บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายพันธนาการรัก : บทที่ 11 - บทที่ 20

เช้าวันใหม่.. " อือ ปะปวดหัวชะมัด " ริมฝีปากเล็กพึมพำออกมาเบาๆเมื่อความรู้สึกเจ็บแปล๊บเกิดขึ้นที่ใจกลางความสาว ลีอาพยายามขยับร่างกายที่ปวดเมื่อยของตัวเองให้หยัดลุกขึ้นนั่ง ดวงตากลมโตกะพริบตาถี่ๆเพื่อไล่อาการสะลึมสะลือและอาการง่วง ไม่ใช่แค่ปวดช่วงล่างเท่านั้นตอนนี้เธอยังปวดศีรษะเพราะเหล้าที่ดื่มเข้าไปเมื่อคืน คนตัวเล็กมองไปรอบห้องนอนที่ไม่คุ้นชินสายตาพอดูจากสภาพห้องนอนและการตกแต่งแล้วไม่น่าใช่ห้องพักของโรงแรมยิ่งพอเห็นของใช้ผู้ชายที่อยู่ภายในห้องแล้วเธอก็มั่นใจว่าเป็นห้องนอนของผู้ชายคนนั้น สมองเริ่มคิดประติดประต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอดื่มเหล้าแก้วสุดท้ายเข้าไปตอนเล่นเกมของพวกรุ่นพี่ปีสามและจำเรื่องราวต่อจากนั้นไม่ได้ พอเริ่มจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากที่ถูกผู้ชายสารเลวคนนั้นทำได้ ลีอาก็รีบสะบัดผ้าห่มที่คลุมช่วงล่างออกและมันก็เป็นอย่างที่เธอคิดเมื่อเห็นเลือดสีแดงผสมเมือกใสเเห้งเกรอะกรังอยู่ตามซอกขาและเปรอะเปื้อนที่นอนเป็นด่างดวงไปทั่ว เเววตาคู่สวยวาวโรจน์ขึ้นด้วยความโกรธ มือเล็กขยุ้มผ้าห่มในมื

มหาวิทยาลัย.. " รอด้วยค่ะ " ร่างบางวิ่งกระหืดกระหอบแทรกตัวเข้ามาในลิฟท์ที่กำลังจะปิดและยังดีที่คนด้านในช่วยกดเปิดลิฟท์ให้เธอเลยไม่ต้องรอลิฟท์รอบต่อไป วันนี้ลีอาตื่นสายกว่าปกติจะเรียกให้ถูกก็คือเธอตื่นตามนาฬิกาปลุกแต่ก็เผลอหลับต่อไปอีกเพราะความง่วง ทั้งหมดเป็นความผิดของผู้ชายคนนั้นคนเดียว สิ่งที่เขาพูดเมื่อวานวนเวียนในหัวสมองและทำเอาเธอคิดมากจนนอนหลับๆตื่นๆทั้งคืน แม่กลับเข้าบ้านมาตอนเที่ยงและเธอก็ไม่กล้าถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ ความเร่งรีบทำให้เธอไม่ทันมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในลิฟท์ รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อขณะสายตาคมจ้องมองแผ่นหลังของหญิงสาวตรงหน้าไม่ละสายตา " ขอบคุณค่ะ " " ชั้นไหน? " เสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยถาม เตชินทร์มองร่างบางที่ยืนหอบหายใจหนักและหน้าผากกลมมนที่มีเหงื่อเม็ดเล็กซึมออกมา ลีอาคงไม่ทันเห็นว่าเป็นเขาที่อยู่ในลิฟท์ไม่งั้นเธอคงไม่กล้าเข้ามาในนี้แน่ๆ " พะพี่ชิน " ฉันยืนตัวเกร็งแข็งทื่อขณะที่หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่ต้องเห็น

เสื้อผ้าหลุดร่วงออกไปจากตัวตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีร่างกายของเธอก็เปลือยเปล่าไปหมดแล้ว เขาค่อยๆ ผลักร่างบางลงนอนบนเตียงกว้าง นิ้วร้ายยังคงขยับเข้าออกอยู่แบบนั้น สายตาคมเป็นประกายแวววาวขณะมองใบหน้าหวานที่อยู่ในอารมณ์เคลิบเคลิ้ม “พะพี่ชิน” “ไหนบอกว่ามีประจำเดือน? ” “อา.. นะหนูโกหก” ริมฝีปากเล็กตอบกลับไปอย่างลืมตัว ตอนนี้สติที่เหลืออยู่น้อยนิดได้ปลิดปลิวไปในห้วงอารมณ์ใคร่ที่คนตัวโตมอบให้ “ไม่อยากมีอะไรกับพี่ขนาดนั้นเชียว” “ชะใช่ อ๊า..พี่คะ อา..” ฉันร้องออกมาเสียงสั่นเมื่อถูกริมฝีปากร้อนครอบครองยอดอกที่แข็งเป็นตุ่มไตไว้ภายในโพรงปาก ดูดดึงและละเลงลิ้นเลียรัวจนฉันบิดตัวไปมาด้วยความเสียวซ่าน คืนนั้นสติของฉันไม่เต็มร้อยเหมือนในตอนนี้ ก่อนที่เขาจะสอดใส่ส่วนนั้นเข้ามาฉันก็รู้สึกดีอยู่หรอกแต่พอถูกแก่นกายใหญ่กระแทกเข้ามาใจกลางความสาวไม่หยุด ความรู้สึกดีก็ถูกกลบด้วยความเจ็บปวดแทน ฉันหรี่สายตาขึ้น

ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำและหยุดยืนอยู่หน้ากระจกเพื่อสำรวจใบหน้าของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เพราะผิวที่ขาวจัดมันทำให้เห็นรอยแดงชัด ขืนฉันออกไปเจอเพื่อนๆ ในสภาพแบบนี้คงไม่ดีแน่ พิชชี่กับใยไหมต้องซักไซ้ถามไม่หยุดว่าหน้าฉันไปโดนอะไรมา สายตามองดูรอยแดงเป็นริ้วจางๆ บนใบหน้าตัวเอง พอใช้แป้งพัฟเด็กทาทับลงไปบนรอยแดงพวกนั้นก็ยังเห็นชัดอยู่ดี ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาพิชชี่ว่ารู้สึกไม่ค่อยสบายจะไม่เข้าเรียนวิชานี้และจะกลับบ้านเลย เราส่งข้อความคุยกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ฉันจะเดินออกมาจากในห้องน้ำฉันนั่งรถแท็กซี่กลับมาบ้านอย่างคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เดินเข้าไปในห้องครัวหยิบก้อนน้ำแข็งในช่องพรีซมาใส่ชามใบเล็กก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน พอเปิดประตูเข้าไปในห้องก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาห่อก้อนน้ำแข็งไว้แล้วเอามันมาประคบแก้มข้างซ้ายไว้เพื่อจะให้รอยแดงมันจางลงไวๆ ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรกับรอยเล็กน้อยแค่นี้แต่รู้สึกเจ็บใจมากกว่า แต่น่าแปลกที่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยดแต่ลึกๆ กลับรู้สึกโล่งใจมากกว่าแทนเตชินทร์ไม่ได้โทรมาหลังจากเกิดเรื่อง เขาดูแคร์พี

“เชิญครับ” กราฟฟิกเอ่ยบอก สายตาเหลือบมองใบหน้าของรุ่นพี่ปีสามและสาวสวยที่หย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงกันข้ามที่ว่างอยู่เตชินทร์ปรายสายตามองใบหน้าเรียบเฉยของคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าก้มตากินขนมในจานของตัวเองเงียบๆ ท่าทางเฉยเมยนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ดวงตาคมเข้มมองจ้องหน้ารุ่นน้องหนุ่มที่ส่งยิ้มมาให้ตามมารยาท ในใจเขารู้สึกไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกนั้นออกมา ดวงตาคมเข้มยังคงมองจ้องลีอาไม่ละสายตา “พี่ชินมาด้วยเหรอครับ แล้วพวกรุ่นพี่คนอื่นๆ มาด้วยไหม” “มาสิ แต่อยู่ที่โรงแรม ..เรามากันแค่สองคนเหรอ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอก ดวงตาคมเข้มจับจ้องใบหน้าหวานและริมฝีปากสีแดงธรรมชาติที่เม้มเข้าหากันแน่นสนิท เตชินทร์ไม่ได้สนใจว่ามิล่าที่นั่งอยู่ข้างๆ จะตวัดสายตาขึ้นมองดูเขาด้วยความรู้สึกยังไง ถึงเธอจะรู้สึกยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา มิล่ามองตามสายตาของเตชินทร์ ถึงจะไม่ชอบใจที่เขาให้ความสนใจลีอาเป็นพิเศษ แต่เธอก็ไม่อยากแสดงอาการหึงหวงไม่พอใจนั้นอ