All Chapters of ดั่งมายาลวงรัก: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11พิพลตามสืบเรื่องน้องสาวตั้งแต่วันที่ลุงสมมาบอกแล้ว รถที่ชนท้ายรถแสงเทียนเป็นรุ่นใหม่และรุ่นเดียวกับพิณะพี่ชายคนโตรุ่นนี้มีไม่กี่คันในไทย วงการมันแคบ เลยรู้ว่าเป็นของใคร...ค่าซ่อมเรียกได้ว่าเป็นล้านเพราะต้องเปลี่ยนใหม่หมดทั้งแผงยกชุดแต่แปลกตรงคู่กรณีน้องสาวเขาไม่เอาเรื่องและไม่เรียกร้องอะไรใด ๆ เลย แถมยังบอกอีกว่าเพราะมันก็ขับมาเร็วเหมือนกันตอนแรกแสงเทียนเซ็นรับผิดไป แต่ไป ๆ มา ๆ ประมาทร่วม และคู่กรณีไม่ได้บาดเจ็บอะไรใด ๆ ทุกอย่างจบหมดกอรปกับรถน้องเขาเข้าอู่ เธอต้องมาวนใช้รถพวกพี่ชายแทนและทุกคนก็ติด Gps ที่สุดท้ายที่น้องสาวเขาไปคือ โรงแรมมันนั่นแหละ เหตุผลคือเทียนน่าจะไปหามัน...ไม่บอกก็พอจะเดาได้ เฝือกโผล่ขนาดนั้น หึ!ยิ่งมาเจอเหตุการณ์ตอนนี้ พิพลมั่นใจเลยว่ามันกะจะเคลมน้องสาวเขาแน่นอน และที่น้องเขามา ๆ หาย ๆ มานู้น โผล่นี่ ก็ไปกับมันนี่แหละ! ไอ้ทิติยะ!ยิ่งเห็นอาการของแสงเทียนแล้ว ค่อนข้างมั่นใจหรือมันจะทลายกำแพงในใจของน้องสาวพวกเขาไปแล้ว“แขนคุณทิบาดเจ็บได้ยังไงครับ” พิพลเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่น้องสาวขอตัวไปห้องน้ำ“.........” มันไม่ตอบ“อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะเทียน?”“คุณจะ

บทที่ 13วิลเลี่ยมมองไปตามที่ไอ้กิตบอก ผู้หญิงชุดขาวแค่มองด้านหลังก็ พรีเมียมแล้ว และนั่นมันโต๊ะเพื่อนเขา คนเป็นเจ้าของร้านจึงตัดสินใจรีบลุกตามทิติยะไป อย่าฉิบหายกันไปมากกว่านี้เลย!!“กูไปไม่ได้นะ เทียนจะจำกูได้” กิตพูดขึ้น วิลเลี่ยมส่ายหน้าและคิดว่าพวกมันเล่นอะไรกันชายหนุ่มฝรั่งเดินเข้าไปที่โต๊ะนั้นและตะโกนทักพิพลเพื่อนที่เรียนมัธยมด้วยกัน พิลพเป็นพาร์ทเนอร์ทำธุรกิจกันด้วย ด้วยนิสัยคล้าย ๆ กัน วิลเลี่ยมและพิพลจึงเข้ากันได้ดี“ว่าไงไอ้พลไม่มาซะนานนะมึง”หลังจากวิลเลี่ยมเอ่ยทักทายพิพลตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือไอ้คนข้าง ๆ เขานี่แหละ ทิติยะมองผู้หญิงตรงหน้าไม่วางตา ให้นั่งข้าง ๆ เขา แม่งก็ไปนั่งตรงข้ามเธอส่วนพิพลมันก็เหมือนเด็กเล่นสนุกที่ได้แหย่รังแตน วิลเลี่ยมไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ในจุดที่อึดอัดนี้ทำไม แต่จะเดินหน้าก็ไม่ได้ถอยหลังก็คงไม่ดีเพราะเพื่อนทั้งคู่“ใจเย็นทั้งคู่แหละครับ! อย่าทะเลาะกันเลยมึงทั้งสองเป็นเพื่อนกู!”วิลเลี่ยมเอ่ยห้ามทัพ ก่อนจะมองหน้าพิพลอย่างขอร้อง จากที่คบ ๆ กันมา ถ้ามันจะรักใครสักคนมันคงไม่ให้ใครมายุ่งกับคนของมันหรอก แต่นี่ดูเหมือนมันลองเชิงทิติยะมากกว่า วิลเล

บทที่ 15“คะพี่พล ค่ะ เขามาส่งเทียนค่ะ ไม่ได้ทำอะไรเทียนค่ะ ค่ะ ไม่ต้องห่วงเทียนค่ะ” หญิงสาวรับสายโทรศัพท์พี่ชาย“ค่ะ พี่พล ไม่กลับ...ค่ะ เทียนก็รักพี่พลค่ะ”พี่ชายโทรมาบอกว่าวันนี้ไม่กลับบ้านฟังจากเสียงคงได้ที่แล้ว ก่อนจะกดวางสาย แสงเทียนมองหน้าผู้ชายตรงหน้า เขาต้องการจะทำอะไร...ทำอะไรของเขา“เทียน...คบกันนะ” ทิติยะลูบหลังมือเธอ ก่อนจะเอามือบางไปแนบแก้ม“นะครับ...ให้โอกาสผมสักครั้ง” เธอไม่ตอบ หัวใจเต้นโครมครามแทบทะลุออกจากอก หวังว่าเขาคงจะไม่ได้ยิน เขาจะรุกจนเธอปฏิเสธไม่ได้เลยหรือไง“ผมยังไม่เอาคำตอบตอนนี้ก็ได้ เราเข้าบ้านกันเถอะตรงนี้ยุงเยอะ”เขาลุกขึ้นก่อนเอื้อมมือมาให้เธอจับ ด้วยความที่รถมันต่ำและกระโปรงเธอแคบเขาเลยเอื้อมมือไปจับมือเธอและออกแรงดึงก่อนจะจูงมือเธอเข้าบ้านทิติยะพาแสงเทียนเดินเข้ามาในบ้านสองชั้นที่ตกแต่งอย่างมีรสนิยม ผนังด้านในตกแต่งสีเทาดำ และยังมีเครื่องพ่นฟอกอากาศ กลิ่นหอมของมิ้นต์ เวลาที่เดินเข้ามาในบ้านทำให้รู้สึกสดชื้นบอกไม่ถูกห้องดูทีวีอยู่ด้านซ้ายมือ ขวามือจะเป็นโต๊ะทานข้าวและห้องครัว มองไปชั้นสองเป็นห้องกระจกใส กินพื้นที่เกือบทั้งหมดคงเป็นห้องนอน เขาพาเธอเด

บทที่ 17“คุณทิ...พอก่อน” เธอดันอกเขา เขาก้มลงไซร้คอเธอ เหมือนหูเขาจะดับไปแล้ว“คุณทิ! เดี๋ยว ๆ คุยกันก่อน! อย่าดึงนะ!!”ทิติยะอุ้มเธอไปทิ้งลงบนเตียงนอนและตามทาบทับมาจับมือตรึงไว้เหนือหัว ขบเม้มริมฝีปากเหมือนคนหื่นกระหาย มือหนารุกล้ำบีบเคล้นหน้าอกจนเจ็บไปหมดเหมือนว่าเขาไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น มือข้างที่เข้าเฝือกกำลังแกะกระดุมอยู่ นี่เขาไม่เจ็บแล้วรึไง!“คุณทิ ฉันกลัว! หยุดก่อน! อย่าทำแบบนี้คุยกันก่อน คุณไม่เจ็บมือรึไง!! คุณทิ!! ฉันบอกให้หยุด!”เธอเอ่ยเสียงดังลั่นเขาเหมือนจะรู้สึกตัว หยุดการกระทำและทิ้งตัวทาบทับฝังปลายจมูกไว้บนซอกคอและหัวเราะ จะมาหัวเราะอะไร เธอเกือบจะเสียตัวแล้วนะ!“เทียน คุณกำลังทำให้ผมเป็นบ้า”เธอไม่เข้าใจที่เขาพูดจึงใชมือดันหน้าอกแกร่ง เขาพลิกตัวไปอยู่ด้านข้าง ตั้งมือค้ำหัวนอนตะแคงมองเธอที่กำลังติดกระดุมเสื้อ“ไม่รู้แหละ คุณเป็นเมียผมแล้ว” เธอถลึงตามองเขา ติดกระดุกเสื้อจะบ้าบอไปกันใหญ่แล้ว เธอหยิบหมอนไปวางไว้ที่โซฟาเบทตัวยาวปลายเตียงแทน“ทำอะไร มานอนนี่ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก!” เธอมองเขาที่เอามือตบเตียงเรียกเธอ ต่อให้เขาอมพระทั้งวัดมาพูดก็ไม่เชื่อหรอก เธอช้ำไปทั้งตัวแล้ว

บทที่ 19ทิติยะขับรถพาแสงเทียนออกมาจากบ้าน วันนี้เขาใส่เสื้อสีขาวแขนยาวสบาย ๆ กับกางเกงขาสั้นความยาวเท่าหัวเข่าสีน้ำเงินเข้ม รองเท้าผ้าใบสีขาว ทรงผมไม่ได้จัดทรงแต่อย่างใด“เราจะไปไหนกันคะ?”เขาไม่ตอบแต่ยิ้ม ก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในรั้วบ้านหลังใหญ่ พื้นที่บ้านกินอาณาบริเวณกว้างขวาง ชายหนุ่มจอดรถก่อนจะมีผู้หญิงอายุน่าจะน้อยกว่าเธอออกมาต้อนรับเธอหันไปมองหน้าเขา เขาเดินลงจากรถมาเปิดประตูและเอื้อมมือมาให้จับ เธอไม่ยอมลง“ลงมาเถอะ ถอยไม่ได้แล้ว” เธอส่ายหน้าพรืด“.........” เธอไม่ตอบ และก็ไม่ลงจากรถ อย่าเป็นแบบที่เธอคิดเลยนะ“ตาทิ...รีบเข้ามาสิลูก”เธอรีบจับมือเขาพร้อมกระเด้งตัวออกจากรถ ลงมายืนจัดระเบียบชุด ก่อนจะเงยหน้าสบตากับผู้หญิงสูงอายุที่แต่งตัวด้วยชุดแบบเดียวกันกับเธอหน้าตาของหญิงสูงวัยถอดแบบทิติยะมาเป๊ะ ท่านยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร เธอรีบยกมือไหว้สวัสดีอย่างสวยและดีที่สุด ไม่เสียแรงที่คุณแม่ส่งไปเรียนมารยาท ส่วนหัวใจเธอไม่ต้องพูดถึงจะทะลุออกนอกอก!“เข้าบ้านกันก่อนเถอะ” ท่านเดินนำเข้าไป“นี่เทียนครับแม่ เทียนครับ...นี่คุณหญิงธัญติยา หรือ คุณธัญ แม่ของผมครับ”“สวัสดีอีกครั้งนะคะคุณป้า” เธ