผลตรวจจากคุณหมอยืนยันด้วยว่าพี่ดาริณตั้งท้องจริง ๆ พี่ต้องรีบบอกเรื่องนี้กับพี่เจ้าขุนนะ’ คนฟังนิ่งค้าง มือที่กำซองบุหรี่ค่อย ๆ คลายออกแล้วปล่อยให้มันหล่นลงพื้น หัวใจแข็งแกร่งเต้นดังตุบ ๆ ราวกับว่ามันจะทะลุออกมาจากอก คนหน้านิ่งค่อย ๆ คลี่ยิ้ม ดวงตาสั่นเครือหันมองหน้าเพื่อนซ้ายทีขวาที “นี่กูกำลังจะเป็นพ่อคนเหรอ” เอ่ยเสียงสั่นแล้วจับมือเพื่อนที่นั่งด้านข้าง โคตรดีใจที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะมีลูก “มึงกำลังจะเป็นพ่อคนแล้ว ตอนนี้สิ่งที่มึงต้องคิดถึงมากที่สุดคือลูกในท้องของดาริณ กูว่ามึงลดทิฐิลงแล้วยอมคืนดีกับพ่อซะ มึงก็จะได้ทั้งเมียและลูกคืน ดีไม่ดีพอท่านรัฐมนตรีรู้ว่ามึงคือลูกชายอีกคนของท่านเจ้าสัวท่านอาจจะยกลูกสาวให้มึงฟรี ๆ เลยก็ได้” วายุรีบแสดงความคิดเห็น คนฟังนั่งยิ้ม เขาไม่สนใจทิฐิเชี่ยอะไรทั้งนั้นตอนนี้เมียและลูกสำคัญที่สุด “แต่พร

เวลาผ่านไป สองคนนอนกอดก่ายบนเตียงกว้างรอเวลาฟ้าสาง ดาริณไม่รู้ว่าเจ้าขุนมีแผนการอะไรเขาบอกแค่ว่าให้เธอเชื่อใจเขา มือหนาเคลื่อนลูบคลำบนหน้าท้องที่ยังแบนราบ ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้แล้วพูดคุยกับก้อนเล็ก ๆ ที่อยู่ในนั้น “หลังจากนี้เราไปอยู่ด้วยกันนะ” พูดจบก็จูบลงบนหน้าท้อง ดาริณมองคนเห่อลูกแล้วยิ้มขำ ส่ายหน้าเบา ๆ จากนั้นก็พูดว่า “ตอนนี้ลูกของนายยังตัวเท่าเม็ดถั่วเขียวอยู่เลย เขาไม่ได้ยินที่นายพูดหรอก” “ใครบอกว่าฉันบอกลูกล่ะ ฉันบอกแม่ของลูกต่างหาก” พูดจบคนเจ้าเล่ห์ก็ขยับเข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่ ดาริณรู้สึกเขินอายจนหน้าร้อนผ่าว แต่อีกใจก็อดกังวลไม่ได้ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เช้าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง “นายช่วยบอกแผนการของนายหน่อยได้ไหม นายรู้ไหมตอนนี้ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีเลย” คิ้วเรียวสวยขมวดคิดหนัก เจ้าขุนแค่นยิ้มก่อนที่มือหนาจะลูบศีรษะของเธอเบา ๆ แล้วพูดให้เธอคลายกังวล “บอกแล้วไงว่าไม่ต้องกังวล ฉันจัดการได้อยู่แล้ว แค่เธอนอนหลับพักผ่อนให้สบายก็พอแล้ว” “แต่ฉันกลัว นายสัญญากับฉ

เจ้าขุนวิ่งตามเธอไปติด ๆ ก่อนจะดึงรั้งร่างเล็กเอาไว้ได้ทันตรงหน้าประตูบ้านพอดี แขกเหรื่อและนักข่าวที่ยืนรออยู่ด้านนอกต่างพากันจับตาดูทั้งคู่อย่างสนอกสนใจ “ดาริณ ฟังฉันก่อน” “ฉันไม่ฟัง ไอ้คนโกหก” หญิงสาวสะบัดตัวแล้วตั้งท่าจะเดินหนีแต่ถูกคนตัวโตดึงรั้งเอาไว้ มือหนาจับประคองคนตัวเล็กให้หันมาฟังสิ่งที่เขาอยากอธิบาย “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกเธอ” “นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะ ถ้าตั้งใจมันจะขนาดไหน นายเป็นลูกชายของเจ้าสัวเกษมแต่ไม่บอกฉันสักคำ ปล่อยให้ฉันกับคุณพ่อถูกหัวเราะเยาะเหมือนคนโง่ สะใจนายแล้วใช่ไหม” มือสองข้างทุบตีคนตรงหน้าระบายความโมโหขณะที่ร้องไห้จนน้ำตาอาบแก้ม เจ้าขุนดึงรั้งร่างเล็กเข้ามากอดมือข้างหนึ่งลูบศีรษะปลอบประโลม “ขอโทษที่ไม่ได้บอก แต่เรื่องระหว่างฉันกับพ่อมันค่อนข้างซับซ้อน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเธอจริง ๆ นะ” “ซับซ้อนแล้วยังไง ซับซ้อนจนเล่าทั้งปีทั้งชาติก็ไม่เข้าใจอย่างนั้นเหรอ นายมันร้ายกาจที่สุด ฉันไม่น่ารักคนอย่างนายเลย” เพราะโมโหจนขาดสติจึงเผลอพูดคำว่ารักออกจากปาก เจ้าข