All Chapters of กลรักร้ายนายวิศวะมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

หลังท่านเจ้าสัวเกษมออกจากห้องไปเจ้าขุนก็ทอดกายนอนราบบนโซฟาตัวยาว เขายกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผาก เปลือกตาปิดลงราวกับคนนอนหลับทว่าภายในใจกลับร้อนรนราวกับถูกไฟแผดเผา นานแล้วที่เขาไม่ได้พบเจอกับท่านเจ้าสัวอย่างซึ่งหน้า ล่าสุดที่ได้พบกันคือเมื่อห้าปีก่อนตอนที่เขาเรียนอยู่มอปลาย ความคับแค้นที่ฝังแน่นอยู่ในอกลุกโชนขึ้นมาทุกครั้งที่เห็นหน้าอีกฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นการเจอกันซึ่งหน้าหรือผ่านทางสื่อโซเชียล เรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับแม่เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้วก็ผุดขึ้นมาในหัวสมอง เจ้าขุนไม่เคยลืมเลือนและเขาก็คงจะจดจำความแค้นนี้ไปตลอดชีวิต ดาริณเดินลงมาดูคนที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟาด้วยความเป็นห่วง เธอนั่งลงบนพื้นดวงตาจดจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลา มือบอบบางจับแขนที่วางพาดบนหน้าผากของเขาออก เปลือกตาหนาเปิดขึ้นก่อนจะสบประสานกับดวงตาอ่อนโยนที่มองมา “นายเป็นอะไรรึเปล่า” “ฉันไม่เป็นไร” เจ้าขุนลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งจากนั้นก็เหยียดกายยืนขึ้นตั้งท่าจะเดินหนีขึ้นห้อง เขายังไม่พร้อมจะตอบคำถามของดาริณตอนนี้ “เจ้าขุน” หญิงสาววิ่งไปโอบ

@มหาวิทยาลัย “วันนี้ฉันเลิกเรียนช้า ถ้าเรียนเสร็จแล้วก็นั่งรออยู่แถวนี้ห้ามไปไหนนะ ถ้ามีอะไรก็รีบโทรหาฉันทันที” หลังจอดรถตรงหน้าตึกคณะที่หญิงสาวเรียนอยู่คนขับรถก็ออกคำสั่งทันที ดาริณส่งยิ้มยียวนให้เจ้าของรถ “รับทราบค่ะ” ตั้งท่าจะเปิดประตูลงกลับถูกเขาคว้าดึงไว้ คนเจ้าเล่ห์ขยับตัวเข้าหาหญิงสาวแล้วประกบจูบดูดดื่ม “~อื้อ~” คนถูกจูบส่งเสียงอู้อี้พลางฟาดมือบนไหล่หนา เจ้าขุนผละใบหน้าออกมากระตุกยิ้มมุมปาก เขาชอบฉวยโอกาสกับเธออยู่เรื่อย “นี่มันในมหา’ลัยนะ” “ฟิล์มดำขนาดนี้ใครจะเห็น” “ไม่เห็นก็ไม่ควร อยู่ห้องก็จูบทั้งคืนแล้วยังไม่พออีกรึไง” “ไม่พอ” รู้สึกหมั่นไส้ชะมัด ไม่คิดว่าคนห่าม ๆ อย่างเจ้าขุนจะกลายร่างเป็นผู้ชายเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ดวงตาคมที่จ้องมองไม่ยอมลดละทำให้หญิงสาวทำตัวไม่ถูก ดาริณรีบลงจากรถก่อนที่เขาจะฉวยโอกาสกับเธออีกครั้ง ชายหนุ่มแค่นยิ้มขณะมองร่างอรชรเดินหายเข้าไปในตึกคณะ จากนั้นก็ขับรถกลับคณะของตัวเอง น้ำฟ้าที่นั่งสังเกตการณ์

หลังวางสายจากดาริณเจ้าขุนก็ขับรถออกไปด้วยความเร็ว ก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าข้างทางอย่างกะทันหันแล้วเหยียบเบรกเสียงดังเอี๊ยด! ทั้งที่เพิ่งขับออกจากซอยบ้านเธอเพียงไม่กี่ร้อยเมตรเท่านั้น เขาตบพวงมาลัยรถด้วยความโมโห แววตาสั่นไหวนัยน์ตาแดงก่ำคล้ายกับคนกำลังจะร้องไห้ ร่างสูงเงยหน้าเอนหลังพิงเบาะแล้วหลับตาอย่างคนใช้ความคิด แต่ความขุ่นเคืองที่อัดแน่นอยู่เต็มอกทำให้เขาไม่มีสมาธิที่จะคิดอะไรได้เลย จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะความเงียบงัน เจ้าขุนกดรับสายทันทีที่เห็นว่าปลายสายคือวายุ [มึงอยู่ไหนแล้วเนี่ย ไหนบอกว่าจะไปรับดาริณมากินข้าวกับพวกกูไง หายไปเป็นชั่วโมงมัวทำอะไรอยู่วะ อย่าบอกนะว่าพวกมึงกำลังซั่มกันอยู่อะ] “ซั่มพ่องมึงดิไอ้สัส” [อ้าวไอ้เชี่ย อย่าบอกนะว่าทะเลาะกับเมียแล้วมาลงที่กูอะ] “มึงเงียบปากไปเลยวายุ ถ้าว่างนักก็สั่งเหล้าไว้รอกูคืนนี้กูจะแดกแม่งให้เมาไปเลย” พูดจบก็กดวางสายเพื่อนสนิท จากนั้นก็ขับรถไปยังสถานที่ที่นัดหมายกับพวกมันในตอนแรก คนที่ถูกเพื่อนตัดสายเกาศีรษะด้วยความงุนงง หลังกลับ

“เจ้าสัวเกษมเคยคบกับแม่กูเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว แต่แม่ของท่านเจ้าสัวไม่ชอบแม่กูก็เลยหาเมียมาให้ลูกชาย ท่านเจ้าสัวกลัวไม่ได้มรดกเลยยอมตกลงแต่งงานกับคนที่แม่หามาให้” ขอบตาคนเล่าเริ่มเจือสีแดงก่ำ เจ้าขุนพักกลืนน้ำลายก่อนจะเล่าต่อว่า “ทั้งที่แต่งงานมีเมียแล้วแต่เสือกไม่บอกแม่กูสักคำ พอทางนั้นรู้เรื่องที่เจ้าสัวมีแม่กูอีกคนก็ยกพวกมารุมทำร้ายแม่ถึงบ้าน ผู้คนละแวกนั้นรุมประณามว่าแม่กูเป็นเมียน้อยทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วแม่กูมาก่อน ขนาดคนพวกนั้นทำกับแม่กูถึงขนาดนั้นเจ้าสัวเกษมก็ยังมีหน้ามาบอกให้รอก่อน หลังเคลียร์ปัญหาทุกอย่างจบแล้วจะกลับมารับไปอยู่ด้วย แล้วแม่ก็เชื่อ ทนรอเขาจนกระทั่งรู้ข่าวว่าฝั่งนั้นตั้งท้องและคลอดลูกออกมา แม่เสียใจมากตอนแรกคิดจะฆ่าตัวตาย แต่พอรู้ว่ามีกูอยู่ในท้องท่านก็เลยล้มเลิกความคิด แต่หลังจากที่คลอดกูออกมาได้ไม่นานแม่ก็ป่วยหนัก แล้วก็อย่างที่พวกมึงรู้เลย แม่กูตาย” พูดถึงตรงนี้เสียงคนเล่าถึงกับสั่นเครือ เขาไม่อยากพูดถึงเรื่องเก่าเลยแต่ที่ต้องเล่าให้เพื่อนฟังเพราะไม่อยากปิดบัง หัวใจคนฟังสั่นไหวไปตาม ๆ กัน รู้สึกเห็นอกเห็นใจเพื่อนสนิ

เมื่อกลับมาถึงบ้านดาริณก็เอาแต่เก็บตัวอยู่บนห้อง หลายวันมาแล้วที่เธอได้ลองคิดทบทวนถึงความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเจ้าขุน จนกระทั่งวันนี้ที่ได้พบหน้าชายหนุ่มอีกครั้งมันทำให้เธอมั่นใจแล้วว่าเธอ...รักอีกฝ่ายสุดหัวใจ หัวใจดวงน้อยรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวราวกับใกล้จะแตกสลาย เมื่อหันไปมองเครื่องหมายกากบาทบนหน้าปฏิทินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน งานแต่งงานถูกกำหนดเป็นวันที่ยี่สิบของเดือนนี้ เหลืออีกแค่สิบกว่าวันเธอก็จะกลายเป็นสะใภ้ของตระกูลที่ขึ้นชื่อว่าร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งของประเทศ แต่เธอกลับไม่ได้ยินดีเลยสักนิด “เฮ่อ!” หญิงสาวพ่นลมหายใจอย่างแรง ก่อนจะพูดพึมพำว่า “แบบนี้มันดีแล้วจริง ๆ เหรอดาริณ” @คฤหาสน์สุวรรณเวชเมธา คฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ในที่ดินเขตเศรษฐกิจบนเนื้อที่กว่ายี่สิบไร่ ตัวอาคารสูงเด่นประดับประดาด้วยหน้าต่างบานโค้งและเสาโรมันหรูหรา หลังคาทรงสูงปกคลุมด้วยกระเบื้องสีเทาเข้มดูแข็งแรงและทนทาน รอบ ๆ บ้านหลังใหญ่มีสวนหย่อมและสนามหญ้ากว้างขวาง ตระกูลสุวรรณเวชเมธาครอบคลุมธุรกิจหลากหลาย ตั้งแต่