กลรักร้ายนายวิศวะมาเฟีย のすべてのチャプター: チャプター 11 - チャプター 20

“ค้างห้องฉันก็ได้ แต่ห้องฉันแคบนะดาริณจะอยู่ได้รึเปล่าล่ะ” แม้ไม่ได้ปฏิเสธแต่ ‘รถเมล์’ ก็มีท่าทีลำบากใจ ดาริณรู้สึกเกรงใจเพื่อนมากแต่เธอก็ไม่มีที่พึ่งทางไหน ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงโทรไปขอความช่วยเหลือจากทิวเขาเพราะเขาคือเพื่อนที่สนิทที่สุด แต่หลังจากที่ชายหนุ่มมีแฟนเขาคงไม่สะดวกมาดูแลเธอเฉกเช่นเมื่อก่อน ครั้นจะให้พึ่งพาเจ้าขุนมันก็ไม่ใช่เรื่องเพราะระหว่างเธอกับเขามีสถานะเป็นเพียงแฟนปลอม ๆ เท่านั้น ดาริณจำใจพยักหน้าตอบรับรถเมล์พร้อมทั้งยิ้มบาง ๆ “ฉันอยู่ได้” “แล้วทำไมดาริณไม่ไปเปิดโรงแรมล่ะ” น้ำฟ้าถามขึ้นด้วยความสงสัย ปกติดาริณอีโก้สูงจะตาย ร้อนนิดร้อนหน่อยก็บ่นจะทนนอนห้องแคบ ๆ ของรถเมล์ได้ยังไง “คือ...ตอนนี้ฉันไม่มีเงินน่ะ คุณพ่อยึดบัตรเครดิตกับเงินในบัญชีไปหมดแล้ว” พูดซะน่าสงสารแต่ใช่ว่าพวกเพื่อนจะเห็นใจ สามสาวมองหน้ากันเลิ่กลั่กในเมื่อดาริณไม่มีเงินแล้วมื้อนี้ใครจ่าย “อ้าว! แล้วถ้าดาริณไม่มีเงินแล้วมื้อนี้ใครจ่าย?” ซอนญ่าพูดขึ้นอย่างหัวเสีย ถ้าจะให้เธอเป็นคนจ่ายเธอไม่ยอมหรอกนะ

หลังทานข้าวเจ้าขุนก็พาดาริณไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า เขาบอกให้เธอเลือกซื้อตามที่ต้องการได้เลยไม่ต้องเกรงใจ ยังไงซะเธอก็ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของเขา แม้จะเป็นแค่แฟนปลอม ๆ ก็เถอะ หลังจากซื้อของใช้ส่วนตัวเขายังพาหญิงสาวไปเลือกซื้อชุดนักศึกษาใหม่ ดาริณรู้สึกเกรงใจเจ้าขุนมาก เธอคิดเอาไว้ว่าถ้ากลับเข้าบ้านเมื่อไหร่จะคืนเงินทุกบาททุกสตางค์ให้ชายหนุ่มทันที เมื่อซื้อของเสร็จสรรพกำลังจะพากันกลับบังเอิญเดินผ่านร้านขายกระเป๋าแบรนด์เนมยี่ห้อหนึ่ง หญิงสาวหยุดยืนอยู่หน้าร้านมองสินค้าคอลเลกชันใหม่แววตาเศร้าสร้อย เจ้าขุนหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปมองคนที่ยังยืนอยู่หน้าร้านขายกระเป๋า จากนั้นเขาก็ถามเธอ “อยากได้เหรอ” “เปล่า” “ไม่อยากได้แล้วมองทำไม” “ฉันแค่กำลังสงสัยว่า ทำไมเมื่อก่อนฉันโง่จัง ยอมจ่ายเงินหลักแสนเพื่อซื้อกระเป๋าใบแค่นี้ ทั้งที่ความจริงแล้วกระเป๋าใบละร้อยกว่าบาทก็ใส่ของได้เหมือนกัน” รู้สึกประหลาดใจจนไม่อยากเชื่อหูตัวเอง แต่ก็แอบดีใจที่เห็นดาริณคิดได้อย่างนั้น ชายหนุ่มลอบยิ้มก่อนจะจูงมือดาริณเข้าไปในร้านขายก

หลังออกจากร้านขายเสื้อผ้าทั้งคู่ก็พากันเดินไปยังโซนร้านอาหาร หญิงสาวเป็นคนเลือกร้านอาหารญี่ปุ่นซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้ทัดทาน แม้ไม่ค่อยสันทัดแต่ก็ไม่อยากขัดใจดาริณ นั่งทานยังไม่ทันอิ่มสายตาคู่สวยพลันสะดุดเข้ากับคนที่เธอไม่ได้เจอหน้ามาสองวัน ร่างสูงใหญ่ของคนอายุเยอะเดินผ่านหน้าร้านอาหารญี่ปุ่นไปทางร้านขายกระเป๋าแบรนด์เนมโดยมีลูกน้องเดินประกบซ้ายขวาฝั่งละคน พ่อของเธอมาทำอะไรที่ห้างสรรพสินค้า ปกติถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ ท่านแทบไม่ย่างกรายเข้ามาเลยนี่นา ความสงสัยของดาริณทำให้คนที่นั่งอยู่อีกฝั่งพลอยสนใจไปด้วย ใบหน้าคมหันมองไปทางเดียวกันกับเธอจากนั้นจึงหันกลับมาแล้วเอ่ยถาม “ตามไปดูหน่อยไหมล่ะ” พูดจบก็เรียกพนักงานเช็กบิลทั้งที่เธอยังไม่ได้ตอบตกลง จากนั้นก็จูงมือหญิงสาวออกจากร้านอาหารยืนแอบมองท่านรัฐมนตรีอยู่ห่าง ๆ ลูกน้องสองคนยืนเฝ้าหน้าร้านขายกระเป๋าคอยกันไม่ให้คนนอกเข้าไปด้านในยิ่งดูน่าสงสัย ทำไมต้องทำลับ ๆ ล่อ ๆ ขนาดนั้น “นายว่าพ่อฉันมาทำอะไร” “มาร้านขายกระเป๋าก็คงมาซื้อกระเป๋าล่ะมั้ง” “แต่นี่มันร

ไม่รู้อะไรมันดลใจให้เขาเลือกหนังรักซึ่งมีฉากอีโรติก นอนดูยังไม่ถึงไหนเลือดในกายคล้ายจะเดือดพล่าน เขาพลิกตะแคงข้างหันหน้ามาทางดาริณ แขนข้างที่ว่างย้ายมากอดหญิงสาวแล้วลูบไล้แขนเนียนขึ้นลง ขณะที่ดวงตายังคงเพ่งมองไปบนจอขนาดใหญ่ ริมฝีปากหยักสีเรื่อยกยิ้มอย่างได้ใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้ต่อต้าน ใช้เรี่ยวแรงของแขนเพียงข้างเดียวพลิกร่างเล็กให้หันหน้ามาทางตัวเองซึ่งดาริณก็ไม่ได้ขัดขืน เลื่อนมือขึ้นมาลูบไล้แก้มเนียนที่ซุกอยู่ตรงหัวไหล่ของเขา จากนั้นก็ใช้มืออีกข้างเชยคางเธอขึ้น ทว่า...ดาริณหลับ ก็เอะใจอยู่ว่าทำไมเธอนิ่งจังเขาลูบคลำก็ไม่โวยวาย เจ้าขุนพ่นลมหายใจอย่างแรงก่อนจะนอนแผ่หลาหมดสภาพ ขนาดบนจอกำลังฉายฉากวาบหวิวเธอยังมีกะใจนอนหลับได้ลงคอ มองริมฝีปากอวบอิ่มสีระเรื่อแล้วนึกโมโหอยู่ในใจ ไอ้เราก็อุตส่าห์ตัดใจไม่ออกไปข้างนอกตามคำร้องขอกลับกลายเป็นว่าต้องมานอนเฝ้าคนนอนหลับเนี่ยนะ น่ากัดให้ปากบวมนัก เมื่อเห็นว่าหญิงสาวนอนหลับไปแล้วเจ้าขุนจึงเปลี่ยนไปดูหนังแอ็กชันแทนเพื่อดับอารมณ์ที่มันคุกรุ่นจนทำให้เขาเกือบจะจับเพื่อน

หลายวันต่อมา @สนามแข่งรถ คนอารมณ์ไม่ดีนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนโซฟาตัวยาว ในมือถือแก้วเหล้าสีอำพันควงไปควงมาราวกับคนมีเรื่องครุ่นคิด หลังจากที่เจ้าขุนมีดาริณเข้ามาในชีวิตก็ไม่มีสาว ๆ ตกถึงท้องเลยสักคน ต่างจากเมื่อก่อนลิบลับที่ต้องหิ้วสาวเข้าโรงแรมสัปดาห์ละครั้งเป็นอย่างต่ำ เขามันเป็นคนประเภทมีความต้องการทางเพศสูง พอได้นอนกอดดาริณทุกคืนหัวสมองก็เอาแต่หมกมุ่นเรื่องอย่างว่า หรือเขาควรตีตัวออกห่างจากเธอดีวะ คิดไม่ตกก็กระดกเหล้าเพียว ๆ ลงคอ ก่อนจะลุกจากโซฟาเดินไปทางผนังกระจก ยืนมองวายุที่กำลังขะมักเขม้นซ้อมขับรถอยู่ในสนามอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่รู้ช่วงนี้มันเป็นอะไรของมัน ครั้นจะให้ไปสนใจเรื่องคนอื่นเรื่องตัวเองก็ยังเอาไม่รอด เจ้าขุนรู้สึกเครียด ๆ จึงหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ “อ้าว! เจ้าขุนเพื่อนเลิฟ พักนี้ไม่ค่อยเห็นโผล่หัวมาที่นี่ กูก็คิดว่าติดเมียหนักจนแยกตัวออกมาไม่ได้แล้วซะอีก” คนเพิ่งมาถึงเอ่ยแซวกวนประสาท ออสตินรินเหล้าใส่แก้วแล้วเดินเข้ามากอดคอคนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงมุมห้อง นัยน์ตาสีน้ำตาลของหนุ่ม