บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายพันธนาการรัก : บทที่ 1 - บทที่ 10

ท่ามกลางเสียงฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก เด็กสาวค่อยๆ เดินตัวลีบลงมาจากชั้นบนอย่างกล้าๆ กลัวๆ สายตามองฝ่าความมืดสลัวที่ปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ ในมือเล็กมีเพียงโทรศัพท์ที่คอยให้แสงสว่างนำทางขณะที่เดินลงมาจากบันไดเท่านั้น เธอหันซ้ายหันขวาขณะที่เดินมาถึงห้องโถงใหญ่ตรงกลางบ้านเด็กสาวสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจกลัวเมื่อได้ยินเสียงร้องครวญครางของผู้หญิงที่ดังแข่งกับเสียงฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก เสียงนั้นดังมาจากมุมหนึ่งของห้องรับแขกที่อยู่ไม่ไกลจากที่เธอยืนอยู่นัก“เสียงร้องโหยหวนชวนสยองแบบนี้ หรือว่าจะเป็น.. ฮื้อออ อย่ามาหลอกหลอนหนูเลย พรุ่งนี้หนูจะไปตักบาตรอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลไปให้นะคะ หนูแค่จะลงมาหยิบน้ำดื่มเท่านั้นเอง” ลีอายกมือขึ้นมาพนมมือไหว้ก่อนจะท่องนะโมออกมาผิดๆ ถูกๆเด็กสาวยังคงยืนตัวแข็งขาสั่นด้วยความกลัวขณะที่เงี่ยหูฟังอยู่นานแต่ก็ต้องรู้สึกแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยของผู้หญิงและผู้ชายที่ดังผสมออกมา หลังจากตั้งใจฟังอยู่นานเธอจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีค่อยๆ เดินตามเสียงไป ขณะที่มือเล็กก็ถือโทรศัพท์ยกขึ้นส่องนำทางไปด้วยภาพตรงหน้าที่เห็นที่เห็นคือชายหญิงที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงและกำลังทำกิจกรร

เช้าวันใหม่“ลีอา! ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ”เสียงเรียกของแม่ที่ดังขึ้นและมือที่เขย่าไหล่เล็กเบาๆ ปลุกให้เด็กสาวขยับตัวตื่นพร้อมกับปรือตาขึ้นมามอง ดวงตากลมโตมองจ้องใบหน้าของแม่อยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับหาวหวอดๆ ออกมาด้วยอาการงัวเงีย เธอหันไปมองนอกหน้าต่างที่ตอนนี้ยังมืดสลัวๆ อยู่ ก่อนจะพยายามหยัดตัวลุกขึ้นนั่งด่วยอาการเพลียๆ เมื่อคืนเธอแทบไม่ได้นอนเลยเพราะปวดแผลที่เท้า แต่ยิ่งกว่านั้นก็เป็นเพราะผู้ชายหยาบคายที่ลวนลามเธอเมื่อคืน สมองคิดทบทวนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หัวใจดวงน้อยก็กระตุกสั่นไหวขึ้นมาทันที“อืออ.. กี่โมงแล้วคะ”“6 โมงแล้ว”“หนูอยากย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่เร็วๆ จัง เอ่อ..วันนี้ให้หนูหยุดเรียนสักวันก็ได้นะ จะได้ช่วยแม่ขนของด้วยไงคะ”“ใจร้อนจริง ไปเรียนเถอะลูก ตอนนี้หนูใกล้สอบแล้วด้วย แล้วแม่ก็จ้างคนมาช่วยขนของแล้ว เลิกเรียนหนูรอแม่ที่โรงเรียนนะเดี๋ยวแม่จะไปรับ”“ก็ได้ค่ะ”“เท้าลูกไปโดนอะไรมา” พิมพ์มาดามองดูแผลที่เท้า“เมื่อคืนหนูลงไปที่ห้องครัวแล้วทำจานตกแตก มันเลยกระเด็นมาโดนค่ะ เอ่อ..แผลเล็กๆ เอง หนูไปอาบน้ำก่อนนะ” ลีอาหลบสายตาแม่ที่มองมาและรีบลุกขึ้นก่อนจะเดินตัวปล

เสียงฝีเท้าหนักๆ ที่เดินตามหลังฉันมา ทำให้ฉันต้องเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นขณะที่หัวใจก็เต้นแรงโครมคราม พอฉันชะลอฝีเท้าลง คนที่เดินตามหลังก็ทำตาม ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่รีบหันหลังกลับไปดูก็เห็นเป็นผู้ชายคนนั้น นายโรคจิตเตชินทร์นั่นเอง“นายจะเดินตามฉันทำไม” ลีอาพูดกระชากเสียงใส่เขาด้วยความไม่พอใจ พอตั้งท่าจะเดินหนี เขาก็เดินมาขวางทางไว้“นาย? ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ ไหนเรียกใหม่ซิ” เตชินทร์ยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินสรรพนามใหม่ที่เธอใช้เรียกเขาพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ เธอ“พะพี่เลิกยุ่งกับฉันสักทีได้ไหม” เธอพูดออกไปเบาๆ พยายามจะเบี่ยงตัวหลบและพยายามเดินเลี่ยงเขาไปอีกทางแต่ก็โดนคนตัวโตบังไว้มิด“จะกลับบ้านเหรอ ฉันไปส่งไหม?”“ไม่ ฉันจะกลับเอง หลีกทางด้วยค่ะ” เธอพูดเสียงดังขึ้น ยิ่งเห็นเขาทำหน้ามึนใส่ก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิม“ฉันจะไปส่ง”“ไม่”“จะยอมไปด้วยกันดีๆ ไหม” ชินเอื้อมมือขึ้นมาจับแขนเธอไว้แน่น“พี่ชิน!!” ลีอาเรียกเขาเสียงดังขึ้นพยายามสะบัดมือเขาออกแต่ก็เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย เธอหันไปมองรอบๆ ตัวกลัวจะมีใครมาเห็นแม้เธอจะเดินออกมาจากคณะแล้วก็ตาม“ถ้าไม่ยอมไปก็ยืนอยู่แบบนี้แหละ”“ฮึ่มม..ปะไปก็ได

ร้านคาเฟ่หลังมหาวิทยาลัย เสียงเปิดประตูร้านพร้อมกับร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาด้านในของร้าน ทำให้สายตาหลายคู่หันไปมองดูพร้อมกับเสียงวี้ดว้ายของสาวๆ ภายในร้านที่ดังออกมา ทำให้ลีอาเงยหน้าขึ้นมามองดู ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเตชินทร์ที่กำลังยืนสั่งเครื่องดื่มอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ ลีอารีบหยิบเมนูบนโต๊ะขึ้นมาบังหน้าไว้ทันทีเมื่อเห็นเขาหันหน้ามองตรงที่เธอและเพื่อนๆ นั่งอยู่ ‘…ทำไมซวยแบบนี้ นายนี่เหมือนเจ้ากรรมนายเวรจริงๆ ไปไหนมาไหนก็เจอตลอดเลย กรี๊ดด.. ม่ายย.. งื้อออ..อย่าเดินมาตรงนี้...’ ลีอาหน้านิ่วคิ้วขมวดเข้าหากันเป็นปม เมื่อเห็นเขาเดินตรงเข้ามาโต๊ะที่เธอนั่งอยู่ “ลีอาจะสั่งอะไรเพิ่มไหม” พีชชี่มองลีอาที่เอาเมนูขึ้นปิดหน้าไว้และไม่ยอมวางมันลงสักที “มะไม่” เธอลดเมนูเครื่องดื่มลงพลางส่ายหน้าปฏิเสธ “…” เสียงทุ้มต่ำที่ทักมาของเตชินทร์ทำให้รุ่นน้องหันไปมองหน้าเขา

“เอ่อ..ไม่มีอะไรครับคุณอา ผมโทรผิด” “ไม่เป็นไรจ้ะ” “ลีอาอยู่บ้านหรือเปล่าครับ” สายตาคมชำเลืองมองสีหน้าวิตกกังวลของคนตัวเองในอ้อมแขนที่ส่ายหน้าเป็นพัลวันเพื่อขอร้องให้เขาไม่พูดอะไรแบบนั้นออกมา “ไม่จ้ะ เห็นลีอาบอกว่าจะค้างที่คอนโดหนูพิชชี่ เอ่อ..ชินมีอะไรกับน้องหรือเปล่าจ้ะ” “ไม่มีครับ ผมไม่รบกวนคุณอาแล้วนะครับ” “จ้ะ” ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นแม่วางสายไปแล้ว ตั้งใจจะหันหน้าไปเอาเรื่องคนตัวโตที่ยืนกอดจากด้านหลังแต่ก็ต้องชะงักไปทันทีเมื่อริมฝีปากหนากดจูบลงแผ่นหลังเนียนพร้อมกับแทรกฝ่ามือเข้าไปใต้ร่มผ้า มือซุกซนเลื่อนเข้าไปเกาะกุมหน้าอกกลมกลึงคัพซีและบีบคลึงมันเล่นเบาๆ เสียดายที่มีบราปีกนกปิดอยู่เขาเลยไม่ได้บีบจุกนมเล็กๆ น่ารักนั่นเล่น “พี่ชิน!! อย่าทำแบบนี้ได้ไหม ปล่อยหนูนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้!!” “อย่าสะดีดสะดิ้งไปหน่อยเลย ฉันไม