All Chapters of ข้าเหนื่อยคุณชายอย่ามาลำบากกับข้าเลย: Chapter 21 - Chapter 30

๒๐หรือข้ากำลังถูกสกัดดาวรุ่งทางด้านเฉินเหวินเหวินที่รออยู่ในห้องพักรับรองเพียงคนเดียวนั้นรู้สึกอ้างว้างเป็นอย่างมาก หลายวันที่ผ่านมานี้เขาตัวติดกับนางตลอดในตอนที่ออกมาจากมิติพอวันนี้ไม่เห็นเงาร่างบางมานั่งนับเงินอยู่ข้าง ๆ หรือปลูกผักอยู่ด้านหน้าเป็นทิวทัศน์ทางตาให้เขา หัวใจพลันห่อเหี่ยวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนยังไม่ทันข้ามวันยังเป็นถึงเพียงนี้…“เฮ้อ~ไม่อยากจะคิดตอนที่แยกกันกลับภพเดิม”เฉินเหวินเหวินจมอยู่ในความอ้างว้างไม่นานก็ได้ยินเสียงสาวใช้ดังขึ้นหน้าห้อง“คุณชายเจ้าคะ ของว่างกับน้ำชามาแล้วเจ้าค่ะ”“เชิญ”เมื่อได้รับอนุญาตจากชายหนุ่มแล้ว สาวใช้สองคนก็ถือขนมและน้ำชาเข้ามาให้ดวงตาทรงเสน่ห์จับจ้องไปยังขนมในถาด ขนมหอมหมื่นลี้ค่อนข้างคุ้นลิ้นเขาเพราะตอนอยู่จวนตระกูลเฉินมักขึ้นโต๊ะอยู่บ่อยครั้ง ยื่นมือไปลองมากัดชิม มุ่นคิ้วทันทีเพราะความหวานน้ำตาลเด่นสาวใช้ที่ลอบมองสีหน้าเขาตอนชิมสะท้านในใจ รู้ในทันทีว่าชายหนุ่มไม่ชอบ ไหนจะท่าทีที่เขาวางขนมไว้บนถาดแล้วไม่แตะต้องอีก“ขนมไม่ถูกปากหรือเจ้าคะคุณชาย”เฉินเหวินเหวินไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองนาง ดวงตาจับจ้องเพียงรอยกัดบนขนม“ยังได้มาตรฐานหอมห

๒๒ไม่แยแสคือการถนอมน้ำที่ดีที่สุดแล้ว“ข้ายังไม่ได้พูดอันใดหรืออยากพูดอันใด คุณชายก็ปฏิเสธข้าแล้วหรือเจ้าคะ”หลิงหรานถามเสียงสั่นน้ำตาคลอ เหมยจิงเห็นเช่นนั้นก็อยากเอาตัวไปจากจุดนี้ ทว่าเฉินเหวินเหวินกลับกุมมือนางไม่ปล่อย พยายามแกะออกแล้วเขาก็ไม่คลายมือ“คุณหนูมีไมตรีจิตต่อข้า ข้าย่อมดีใจ แต่ข้าไม่อาจรับไมตรีครั้งนี้ไว้ได้ โปรดคุณหนูตัดใจจากข้าเสียเนิ่น ๆ”“ข้าไม่ดีตรงไหนหรือเจ้าคะ งามสู้แม่นางเหมยจิงไม่ได้หรือ หากคุณชายเห็นข้าบกพร่องตรงไหนรีบบอก ข้าพร้อมจะปรับปรุงเจ้าค่ะ”ดะ เดี๋ยวก่อน! แล้วข้าไปเกี่ยวอันใดด้วย“คุณหนูหลิงย่อมดีพร้อมทุกอย่าง แต่เหวินเหวินไม่คิดจะสานต่อวาสนา คุณหนูรีบกลับเข้าจวนไปเถิด ตอนนี้ดึกแล้ว อันตราย”เฉินเหวินเหวินยังยืนอยู่ที่เดิมเพื่อรอส่งหลิงหรานให้นางเดินเข้าไปด้านใน การกระทำที่อ่อนโยนเช่นนี้ยิ่งทำให้หลิงหรานตัดใจยาก“ฮึก! ไม่รับไมตรีจากข้าแต่ก็ยังใส่ใจ แบบนี้ข้าจะตัดใจได้อย่างไรเจ้าคะ”เฉินเหวินเหวินส่งยิ้มให้หญิงสาวทิ้งท้ายเพราะหางตาเห็นสาวใช้ของนางเดินมารออยู่ห่าง ๆ แล้ว“เรากลับกัน”เขากระตุกมือเหมยจิงเบา ๆร่างสูงหันหลังให้หลิงหรานโดยไม่หันกลับไปมองอีก

๒๔ความทรงจำก่อนตายของคุณชายเฉินเหมยจิงตะลึงอีกครั้งเมื่อการมาเล่นดนตรีเปิดหมวกในครั้งนี้ได้รับการโปรยเหรียญจากหญิงสาวบรรพตผกาในระหว่างที่เฉินเหวินเหวินกำลังบรรเลงฉินมากมายเหมยจิงมารู้ตัวว่าตนเป็นคนหน้าเงินแค่ไหนก็ตอนที่นางคุกเข่าเก็บเงินใส่ในตะกร้าผลไม้ที่รวมทั้งหมดแล้วได้มาหนึ่งตะกร้าใหญ่แค่สองอุ้งมือก็นับได้เป็นร้อยเหรียญแล้ว ไม่ต้องพูดถึงตะกร้าใหญ่ที่เหมยจิงกำลังนั่งกอดอยู่ในขณะนี้“แม่ทูนหัว ที่แท้บรรพตผกาก็เป็นดินแดนแม่ทูนหัวของคุณชายเฉิน เจี่ยเจียขอยืนยันคำเดิมเหวินเหวิน เหตุใดเราไม่มาที่นี่กันให้เร็วกว่านี้”เฉินเหวินเหวินไม่พูดอันใดนอกจากพยายามเก็บภาพความทรงจำตรงหน้าให้ได้มากที่สุด เหมยจิงกำลังดีใจกับเงินทั้งตะกร้าใบใหญ่…ต่างจากเขาที่ใจหาย และเริ่มรู้สึกว่าตนไม่น่าตามนางมาเที่ยวที่นี่!เวลาที่จะได้อยู่ร่วมกัน น้อยลงมาทุกทีแล้วสินะ“เหวินเหวิน…”เหมยจิงชะงักไปเพราะตอนที่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มแล้วเห็นอีกฝ่ายมองมาที่นางด้วยความเศร้าเฉินเหวินเหวินที่เก็บสายตาเศร้าหมองไม่ทัน เลือกที่จะไม่เก็บมันไว้อีกต่อไป“เจ้าเป็น…”“พวกเรา! สองคนนั้นเข้าไปในโรงเตี๊ยมนี้แน่ ตามไปดู เงินเต็ม

๒๖ด้วยความหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง“น่าเสียดายที่ต่อไปนี้จะไม่ได้ทานบัวหิมะจากสวนของแม่นางแล้ว สองตะกร้าที่ให้มาวันนี้ ข้าจะใช้ให้คุ้ม ทำอาหารให้ลูกค้าให้อร่อยที่สุด”“เสียดายเช่นกันที่ไม่เคยได้ลิ้มลองฝีมือการทำอาหารของท่านเลย ขอบคุณที่สนับสนุนสินค้าจากสวนของเราเจ้าค่ะ…ลาก่อน”เหมยจิงเดินออกมาจากโรงเตี๊ยมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมมีพ่อครัวประจำโรงเตี๊ยมเดินออกมาส่งด้วย ทั้งสองสนทนากันอยู่หน้าโรงเตี๊ยมครู่หนึ่ง เหมยจิงถึงได้โค้งกายให้เขาแล้วเดินมาหาชายหนุ่ม“เหวินเหวินได้มาแล้ว 200 เหรียญ เจ้ารีบเอาเข้าระบบเอาไว้ คราวนี้ต่อให้โจรเจอตัวก็งัดเอาออกไปไม่ได้”เหมยจิงยื่นเงินให้ชายหนุ่มซึ่งเขาก็รับมาเก็บเอาไว้โดยไม่ลังเล มาถึงขั้นนี้แล้วเขาเต็มใจให้นางเลี้ยง หากเงินจำนวนนี้เข้าใกล้กับสิ่งที่เขาปรารถนา…สิ่งที่เขากำลังชั่งใจอยู่!“โจรหรือ”“ใช่! วันก่อนเหวินเหวินเล่นดนตรีได้เงินเยอะ พวกโจรเห็นแล้วเกิดความโลภก็เลยจะปล้นพวกเรา”เหมยจิงเล่าอย่างย่อ ๆ ชิงจ้านที่พอจะเข้าใจนิสัยของนางแล้วถึงได้ชวนทั้งสองไปตกปลาที่บรรพตนที“ตกปลา! เอาสิ ๆ เผื่อครั้งนี้ข้าได้คนแบบข้า”เหมยจิงพูดอย่างติดตลก ทว่าสอ

๒ตามหานักแสดงเซ็นสัญญาเกาเข่าสอบต้นมิถุนายนและประกาศผลปลายเดือนมิถุนายน ใกล้สอบเกาเข่าโรงเรียนมัธยมปลายจะปล่อยเด็กนักเรียนเกาซาน[1]กลับบ้านช่วงสี่ทุ่ม เหมยจิงจะไปดักเจอพวกเขาให้ไม่ไกลจากโรงเรียกนัก แต่ก็ไม่ให้ใกล้จนทำให้พวกเขาถูกอาจารย์และเพื่อนนักเรียนเพ่งเล็ง“เจี่ยเจีย!”เหมยจิงส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มทั้งสองที่จอดจักรยานทันทีเมื่อเห็นเธอโบกมือให้ทั้งคู่จอดรถจักรยานไว้เรียบถนนก่อนที่จะเดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าตื่นเต้น“สวัสดี! ผู้มีพระคุณ”“เจี่ยเจียยังไม่ได้ไปเยือนแม่น้ำลืมเลือน ดียิ่ง!”เหมยจิงหลุดหัวเราะ จากคำพูดของเขารู้ในทันทีว่าอีกฝ่ายก็ติดซีรีส์ไม่เบา ซึ่งเจ้าของคำพูดนี้จะเป็นใครไปไม่ได้หากไม่ใช่หลิวปู้คนที่ชอบพูดอะไรติดสำบัดสำนวน!“เจี่ยเจีย! เราอยากโทร.หาเจี่ยเจียตามนามบัตรที่ให้ไว้มาก แต่ก็ไม่กล้าโทร.ไปเพราะกลัวจะได้รับฟังข่าวร้าย เห็นเจี่ยเจียตัวไม่ซีดเซียว ยังมีลมหายใจแล้วยืนอยู่ตรงหน้าพวกเราดีใจมากเลยครับ”ชิงจ้านก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจไม่แพ้กัน ภายนอกเขาดูเป็นหนุ่มพูดน้อย แต่การได้สัมผัสเขาสองชาติภพทำให้เธอรู้ว่านี่เป็นเพียงเปลือกเท่านั้น“วันนั้นยังไม่ได้ขอบคุณกันดี ๆ