All Chapters of อดีตรักร้ายของคุณชายมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

ชาลีเช็ดทำความสะอาดโต๊ะภายในร้านกาแฟดังเช่นทุกวัน สองตาก็เหลือบมองมุมห้องซึ่งลูกชายกำลังขะมักเขม้นวาดรูปโดยมีเจ้าของตึกมานั่งมองเหมือนทุกครั้ง ลูเซียลงจากห้องพักมาหาลูกเธอในช่วงสี่โมงครึ่งของทุกวันจนกลายเป็นเรื่องชินตาคนในตึกนี้เสียแล้ว การมาขลุกอยู่ในร้านของเขานอกจากจะทำให้ลูกติดหนึบกับเขาขึ้นทุกวัน ยังทำให้พนักงานไม่กล้าลงมาซื้อกาแฟในช่วงเวลานี้อีกต่างหาก เสียรายได้หมด กริ๊ง~ กริ๊ง~ เสียงกระดิ่งประตูร้านทำให้คนเพิ่งบ่นเรื่องรายได้ในใจกลับมามีรอยยิ้ม แต่เมื่อหันไปมองทางเข้า รอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆ หุบลงช้าๆ หลังจากเห็นว่าใครเดินเข้ามา “แอ๋ม” ชาลีจ้องมองการแต่งกายของอีกฝ่ายก็พอดูออกมาทำงานออฟฟิศ เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีเหลืองคอตุ๊กตากับกระโปรงทรงสอบเหลือเข้าดูเซ็กซีไม่น้อย หากจำไม่ผิดเหมือนแอ๋มจะจบบัญชีมหาวิทยาลัยประจำจังหวัด “ฮาย~ ชิงช้าชาลี” แอ๋มยกมือโบกสองมือทักทายด้วยความร่าเริง แถมยังเรียกชื่อเล่นเต็มๆ ของเธอที่มีแต่คนละแวกหมู่บ้านที่รู้ “โอ้-มาย-ก็อด! ทำไมอากาศเมืองกรุงมันร้อนแบบนี้” แอ๋มเดินมานั่งบนเก้าอี้โต

เมื่อวันเสาร์สุดสัปดาห์วนมาถึง ชาลีจูงมือลูกชายมาทำความสะอาดบริเวณห้องพักของมาเฟียหนุ่มตามปกติ หากจะมีอะไรผิดแผกไปก็คงเป็นบรรยากาศอึมครึมของท้องฟ้าในวันนี้ เนื่องจากฝนตกหนักทั้งคืนและลามมาจนถึงตอนเช้า ถึงแม้จะเบาบางลงเหลือแค่ตกปรอยๆ พอให้ได้หงุดหงิดใจสำหรับคนต้องออกเดินทางตอนเช้า แต่ความผิดหวังที่ไม่ได้ขับเครื่องบินเพราะสภาพอากาศแปรปรวน ทำให้เด็กชายตัวน้อยลากหมอนอิงบนโซฟามานอนมองท้องฟ้าสีเทาอยู่บริเวณหน้าประตูบานเลื่อนระเบียงทางเดิน ซึ่งเชื่อมไปยังสระว่ายน้ำกลางแจ้ง ฟ้าสีเทาหม่นไร้แสงจากดวงอาทิตย์สดใส เฉกเช่นเดียวกับความรู้สึกของเด็กน้อยที่เหม่อซึมไม่ต่างจากการอกหักเวลาสาวสวยในห้องไม่พูดด้วย “น้องคลาวด์...” ผู้เป็นแม่ถือตะกร้าผ้าเดินผ่านห้องนั่งเล่นเห็นอาการของลูกก็หยุดดูด้วยความรู้สึกเอ็นดู ก่อนจะเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ ลูกมักจะเป็นแบบนี้เวลางอนหรือไม่ได้ดั่งใจ นิสัยเอาแต่ใจเหมือนพ่อมันอาจถ่ายทอดทางพันธุกรรม ‘คุณลุง~ ไปขับเครื่องบินกัน~!” ‘ฝนตกจะเอาเครื่องขึ้นได้ยังไง อยากถูกฟ้าผ่า?’ ‘หงึก...’ ‘อย่ามา

หลังจากรับประทานมื้อเที่ยงเรียบร้อย ชาลีปล่อยลูกให้เล่นอยู่หน้าทีวีตามเดิม ส่วนตนเองก็นำผ้าออกจากตู้อบไปรีดเก็บเข้าตู้เสื้อผ้าเตรียมพร้อมให้เจ้าของห้องใช้สวมใส่ทำงานในวันจันทร์ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ากำลังถูกเขากลั่นแกล้งให้ทำงานหนัก แต่คนตัวเล็กก็เลือกที่จะเงียบและก้มหน้าทำงานต่อไป เพราะหากมีปากเสียงกันขึ้นมา ชาลีไม่แน่ใจว่าเขาจะทำอะไรเธอกับลูกอีก ใช้เวลาจนเกือบเย็นงานทุกอย่างก็เรียบร้อย แต่เมื่อเดินมาหาลูกหวังจะใช้ข้ออ้างว่าไม่มีเสื้อผ้าสำหรับค้างที่นี่และรีบพาตัวกลับบ้าน กลายเป็นว่าลูกชายตัวน้อยได้ย้ายจากการนั่งเล่นหน้าโทรทัศน์ไปเล่นน้ำในสระด้านนอกพร้อมกับเจ้าบ้านหน้าระรื่น “หม่ามี้~!” ลูกโบกมือหย็อยๆ มาจากกลางสระ มืออีกข้างเกาะห่วงยางเด็กเอาไว้ไม่ต้องกลัวว่าจะจม “คุณลุงชวนว่ายน้ำ” คุณลุงที่ว่าไม่พูดอะไรสักประโยค ใบหน้าหล่อร้ายยักยิ้มให้เธออย่างกวนประสาท ก่อนจะว่ายเข้ามาเท้าแขนกับขอบสระตรงปลายเท้าคนตัวเล็ก โดยไม่ลืมที่จะลากห่วงยางซึ่งลูกชายตัวแสบให้ตามเข้ามาอยู่ในสายตาด้วย “หยิบเสื้อคลุมให้ที” ลูเซียเกยคางลงกับหลังมือตนเองและยิ้ม ก่อนจะ

“ใช้ปากของเธอให้เป็นประโยชน์...” ไม่ใช่แค่ออกคำสั่ง แต่ยังจับมาฟาดปากนุ่มให้เผยออ้าทำตามด้วย “คะ แค่ใช้ปากให้ใช้ไหม” น้ำเสียงที่ถามกลับไปแผ่วเบานัก เพราะรู้อยู่เต็มอกว่ามันจะไม่จบแค่นั้น “ทำ” เสียงทุ้มเร่งเร้าออกคำสั่งเป็นรอบที่สอง ชาลีรู้ตัวดีว่าการที่ทำให้อีกฝ่ายพูดเรื่องเดิมๆ เป็นครั้งที่สองมันไม่ใช่เรื่องดีกับตัวเธอ สองมือน้อยจึงกอบกุมลำรักใหญ่ ใช้นิ้วชี้นวดคลึงส่วนปลายอย่างเบามือ ก่อนจะโน้มตัวใช้ลิ้นปรนเปรอบริเวณกลางร่องพวงสวรรค์จนเจ้าตัวรีบคว้าศีรษะทุยไว้หมับ “อา...” น้ำเสียงแสดงความพึงพอใจออกมาจากคนตัวโตเพียงแค่สัมผัสแรก มือข้างหนึ่งสอดเข้าเรือนผมสวยนวดศีรษะเล่นระบายความเสียวซ่าน ส่วนมืออีกข้างก็ค้ำยันผนังห้องหัวเตียงเอาไว้แน่น “เก่งมาก...ดูดอีก” คำพูดที่เหมือนคุยกับหมาทำให้คนตัวเล็กมองค้อนขึ้นไปสบตากับคนที่กำลังก้มหน้ามองลีลาเธอพอดิบพอดี ก่อนที่ลิ้นร้อนจากลากขึ้นตามความยาวจนหยุดอยู่ต่อหน้าหัวหยักสีชมพูน่ารัก “อย่าลีลา...อ๊ะ อ่าส์!” น้ำเสียงดุดันแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางแหบพร่าอีกครั้ง เมื่อ

ภายในห้องทำงานส่วนตัวบนชั้นบนสุดของตึกลุกซ์ ลิมิเต็ด ผู้บริหารหนุ่มนั่งประชุมร่วมกับบอร์ดผู้บริหารผ่านหน้าจอแล็ปท็อปราวๆ หนึ่งชั่วโมง เนื้อหาส่วนใหญ่วนไปวนมาไม่ต่างจากหัวข้อการประชุมเมื่อปลายสัปดาห์ที่แล้วจนเจ้าของกิจการจิ๊ปากหงุดหงิดใส่ผ่านหูฟังไร้สาย ถามอยู่ได้ว่าเมื่อไหร่จะกลับฝรั่งเศส ถามซ้ำๆ ว่าที่ประเทศไทยมีปัญหาอะไร ทำไมต้องเปลี่ยนกำหนดการ จากการประจำการเพียงสองสัปดาห์เป็นหกเดือน เสือก... (บอสพอจะเลื่อนกำหนดการกลับมาที่บริษัทแม่ ให้เร็วขึ้นอีกสักสี่เดือนได้ไหมครับ) ตาสีเทาเหลือบมองคนใจกล้าที่เอ่ยปากขอให้เขากลับฝรั่งเศส จำได้ผ่านๆ ว่าคนนี้อยู่มานานและทำงานดี ครั้งนี้ลูเซียจะไม่ถือสา “ไม่” (ผมเกรงว่า มันจะกระทบกับความน่าเชื่อถือบริษัทเราที่อยู่ที่นี่) “ไม่กระทบ ถ้าพาร์ตเนอร์คนไหนไม่สบายใจที่ฉันไม่อยู่ที่นั่นก็ให้ถอนหุ้นออกไป” คำพูดไม่ยี่หระทำให้ฝ่ายบอร์ดบริษัทสุดจะทัดทาน ทำไมเขาจะไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นพูด การที่เขาไม่อยู่ที่ฝรั่งเศสมันทำส่งผลกับภาพลักษณ์ของแบรนด์ในเวลาที่ต้