All Chapters of ข้าเหนื่อยคุณชายอย่ามาลำบากกับข้าเลย: Chapter 11 - Chapter 20

๑๐ลืมไปว่าตนก็เป็นผี เช้าวันต่อมาเหมยจิงและเฉินเหวินเหวินนัดกันแล้วว่าจะเดินทางไปบรรพตธาราในเวลายามเหมา[1]เพื่อไม่ให้เลยเวลานัดเหมยจิงจึงให้ผู้ช่วยสาวสวยของนางปลุกก่่อนยามเหมาหนึ่งชั่วยามเพื่อมาตัดดอกไม้ อย่างละนิดละหน่อยพร้อมเก็บผลผิงกั๋วลูกใหญ่มาด้วยสามลูกเป็นอาหารเช้า กลางวันและเย็นในตอนนั้นเองที่นางชะงักอยู่ใต้ต้นผิงกั่๋ว!“เก็บสามผลดูแล้งน้ำใจไปหรือไม่ อย่างไรก็ตัดสินใจลงเรือลำเดียวกันแล้ว…”เหมยจิงเสียเวลาคิดไม่นานก็เอื้อมมือไปเก็บผิงกั๋วผลใหญ่อีกสามผลเอาไปเผื่อชายหนุ่มด้วยด้วยไม่มีตะกร้า นางถึงหอบผลผิงกั๋วใส่อกเดินมาที่ตั่งไม้ที่ยามนี้เต็มไปด้วยดอกทานตะวัน กุหลาบสีแดง ชมพูและดอกฉูจู๋ร์เล็ก ๆ น่ารักมือเรียวทาบไปที่กลางอากาศก็ปรากฏกงล้ออักขระนางจิ้มนิ้วไปที่พื้นที่จัดเก็บซึ่งให้เก็บโดยไม่คิดเงิน แต่หากอยากได้ความจุที่มากกว่านี้ต้องจ่ายเงินซื้อพื้นที่จัดเก็บเพิ่ม เหมยจิงกะพื้นที่แบบพอดีให้ดอกไม้ ผลไม้และโต๊ะวางสามารถบรรจุในพื้นที่จัดเก็บได้“เสร็จแล้ว จากนี้ก็ไปจัดเอาหน้างาน หากขายอยู่กับที่ไม่ได้ก็ต้องให้เหวินเหวินเดินเร่ขายแล้ว”ใช่! ตอนนี้ทั้งสองเปลี่ยนมาเรียกชื่อกันอย่าง

๑๒ต่อไปนี้เราคือหุ้นส่วนระดับเอสบวกดอกไม้ทั้งร้านขายหมดแล้ว ยามนี้เหมยจิงพาเฉินเหวินเหวินมาทานบะหมี่ข้างทางเช่นเดิม เพิ่มเติมคือให้ทานพิเศษได้ นางมองซ้ายมองขวาแล้วลอบนับเงินที่ขายได้ในวันนี้ ตื้นตันใจจนดวงตาแดงก่ำคลอน้ำตา“125 เหรียญ!”“เป็นอย่างไรบ้าง ฝีมือข้าพอจะเป็นหน้าเป็นตาให้แก่ร้านดอกไม้ของท่านได้หรือไม่”เหมยจิงพยักหน้ารัวเร็ว ตอนที่แม่ค้าถือถ้วยบะหมี่มาให้สามถ้วย นางยื่นให้เขาสองถ้วย ตัวเองทานถ้วยเดียว“ทานเยอะ ๆ เจี่ยเจียไม่คิดเงิน”เหมยจิงคำนวณส่วนแบ่งหลังหักต้นทุนแล้วแจงแก่เขาละเอียดยิบ“ค่าเมล็ดพันธุ์ซื้อถุงละ 20 เหรียญแต่ยังปลูกได้อีกหลายครั้ง คิดเป็น 4 เหรียญต่อถุง คูณด้วย 4 เท่ากับ 16 ค่าแรงที่เราลดน้ำมาสามวัน ๆ ละ 5 เหรียญเท่ากับ 15 เอา 15 บวกด้วย 16 เท่ากับ 31 เหรียญ หักค่าแจกัน 25 เหรียญ 25 บวกด้วย 31 เท่ากับ 56 เหรียญเป็นต้นทุน 125 ลบด้วย 56 เหลือ 69 เหรียญ แบ่งกำไรสามสิบเปอร์เซ็นเจ้าก็จะได้เงินค่าจ้างวันนี้ 20 เหรียญ”เหมยจิงวางค่าจ้าง 20 เหรียญลงโต๊ะแล้วผายมือมาทางบะหมี่ กล่าวด้วยใบหน้าติดรอยยิ้มจนชายหนุ่มยิ้มตาม“บะหมี่เจี่ยเจียเลี้ยง ไม่หักลบ…แล้วก็…แถมผิงกั๋

๑๔ชื่อเสียงคุณชายเฉินไม่อาจดูเบาได้ชื่อเสียงที่มากขึ้นของคุณชายเฉินทำให้ได้รับเชิญจากเจ้าบรรพตเหมันต์ให้มาบรรเลงเพลงให้ฟังในงานวันเกิดเหมยจิงถามผู้ที่มาติดต่อทาบทามว่าเป็นวันเกิดปีที่เท่าไรของเจ้าบรรพต ได้คำตอบเป็นปีที่ 20 ก็นึกสงสัยว่าเหตุใดเจ้าบรรพตอายุน้อยแบบนี้ จนกระทั่งได้เห็นเขาออกมาต้อนรับที่หน้าจวน เหมยจิงจึงเข้าใจว่า แท้จริงแล้วเป็นปีที่ 20 ที่ได้อยู่ที่นี่ส่วนรูปลักษณ์ภายนอกนั้น อายุหยุดไว้ที่ 50 ปีตั้งแต่ที่ตายจากภพเดิมแล้ว!ในขณะที่ทั้งสองกำลังพักอยู่เรือนรับรองรอเวลาเริ่มงานนั้น เหมยจิงที่กำลังช่วยชายหนุ่มนับเงินค่าจ้างที่จ่ายมาให้ก่อนเริ่มงานแล้วก็เอ่ยขึ้น“ข้าลืมไปได้อย่างไรว่าที่นี่เป็นเมืองผี โลกหลังความตายเป็นเช่นนี้เอง…แต่ว่าเหวินเหวิน! เรากลับไปถามท่านประมุขอีกครั้งดีหรือไม่ เรากลับไปภพเดิมได้แบบเกิดใหม่หรือว่าเข้าไปในร่างเดิม”“แต่ท่านประมุขบรรพตเคยกล่าวไม่ให้เราไปรบกวนเขา มีอะไรให้ถามเอากับกงล้ออักขระ”เหมยจิงถอนหายใจทันทีเมื่อคิดว่าจะต้องเสียค่าดำเนินการอีกแล้ว“เช่นนั้นเก็บเอาไว้ก่อนก็แล้วกันจะได้มีกำลังใจในการทำงาน…ข้านับถึงไหนแล้ว!”เหมยจิงเริ่มนับเหรียญ

๑๖เค้กสองชิ้นร้อยเหรียญละมุนเพียงนี้“เฮ้อ~คิดว่าจะมีเรื่องแล้ว”เหมยจิงถอนหายใจยาวเมื่อออกมาจากจวนประมุขบรรพตเหมันต์ได้แล้ว เฉินเหวินเหวินเห็นเช่นนั้นก็หลุดหัวเราะ เทียบกับนางแล้วเขาไม่เครียดเลยสักนิด“กลัวข้ามีเรื่องชกต่อยหรือ”“ก็ด้วย! ถ้ามีเรื่องในงานนี้ งานหดเงินหายแน่”เฉินเหวินเหวินร้องอ้อ“ที่แท้ก็กลัวเงินหายมากกว่า ในเมื่อเจี่ยเจียกลัวกลับภพเดิมไม่ได้เช่นนี้ไม่สู้รับเงิน 1,000 เหรียญจากข้าไป”ปลายเสียงเฉินเหวินเหวินติดอารมณ์น้อยใจเล็กน้อย เหมยจิงจึงรีบอธิบาย“1,000 เหรียญข้าอาศัยปลูกผักผลไม้ในมิติ ช้าเร็วก็ต้องเก็บได้อยู่แล้ว แต่เจ้าเป็นหนี้ระบบตั้ง 8,000 เหรียญหากไม่ได้มาเล่นดนตรีในงานเลี้ยงจะทำอย่างไร”เฉินเหวินเหวินเงียบไป เผลอมองหน้าเหมยจิงค้างเห็นอยู่ชัด ๆ ว่าอยากกลับภพปัจจุบันมากแค่ไหนแต่ก็ไม่คิดทิ้งข้าให้เผชิญชีวิตที่นี่เพียงคนเดียว ช่างเป็นสตรีที่เดาความคิดยากนัก“เข้าใจ ๆ เช่นนั้นเรากลับกันเถิด บรรพตเหมันต์ตอนนี้นอกจากหนาวแล้วก็ไม่มีอันใดเลย เจี่ยเจียยิ่งใส่เสื้อน้อยชิ้นอยู่ด้วย”เหมยจิงก้มลงมองตัวเองที่ใส่ชุดสีจืดชืดบาง ๆ แต่ด้วยเป็นคนชอบความหนาวลมปะทะร่างเท่านี้

๑๘เป้าหมายเปลี่ยนเล็กน้อยเก็บเงินเพื่อย้อนดูความทรงจำก่อนตายงานวันเกิดประมุขบรรพตเหมันต์ได้สร้างชื่อเสียงแก่เฉินเหวินเหวินได้อย่างที่ตั้งใจเอาไว้ครั้งนี้เฉินเหวินเหวินถูกเชิญไปบรรเลงฉินที่บรรพตหิมพานต์ ค่าจ้างห้าเพลงในราคา 1,000 เหรียญเท่ากับตอนที่ประมุขบรรพตเหมันต์จ้างเหมยจิงพบว่าบรรพตหิมพานต์ดูเจริญกว่าบรรพตที่นางเคยไปเยือนมา ทิวทัศน์งดงามอยู่ติดกับป่าหิมพานต์ ดังนั้นจึงตั้งชื่อที่นี่ว่าบรรพตหิมพานต์แน่นอนว่าการค้าของที่นี่ดูเจริญมากเช่นกัน เหมยจิงจึงใช้โอกาสนี้เดินหาโรงเตี๊ยมเพื่อเสนอขายวัตถุดิบ กว่างานเลี้ยงจะเริ่มก็เป็นช่วงตอนค่ำ ถึงเวลานั้นนางค่อยไปยืนข้างเวทีคุณชายเฉิน คอยอำนวยความสะดวกให้เขาในเวลาที่อีกฝ่ายแสดงนางเริ่มรู้สึกว่าตนเป็นผู้จัดการเขามากขึ้นทุกวันแล้ว!“คุณชายไม่ต้องตามข้าไปก็ได้ เก็บตัวอยู่ในห้อง เป็นเด็กดีรอเวลาแสดงเข้าใจหรือไม่”เฉินเหวินเหวินมีสีหน้างอแงเล็กน้อยเพราะอยากตามนางไปขายของด้วย แต่นางห้ามเอาไว้เพราะอยากให้ตัวตนของคุณชายเฉินลึกลับ ต่อไปจะได้โก่งค่าตัวได้เป้าหมายเก็บเงินเพื่อดูความทรงจำก่อนตายอยู่ไม่ไกลแล้ว!“เห็นหน้าบ่อยก็ไม่เป็นไร ข้าแค่ไม่ต้อง