جميع فصول : الفصل -الفصل 10

บทนำเหมยจิงเดินทอดน่องไปบนสะพานไน่เหอที่เชื่อมแม่น้ำสายใหญ่ตัดผ่านเมืองเข้าด้วยกัน เธอเดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงกลางสะพานใบหน้าสวยจากการแต่งแต้มอย่างประณีตเงยหน้าขึ้นรับน้ำสีอำพันที่กล่อมคนให้เมามายทุกหยาดหยดแล้วทิ้งขวดลงบนพื้นสะพาน จังหวะนั้นมีเรือสำราญลอดใต้สะพานไปพอดี เธอยกมือโบกทักทายทุกคนทั้งที่ไม่รู้จัก แต่ไม่มีใครโบกมือกลับให้เธอเลยสักคน“เหอะ! รู้ว่าฉันหมดตัวหรือไงถึงได้ไม่คุยด้วย”เหมยจิงเคยมีประสบการณ์การนั่งเรือสำราญแบบนั้นเพียงแต่ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถทำแบบนั้นได้อีกแล้วเงินทองที่เธอหามาด้วยความยากลำบากค่อย ๆ พร่องลงเพราะฝีมือของน้องชายแท้ ๆ ที่เปิดธุรกิจผิดกฎหมายโดยใช้ชื่อเธอเป็นเจ้าของ เงินมากมายถูกใช้ในการสู้คดีจนเหลือให้เธอติดบัญชีไม่มาก! “เงินทองไม่ตายหาใหม่ได้ก็จริง แต่แม่ปกป้องมันจนฉันกลายเป็นหนี้ท่วมหัวแบบนี้ ฉันจะเอาแรงใจที่ไหนไปสู้”“ตื๊ด~”มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พอเห็นว่าเป็นชื่อของแม่เธอก็รีบกดรับตามความเคยชิน‘จิงจิง โอนเงินให้แม่ทางเวยซิ่นที บริษัทจะมายึดรถน้องไปแล้ว ช่วยแม่หน่อยนะ ไม่งั้นเงินที่ดาวน์ไปก่อนหน้านี้กลายเ

๒ประมุขบรรพตที่หล่อเหมือนเอไอบรรพตของประมุขเมืองลอยฟ้ามีหอคอยสิบชั้นตั้งเด่นเป็นสง่ากลางบรรพตที่รอบนอกไร้สิ่งมีชีวิตใดไม่เว้นแม้แต่ต้นไม้หินตรงที่เหมยจิงยืนอยู่เป็นหินกรวดทั่วไป แต่หินที่เท้าเล็กของเธอกำลังจะก้าวลงไปเหยียบนั้นเหมือนลาวาที่เย็นตัวลงแล้ว เพราะผ่านตาภูเขาไฟระเบิดในโลกอินเตอร์เน็ต ลาวาสีแดงส้มที่กำลังไหลเยิ้มค่อย ๆ ไหลลงจากป่องภูเขาไฟย้อมพื้นที่ให้เป็นทุ่งลาวาชั่วขณะหนึ่งเธอลังเลที่จะก้าวลงไปเหยียบตรงนั้น หากไม่ได้ยินเสียงนี้ เธอก็คงยืนลังเลอยู่ตรงนี้สักพัก“มาแล้วก็เข้ามาเถิด ไม่อยากได้ตัวเท่าเดิมหรือ ชุดลากพื้นเปื้อนหมดแล้ว”เหมยจิงเอี้ยวตัวมองด้านหลัง ยกเสื้อสูตรตัวใหญ่ขึ้นเพราะเสื้อที่เปียกน้ำเมื่อครู่เปื้อนดินดำเปรอะแล้ว“อี๋~คิดถึงเมืองใหญ่”“หึ ๆ เพิ่งมาที่นี่วันแรกก็อยากกลับแล้วหรือ นานทีจะมีคนจากภพเจ้ามาหาข้า อยู่เล่นเป็นเพื่อนกันก่อน”พรึบ!สิ้นคำเจ้าของเสียงควบตำแหน่งเจ้าของบรรพตก็ปรากฏกายขึ้นต่อหน้าเหมยจิง เรือนร่างสูงในชุดสีดำเหลือบแดง ใบหน้ายาวได้รูป จมูกโด่งคมสัน ดวงตาเรียวรี องค์ประกอบบนใบหน้าลงตัวชวนคนมองตะลึงค้าง“หล่อแบบเอไอเป็นแบบนี้เอง”“หล่อเหมือ

๔ที่แท้ก็คุณชายจากเจนวายไปยุคโบราณ“2025!”ปัจจุบันของเราไม่เท่ากันจริงด้วย“ใช่ 2025 ปัจจุบันข้าอายุ 28 เกิดปี 1997 ถือว่าเป็นเจนซีตอนต้น คุณชายเล่า เจนวาย เอ็กซ์หรือเบเบ้บูมเมอร์หรือว่าก่อนเบบี้บูมเมอร์”“ข้าเกิด 1993”“อ้อ เจนวายนั่นเอง ถ้าคุณชายยังอยู่ยุคที่ข้าจากมาก็อายุ 32 ได้”เหมยจิงนับนิ้วคิดเลข ในขณะเดียวกันก็คาดเดาอายุของร่างที่อยู่ตรงหน้าไปด้วยหน้าอ่อนกว่า 32 ทั้งยังดูอ่อนเยาว์กว่าข้า ฉะนั้นแล้วข้าต้องเคารพเขาที่อายุวิญญาณหรืออายุร่างกายกัน“ข้ามายุคโบราณตั้งแต่แรกเกิด”“อ้อ เช่นนั้นกี่ปีมาแล้ว”“23! ดังนั้นแล้วข้าจะถือว่าแม่นางเป็นพี่สาว…เจี่ยเจีย! เอ็นดูน้องชายคนนี้ได้หรือไม่”อายุ 23 เท่าน้องชายข้าจะเรียกข้าว่าเจี่ยเจียนับว่าสมเหตุสมผล แต่ข้าจำเป็นต้องเอ็นดูเขาหรือไม่“เราต่างมีกงล้อเป็นของตนเองทั้งนั้น ข้าไม่อยากเป็นหนี้หัวตัวเพราะเลี้ยงใครอีกคน ดังนั้นแล้วเราทางใครทางมันเถอะนะ”เหมยจิงปฏิเสธอย่างชัดเจนไม่รอฟังว่าเขาจะอ้อนวอนตนอย่างไร มือเรียวอังไว้กลางอากาศเพื่อเปิดวงล้ออักขระ ปัดนิ้วไปเรื่อย ๆ เพื่อดูค่าโดยสารไม่ดูบรรพตที่จะไป เมื่อเห็นว่าบรรพตนี้ราคาค่าโดยสารถูกที

๖บรรพตมีมากมายก็ยังหากันจนเจอเหมยจิงกดซื้อชุดเพิ่มอีกสองชุด เป็นชุดคลุมหลังอาบน้ำที่นางจะถือชุดนี้เป็นชุดนอน กับชุดผ้าฝ้ายธรรมดา รูปทรงเหมือนชุดที่นางกดซื้อมาก่อนหน้านี้ ราคาประหยัดรวมสองชิ้นติดลบเพิ่มอีก 100 เหรียญกอปรกับก่อนหน้านี้ซื้อเตียงและหมอนมาในราคา 100 เหรียญและของใช้ส่วนตัวที่มีขนาดไม่มากถนอมใช้อย่างประหยัดในราคา 300 เหรียญอาทิ สบู่ แชมพู เซรั่มบำรุงผิวหน้า แปรงสีฟัน ยาสีฟัน สินค้าจากโลกปัจจุบันที่นางหักใจซื้อเพราะไม่อยากใช้ของที่นี่“สรุปติดลบ 1,695 เหรียญ…แต่ก็เอาเถอะ! ของจำเป็นทั้งนั้น อีกอย่างไม่ได้ใช้แค่วันเดียวแล้วจะหมด ประหยัดใช้หน่อยก็อยู่ได้หลายวันแล้ว”ปลุกปลอบใจตัวเองเช่นนั้นก็เอนกายลงนอนบนเตียง เม้มปากแน่นเพราะพื้นไม้ไผ่ไม่ได้อ่อนโยนต่อแผ่นหลัง“ตื่นมาอีกทีหลังข้าเป็นรอยแน่ หรือจะกดซื้อผ้าปูที่นอนมาสักหน่อย อย่างไรการนอนก็สำคัญ”เหมยจิงนอนคิดอยู่เช่นนั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงหย่อนกระปุก เมื่อตรวจสอบดูในกงล้ออักขระก็เห็นว่า 30 เหรียญค่าปลูกดอกไม้เข้ามาในระบบแล้ว“เหรียญเข้าแล้ว!...อะ! ปวดหลัง”มือเรียวจับหลังตัวเองไว้ เริ่มคิดแล้วว่าหากทำงานหนักได้นอนบนที่นอนนิ่ม

๘คุณชายอย่ามาลำบากกับข้าเลย เหมยจิงรู้สึกวางใจที่ไม่เห็นเฉินเหวินเหวินตอนที่ออกมาหาอะไรทานด้านนอก สองวันที่รอดอกไม้ให้ผลผลิต นางคิดอยากปลูกผักเพิ่ม ทว่าปลูกผักต้องลงทุนซื้อเมล็ดพันธุ์ นางจึงปลูกเมล็ดพันธุ์ที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ให้หมด จากพื้นที่รกร้างกลายเป็นไร่พืชโดยสมบูรณ์แบบ พรุ่งนี้บรรพตธาราจะจัดพิธีการบูชาบรรพตแล้ว เหมยจิงจึงมาดูผลงานการปลูกดอกไม้ของนางที่เติบโตพร้อมใกล้ตัดแล้ว ใช้เวลาเติบโตสามวันอย่างที่สาวสวยบอกจริง ๆ “ถ้าตกงาน ข้าก็คงสามารถเป็นชาวสวนปลูกผักในคอนโดได้กระมัง” อย่าพูดถึงที่ดิน บรรพบุรุษของนางขายที่ดินคืนให้รัฐบาลหมดแล้ว บ้านที่นางอยู่กับแม่สองคนก็เป็นห้องชุดที่มีสัญญาเช่าได้แค่ 20 ปีเท่านั้นไร้สิทธิ์ถือขาด เพราะฉะนั้นความฝันในเรื่องปลูกพืชสำหรับนางคือวิมานกลางอากาศ “จะว่าไปอยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน นอกจากสนใจเพียงเรื่องของตัวเองแล้วก็ไม่ต้องสนใจเรื่องของใครอีก หากกลับไปได้ก็แค่เตรียมตัวหางานใหม่แล้วหาวิธีตัดขาดจากน้องชายตัวล้างผลาญ” เหมยจิงพูดอย่างมีอารมณ์ มือรดน้ำดอกไม้สลับกับถอนหญ้าที่เจริญเติบโต