All Chapters of ดั่งมายาลวงรัก: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21“คุณอยากกลับบ้านไหม”เขาถามเธอหลังจากที่เราออกมาจากบ้านคุณแม่ คุณแม่ตาบวมดูก็รู้ว่าร้องไห้แข่งกับเธอ เแลกไลน์และเบอร์โทรกัน ท่านกอดร่ำลาและขอให้เธอสัญญาว่าจะมาเจอท่านอีก“ค่ะ”เธอตอบรับ เขาจับมือเธอไว้ตลอดทางที่ขับมาส่งที่บ้าน เธอให้เข้าซอยอีกซอยเพื่อจะได้ไม่ต้องผ่านบ้านใหญ่“ถ้าคุณไม่รีบ...อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันไหมคะ” เขาพยักหน้า เธอไขกุญแจเข้าบ้าน เขาจอดรถและเดินมาซ้อนด้านหลังเธอ สิงได้สิงไปแล้ว“ไม่ต้องยืนชิดน้องกูขนาดนั้นก็ได้มั้ง!!” เธอหันไปตามเสียง พูดแบบนี้คงรู้จากพี่ชายคนเล็กหมดแล้ว“พี่พัฒน์...” พี่ชายคนรองยืนทำหน้ายักษ์อยู่หน้าประตูเล็กที่ไว้เดินทะลุกันระหว่างบ้านเล็กและบ้านใหญ่“สวัสดีครับ”“กองไว้ตรงนั้นแหละ!!! เทียน! น้องไปไหนมา พี่โทรหาก็ไม่รับ” เธอไขประตูเข้าบ้าน พี่ชายเธอเดินกระแทกเท้าและตามเธอมาติด ๆ“อย่าเสียงดังค่ะ กระจกบ้านเทียนจะแตกซะก่อน พี่พัฒน์มีอะไรด่วนรึเปล่าคะ?” เธอเอ่ยถาม ก่อนจะหันไปมองหน้าเขา ขืนบอกความจริงได้มีเลือดตกยางออกแน่ ๆ“คุณทิเข้ามาก่อนสิ พี่พัฒน์นั่นคุณทิค่ะ”“เป็นอะไรกับเทียน” พี่ชายเธอถามสวนขึ้นมาทันที ยังพูดไม่จบเลย“ผมเป็นแฟนเทียนคร

บทที่ 23แสงเทียนมองโทรศัพท์ที่สั่นไม่หยุดบนโต๊ะตรงหน้า เธอไม่พร้อมที่จะคุยกับเขาและไม่รู้จะคุยอะไร หลังจากออกจากห้องประชุม เธอไลน์บอกเขาว่าเสร็จงานแล้ว แต่คงไม่กลับกรุงเทพ ไม่ได้บอกเหตุผลว่าทำไมถึงไม่กลับ และจะอยู่ต่อแบบไม่มีกำหนดเธอไม่อยากอธิบายว่าทำไมเธอต้องอยู่ต่อ เธอฉลองต้อนรับหลานคนแรกของครอบครัวเรา เธอถือไวน์มานั่งเก้าอี้ริมหาดแสงไฟสลัว ๆ ยามค่ำคืน เสียงน้ำทะเลซัดโดนโขดหินเธอรินไวน์แดงลงบนแก้ว เอนแผ่นหลังพิงลงบนเก้าอี้แหงนหน้าขึ้นมองฟ้าที่มืดมิดวันนี้เธอจัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ เธอผิดหวังและเสียใจจนน้ำตามันไหลออกมา อาจจะเป็นเพราะเธอรักเขา...พิมพ์ใจโทรมาหาอีกรอบ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นสาวนักเรียนนอกพึ่งกลับมา และเรียนมหาลัยเดียวกันกับเขา ตอนแรกแสงเทียนคิดเข้าข้างตัวเองเขาอาจจะติดรถกลับไปด้วยกันในฐานะพี่น้องร่วมสถาบัน แต่มันไม่ใช่แค่นั้น...เพราะจุดหมายที่รถของเขาไปจอดกลับไม่ใช่ที่อื่น แต่เป็นโรงแรมของเขาพิมพ์ใจไม่พูดอย่างเดียวส่งภาพประกอบมาด้วย...แต่ไม่มีภาพนี้ลงเพราะสำนักพิมพ์ไม่กล้าเสี่ยงขนาดนั้น รู้กิตติศัพท์ของเขาดีว่าฟ้องจริงไม่ยอมความ และที่พีคไปกว่านั้นผู้หญิงคน

บทที่ 25แสงเทียนตื่นขึ้นมาด้วยความร้าวระบม เมื่อคืนกว่าจะได้นอนท้องฟ้าสว่างแล้วและหลับไปตอนไหนก็ไม่อาจจะรู้ตัว ตอนนี้เธอขยับขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แค่พลิกตัวช่วงล่างเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง“ตื่นแล้วเหรอ...”ทิติยะเปิดประตูเดินเข้ามา...วันนี้ดูดีกว่าเมื่อคืน ใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนแขนยาว กางเกงขายาวสีเทาอ่อน ผมเซท หนวดเคราโกนแล้ว“เทียน...” เขาเดินมานั่งลงบนเตียง“คุณได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้ว...ก็ออกไปได้แล้ว” หญิงสาวเอ่ยบอกและหยัดกายลุกขึ้น“โอ๊ะ!”“ค่อย ๆ ลุกนะ มาผมอุ้ม” ทันทีที่ทิติยะเข้ามาถึงตัวแสงเทียนก็ดันตัวเขาให้ออกห่างราวกับรังเกียจ“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” ดวงตากลมโตมองเขาอย่างดุดัน ทิติยะขบริมฝีปากไม่รู้จะเอามือไว้ตรงไหนแต่จะให้ยื่นไปจับอีกครั้งไม่กล้า“ผมรู้คุณโกรธ...ผมขอโทษ ผมจะรับผิดชอบทุกอย่าง”“ฉันไม่ต้องการ!!”“คุณเป็นเมียผมแล้ว ยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบคุณ...” หญิงสาวกำผ้าห่มแน่นรับผิดชอบก็ต้องรับผิดชอบทุกคนเลยสินะ แสงเทียนยกยิ้มทั้งที่กระบอกตาร้อนผ่าว...“เชิญคุณไปรับผิดชอบผู้หญิงของคุณเถอะ ออกไปได้แล้ว!!” แสงเทียนหลับตาลงเพราะไม่อยากจะให้เขาเห็นความอ่อนไหวในดวงตาของเธอ“เทียน...ผม

บทที่ 27ทิติยะมาถึงโรงพยาบาลก่อนที่รถพยาบาลจะมาถึง ชายหนุ่มยืนรออย่างกระวนกระวายหน้าโรงพยาบาล เมื่อรถมาถึง...ประตูรถเปิดออกมีพี่ชายเธอกับลูกน้องลงมา บุรุษพยาบาลดึงเตียงออกจากรถ บนเตียงมีร่างบอบบางตัวซีดเซียวไม่ได้สติอยู่บนนั้นทิติยะกระบอกตาร้อนผ่าวและกลั้นน้ำตาไว้อีกไม่ไหว...“ญาติรอด้านนอกนะคะ”พยาบาลปิดประตูห้องฉุกเฉิน ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง พี่ชายเธอเดินย่างสามขุมเข้ามาหาเขา“ผัวะ!!!” พิพัฒน์สาดหมัดหนัก ๆ ใส่หน้าคนที่ทำให้น้องสาวเขาต้องเป็นแบบนี้ มันไม่ปัดป้องและปล่อยให้เขาประเคนหมัดใส่หน้ามันไม่ยั้ง“ผัวะ!!!” ทิติยะล้มลงกองกับพื้นเย็น ๆ หน้าห้องฉุกเฉิน ก่อนพี่ชายเธอจะประเคนทั้งหมัดและเท้ามาให้ไม่หยุดชายหนุ่มนอนเฉยรับทุกความเจ็บปวด ดวงตามองไปยังห้องฉุกเฉิน...เขาเจ็บได้ไม่เท่าครึ่งของเธอเจ็บหรอก“พอเถอะครับ คุณพัฒน์ ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ” กิตวิ่งมาห้ามทัพ ก่อนพี่ชายเธอจะหันมาตวาดเขาเสียงดัง“อย่าเสือก!” กิตมองหน้าพี่ชายแสงเทียนอย่างเอาเรื่อง แต่เมื่อหันไปเห็นสายตาขอร้องของทิติยะเพื่อนสนิทแล้วเขาก็ได้แต่กำหมัดแน่นอยู่อย่างนั้น“ผัวะ!! มึงคิดว่ามึงเป็นใคร! มึงยำยีน้องกู! ม

บทที่ 29สิ่งที่รับรู้จากพ่อเธอมันทำให้ทิติยะพูดไม่ออก แต่สิ่งที่ทำให้ล้มทั้งยืนคือคำขอร้องของพ่อเธอมากกว่า และเขาไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ ๆ แต่ที่เขาร้องไห้เพราะโมโหตัวเอง เกลียดตัวเอง เกลียดความมักง่ายของตัวเองจากคนที่คิดว่ารู้จักดีกลับไม่รู้จักเลย ทิติยะเป็นคนโง่ที่คิดว่าตัวเองฉลาด การกระทำทุกอย่างของเธอเป็นแค่ฉากบังหน้าเพื่อปกปิดรอยแผลในใจ เขาไม่เคยมองมันออกเลย...เขาไม่เคยนึกสงสัยว่าทำไมเธอจึงเป็นคนที่ยิ้มน้อยนัก และเหมือนมีเรื่องอะไรในใจตลอดเวลา ชอบเหม่อลอย ไม่เคยเอ่ยปากถามทั้งที่สงสัย ไม่เคยแบ่งปันความทุกข์เอาแต่ความสุขตัวเองอยากครอบครองแต่ไม่เคยถนอม เขาทำทั้งหมดก็เพื่อตัวเอง เขามันคนเห็นแก่ตัวมาวันนี้ทิติยะรู้ซึ้งทุกอย่างแล้ว เขาทำให้เธอต้องทุกข์ทรมาน และเธอต้องกลายเป็นคนป่วยอีกครั้งเพราะคนที่ปากบอกว่ารักเธอมากนักหนาอย่างเขาชายหนุ่มร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มันมืดมนจนหนทางจะต่อยังไงให้ติด จะทำยังไงให้เทียนกลับมาเป็นเทียนคนเดิม ไม่กรีดร้องโวยวายยามเห็นเขา...ถ้าแสงเทียนเห็นเขาเธอจะยังให้โอกาสเขาไหม เธอจะทำร้ายตัวเองอีกรึเปล่า ตอนนี้เธอจะฟื้นรึยัง เป็นยังไงบ้าง เจ็