All Chapters of Cold Guy ตกอยู่ในอ้อมกอดวิศวะคนเย็นชา: Chapter 11 - Chapter 20

หนึ่งเดือนต่อมา...ก๊อก! ก๊อก!“คุณหนูคะ”ขณะที่เธอกำลังนั่งทำงานที่อาจารย์สั่งอย่างตั้งใจอยู่นั้น ก็เสียงเคาะประตูสองครั้งดังขึ้น พร้อมน้ำเสียงคุ้นเคยของพี่แม่บ้านดังลอดเข้ามาในห้องนอน เธอถอนหายใจออกมาพรืดยาวด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ จากนั้นวางปากกาลงบนแฟ้มเอกสาร ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินไปเปิดประตู“มีอะไรคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ หลังจากเปิดประตูออก“คุณผู้หญิงให้ดิฉันมาตามคุณหนูลงไปพบค่ะ”“ค่ะ ช่วยไปบอกคุณแม่ที ว่าเดี๋ยวฟองลงไป”“ได้ค่ะคุณหนู”เมื่อพี่แม่บ้านเดินกลับไปแล้ว ละอองฟองก็หันมาปิดโน้ตบุ๊กที่ยังคงเปิดไฟหน้าจอสว่างอยู่ลงอย่างจำใจ จากนั้นก็เดินออกจากห้องนอน แล้วรีบก้าวเท้าลงบันไดไปยังชั้นล่างของบ้านเนื่องจากช่วงนี้เป็นวันหยุดยาว คุณพ่อกับคุณแม่จึงเรียกให้เธอกลับมาอยู่บ้าน และแม้เธอจะมีเหตุผลร้อยแปด เธอก็รู้ดีว่าการปฏิเสธไม่ใช่ตัวเลือกที่ดี เลยจำใจกลับมาแต่โดยดีและเมื่อเดินมาถึงห้องโถงชั้นล่าง สายตาก็สะดุดเข้ากับภาพคุ้นตา คุณแม่กับพี่สาวนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว กำลังคัดเลือกเครื่องเพชรหลากดีไซน์จากกล่องกำมะหยี่สีดำ แสงไฟจากโคมคริสตัลด้านบนสะท้อนประกายแวววาวของอัญมณีอย่างน่า

เมื่อลำเอ็นร้อนถูกปลุกเร้าจนแข็งชันได้ที่แล้ว ชายหนุ่มจึงจัดการครอบสวมถุงยางอนามัย ก่อนจะค่อย ๆ ขยับถูไถเอ็นใหญ่เข้าใส่ร่องสาวฉ่ำเยิ้มด้วยจังหวะเนิบนาบมือหนาข้างหนึ่งส่งไปบีบขยำเต้าอวบสวย เคล้นคลึงไปมาแล้วออกแรงบีบหนัก ๆ จนเนื้อขาวปลิ้นออกตามร่องนิ้วแกร่ง“อ๊ะ อื้อ พี่คิน อะ...เอาเข้ามาได้แล้วค่ะ” เสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างออดอ้อนเล็กน้อยละอองฟองช้อนสายตามองคนโตกว่าคล้ายกำลังเว้าวอน ขบกัดริมฝีปากล่างเบา ๆ ด้วยความอดกลั้น ทั้งที่ในตอนแรกเอาแต่ปฏิเสธเขา แต่สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ให้กับสัมผัสของชายหนุ่ม และความต้องการของตนเอง“ทนไม่ไหวแล้วเหรอ หือ”“กะ...ก็พี่ทำช้า หนูอยากพักผ่อนแล้ว อะ...อ๊าา” ริมฝีปากที่กำลังเอ่ยถ้อยคำต่อล้อต่อเถียงกับเขาอยู่พลันชะงักลงเมื่อคินเริ่มกดส่วนปลายหัวหยักเข้ามาในโพรงรักอย่างไม่ให้สัญญาณ ดวงตาคมดุจับจ้องมาด้วยแววตาเป็นประกายเขากำลังสนุกกับการที่ได้กลั่นแกล้งเธอแบบนี้ มือหนาจับแยกเรียวขาสวยออกจากกันกว้างขึ้น แล้วขยับซอยเอวเข้าออกเนิบนาบ ทำให้สัดส่วนแข็งขืนค่อย ๆ สอดลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ“อ่า เข้าไปแค่นี้ก็ตอดรัวแล้วเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยพึมพำ ทว่าสายตากลับไม่

เย็นวันต่อมา...“ฉันว่าชุดมันสั้นไปไหม”เสียงทุ้มของคินดังขึ้นทันทีที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ กลิ่นสบู่หอมอ่อน ๆ ยังติดตัวอยู่ สายตาคมกวาดมองร่างเล็กที่กำลังยืนส่องกระจกแต่งตัวอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าชุดเดรสที่เธอสวมถึงแม้จะดูเรียบง่าย แต่ชายกระโปรงกลับสั้นจนเผยให้เห็นผิวขาขาวเนียนที่เขาหวงนักหวงหนา ความรู้สึกไม่พอใจตีขึ้นมาในอกทันทีที่คิดว่าคนอื่นอาจได้เห็นเหมือนที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้“สั้นที่ไหนคะ จะถึงเข่าอยู่แล้ว” เธอหันมาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่แววตากลับมีประกายเหมือนตั้งใจยั่วเขาเล็ก ๆ“ก็สำหรับฉัน มันสั้น” เขาพึมพำเหมือนบ่นกับตัวเองมากกว่าพูดกับเธอ แต่ในน้ำเสียงนั้นแฝงความหวงชัดเจนคินก้าวเข้าไปในห้องแต่งตัว หยิบเสื้อผ้าที่เธอเพิ่งรีดให้ขึ้นมาสวม กางเกงสแล็กสีดำถูกดึงขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะสวมเสื้อเชิ้ตต่อ ระหว่างที่กำลังกดกระดุมทีละเม็ด คนตัวเล็กก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมแย่งหน้าที่นั้นไปจากมือเขาอย่างไม่เกรงใจ“พี่ตัวใหญ่จัง หนูกอดแทบไม่หมด” เธอยิ้มกว้าง ราวกับลืมเรื่องที่เขาเพิ่งบ่นไปเมื่อครู่ หลังติดกระดุมเสร็จก็ขยับกายเข้ามาแนบ กอดเขาแน่นจนใบหน้าเธอซุกอยู่กับแผงอกอุ่น ๆ“ไม่ได้ใ

หลายวันต่อมา...ครืด! ครืด!เสียงโทรศัพท์มือถือดังสั่นขึ้นทันทีที่คินขับรถเข้ามาจอดในลานจอดรถด้านข้างคณะเรียน โดยพอปิดเครื่องยนต์ลงแล้ว ชายหนุ่มก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่เบาะที่นั่งด้านข้างคนขับขึ้นมากดดู ซึ่งพอกดดูแล้วก็พบว่าเป็นไต้ฝุ่นเพื่อนสนิทตัวเอง เขาจึงกดรับสายทันที(มึงอยู่ไหน ทำไมยังไม่มาเรียนอีก) เสียงของไต้ฝุ่นพูดขึ้นมาทันทีที่สายเชื่อมต่อกัน“ลานจอดรถข้างคณะ แล้วมึงโทรมาทำไม” คินตอบพลางเลิกคิ้วอย่างงง ๆ เพราะไม่รู้ว่าทำไมมันต้องโทรมาหาเขาด้วย(ก็เห็นว่าป่านนี้มึงยังไม่โผล่หัวมายังไงล่ะ กูก็เลยโทรตาม)“แล้วนี่พวกมึงสองตัวอยู่ไหนกัน กูมองหาไม่เจอเลย” คินหันมองไปรอบบริเวณหน้าอาคารเรียน แต่กลับไม่พบเพื่อนสนิททั้งสองเลย(สองคนไอ้เหี้ย สองตัวบ้าอะไร กูกับไอ้เสือนั่งอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนหลังอาคารเนี่ย รีบมาเลย)คินถอนหายใจออกมาพรืดยาวด้วยความเหนื่อยหน่ายใจกับเพื่อนก่อนจะตัดสาย ชายหนุ่มยื่นมือไปหยิบไอแพดและแฟ้มชีตงานจากเบาะด้านข้างมาถือเอาไว้ จากนั้นก็ปลดสายเข็มขัดนิรภัย ก่อนจะผลักประตูรถออกแล้วก้าวลงจากรถ แล้วเดินเข้ามาภายในตึกคณะเรียนของตัวเอง“ไอ้คิน!”แต่ระหว่างที่เดินอย

“พี่คิน”เสียงหวานเอ่ยขึ้นทันทีที่หญิงสาวเปิดประตูห้องเข้ามา แต่ภาพที่เห็นทำให้เธอชะงักไปชั่วขณะ ร่างสูงของเขานั่งนิ่งอยู่บนโซฟาในห้องด้วยท่าทางสงบผิดปกติ สีหน้าเรียบนิ่งจนเธออ่านไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ ความรู้สึกเกรงใจและหวาด ๆ แผ่วผ่านเข้ามา แต่ก็ยังรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะทรุดกายนั่งลงข้าง ๆ เขา“เป็นอะไรคะ หรือว่ายังโกรธอยู่เรื่องที่หนูไม่ได้โทรบอกว่าวันนี้อาจารย์ยกคลาส” เธอเอ่ยถามเสียงเบา แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดสายตาคมของคินหันมามองเธอช้า ๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบแต่หนักแน่น“ก็ยอมรับว่าโกรธ”หญิงสาวก้มหน้านิด ๆ ก่อนรีบเอ่ยเสียงอ่อน “หนูขอโทษค่ะ ก็ไม่ได้คิดว่ามันจะสำคัญกับพี่นี่นา”ประโยคนั้นสะท้อนความจริงในใจของเธอ เพราะเธอไม่คิดเลยว่ารายละเอียดเล็กน้อยในชีวิตของเธอจะเป็นสิ่งที่เขาให้ความสำคัญถึงขนาดนี้“ต่อไปมีอะไรต้องบอกทุกอย่าง เข้าใจไหม” น้ำเสียงจริงจังของเขาทำให้บรรยากาศรอบตัวเธอหนักอึ้งขึ้นทันที“ค่ะ”ละอองฟองพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นก็ขยับกายเข้าไปใกล้ ตั้งใจจะโอบกอดเขาเพื่อคลายความตึงเครียด แต่แล้วดวงตากลมก็พลันสะดุดกับส