All Chapters of คุณหนูอวี้ข้ามาเก็บดอกท่านแล้ว: Chapter 1 - Chapter 10

ออด...แอด...ออด...แอด...! เสียงรถม้าเก่า ๆ ที่ล้อไม้เริ่มผุพังกับเสียงกุบกับของการย่ำเท้าจากม้าเทียมที่อายุนับว่าไม่น้อยแล้วดังระคนปนเปไปกับเสียงจอแจของผู้คนเมื่อรถม้าเริ่มผ่านตลาดใหญ่ในตัวเมืองฉางเหอแคว้นเยว่หาน ซึ่งเป็นแคว้นที่ใหญ่เป็นอันดับต้น ๆ เป็นรองเพียงแคว้นเซี่ยงหยวน เมืองฉางเหอเป็นเมืองใต้อาณัติของหานอ๋องอนุชาสุดที่รักของฮ่องเต้ในรัชศกปัจจุบันของแคว้นเยว่หาน แต่ไม่มีใครเคยยลโฉมพักตร์ชัด ๆ สักครั้ง เพราะไม่ว่าจะพบปะผู้คน หรือว่าจะออกว่าราชการพร้อมฮ่องเต้ทุกคนจะได้เห็นเพียงเสี้ยวหน้าและดวงตาเท่านั้นจากหน้ากากเงินรูปพยัคฆ์ที่ปิดบังเอาไว้ แต่กระนั้นเขาก็ยังเป็นที่ใฝ่ฝันหาของเหล่าสตรีในเมืองหลวงแคว้นเยว่หาน แต่ทว่านานทีปีหนเขาจะได้กลับไปเมืองหลวงสักครั้ง ดังนั้นจึงไม่มีใครเคยได้รับรู้ใบหน้าแท้จริงของหานอ๋องสักคนเว้นเพียงคนที่สนิทเท่านั้นซึ่งดูเหมือนจะมีเพียงสองคนในแคว้น คือโอรสสวรรค์กับองครักษ์ข้างกายนามว่าหลี่เฟิง เสียงรถม้าเก่า ๆ นี้ภายในมีสตรีนั่งอยู่ด้านในพร้อมสาวใช้นามว่าซูซินวัยสิบหกหนาวกับ น้องชายนามว่าซูหมิงวัยห้าหนาว กับคนขับรถม้าที่นั

สตรีในชุดสีแดงเพลิงเดินลับไปทิ้งรอยยิ้มหวานหยดย้อยเอาไว้ให้จางม่านอวี้ตกตะลึงจนตาค้าง สตรีผู้นั้นเป็นสตรีที่จัดได้ว่างามแบบดอกกุหลาบที่มีหนามแหลม ที่บุรุษใดต้องการจะเข้าหาต้องฝ่าหนามแหลม ๆ ขึ้นไปแล้วจึงจะได้สัมผัสกับกลีบดอกสวยและกลิ่นหอมจรุงใจ เรียกได้ว่าความสวยที่มาพร้อมกับอันตรายจนนางขนลุกนิด ๆ นะ แววตาที่สตรีนางนั้นมองมาทั้งเฉียบคมและสามารถหยุดบุรุษได้ทุกคนจริง ๆ จากที่ไม่เคยอิจฉาใครในโลกนี้ นางกลับเริ่มอิจฉาสตรีผู้นั้นนิด ๆ แล้วแหละ แต่ความคิดเพ้อเจ้อของนางอยู่ได้ไม่นานนัก เมื่อบุรุษที่นางเห็นตอนแรกแค่แผ่นหลังกระแอมขึ้นหนึ่งคำ “อื้ม!” เสียงนั้นทำให้สตรีวัยแรกสาวสะดุ้งตัวเล็กน้อยดั่งคนขวัญอ่อน แต่ทว่าท่าทางตื่นตูมเหมือนกระต่ายขาวเรียกรอยยิ้มให้กับเจ้าของเสียงกระแอม จนนางที่ทำท่าทีเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสาในคราวแรกรีบดึงหน้าให้ตึงนิด ๆ อย่างคนน่าเชื่อถือทันที หากนางเดาไม่ผิดท่านนี้น่าจะเป็นคุณชายเฉินสินะ ที่เถ้าแก่ร้านรับแลกเงินที่เป็นหลงจู้นั้นบอกว่ากำลังติดธุระส่วนตัว ก็คงจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับสตรีผู้นั้น เมื่อคิดอะไรออกแก้มขอ

เอกอีเอ้กเอ้ก~~~ เสียงไก่ขันกับเสียงขับขานของนกร้องตอนเช้าตรู่เป็นเสียงเตือนให้เหล่าบ่าวไพร่ลุกขึ้นจัดการงานที่ได้รับมอบหมาย ไม่เว้นแม้แต่ซูซินสาวใช้คนสนิท“คุณหนู...ท่านได้นอนหรือยังเจ้าคะ” ซูซินตื่นขึ้นมาก่อนรุ่งสาง แต่ในห้องยังจุดเทียนเอาไว้ทำให้นางเดินมาดู พบว่าคุณหนูยังคร่ำเคร่งในการอ่านหนังสือพวกนั้นที่นางก็ไม่รู้ว่าหนังสืออะไร เพราะนางอ่านหนังสือไม่ออก “อีกนิดเดียว...จะจบเล่มนี้แล้ว” น่าจะอีกนิดเดียวมาตั้งแต่ก่อนไก่ขันด้วยซ้ำ จนตอนนี้ฟ้าใกล้สว่างนางก็ยังวางไม่ลงไม่พอ ยังกัดฟันแน่นพลางอ่านไปเรื่อยเหมือนนิยายที่ดูไม่ได้มีพล็อตอะไรแต่นางกลับติดหนึบ ปั๊ดโธ่...นางก็เขียนได้แบบนี้ เขียนให้แซ่บกว่านี้ด้วยซ้ำ เมื่ออ่านไปสักพักนางเริ่มจับจุดได้ เพราะตัวเองอยู่โลกก่อนยังจะสร้างตัวละครและเรื่องราวได้ซับซ้อน ดังนั้นกับอีแค่เขียนแค่นี้ทำไมนางจะทำไม่ได้ “พักก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ” น้ำเสียงกังวลของสาวใช้ช่างขัดใจนางนักมันค้างคานี่นา ใคร ๆ ก็อยากอ่านให้จบทั้งนั้น แต่เมื่อฉุกคิดบางอย่างได้นางจึงถามสาวใช้ “ห้องท่าน

“คุณชายเฉิน...แงงง...ข้าได้ยินคนพูดกันที่ตลาด จริง ๆ นะไม่เชื่อถามซูหมิงก็ได้” คราวนี้นางกลัวจริง ๆ กระบี่ไร้ตาคมกริบอย่างนี้นางไม่อยากตายตอนนี้นะ นางร้องไห้สะอึกสะอื้น...แต่ไร้น้ำตา! เฉินโยว่เหวยยกมือขึ้นโบก จากนั้นคนทั้งหมดจึงออกไป เหลือแค่นางที่ปีนตักขึ้นมานั่งทับเขา ทั้งกอดเข้าไว้แน่นราวกับเด็กร้องไห้งอแง จนเขาเกือบใจอ่อนแล้วเชียว หากไม่ได้ยินนางพูด! “ข้า...ฮึก...ข้า...ข้าไม่ได้สอดรู้สอดเห็นสักหน่อย หานอ๋องข้าไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ ได้ยินว่าไปไหนก็ใส่แต่หน้ากากเงินรูปพยัคฆ์น่าเกรงขาม” ฮึก...เสียงสะอื้นพร้อมกับใบหน้าที่ซบหน้าอกเพื่อเช็ดน้ำตา“เขาเกิดเดือนอ้ายโหรทำนายว่าบารมีเทียบจักรพรรดิ มีแค่คนชอบนินทาเขาว่าพร้อมล้มบัลลังก์โอรสสวรรค์เลี้ยงทหารไว้นับแสน” นางหยุดหายใจพลางสะอื้น “ฮึก...แล้ว...แล้ว เขาชอบฆ่าคนเล่นแค่ทำหน้าไม่พอใจก็ลากไปตัดหัว” “ยังมีอีกเขาไม่ชอบสตรี...ไม่รู้ว่าชอบบุรุษหรือไม่อันนี้ก็ได้ยินมา แต่เรือนกายองอาจกล้าหาญน่าจะเป็นแค่ข่าวลือ” “ยังไม่หมดเขาไม่ชอบกินผัก ชอบกินเนื้อเป็นที่สุด แต่สตรีในหอนางโลมชอบห

“หากเจ้ามัวกระทืบเท้าอยู่...ข้าจะให้หลี่เฟิงตัดเท้าเจ้าทิ้งเสีย” น้ำเสียงเรียบเรื่อยที่แฝงด้วยความกดดันกล่าวอย่างไม่ได้ร้อนอกร้อนใจ ราวกับว่านี่คือเรื่องปกติที่เขาทำจนทำให้คนฟังหน้าซีด “ท่านล้ออวี้เอ๋อร์เล่นแล้ว อวี้เอ๋อร์กำลังหาผ้าเช็ดตัวให้ท่านอยู่กำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้” ใครจะเสี่ยงก็เสี่ยงไปแต่จางม่านอวี้ไม่เสี่ยง เพราะวันนี้นางอยู่บ้านของเขา หากไม่ทำตามใจเจ้าของบ้าน ไม่แน่นางอาจจะเป็นปุ๋ยให้ดงดอกเหมยที่เห็นอยู่ในสวนก็ได้ น้ำเสียงปลิ้นปล้อนทำให้คนที่แช่น้ำร้อนกดยิ้มพลางคิดว่าจะจัดการลูกหนี้คนนี้เช่นไรดี แล้วก็คิดได้อย่างหนึ่งเมื่อเสียงเคลื่อนไหวในห้องน้ำใกล้เข้ามา จากนั้นเขาจึงลุกขึ้นจากน้ำทันที พึ่บ! เสียงน้ำกระฉอกยามที่ร่างใหญ่ลุกขึ้นฉับพลันทำให้เจ้าของเท้าเล็กผงะ เฉินโยว่เหวยที่ไร้อาภรณ์ปกปิดกายลุกจากอ่างอาบน้ำ ทำให้คนที่เดินเข้ามาชะงักค้างจนตกตะลึง จากนั้นยกผ้าขึ้นปิดหน้าทันทีที่เห็นก้นแน่น ๆ ของเขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ “คุณ...คุณชายเฉินเหตุใดท่านถอดหมดเล่า” นางพูดเสียงสั่น ๆ แม้จะเชี่ยวชาญเรื่องการบรรยายในนิย