All Chapters of คุณหนูอวี้ข้ามาเก็บดอกท่านแล้ว: Chapter 31 - Chapter 40

จ้าวไทเฮาเร่งเดินทางเพื่อมาให้ทันก่อนที่ข่าวจะหลุดถึงเยว่เค่อไท่จนหนีออกจากเมืองหาเรื่องไปรบราฆ่าฟันที่ใด จนไม่ได้แต่งงานเสียที แต่เมื่อมาถึงแต่เช้าตรู่ประตูเมืองกลับไม่เปิดไม่พอ ยังปิดยาวจนกว่าหานอ๋องจะกำหนดเปิดเสียอีก “เสด็จป้าเพคะ...ประตูเมืองด้านนอกไร้คนเฝ้าเหมือนเมืองร้างเลยเพคะ แต่ด้านในมีเสียงอยู่นะเพคะ” หลินรั่วเหวินเดินไปตรวจตราแทนจ้าวไทเฮาที่คิดกะทันหันเรื่องจัดงานแต่งให้กับหานอ๋อง และส่งเจ้าสาวมาด้วยตนเองถึงเมืองฉางเหอ เดิมหลินรั่วเหวินก็ไม่คิดว่าตนจะได้แต่งงานเร็ววันนี้ จนกระทั่งนางตื่นขึ้นมาพร้อมกับพระราชเสาวนีย์หล่นใส่หัว “ไม่มีข่าวว่าเมืองปิดเลยนี่นา” จ้าวไทเฮาหรี่ตามองยังประตูเมืองสีแดงตรงกลางที่ปิดอย่างสนิท กับกำแพงอิฐที่ก่อหนาและสูงสุดลูกหูลูกตาป้องกันศัตรูมารุกราน แต่ทว่า... “ไม่มีทางอื่นเข้าเมืองเลยอย่างนั้นหรือ?” จ้าวไทเฮาหรี่ตามองไปยังประตูเมืองและหลินรั่วเหวิน พลางยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างสตรีชั่วร้าย... จางม่านอวี้ไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปด้านนอกเนื่องจากลมหนาวเริ่มพัดเข้ามาในเมือง อากาศเย็นขึ้นแล้ว ยิ่งตอนเช้

จางม่านอวี้กลืนข้าวอย่างฝืดคอเมื่อเห็นความเจ็บปวดในแววตาของสวามี ในนั้นมันเต็มไปด้วยความเหงาและอ้างว้างจนนางต้องยื่นมือไปกุมมือสามีที่ใต้โต๊ะ แล้วเขาก็บีบมือนางแน่นเช่นกัน เดาว่าราชสำนักน่าจะมีเรื่องเกี่ยวกับการส่งท่านอ๋องมายังต่างเมืองและห้ามกลับเข้าเมืองหลวงเพื่อความมั่นคงของการสืบบัลลังก์ ดังนั้นจากเด็กตัวเล็ก ๆ คงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง และคิดว่าคงเป็นเหล่าคนที่อยากได้อำนาจนั่นแหละถึงได้ทำให้เกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น แต่นางเห็นไทเฮาก็เป็นสตรีไม่ธรรมดาเช่นกัน ไม่เช่นนั้นคงไม่อยู่ยืนยาวเป็นพระพันปีหมื่นปีอะไรนี่หรอก ดังนั้นคืนนี้นางต้องปลอบสามีเสียหน่อย การรับประทานอาหารเป็นไปอย่างอึดอัด ไทเฮาแม้ว่าปากบอกว่าจะให้เลือก พอท่านอ๋องไม่สนใจในการเรียกร้องความสนใจก็บีบน้ำตา แต่นางไม่สนใจหรอก กินข้าวต่อไปเพราะถึงเวลากินก็ต้องกิน เดี๋ยวนางจะต้องกินยาแล้วพักผ่อนแล้ว ช่วงนี้นางง่วงเร็วเพราะยาที่ท่านอ๋องให้กินทุกวัน น่าจะเป็นยาบำรุงร่างกาย เพราะนางกินได้เยอะกว่าแต่ก่อน ทั้งหลับสนิทมาก ๆ แต่เมื่อถึงเวลาน้ำชาฝ่าบาทจะต้องสนทนากับหานอ๋อง นางจึงยอบกายแล้ว

จางม่านอวี้ชะงักเท้ากึก...แต่ทว่าสามีคนดีของนางกลับไม่ยอมหยุดทั้งกึ่งลากกึ่งจูงนางเข้าไป จนนางต้องรีบเอ่ยท้วง “เอ่อ...ท่านอ๋อง...เอ้ย...คุณชายเฉิน” จางม่านอวี้หลุดเรียกเขาเพราะชินปาก แต่ทว่าเขากลับไม่ดุนาง ซ้ำยังยิ้มให้กับนางอย่างเอ็นดูอีกด้วย “ไม่เข้าไปหรือ” “ซูหมิงยังเด็กเพคะ...เข้าไม่ได้” นางเขย่งขึ้นกระซิบข้างหู แต่ทว่าเขากลับยิ้มให้นางก่อนจะเอ่ยตอบด้วยการก้มลงมากระซิบที่ข้างหูเช่นกัน แต่ทว่าหลังพูดจบเขางับติ่งหูนางเล่น “ซูหมิงของเจ้าไปวิ่งเล่นแล้ว หลี่เฟิงน่าจะพาซูซินกับซูหมิงไปทางริมน้ำ เจ้าไม่ต้องกังวล” จางม่านอวี้เพิ่งรู้ว่าตนเองถูกทิ้งเอาไว้ให้อยู่กับสามีลำพัง หากเป็นช่วงปกติที่นางกำลังออดอ้อนให้สามีพาเที่ยวในเมืองก็ดีอยู่หรอก แต่นี่สามีกำลังเข้าไปนั่งเล่นยังหอนางโลมที่มีสตรีงดงามร่ายรำด้วยทวงท่ายั่วยวนกับชุดที่ปกปิดเพียงบางเบา ชวนให้จิตใจหวั่นไหว นางไม่ต้องการให้ผู้ใดส่งสายตาแทะโลมสามีของนาง! ข้ออ้างเรื่องซูหมิงเป็นเด็กถูกปัดตกไป จนกระทั่งนางได้มานั่งที่ชั้นสามซึ่งเป็นห้องส่วนตัว ทั้งระเบียงอีกด้านยังเปิดออกไป

หลังจากหานอ๋องพาจางม่านอวี้เที่ยวจนคนที่ขี่หลังอยู่หลับไปเขาก็พานางกลับไปนอนพักที่ตำหนัก เมื่อจัดการห่มผ้าให้นางอย่างดีกำลังจะเดินไปสะสางงานที่ทิ้งมาเมื่อตอนกลางวันก็เห็นเสด็จพี่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด “มีอะไรหรือเสด็จพี่” “ข้าคิดว่ากำลังจะมีเรื่องไม่ดีเท่าไหร่” คำว่าจะมีเรื่องไม่ดีเท่าไหร่นั้นน่าจะไม่ดีมากแน่นอน ด้วยเพราะสีหน้าและท่าทางของเสด็จพี่ไม่มีแววล้อเล่น เขาจึงพาเสด็จพี่เดินเข้าไปยังห้องลับใต้ดิน เรียกสายลับที่คอยหาข่าวออกมาเพื่อวิเคราะห์ จากข่าวทั้งหมดทำให้สองบุรุษยิ่งใหญ่ของแคว้นมองหน้ากันคล้ายกับต้องจับดับนองเลือดกันอีกครั้ง “ตอนนี้ภาพของหลินรั่วเหวินถูกปล่อยออกไปให้แคว้นรอบ ๆของเยว่หาน ต่างอยากได้นางมาเป็นสนม” เยว่อันคังกล่าวออกมาคล้ายกับรู้สึกอึดอัดในอกอยู่เล็กน้อย “สตรีผู้นี้เสด็จพี่คิดว่าจะเป็นชนวนก่อสงครามหรือ” เยว่เค่อไท่คิดว่าไม่น่าจะเกิดเหตุการณ์สตรีที่งามล่มเมืองก่อสงครามได้ หากเป็นสตรีที่เป็นนกต่อดึงความสนใจล่ะไม่แน่ เพราะหลินรั่วเหวินเสด็จแม่ทรงเลี้ยงดูมากับมือ แต่สิ่งที่เขากังวลกลับคิดว่าเมื

จางม่านอวี้มีเงินจากที่ท่านอ๋องให้เอาไว้อยู่หลายตำลึงจึงเอาไปให้ซูซินซื้อกระดาษมานั่งแต่งหนังสือประโลมโลก และไม่ออกจากบ้านเลยจนกระทั่งนางเขียนได้สิบเรื่องคิดว่าควรจะเอาไปขายที่ร้านขายหนังสือประโลมโลกหน้าหอหยกเร้นจันทร์เพื่อหาเงินเข้าบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ บ้าง แต่ทว่าดันไปช่วงเวลาที่หานอ๋องแต่งตั้งชายาเอกพอดี! เป๋งๆๆๆ ! เสียงฉาบทองเหลืองอันใหญ่ถูกคนเข็นไปพร้อมกับมีคนตีตะโกนป่าวประกาศลั่นถนน จนนางและซูซินต้องหลบทางให้ขบวนคนที่ตีฆ้องร้องป่าว “อีกเดี๋ยวขบวนแห่พระชายาจะผ่านทางนี้...ทุกคนที่รอชมโฉมพระชายาต้องคุกเข่าเข้าใจหรือไม่” จางม่านอวี้รีบเอาหนังสือสิบเล่มขายให้กับเถ้าแก่ร้านหนังสือทันที “เถ้าแก่ข้าคิดไม่แพงเล่มละสามตำลึง” เถ้าแก่ดีใจแทบเนื้อเต้นปกติเรื่องดี ๆ เช่นนั้นพวกลูกหลานคนมีตระกูลชอบซื้อไปอ่านเขาขายเล่มละสิบห้าตำลึง และยังเอาไปคัดลอกได้อีกด้วย “นี่คุณหนูจางต่อไปท่านมาขายที่ร้านข้าห้ามไปขายร้านอื่นเด็ดขาดนะ ข้าเพิ่มให้หนึ่งตำลึง” จางม่านอวี้พยักหน้ารับเงินมาทั้งหมดสามสิบเอ็ดตำลึงก่อนจะรีบหลบเข้าไปในหอหยกเร้นจันทร์เพื่อ