เล่ห์ร้ายพันธนาการรัก

ท่ามกลางเสียงฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก เด็กสาวค่อยๆ เดินตัวลีบลงมาจากชั้นบนอย่างกล้าๆ กลัวๆ สายตามองฝ่าความมืดสลัวที่ปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ ในมือเล็กมีเพียงโทรศัพท์ที่คอยให้แสงสว่างนำทางขณะที่เดินลงมาจากบันไดเท่านั้น เธอหันซ้ายหันขวาขณะที่เดินมาถึงห้องโถงใหญ่ตรงกลางบ้าน

เด็กสาวสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจกลัวเมื่อได้ยินเสียงร้องครวญครางของผู้หญิงที่ดังแข่งกับเสียงฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก เสียงนั้นดังมาจากมุมหนึ่งของห้องรับแขกที่อยู่ไม่ไกลจากที่เธอยืนอยู่นัก

“เสียงร้องโหยหวนชวนสยองแบบนี้ หรือว่าจะเป็น.. ฮื้อออ อย่ามาหลอกหลอนหนูเลย พรุ่งนี้หนูจะไปตักบาตรอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลไปให้นะคะ หนูแค่จะลงมาหยิบน้ำดื่มเท่านั้นเอง” ลีอายกมือขึ้นมาพนมมือไหว้ก่อนจะท่องนะโมออกมาผิดๆ ถูกๆ

เด็กสาวยังคงยืนตัวแข็งขาสั่นด้วยความกลัวขณะที่เงี่ยหูฟังอยู่นานแต่ก็ต้องรู้สึกแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยของผู้หญิงและผู้ชายที่ดังผสมออกมา หลังจากตั้งใจฟังอยู่นานเธอจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีค่อยๆ เดินตามเสียงไป ขณะที่มือเล็กก็ถือโทรศัพท์ยกขึ้นส่องนำทางไปด้วย

ภาพตรงหน้าที่เห็นที่เห็นคือชายหญิงที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงและกำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอย่างดุเดือด สิ่งที่เห็นทำให้เธอตกตะลึงยืนมองดูภาพเหล่านั้นตัวแข็งทื่อ ขณะที่หัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นทุกท่วงท่าที่ขยับเข้าออกจากชายหนุ่มที่คร่อมบนตัวของหญิงสาวที่นอนอยู่

แสงไฟจากโทรศัพท์ทำให้ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองดูเธอ ทั้งคู่จ้องมองกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เด็กสาวจะเริ่มมีสติ เธอรีบยกมือมาขึ้นปิดแสงไฟที่สว่างจากหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะรีบยัดมันลงใส่ในกระเป๋ากางเกงด้วยความร้อนรน เหงื่อเม็ดเล็กซึมออกมาตามกรอบหน้าขณะที่สายตาเหมือนถูกตรึงให้หยุดนิ่งมองภาพเบื้องหน้า ทั้งที่เธออยากเดินหนีออกไปจากตรงนี้ใจจะขาดแต่แข้งขากลับไม่มีเรี่ยวแรง

“อ๊าา แรงอีก อ๊ะๆๆ เสียวจังเลย อ๊า ชิน”

“อา.. มิล่า”

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากขณะที่สายตามองดูเด็กสาวที่ยืนตัวแข็งจ้องมองดูพวกเขาท่ามกลางความมืดสลัว เขาจงใจอุ้มหญิงสาวที่ร้องครวญครางขึ้นมาขณะที่ช่วงล่างยังเชื่อมต่อกันอยู่ มือทั้งสองข้างอุ้มกระเตงร่างบางไว้ขณะที่เรียวขาของเธอเกี่ยวตวัดรอบเอวหนาไว้แน่น ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เด็กสาวที่ทรุดตัวลงนั่งกองกับพื้นขณะที่เธอเอามือปิดปากตัวเองไว้แน่น มือหนาขยับสะโพกกลมกลึงกระแทกเข้าออกแรงๆ ขณะที่สายตาเขามองจ้องหน้าเด็กสาวตรงหน้าไม่กระพริบตา

“อ๊า ชิน จะไม่ไหวแล้ว อ๊าา”

“ซี๊ดด จะแตกแล้ว พร้อมกันนะ” ชายหนุ่มกระซิบเสียงแหบพร่าก่อนจะกระแทกกระทั้นสะโพกเข้าออกเร็วขึ้น สักพักร่างเล็กก็เกร็งกระตุกถี่ๆ เธอร้องครางออกมาเสียงดังพร้อมๆ กับท่อนเอ็นที่ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา

ชายหนุ่มหอบหายใจออกมาหนักๆ ขณะที่กอดร่างบางไว้แน่น แต่สายตากลับจ้องหน้าเด็กสาวที่พยายามลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก

“อึก..” ลีอากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ขณะที่มองสบสายตากับชายหนุ่มตรงหน้า เธอรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินถอยหลังออกไปช้าๆ ก่อนจะวิ่งหายขึ้นไปชั้นสองของบ้านทันที

เด็กสาวไม่รู้ว่าตัวเองสะดุดหกล้มไปกี่ครั้งขณะที่วิ่งกลับขึ้นมาชั้นบน พอเดินมาถึงห้องนอนร่างกายก็เปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อพร้อมๆ กับหัวใจที่เต้นเร็วแรงอย่างกับจะทะลุออกมาจากอก สายตามองดูแม่ที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง มือเล็กค่อยๆ วางโทรศัพท์มือถือลงบนเตียงก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดตาตัวเองไว้แน่น

“ไอ้ผู้ชายลามก! วิปริต!” ทั้งๆ ที่เขาเห็นฉันยืนมองดูอยู่แต่กลับทำแบบนั้นได้อย่างหน้าตาเฉย ทุเรศที่สุด

ภาพและเสียงยังติดตาติดหูอยู่เลย แถมร่างกายก็ยังมารู้สึกแปลกกับภาพที่เห็นเข้าไปอีก ทำไมมันร้อนวูบวาบไปหมดแถมยังรู้สึกทรมานตรงนั้นด้วย เธอล้วงมือเข้าไปสัมผัสร่องเล็กที่เริ่มเปียกแฉะไปด้วยน้ำลื่นๆ ยิ่งขยับนิ้วบดคลึงมันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกเสียวจนต้องร้องครางออกมาเบาๆ ร่างเล็กนอนขดตัวสั่นขณะที่ช่วยตัวเองไปเรื่อยๆ ก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยความง่วง

เด็กสาวกระพริบตาปริบๆ ขณะที่เงยหน้าขึ้นมามองดูรอบๆ ห้อง แสงสว่างที่ส่องกระทบตาทำให้รู้ว่าตอนนี้เช้าแล้ว เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อหันไปมองข้างๆ แต่พบเพียงที่นอนที่ว่างเปล่า ไม่รู้ว่าแม่ลุกออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอจะรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนและเดินเข้าห้องน้ำไป พอนึกทบทวนเรื่องเมื่อคืนหัวใจของเธอก็เหมือนจะหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม เด็กสาวรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะรีบเดินลงไปข้างล่าง

เสียงพุดคุยที่ดังจากในห้องรับแขกทำให้เธอรีบก้าวเท้าเข้าไปใกล้ๆ สายตามองดูแม่กับน้าแคทที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติเพราะทั้งคู่ไม่ได้เจอกันมานานหลายเดือนแล้ว เด็กสาวเดินเข้าไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ แม่ของเธอ

“ลีอา หิวข้าวหรือยังลูก น้าให้แม่บ้านทำอาหารเช้าไว้แล้ว” วิกานดาเอ่ยทักบุตรสาวของเพื่อนสนิท

“ขอโทษนะคะที่หนูตื่นสาย” ลีอายิ้มเจื่อนๆ วันนี้เธอตื่นนอนสายกว่าปกติมากจนอดรู้สึกเขินๆ ไม่ได้แถมที่นี่ก็ยังไม่ใช่บ้านของเธอเองด้วย

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เมื่อคืนหนูหลับสนิทไหมจ๊ะ”

“ค่ะ เอ่อ..แม่คะ น้าแคทคะ หนูขอตัวไปทานข้าวก่อนนะคะ”

“ไปสิลูก เดี๋ยวสายๆ เราค่อยเข้าไปดูบ้านใหม่กัน” พิมพ์มาดายิ้มตอบลูกสาว

ลีอาพยักหน้าตอบก่อนจะรีบเดินไปที่ห้องรับประทานอาหาร เด็กสาวเดินเข้าไปหย่อนตัวลงนั่งที่โต๊ะทานข้าว สายตามองดูแม่บ้านที่เดินยิ้มแย้มเข้ามาทักทายก่อนเดินไปตักข้าวต้มกุ้งร้อนๆ ออกมาวางไว้บนโต๊ะ ลีอาพูดคุยทักทายกับเธอก่อนจะก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มขึ้นมาทาน บรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่มีคนมาค่อยบริการให้แบบนี้เป็นอะไรที่ไม่คุ้นชินสำหรับเธอเลย

เธอมาพักอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานเพราะแม่เพิ่งจะได้งานใหม่ทำและที่ทำงานใหม่ก็เป็นบริษัทของสามีน้าแคทเพื่อนสนิทของแม่

เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้และเสียงพูดคุยของผู้หญิงและผู้ชายที่ฟังคุ้นหูทำให้เด็กสาวรีบเงยหน้าขึ้นมามองดู พอเห็นหน้าตาของชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาในห้องก็ทำให้เด็กสาวที่นั่งทานข้าวอยู่สำลักข้าวต้มจนหน้าดำหน้าแดงก่อนจะรีบหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม ลีอาหลุบสายตาลงมองชามข้าวต้มก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติตามเดิมทั้งๆ ที่หัวใจเต้นโครมครามจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอกอก

“คุณชิน คุณมิล่า ทานข้าวเลยไหมคะ วันนี้มีข้าวต้มกุ้งค่ะ หรือจะรับเป็นอย่างอื่นดีคะ” พี่มณีแม่บ้านรีบเดินเข้ามาหาและยิ้มทักทายพวกเขาทั้งคู่

“ขอข้าวต้มก็แล้วกัน เด็กผู้หญิงคนนี้ใคร” เตชินท์หันมามองเด็กสาวที่นั่งเงียบๆ เธอแทบไม่เงยหน้าขึ้นมาสบสายตาเขา

“ฉันก็เอาข้าวต้มแล้วขอน้ำส้มคั้นสองแก้วด้วยนะ” มิล่าหันไปพูดกับแม่บ้านเสร็จก่อนหันมายิ้มหวานส่งให้เขา

“ชินเพิ่งเจอน้องนี่นา นี่น้องลีอา ลูกสาวอาพิมพ์เพื่อนสนิทของแม่” มิล่าหันมายิ้มให้เด็กสาวที่เงยหน้าขึ้นมายิ้มตอบเธอ ก่อนที่หล่อนจะก้มหน้าลงทานข้าวต้มเงียบๆ ตามเดิม

“ดูไม่มีมารยาทเลยนะ ไม่มีคนสอนเหรอว่าเจอคนอายุมากกว่าต้องทำยังไง” ชินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่น้ำเสียงเย็นชาที่พูดออกมาทำให้เด็กสาวได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ ใบหน้าซีดเผือดจนแทบไม่มีสีเลือด ชายหนุ่มจงใจเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ที่อยู่ตรงกันข้ามกับเธอ สายตาคมกริบจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กสาวตรงหน้าเขม็ง

พอได้ยินคำพูดของเขาถึงกับทำเอาคนตัวเล็กชะงักคอแข็ง ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันแน่นก่อนจะเงยขึ้นมามองผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาไม่พอใจ

“สวัสดีค่ะ” ลีอาจำใจเอ่ยทักเขาตามมารยาท

“ลีอา นี่พี่ชินนะจ้ะ”

ลีอาแทบจะสำลักข้าวต้มอีกรอบขณะที่เหลือบสายตาขึ้นมองคนทั้งคู่แวบหนึ่งก่อนจะรีบพยักหน้าตอบมิล่าที่ยังพูดคุยอย่างอารมณ์ดีกับเธอตามปกติโดยที่ไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนเด็กสาวอย่างเธอไปเห็นเรื่องคาวๆ ของพวกเขาทั้งคู่เข้าโดยบังเอิญ ลีอาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร แม้การกระทำของเธอจะดูเสียมารยาทแต่การจะให้เธอนั่งทนมองดูพวกเขาก็ทำให้เธอรู้สึกพะอืดพะอมจนอยากจะอ้วกอาหารที่เพิ่งทานลงไปออกมา

“พี่มิล่าคะ หนูอิ่มพอดีขอตัวก่อนนะคะ” ลีอายิ้มน้อยๆ ตอบเธอก่อนจะเดินเลี่ยงออกจากห้องอาหาร พอเท้าก้าวพ้นประตูห้องออกมา เธอก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เหลือเชื่อ..พวกเขาเป็นพี่น้องกันถึงแม้จะคนละสายเลือดก็เถอะแต่กล้าทำเรื่องแบบนี้ไปได้ยังไง ฉันคิดในใจก่อนจะรีบเดินขึ้นไปชั้นบนทันที ช่างเถอะมันเรื่องของพวกเขาและมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันด้วยซ้ำ เดี๋ยวฉันก็ได้ออกจากที่นี่แล้วและต่อไปนี้ก็คงจะไม่ได้เจอพวกเขาอีก พอคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบเก็บข้าวของทุกอย่างลงในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของตัวเองทันที

เสียงเคาะประตูห้องที่ดังรัวๆ ทำให้ลีอาสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบหันไปมองที่ประตูห้อง ในใจก็คิดว่าแม่คงขึ้นมาตามแล้ว เด็กสาวรีบเดินไปที่ประตูห้อง มือเล็กเอื้อมไปจับลูกบิดประตูให้เปิดออก

“แม่รอแป๊บนะ หนูกำลังจะ.. นาย! เอ่อ..พี่ชินมีอะไรหรือเปล่าคะ” ลีอาเบิกตากว้างขึ้นมองผู้ชายร่างสูงตรงหน้าด้วยความตกใจ ปากก็พูดถามออกมาอย่างตะกุกตะกัก

“ฉันมาเตือนเธอ ยัยเด็กโรคจิตแก่แดด เรื่องเมื่อคืนถ้าเธอเอาไปพูดบอกใครละก็เธอไม่รอดแน่ เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม” ชินชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆ ด้วยท่าทางคุกคามและสายตาไม่เป็นมิตรขณะจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าเขม็ง

“สบายใจได้ค่ะ เรื่องทุเรศๆ ของพวกพี่ หนูคงไม่กล้าเอาไปพูดให้ใครฟังหรอก มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหมคะ” เธอพูดจบพร้อมกับดึงประตูจะปิดแต่ก็ต้องชะงักเมื่อฝ่ามือของชายหนุ่มดันบานประตูไว้ก่อนจะผลักให้บานประตูเปิดออก

“ปากดีจัง เมื่อคืนตอนที่เห็นแบบนั้นรู้สึกยังไงบ้าง เธอคงชอบอะดิเห็นมองอยู่ได้ตั้งนานสองนาน” ชินเอื้อมมือขึ้นมาจับแก้มที่แดงระเรื่อของเด็กสาวตรงหน้า มือเล็กปัดฝ่ามือเขาออกอย่างนึกรังเกียจกับท่าทางคุกคามของเขา

“มะไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น เมื่อคืนหนูแค่จะลงไปเอาน้ำดื่มแล้วบังเอิญไปเห็น.. เอ่อ..แล้วตอนนั้นหนูก็แค่ตกใจเท่านั้นเอง พี่สบายใจเถอะหนูจะไม่เอาเรื่องพวกพี่ไปพูดแน่นอน หนูสัญญา ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมหนูจะได้เก็บของต่อ” ลีอาพูดเสียงสั่นขณะเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อสบสายตาคมกริบที่มองจ้องเธอไม่กระพริบตา

“อ้าว! เราทั้งคู่รู้จักกันแล้วเหรอ” พิมพ์มาดาเอ่ยทักด้วยความประหลาดใจ

ชายหนุ่มขยับตัวออกห่างจากประตูห้อง ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อหันไปมองดูพิมพ์มาดาที่เดินยิ้มเข้ามาใกล้ๆ

“ครับคุณอา ผมเจอน้องที่ห้องอาหารเมื่อกี้”

“ใช่ค่ะแม่ เอ่อ..หนูเก็บของใกล้เสร็จแล้ว รอแป๊บนะคะ” ลีอาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะรีบเดินกลับไปเก็บของต่อ

“เชิญคุณอาตามสบายนะครับ ผมขอตัวก่อน” ชินพูดพลางยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป

“จ้ะ” พิมพ์มาดายิ้มตอบ สายตามองตามหลังเด็กหนุ่มที่เดินผ่านไป

“เฮ้ออ..ยิ่งโตก็ยิ่งหล่อไม่เจอแป๊บเดียวโตเป็นหนุ่มขนาดนี้แล้ว ลูกคิดเหมือนแม่ไหม? ลีอา! ยังไม่ต้องรีบเก็บของหรอกลูก เย็นนี้เราจะพักที่บ้านน้าแคทอีกคืน บ้านเช่าที่เราจะไปดูเจ้าของเขาเลื่อนนัดไปวันพรุ่งนี้”

“ต้องอยู่ที่นี่อีกคืนเหรอคะ!”

“ใช่จ้ะ ตอนเย็นมีงานเลี้ยงกันนิดหน่อยด้วย ทำไมหนูทำหน้าแบบนั้นล่ะลูก”

“ไม่มีอะไร คือ..หนูรู้สึกปวดท้องนิดหน่อยถ้าตอนเย็นไม่ได้ไปร่วมงานด้วยคงไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”

“ปวดท้อง? ”

“เอ่อ..ท้องเสียนิดหน่อยค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หนูทานยาไปเรียบร้อยแล้ว”

ฉันรู้สึกผิดเหมือนกันที่โกหกแม่ไปแบบนี้ แต่ฉันไม่อยากเจอหน้าผู้ชายคนนี้อีก ถ้ามีงานแบบนี้ทั้งเขาและพี่มิล่าก็คงอยู่ด้วย หาทางไหนเลี่ยงได้ก็ควรเลี่ยงไปก่อนก็ดี