All Chapters of รักแลกร้ายเลว: Chapter 41 - Chapter 50

#รักแลกร้ายเลว_EP.40ธาดาผมเลี้ยวรถเข้าบ้านหลังใหญ่ตามที่พิมพ์บอก บ้านกว้างกินอาณาบริเวณกว้างเป็นไร่...สภาพครอบครัวเธอฐานะดีเลย ผมจอดรถและหันไปมองรถอีกคันที่ขับตามกันมาเป็นตำรวจรุ่นพี่สังกัดเดียวกันที่วันนี้จะมาทำหน้าที่ญาติผู้ใหญ่ให้โดยผมได้บอกรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านก็ได้แต่เกาหัวแกร๊กๆ และตำหนิว่าผมไม่ควรยุ่งเรื่องผัว-เมียแต่จะทำยังไงได้...ช่วยมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด เหมือนทำงานแหละ ถ้ามันไม่สำเร็จเราจะทิ้งให้คนอื่นทำได้ยังไง ที่ผมทำทั้งหมดนี้ใจลึกๆ คืออยากไถ่โทษทดแทนในสิ่งที่ไม่ได้ดูแลภรรยาและลูกที่เสียไปเพราะมัวแต่บ้างานมันอาจจะดูแปลกๆ นะ แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับพิมพ์นอกจากอยากช่วยเธอในฐานะน้องสาวก็เท่านั้น ถ้าภรรยาผมยังอยู่...เธอก็คงบอกให้ผมช่วยเหลือพิมพ์แบบนี้แน่นอนเราถึงไม่จัดงาน...ไม่จดทะเบียน แต่งในนามมีรูปถ่ายรูปแปะฝาบ้านสักใบ ผมเป็นคนบอกพิมพ์เองว่าต้องทำแบบนี้ เพราะอย่างน้อยสามีเธอคงทำอะไรลำบากเพราะผมเป็นตำรวจ คนทำอะไรเทาๆ ก็ขยับตัวยากแบบนี้แหละผมสนุกนะกับการได้ดัดสันดารคนเลวๆ คนที่มันเสกเด็กเข้าท้องพิมพ์ก็เท่านั้น! ส่วนมันจะทำให้พิมพ์ใจอ่อนได้ไหม ก็

#รักแลกร้ายเลว_EP.42พิมพ์ใจฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมารู้ตัวว่าอยู่โรงพยาบาล...แม่เดินเข้ามากับพ่อพร้อมกับหมอๆ บอกว่าฉันพักผ่อนน้อยต้องนอนเยอะๆ ไม่ต้องเครียดและทานอาหารให้ครบห้าหมู่พ่อบอกแม่ว่าเดี๋ยวมาเพราะต้องไปทำธุระจัดการเรื่องต่างๆ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เพราะเห็นโทรศัพท์พ่อดังไม่หยุด ก่อนพ่อจะออกไปท่านเดินมากอดฉันและบอกว่าให้ฉันเข้มแข็ง...ส่วนแม่ลงไปซื้อของใช้และอาหารให้ฉันฉันนึกถึงใครไม่ได้อีกนอกจากเทียน...กดโทรศัพท์โทรหาเพื่อและเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับฉันให้เธอฟัง เทียนร้องไห้และบอกจะรีบมาในเรื่องร้ายๆ ฉันก็ยังมีเรื่องที่ดีเกิดขึ้นในชีวิตบ้าง คือ ฉันมีลูก มีครอบครัว มีพ่อแม่และเพื่อนที่ดี...ฉันเผลอหลับไปและรู้สึกตัวตื่นเนื่องจากแอร์หนาวเกินไป...ฉันหันไปมองด้านขวาเห็นแม่นั่งฟุบจับมือฉันอยู่ ฉันจับมือแม่ๆ รู้สึกตัวและโผเข้ากอดฉัน ท่านร้องไห้ออกมา สักพัก...พ่อเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายสูงอายุอีกสองคน ฉันจำได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทพ่อ"พิมพ์" พ่อเดินเร็วและเข้ากอดฉันซ้ำ"ไม่เป็นไรแล้วนะลูก..." ฉันพยักหน้าและซบลงที่อกพ่อ ก่อนจะยกมือไหว้สวัสดีเพื่อนพ่อ"ไหว้พระเถอะลูก" ฉันก

#รักแลกร้ายเลว_EP.44การ์ฟีลด์ผมกำลังเดินทางมาที่โรงพยาบาลเพื่อหาพิมพ์...ตอนแรกเพื่อนไม่ให้มาวันนี้ แต่ถ้าผมไม่ได้มาวันนี้ผมนอนไม่หลับแน่! จึงขอร้องมันประกอบกับไอ่ทิต้องไปรับเมียที่โรงพยาบาลอยู่แล้ว ผมจึงบังคับให้มันหลอกถาม...แต่เทียนรู้ทัน'ให้โอกาสผมสักครั้งผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้เพื่อนเทียนต้องเสียใจ' เธอก็ไม่พอใจหรอกแต่ก็ไม่ได้กีดกันอะไร'รีบมาแล้วกัน...พิมพ์เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว' เราจึงรีบมากัน มาถึงผมเดินเข้าห้องหลังสุด เธอเห็นผมรีบแว๊ดขึ้นออกปากไล่ผมแทบไม่ทัน เขวี้ยงรีโมทมาใส่แตกกระจายดีนะหลับทัน!เธอด่าทอแต่ไม่ได้หยาบคายจะออกไปในทางประชดซะมากกว่า...แต่บางคำบาดปอดกระจุย!'ก้มหน้าทำไม!! มาสิ เดินเข้ามาตบฉันเลย!! ทำเหมือนที่คุณเคยทำน่ะ!!!' ผมได้แต่เงียบไม่กล้าพูดอะไรออกไป'ใจเย็นๆ นะพิมพ์' เทียนเอ่ยแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ฟังเลย ผมเหลือบมองเธอที่ตอนนี้นั่งปากสั่นอยู่บนเตียงคนป่วย'เราไม่อยากเห็นหน้าเค้า เราเกลียดน้ำหอมที่เค้าฉีด เราจะอ้วก อุบ!' เธอปิดปากทำท่าจะอาจียน'แต่กลิ่นนี้คุณเป็นคนซื้อให้ผมนะ' ผมหลับตาลง ไอ่กิตพูดแบบไม่มีเสียงว่า 'ไอ่เหี้ย' ผมก็รู้แหละว่าเรื่องปากไวผมน่ะที่หนึ่ง!!

#รักแลกร้ายเลว_EP.46การ์ฟีลด์ผมแค่เดินออกไปด้านนอกเพราะรู้ว่าเธอคงอึดอัดและจะต้องร้องไห้...ผมไม่ได้อยากทำให้เธอต้องเสียใจเลย แต่ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรให้ทุกอย่างมันดีขึ้นกว่านี้...ผมได้ยินทุกคำอย่างชัดเจน...เธอบอกแม่เธอว่า 'เธอไม่รักผมอีกแล้ว' ผม...จากที่คิดและทำใจมาตลอด หากได้ยินคำเหล่านี้ผมคงจะไม่เสียใจมาก...แต่พอมาได้ยินกับหู...ได้เห็นกับตา ผมกลับรับมันไม่ได้เลย ขอบตาร้อนพ่าว น้ำตาจวนเจียนจะไหล ผมกัดปากกลั้นเสียงสะอื้น ใจมันชาหนึบ...ภาพวันวานเดิมๆ หวนกลับมาฉายซ้ำ ภาพที่เธอร้องเรียกและวิ่งตาม ภาพที่เธอร้องไห้อย่างเจ็บช้ำ ภาพที่เธอทำหน้าเจ็บปวดจากการที่ถูกผมทำร้ายร่างกาย ที่เธอร้องไห้ทั้งหมดมันเป็นเพราะผมผมส่งยิ้มบางๆ ไปให้เธอที่มองออกมา เธอที่ตอนนี้เป็นที่รักเป็นทั้งชีวิต อะไรผมก็ให้เธอได้ทั้งนั้น...ไม่เหลืออะไรใดๆ ที่จะต้องปิดบังอีกแล้วผมไม่อาจจะย้อนคืนเวลาที่ดีได้ เพราะเธอกับผมมันไม่เคยมีช่วงเวลาเหล่านั้นเลย...ผมปล่อยเวลาผ่านไปนานหลายปี...ไม่เคยได้ดูแลทั้งที่มีโอกาส เก่งคอยแต่จะเหยียบย้ำซ้ำเติม ดีแต่ทำให้ทุกข์ระทมและเสียใจ กดขี่ ข่มเหง...ทำเหมือนเธอไม่ใช่คนด้วยเพราะเหต

#รักแลกร้ายเลว_EP.48พิมพ์ใจอยากจะกรี้ดให้ลั่นร้าน!! ตาบ้านี่มานั่งดื่มไวน์มองฉันด้วยสายตาโลมเลีย แทะโลม น่าเกลียด! มองไม่วางตาจนพนักงานที่มารินไว้ให้เค้าถึงกับอมยิ้ม!ฉันกัดปากตัวเองและไม่เงยหน้าไปมองเค้าเลย เค้ามองจนฉันร้อนหน้า หายใจไม่ทั่วท้อง ฉันหายใจเข้าลึกๆ และทำเป็นไม่สนใจไอ่ฝรั่งขี้นกที่นั่งตาเยิ้มอยู่ข้างหน้านี้! ถ้าไม่ติดว่ารออาหารที่สั่งเพิ่มมานะ! จะลุกไปตอนนี้เลย!".............." ฉันเงยหน้าขึ้นจากจานอาหารเพราะรู้สึกฉุนกลิ่นน้ำหอม! ก่อนจะมองไปที่เค้าและบุคคลที่มาใหม่!เธอยืนอยู่ข้างหลัง เมื่อฉันสบตาเธอๆ ก็แสยะยิ้มร้ายและทิ้งตัวโอบคอเค้าจากด้านหลัง ส่วนมือก็ผสานกันไว้ด้านหน้าตรงช่วงอกเค้า..."คิดถึงจังค่ะ..." เธอหอมแก้มเค้าเสียงดังฟอด! เค้าที่ตอนนี้มองมาทางฉันอย่างตกใจ ฉันมองเฉยๆ"ปล่อย!" เค้าเอ่ยบอกเสียงดัง เธอไม่ยอมปล่อยกอด"แหม่...ลิแค่คิดถึงคุณเองค่ะ ขอกอดหน่อยไม่ได้หรอ" เธอจูบลงที่ซอกคอ เค้าสะบัดอย่างแรงแต่ไม่หลุด"บอกให้ปล่อย!" เค้าพูดไปแต่ตาก็มองฉันๆ เช็ดปากและยกน้ำขึ้นดื่ม"ชอบอาหารจืด...จืดแบบนี้หรอคะ ไม่สมกับเป็นคุณเลยนะฟิว" เธอจงใจพูดกระแทกฉัน! ฉันกัดฟันกำมือแน่