บททั้งหมดของ อดีตรักร้ายของคุณชายมาเฟีย: บทที่ 21 - บทที่ 30

หลังจากกินมื้อเย็นแวะซื้อโมเดลเครื่องบินอย่างที่ลูเซียบอกไว้กับเด็กน้อย ทั้งหมดจึงมุ่งหน้ากลับมายังบ้านเช่าที่ชาลีอาศัยอยู่กับลูก เบาะหลังรถซีดานมีมาเฟียหนุ่มนั่งรวมกับสองแม่ลูกโดยมีเด็กน้อยนั่งคั่นกลาง ครั้งนี้เขาไม่ได้ขับรถเองเพราะขี้เกียจ จึงมีเวลาสำรวจทางเข้าบ้านโดยละเอียด ซอยขนาดเล็กที่รถยนต์หนึ่งคันขับเข้ามาก็แทบเต็มถนน สองข้างทางเต็มไปด้วยเสาไฟ แต่ไฟติดแบบนับจำนวนได้ แถมถนนยังขรุขระลูกรังจนศีรษะเกือบโขกกับกระจกประตูหลายรอบ “ทำไมมาอยู่ในที่แบบนี้” เขาถามด้วยความหงุดหงิด และสบถคำหยาบออกมาเป็นภาษาอื่นที่เด็กน้อยฟังไม่รู้เรื่องเพราะรถเบรกกะทันหัน “ขอโทษครับนาย มอเตอร์ไซค์ตัดหน้ารถครับ” ชาลีที่เห็นท่าไม่ดีของอีกฝ่าย จึงเอ่ยออกมาเสียงเบาหวังให้ใจเย็นลงบ้าง “ปกติฉันไม่ขับรถไง เดินไปหน้าปากซอยโบกแท็กซี่สิบนาทีเอง” คำตอบพร้อมใบหน้าเจื่อนของคนตัวเล็กทำให้ชายหนุ่มรู้ตัวว่าหงุดหงิดและเผลอพาลใส่ แต่ไม่ขอโทษหรอก เขาไม่ได้ทำอะไรผิด “มาลำบากอะไรในกรุงเทพ ทำไมไม่ไปอยู่กับพ่อแม่” ดูสภาพก็คงลำบากอยู่แล้ว จึง

เป็นเพราะคำพูดเมื่อเช้าของตนเองที่ต่อว่าหญิงสาวเอาไว้มันกวนใจจนเขาไม่มีสมาธิทำงาน เมื่อถึงเวลาที่น้องคลาวด์กลับจากโรงเรียนมาถึงร้าน ลูเซียจึงรีบคว้ากุญแจรถยนต์ลงมาใต้ตึกทันที ระหว่างนั้นก็คิด ว่าวันนี้จะใช้ข้ออ้างอะไรในการลงไปป้วนเปี้ยนในร้านกาแฟของชาลีอีก แต่แล้วคนรีบร้อนวิ่งหน้าตั้งก็จำต้องปรับฝีเท้าให้ช้าลง เมื่อเห็นป้าย ‘Break’ ถูกห้อยอยู่หน้าประตูร้านคลาวด์คอฟฟี ซึ่งมันคือเครื่องยืนยันว่าชาลีออกไปรับลูกของตนเองแล้ว และยังไม่กลับเข้ามา เจ้าของร่างสูงโปร่งตัดสินใจอยู่นานว่าควรกลับขึ้นไปรอที่ห้องทำงานรอเวลาลงมาใหม่ หรือตามไปที่โรงเรียนอนุบาล แต่ระหว่างที่กำลังยืนตัดสินใจอยู่นั้น เขาก็สังเกตเห็นสายตาของพนักงานที่กำลังมองมายังตนเอง หนึ่งในนั้นป้องปากกระซิบคุยกับเพื่อนตนเองลอยเขามากระทบใบหูของมาเฟียจอมเย็นชาอย่างเขาจนลูเซียเองก็นิ่งอึ้งไป ‘บอสลงมาทำไมเวลานี้’ “มาร้านกาแฟก็มาซื้อกาแฟสิ แล้วนี่ถึงเวลาเลิกงานแล้ว?” ไม่รู้โมโหมาจากไหน แต่พนักงานภายในตึกรับเคราะห์ไปเต็มๆ เพียงแค่ถูกลูเซีย กรอสเวอเนอร์ตอบคำถามจากคำนินทาด้ว

หลายวันต่อมา ชาลียังคงตั้งหน้าตั้งตาหาเงินเข้าร้านไม่พัก แม้จะมีอาการปวดท้องจากการมีรอบเดือนแต่ก็ไม่คิดจะปิดร้านพักผ่อนแม้แต่น้อย เรื่องราวที่เกิดขึ้นเธอเป็นคนเลือกให้ลงเอยแบบนี้เอง ทั้งเรื่องของพ่อแม่ ลูก และเขา ให้ตายยังไงชาลีก็ไม่มีวันที่จะกลับไปพูดถึงสาเหตุที่ทำให้เลิกรากันอีก เงินที่ออกจากกระเป๋าไปแล้วก็เช่นกัน รู้ดีว่าเอาคืนมาไม่ได้ มีแต่จะต้องรีบตัดใจหาใหม่ก็แค่นั้น คนตัวเล็กตัดสินใจบล็อกช่องทางการติดต่อเพื่อนสมัยเด็กอย่างแอ๋ม เงินที่ให้ยืมไปแน่นอนแล้วว่าคงไม่ได้คืน แม้จะแอบแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่คนอย่างแอ๋มไม่กลับมาก่อกวนเธอที่ร้านอีก...แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว กริ๊ง~ ชาลีเงินหน้ายิ้มต้อนรับลูกค้าที่เข้ามา ก่อนจะแสดงสีหน้าตื่นตกใจเมื่อคนที่เข้ามาคือผู้จัดการฝ่ายอาคารสถานที่ ซึ่งในมือมีเอกสารปึกหนาถือติดมือเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ครั้งล่าสุดที่ผู้จัดการคนนี้เดินเข้ามาที่ร้าน เธอกับลูกกระเด็นออกนอกตึกจนเดือดร้อนกันมาแล้วหนึ่งรอบ แล้วคราวนี้มาทำอะไร!? “ขอเวลาสักครึ่งชั่วโมงได้ไหมคะ คุณชาลี” เจ้า

“เสร็จแล้วค่ะ!” ชาลีในชุดคลุมอาบน้ำสีเข้มนั่งคุกเข่าติดกระดุมเสื้อสูทให้ลูกชาย พร้อมขยับจัดชายเสื้อให้เข้าที่เข้าทางเป็นอย่างสุดท้าย ชาลีคลี่ยิ้มภูมิใจในความหล่อเท่ ราวกับนายแบบนิตยสารเด็กของลูก วันนี้น้องคลาวด์ดูดีในเสื้อเชิ้ตสีม่วงลาเวนเดอร์ สวมทับด้วยเสื้อกั๊กสีเทาและสูทตัวนอกสีเดียวกันเข้าเซตกับกางเกงขายาวกับรองเท้าหนัง ทรงผมเรียบแปล้ด้วยเจลจัดแต่งทรงผมเด็กดูน่ารักน่าชัง และแอบหล่อได้พ่อ... “ใส่แบบนี้อาจจะร้อนนิดหน่อย แต่พอขึ้นเรือไปลูกจะไม่หนาวนะคะ” คนเป็นแม่บอกกับลูกตัวน้อย ซึ่งใบหน้าจิ้มลิ้มก็พยักหน้ารับคำแต่โดยดี “คลาวด์ไปขับรถรอนะ” “ได้ค่ะ แต่อย่าเล่นจนชุดเปื้อนนะ เดี๋ยว...” “เจ้าของห้องดุ” น้องคลาวด์พูดประโยคถัดมาด้วยตนเองเสมือนจดจำคำพูดของเธอได้ขึ้นใจ ก่อนที่สองแม่ลูกจะปิดปากหัวเราะคิกคักกันสองคนด้วยความขบขัน อยู่ด้วยจนเริ่มเกิดความคุ้นชินทีละนิด ว่าเจ้าของห้องหน้าดุเป็นคนขี้รำคาญขนาดไหน มือบางเปิดประตูห้องนอน ปล่อยให้ลูกชายออกไปเล่นข้างนอกก่อนจะปิดประตูล็อกแน่นหนา และเริ่มจัด

ชาลีหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความประหม่า ลูกชายตัวน้อยถูกบอดีการ์ดของลูเซียอุ้มขึ้นนั่งบนเก้าอี้เด็กซึ่งถูกยกตามหลังมาติดๆ สายตาของทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้จับจ้องมายังเธอและลูกชายอย่างพร้อมเพรียงกันโดยหาเหตุผลไม่ได้ คลาวด์ถูกสอนมาให้เป็นคนน้อบน้อม เด็กชายยกมือไหว้ทุกคนบนโต๊ะอาหาร ไม่เว้นแม้กระทั่งลูเซียทั้งที่นั่งรถมางานด้วยกันแท้ๆ คนเป็นแม่เข้าใจว่าลูกตื่นเต้น จึงเริ่มกล่าวแนะนำตัวกับคนที่เพิ่งเคยเจอครั้งแรกด้วยน้ำเสียงสุภาพ “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อชาลีค่ะ นี่ลูกชายของฉันเองชื่อน้องคลาวด์ อายุ...อะ เอ่อ” “อายุเท่าไหร่” เวกัสถามออกมา เมื่อเห็นว่าแม่ของเด็กเงียบไป “คือ...” “สี่ขวบ ใช่ไหม?” ลูเซียที่นั่งกอดอกอยู่ตอบคำถามแทนเพราะต้องการตัดรำคาญเพื่อน “คลาวด์หกขวบต่างหาก” หน้าเล็กๆ มุ่ยลงเมื่ออีกฝ่ายบอกอายุตนเองผิด “หกขวบอะไรตัวเท่านี้” ตาสีเทามองเด็กตัวเท่าข้อนิ้วหัวจรดเท้า “ทะ ถึงจะยังไม่หกแต่ก็ใกล้แล้ว เนอะมี้ หลังคริสต์มาสคลาวด์ก็จะหกขวบ” เมื่อรู้สึกว่ากำลังจะเพลี่ยงพล้ำเด็กน้อยจึงหันไปขอกำลั