All Chapters of คุณหนูอวี้ข้ามาเก็บดอกท่านแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากถูกแกล้งกว่าจะได้กินข้าวก็รออยู่นาน จนกระทั่งนางหิวจนท้องร้องโครกครากนั่นแหละ คนที่ขี้แกล้งถึงพอใจให้นางกินข้าวดี ๆ ได้ แต่นางก็ไม่ดูแลเขาหรอกกินของนางคนเดียว ไม่คีบให้เขาด้วย งอน! หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยให้นางคัดลอกคัมภีร์อยู่ในห้องคนเดียว ไม่นั่งเฝ้าหรือกดดันนางแล้วทำให้นางสบายอกสบายใจแอบแต่งหนังสือประโลมโลกแก้เบื่อและขโมยกระดาษของเขากลับด้วย เมื่อตกเย็นนางไม่เห็นว่าเขาจะกลับมา จึงวางกระดาษที่เขียนเสร็จแล้วในกล่องพลางนับว่าได้กี่แผ่นก็ต้องปวดมือรอเพราะมันได้แค่ร้อยจบเอง สองวันแล้วและวันนี้เขียนจนมือหงิก “ท่านหลงจู้...ข้ากลับบ้านก่อนนะเจ้าคะ ต้องกลับไปดูที่บ้านสักหน่อย เผื่อมีปัญหาสิ่งใด” นางมาอยู่บ้านของเขาตั้งแต่เมื่อวาน ไม่ได้บอกใครแต่คิดว่าซูหมิงน่าจะบอกคนที่บ้านของนางแล้ว “เอ่อ...คุณหนูจางม่านอวี้ไม่รอนายท่านก่อนหรือขอรับ” “ไม่รอแล้วล่ะ มืดแล้วเดี๋ยวข้าไม่ได้ออกแบบเมื่อวานอีก แถมกลางคืนยังห้ามออกจากห้องข้าไม่อยากทนปวดหนักปวดเบา” นางบ่นให้หลงจู้ฟังแต่ท่านหลงจู้ดูเหมือนไม่เข้าใจว่าห้ามออกจากห้องคืออะไร แต่เอาเถ

“คุณชายเฉินสุดหล่ออย่าใจร้ายเลย...งื้อ...เมตตาคนสวยตัวเล็ก ๆ อย่างอวี้เอ๋อร์ได้หรือไม่...อวี้เอ๋อร์ยังไม่ได้ทำงานเลยเจ้าค่ะ ให้เวลาอวี้เอ๋อร์ทำงานก่อน” แน่นอนว่านางน่ะเหลืออีแปะติดตัวอยู่เล็กน้อยหลังจากที่พ่อบ้านมาขอเบิกเงินไปซื้อยาบำรุงมาให้ม้าตัวน้อยผู้น่าสงสารของนาง นางจะเก็บเอาไว้ซื้อขนมกินล่ะ “เจ้าด่าว่าข้าใจร้าย!” “ไม่ใช่...อวี้เอ๋อร์ไม่กล้าเด็ดขาด คุณชายเฉินใจดีมีเมตตามักมากในกาม...อุ้ยไม่ใช่...ชอบทำกุศลละเว้นลูกหนี้ตัวน้อยให้ผัดผ่อนง่าย ๆ” เขาตวัดสายตามองนางที่กล้าด่าเขาว่ามักมากในกาม แต่ก็พลิกลิ้นได้ทันจนอยากตัดลิ้นนางทิ้งเสีย “กะร่อน!” เขาเอนตัวมองนางด้วยสายตาขุ่นเคืองพลันอยากรู้ว่านางจะหาวิธีใดมาทำให้เขายอมใจอ่อน จางม่านอวี้รีบคลานไปด้านหลังคุกเข่าตรงพรมนุ่มจากนั้นบีบนวดไหล่ของเขาพร้อมกับเป่าหู! “คุณชายเฉิน...อวี้เอ๋อร์เป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย ไม่ได้ก่อเรื่องเลย ที่จริงตั้งใจจะไปหางานทำเพื่อนำเงินมาคืนท่านอยู่แล้ว แต่ทว่าเกิดอุปสรรคนิดหน่อยเท่านั้นเอง ให้เวลาลูกหนี้ตัวน้อยน่าเอ็นดูคนนี้อีกนิด จะคืนตำลึงให้ท่าน

นอกจากจะต้องพักงานไปแล้ว ยังต้องให้ซูหมิงไปตามซูซินมาดูแลนางขณะที่อยู่บ้านคุณชายเฉินด้วย เพราะปลดทุกข์นางไม่สามารถช่วยตัวเองได้ และดูเหมือนเหล่าองครักษ์หญิงในเรือนของคุณชายเฉินจะไม่ถนัดดูแลคน เว้นแต่เสียฆ่าคนพวกนางน่าจะเชี่ยวชาญ แต่ใครจะรู้ว่าตกดึกนางถูกขังไว้บนเตียงโดยคำสั่งเจ้าของเรือน โดยที่สาวใช้ของนางถูกพาให้ไปพักผ่อนกับซูหมิงที่จำเป็นต้องนอนเป็นเพื่อนพี่สาวอีกเรือนหนึ่ง เดิมนางทำหน้าลำบากใจ แต่เมื่อเห็นแววตากรุ้มกริ่มของสาวใช้นางอยากจะหยิกเสียจริง ทั้งรีบออกจากห้องทันทีเมื่อเจ้าของห้องมาถึง สาวใช้ของนางนี่เป็นคนยังไงกันแน่! คืนนี้นางไม่ได้อาบน้ำแต่ว่าซูซินเช็ดตัวให้สะอาดทั้งทาน้ำมันที่ผิวบาง ๆ จนหอมฉุย นางจึงมั่นใจมากว่าไม่ต้องเคอะเขินว่าตนเองไม่ได้อาบน้ำจะมีกลิ่นไม่ดีแถมยังนอนนิ่งให้ซูซินสระผมให้จนเบาหัว แต่นางต้องนอนร่วมเตียงกับคนหน้านิ่งนี่สิ...คิดหนักเลย คนตัวใหญ่เข้ามาในห้องจากนั้นก็เอาแต่นั่งอ่านตำราอยู่ตรงตั่งจนนางที่เกร็งนิด ๆ จึงชวนคุย “คุณชายเฉิน...อ่านสิ่งใดอยู่เจ้าคะ” “หนังสือประโลมโลกที่เจ้าเขียน”

“พี่สาวท่านงดงามปานนี้ ข้าว่าต้องผ่านการคัดเลือกแน่ ๆ พี่ซูซินท่านว่าหรือไม่” ซูหมิงเคี้ยวซาลาเปาตุ้ย ๆ แล้วกรอกหูพี่สาวหาวิธีสบาย ๆ มีเงินใช้หนี้“นั่นสิ...แค่ข้าคิดจะทำงานก็มีแต่เรื่อง หรือวาสนาข้าจะนั่งกินนอนกินนะ” จางม่านอวี้สร้างตัวละครเขียนข้อมูลตนเองเอาไว้ก่อนคิดชะตากรรมว่าให้เป็นคุณหนูอยู่อย่างสุขสบาย รอพระเอก พระรอง และตัวร้ายมาแย่งชิง นี่นาหรือว่าหากนางทำตัวลำบากขึ้นมาเช่นหาเงินก็จะไม่ประสบความสำเร็จอย่างนั้นหรือ อันนี้น่าคิดมาก แต่ว่าตอนนี้นางเจ็บมือทั้งสองข้าง ผ้าพันแผลพันยาวไปถึงข้อศอกด้วยซ้ำ วันนี้ยังไม่ได้ใส่ยาเพราะว่ามีเรื่องต้องสนทนากันเสียก่อน “คุณหนูจะดีหรือเจ้าคะ...ท่านไม่มีบ้านเดิมหนุนหลังเลยนะเจ้าคะ” ซูซินเป็นห่วงกลัวคุณหนูไปอยู่ในวังหลวงแล้วโดนคนรังแกเอา เพราะสตรีทั่วเมืองหลวงก็หวังตำแหน่งฮองเฮาเหมือนกัน “ข้าไม่ได้อยากแย่งชิงตำแหน่งสูงปานนั้นหรอก แค่นั่งกินนอนกินมีเงินใช้ก็พอ อีกอย่างข้าไม่รู้จะหาเงินเลี้ยงพวกเจ้าได้ยังไงด้วยนะ ความสามารถข้ามีอย่างเดียวคือแต่งเรื่องเก่ง”จางม่านอวี้ล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วก็เอามือวางบนอก จากนั้นมองเพดานขบคิดว่าหากนางสมัครเข้าร

“เจ้ามีอะไรไม่น่ามองกัน...ถึงห้ามข้า” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นพลางยิ้มให้นางที่ทำท่าทางเขินอาย แต่กลับน่าเอ็นดูสำหรับคนเย็นชาเห็นผู้หญิงเป็นเหมือนดอกไม้ใบหญ้าธรรมดาเช่นเขา เดิมไม่คิดว่าตนเองจะหลงใหลสตรีใดได้ และไม่คิดจะมีชายาในตำหนักอ๋องด้วยไม่อยากเป็นเหมือนตนเองที่ต้องอยู่ห่างบ้านห่างครอบครัว หากเขามีทายาทสืบสกุลก่อนเป็นฮ่องเต้ กฎบ้าบอที่ตั้งมายาวนานก็จะพรากลูกของเขาให้แยกตัวไปศึกษาในวังหลวง คล้ายตัวประกันเขาเป็นลูกคนเล็กที่ถูกผลักไสมากที่สุด ทั้งบิดา มารดาและพี่ชายที่เขารักมาก ๆ ต่างต้องหันหลังให้เขา เพราะดวงชะตาบ้า ๆ ที่เขากำหนดมันเองไม่ได้ จนกระทั่งเจอนาง...ความรู้สึกของหานอ๋องผู้แสนเย็นชาเช่นเขาก็เปลี่ยนไปนางเม้มปากแน่นคล้ายกับไม่รู้จะตอบอย่างไรดีถึงคำถามนี้ว่านางมีสิ่งใดไม่น่ามอง เพราะเรือนกายที่แม้แต่ตัวเองยังมองเองก็ยังหลงใหลเอง หากเป็นบุรุษก็ไม่แปลกที่จะอยากมองแต่เขามองนานจนนางตื่นเต้นนี่นา แล้วก็เอาแต่จ้องไม่ทำอะไรจนกระทั่งมือหนาเลื่อนมาลูบไล้แผ่ว ๆ ตรงใจกลางความเป็นสตรีขณะที่นิ้วโป้งแกร่งบดบี้ขยี้จุดอ่อนไหวของนางจนนางสะดุ้ง“อะ...อื้ม!”จางม่านอวี้เม้มริมฝีปากแน่นควบคุมเสียงน